De wederkomst van Saturnus - Deel 20: Lucifer, Koning van de God-Gate

13 januari 2022 - door Derek Gilbert

ter>

Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 16 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10 - Deel 11
Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel 18 - Deel 19 - Deel 20 - Deel 21
Deel 22 - Deel 23 - Deel 24 - Deel 25 - Deel 26 - Deel 27

Het laatste gedeelte van Jesaja 14 lijkt te verwijzen naar natie-staten, specifiek Babylon en Assyrië. Wat ik nu ga voorstellen is iets nieuws: ik stel voor dat het hele hoofdstuk gericht is op die naties en de entiteit die aanbeden wordt als de vader van hun goden:

In de context van wat voorafgaat aan dit gedeelte van Jesaja 14, geloof ik dat het verwijst naar Babylon en Assyrië, alsmede naar de geesten die verbonden zijn met Babel en de "koning-god", Assur.

Ten eerste, bedenk dat "Babylon" een naam was die werd toegepast op meer dan één stad in Mesopotamië, waaronder de oude stad Eridu, de plaats van Babel. In feite is het Hebreeuwse ḇāḇel dat "Babylon" betekent in Jesaja 14:22 hetzelfde woord dat "Babel" betekent in Genesis 10 en 11. Dit betekent niet dat Babylon en Babel dezelfde plaats zijn; het betekent dat we de betekenis moeten onderscheiden uit de context.

God heeft beloofd dat Hij "de nakomelingen van boosdoeners" zal vernietigen om te voorkomen dat zij "het aangezicht der aarde met Wachters zullen vullen". In deze interpretatie van Jesaja 14 zijn die "boosdoeners" de zonen van God uit Genesis 6, en de "zonen" en "vaders" van Jesaja 14:21 zijn de Nephilim/Rephaïm en de Wachters.

De profetie tegen Babylon zet die gedachte voort. Gods belofte om "naam en overblijfsel, nakomelingen en nageslacht af te snijden van [ḇāḇel, "poort van 'de' god"]" is meer dan een dreigement om de Chaldeeën, de heersers van Babylon in de tijd van Jesaja, te vernietigen. De "naam" in de oudtestamentische theologie is complexer en genuanceerder dan een persoonlijk voornaamwoord of een reputatie. Zonder al te ver op dit pad te gaan, want dit onderwerp zou een boek kunnen vullen, de "naam" was een ander aspect van een bovennatuurlijk wezen. God zei bijvoorbeeld tegen Mozes en de Israëlieten dat zij de engel die Hij voor hen uitzond moesten gehoorzamen, "want mijn Naam is in Hem."[1] Kortom, "de Naam in het OT is zowel Jahweh als een voorstelling van Hem, afhankelijk van de context. Het is niet slechts een uitdrukking, maar een wezen."[2]

De heidenen hadden een soortgelijk concept. Zoals we eerder opmerkten, werden de Rephaïm opgeroepen door middel van een necromantie ritueel naar de berg Hermon waar "de naam van El de doden nieuw leven inblies, de zegeningen van de naam van El deden de helden herleven."[3]

In Jesaja 14:22 profeteerde God dus de absolute uitwiseling van de entiteiten die met Babel verbonden waren, evenals de vernietiging van Babylon. Het laatste werd vervuld in 536 v. Chr. toen Cyrus de stad innam; het eerste moet worden gezien in de context van Psalm 82, de hemelse rechtzaalscène waarin God de dood van de goden verordonneerde.

Maar het is eveneens de verwijzing naar "de Assyriër" die zo fascinerend is. Ja, het kan gelezen worden als een profetie op korte termijn over de ineenstorting van het Assyrische koninkrijk. Dat werd vervuld in 609 v.Chr. toen de vader van Nebukadnezar II, Nabopolassar, vernietigde wat er over was van het Assyrische leger in de Slag bij Harran. Die werd echter uitgevochten in het noorden van Mesopotamië, in de buurt van het moderne Sanliurfa, Turkije. Wanneer God verwijst naar Zijn land en Zijn bergen, bedoelt Hij Israël.

De andere relevante vraag is deze: Waarom verwijst God naar "de Assyriër," enkelvoud? Dit soort beschrijving wordt niet gebruikt voor de andere traditionele vijanden van Israël. Met andere woorden, er zijn geen profetieën of polemieken gericht tegen "de Edomiet," "de Moabiet," "de Filistijn," of "de Egyptenaar." Het is altijd de meervoudsvorm van de naam-Edomieten (adômîm), Egyptenaren (misrayim), enz. We hebben nog niet diep genoeg gegraven in deze passage of deze personage, want "de Assyriër" komt ook elders in de Bijbel voor.

Maar eerst ga ik een andere paradigma-verschuivende suggestie doen: De "koning van Babylon" aan wie de profetie van Jesaja 14:3-22 is gericht, was niet de Chaldeeuwse heerser van het gebied rond de stad Babylon, noch was het Satan. Laat me het uitleggen.

Het Hebreeuwse melek ḇāḇel betekent ook "koning van Babel". Aangezien het Hebreeuwse ḇāḇel is afgeleid van het Akkadische bab ilû ("poort van de goden," of "poort van 'de' god"), en Jesaja 14 zich richt op de onderwereld en zijn bewoners (de Rephaïm), stel ik voor dat melek ḇāḇel "koning van de god-poort" betekent. Bedenk dat Babel/Babylon ook een naam was voor de oude stad Eridu, de woonplaats van de god Enki en zijn tempel, de E-abzu ("Huis van de Afgrond").

Dit is waar ik naar toe wil: Ik geloof dat "de Assyriër", ʾaššūr in het Hebreeuws, de oppergod van Assyrië is, Assur - ook bekend als Enlil, El, Dagan, Kumarbi, en Shemihazah, en door zijn volgelingen "de koning" genoemd. Hier in Jesaja 14 zien we deze entiteit melek ḇāḇel genoemd worden, "koning van de god-poort," hetgeen, gezien de locatie van Babel in Eridu, impliceert dit dat deze entiteit koning is van de abzu - de afgrond.

Kortom, de "koning van Babylon" en "de Assyriër" waren termen die door Jesaja werden gebruikt voor Assur, het voornaamste voorwerp van de toorn van de Heer in dit hoofdstuk.

We kunnen echter nog verder gaan. Christelijke commentatoren zijn het er in het algemeen over eens dat Jesaja 14 en Ezechiël 28 parallelle Schriftplaatsen zijn die de val van dezelfde entiteit beschrijven:

Hoe u uit de hemel gevallen bent,
O Dagster, zoon van de dageraad!
Hoe je bent neergehaald ter aarde,
jij die de naties laag hebt gelegd!
Je zei in je hart,
"Ik zal opstijgen naar de hemel;
boven de sterren van God
Ik zal mijn troon hoog zetten;
Ik zal zitten op de berg der samenkomst
in de uithoeken van het noorden;
Ik zal opstijgen boven de hoogten der wolken;
Ik zal mijzelf maken als de Allerhoogste."
Maar je bent naar beneden gebracht naar Sheol,
naar de uithoeken van de put. (Jesaja 14:12-15, nadruk toegevoegd)

De uitdrukking "uithoeken van het noorden", ook vertaald met "zijden van het noorden" of "uiterste delen van het noorden", komt van het Hebreeuwse yarketê tsaphon. Dat is een verwijzing naar de berg Zaphon, de berg die heilig was voor Baäl:

Er werd een zetel bereid en hij nam plaats aan de rechterhand van Valiant Baal, totdat de goden gegeten en gedronken hadden. Toen zei Moedige Baäl, "Vertrek, Kothar en Hasis! Haast je! Bouw een huis! Haast je! Bouw een paleis! Haast je! Laat hen een huis bouwen! Haast u! Laat hen een paleis bouwen, in het midden van de uiterste delen van Zaphon. Duizend vierkante meter mag het huis innemen, tienduizend hectare het paleis!"[4] (nadruk toegevoegd)

Aangezien Baäl door Jezus zelf als Satan werd geïdentificeerd,[5] lijkt de identificatie van "Dagster" of "Lucifer" (Hebreeuws Helel Ben Shachar, letterlijk "Lichtbrenger, zoon van de dageraad") als Satan een slam dunk.

Misschien toch niet. William R. Gallagher publiceerde in 1994 een artikel dat een overtuigend argument biedt om een andere kandidaat als Helel aan te wijzen:

Men zou redelijkerwijs kunnen verwachten dat hll [Helel] de West-Semitische vorm is van Illil [dat wil zeggen, Enlil]. Zoals de Ebla-tabletten suggereren, is Illil rechtstreeks vanuit het Soemerisch in het West-Semitisch terechtgekomen. Dit voorbeeld is dus vergelijkbaar met de ontwikkeling van E2.GAL:

Sum. é-gal Eblaite (?) Ug. hkl Heb. hêkāl
Sum. ^d en-lil Eblaite ^d i-li-lu Ug. hll Heb. hêlēl ^[6]

Ja, dit is technische taalgekkigheid, maar ik moet u laten zien dat ik deze theorie niet uit de lucht gegrepen heb. Hoewel Gallagher de overdrachtsroute had omgedraaid, omdat het bewijs aantoont dat de naam Enlil is afgeleid van het Semitische il-ilû ("god der goden"), en niet andersom, was hij correct in het koppelen van Helel aan Enlil in Jesaja 14. En verder, de etymologie die Helel gelijkstelt aan Enlil identificeert hem ook als El, schepper-god van de Kanaänieten.

Dit verwart de zaken een beetje. El's berg van samenkomst was Hermon, niet Zaphon. Dus hoe kunnen we Helel (d.w.z. Lucifer) identificeren met El, de "heer van Hermon," als zijn vijf "Ik wilsbeschikkingen" in Jesaja 14 allemaal gingen over het vestigen van zijn berg van samenkomst bij Zaphon?

Het is mogelijk dat het vestigen van een afdeling op de berg Zaphon zijn ambitie was, maar dat zijn plan werd gedwarsboomd toen God de opstandige "zonen van God" in de afgrond wierp tijdens de zondvloed van Noach. Zoals Edward Lipiński schreef, "de moderne Ğebel el-Aqraʿ [Berg Zaphon] lijkt aan El gewijd te zijn geweest voordat het de berg van Baʿal werd. Maar er zijn geen positieve elementen die het mogelijk zouden moeten maken om het te karakteriseren als de Berg van de goddelijke Vergadering."[7]

Kortom, ik stel voor dat Helel Ben Shachar, "Lucifer," niet Satan is, maar één en dezelfde als de "koning van Babel" en "de Assyriër." Jesaja 14:1-27 is dan een veroordeling van deze rebel en een profetie van zijn toekomstige vernietiging.

Laten we, ter ondersteuning van deze theorie, nog een paar bewijsstukken bekijken.

In Jesaja 14:19, de passage over de "verafschuwde tak", wordt Helel/Enlil beschreven als "zijnde een dood lichaam dat vertrapt wordt". Het Hebreeuwse woord dat vertaald wordt met "lijk" is peger, een verwant woord voor het Eblaitische woord pagrê, dat we eerder tegenkwamen als een van de bijnamen van Dagan, bēl pagrê ("heer van het lijk"). Dagan is een andere identiteit van dit schepsel. In Jesaja 14 heeft de profeet op meesterlijke wijze verschillende aanwijzingen verwerkt voor de identiteit van de goddelijke rebel - Helel = Enlil = El, terwijl peger naar Dagan wijst - en vervolgens de spot gedreven met deze entiteit en de dodencultus die ontstond na de vernietiging van de Nephilim, de nakomelingen van de boosdoeners wier geesten als Rephaïm werden vereerd door de heidense buren van Israël.

Bij aankomst in Sjeool wordt Helel verbannen naar "de uithoeken van de put"[8]. Dit is niet alleen een vernederende omkering van zijn doel om zijn troon te vestigen "in de uithoeken van [Zaphon]," het identificeert zijn nieuwe verblijfplaats als een plaats van oneer in de onderwereld. In feite is "de uithoeken van de afgrond" een goede beschrijving voor de ononderbroken duisternis van de afgrond.

In Ezechiël 32, het hoofdstuk dat verwijst naar de leiders van de gibborim "in het midden van Sheol", vinden we Assur (ʾaššūr) in Sheol met zijn heerscharen, "wier graven zijn gezet in de uiterste delen van de put."[9] Met andere woorden, Assur en zijn gezelschap hebben hetzelfde onderwereldadres als Helel Ben Shachar in Jesaja 14, de yarketê bôr ("ver bereik/uiterste delen van de put"). Dit lijkt misschien als een hyperbool, een detail dat door de profeten is ingebracht om het kwaad van Helel/Assur te benadrukken, maar het suggereert dat er iets unieks is aan deze entiteit:

Het idee dat zij die in een heroïsche strijd sneuvelen een speciale plaats in het hiernamaals hebben, is een gemeenschappelijk kenmerk van Ezechiël 32 en de Griekse heldenliteratuur, ook al is Ezechiël 32 misschien wel de enige tekst in de Hebreeuwse Bijbel die zo'n gedetailleerde beschrijving geeft van deze geografie. [Assur wordt in v. 23 verbannen naar de "uiterste rand van de afgrond" (רוב יתכרי) - waarschijnlijk in de zin van afstand en onwetendheid - en zou dus een klasse apart kunnen zijn.[10]

Assur is de hoofd Wachter Shemihazah, en hij is inderdaad een klasse apart - de leider van een opstand die de wereld beïnvloedt via zijn demonische nakomelingen tot op de dag van vandaag.

Als we terugkeren naar Ezechiël hoofdstuk 31, zien we een lange tirade tegen de Farao van Egypte. Net als Jesaja 14 en Ezechiël 28, die de koning van Babylon en de vorst van Tyrus veroordelen door deze sterfelijke heersers te vergelijken met goddelijke rebellen tegen het gezag van God, vergelijkt Ezechiël 31 de Farao met Assyrië, en er zijn redenen om Assyrië te lezen als Assur, de klein-god die het onderwerp is van dit boek.

Mensenzoon, zeg tot Farao, koning van Egypte, en tot zijn schare:
"Aan wie zijt gij gelijkt in uw grootheid?
Zie, [Assur] was een ceder in Libanon,
met prachtige takken en woudschaduw,
en van grote hoogte,
met zijn top tussen de wolken. (Ezechiël 31:2-3)

De verwijzing naar Libanon is een aanwijzing. Het wordt in het Oude Testament vaak gebruikt om beelden op te roepen van Bashan en zijn verbinding met de berg Hermon, de Wachters, de Nephilim, en de onderwereld.

De ceders in de tuin van God konden er niet aan tippen,
noch de dennenbomen evenaarden zijn takken;
noch waren de platanen
als zijn takken;
geen boom in de tuin van God
was zijn gelijke in schoonheid.
Ik maakte hem mooi
in de massa van zijn takken,
en alle bomen van Eden benijdden hem,
die in de hof van God waren. (Ezechiël 31:8-9)

Hier is waar de identificatie duidelijk wordt. De bomen in Eden vertegenwoordigen andere geestelijke wezens, en Assur (Shemihazah, hoofd van de Wachters) was niet te vergelijken. Dit is vergelijkbaar met de beschrijving van de rebel in Ezechiël 28:12-15 - volmaakt, wijs, schoon, onberispelijk in zijn doen en laten. Aangezien Ezechiël 28 en Jesaja 14 parallelle passages zijn die over dezelfde goddelijke rebel handelen, lijkt Ezechiël 31 onze theorie te bevestigen dat deze entiteit, onder zijn verscheidenheid van namen en identiteiten, een veel belangrijkere rol in deze bovennatuurlijke oorlog speelde dan wij ons hebben gerealiseerd. En de straf die hij kreeg is passend voor zijn misdaad:

Het Hebreeuwse woord dat vertaald is met "de diepte", tehôm, verwijst naar de afgrond.[11] Wat Ezechiël beschreef was niet een boom die in Sheol geworpen werd; het was de straf van Shemihazah en de Wachters, de "zonen van God" die "hun eigen woning verlaten hebben" en "in eeuwige ketenen zijn onder duistere duisternis tot het oordeel van de grote dag."[12] Dat zou het lot zijn, zo profeteerde Ezechiël, van Farao.

Het verschil tussen Farao en Assur/Enlil/El, enz. is dat de eens zo volmaakte chef van de Wachters in de laatste dagen voor een korte tijd uit de onderwereld komt. Geloof me, je wilt hier niet zijn als hij terugkeert uit de afgrond.

Het goede nieuws is, dat je dan niet hier hoeft te zijn.

Volgende: Molech

Eindnoten

^[1] Exodus 23:20–21.

^[2] Michael S. Heiser, “The Name Theology of the Old Testament.” In Faithlife Study Bible (Bellingham, WA: Lexham Press, 2012, 2016).

^[3] Spronk (1986), op. cit., p. 171.

^[4] Ugaritic text KTU 1.4 v 49–57. In Wyatt (2002), op. cit., p. 104.

^[5] Matthew 12:22–26, Revelation 2:13.

^[6] William R. Gallagher, “On the Identity of Hêlēl Ben Šaḥar of Is. 14:12–15.” Ugarit-Forschungen: Internationales Jahrbuch fü r die Altertumskunde Syrien-Palästinas , 26 (1994), p. 137. Thanks to Dr. Douglas Hamp for calling my attention to this.

^[7] Lipiński, op. cit., p. 64.

^[8] Isaiah 14:15.

^[9] Ezekiel 32:22.

^[10] Brian R. Doak, “Ezekiel’s Topography of the (Un-)Heroic Dead in Ezekiel 32:17–32.” Journal of Biblical Literature , Vol. 132, No. 3 (2013), pp. 619–620.

^[11] B. Alster, “Tiamat.” In Karel van der Toorn, Bob Becking, and Pieter W. van der Horst (Eds.), Dictionary of Deities and Demons in the Bible (Leiden; Boston; Köln; Grand Rapids, MI; Cambridge: Brill; Eerdmans, 1999), p. 867.

^[12] Jude 6.

Bron: The Second Coming of Saturn Part 20: Lucifer, King of the God-Gate » SkyWatchTV