Het "kolonistengeweld"-verhaal en de Knesset-verkiezingen

Ruthie Blum - 23 oktober 2022

Wanneer een Israëliër een misdaad begaat, wordt hij of zij gearresteerd en vervolgd. Het tegenovergestelde is het geval in de P.A., waar degenen die Joden doden als helden worden onthaald.

De huidige piek in het Palestijnse terrorisme, gekenmerkt door tientallen steengooiende, brandbom-, steek-, auto-ram- en schietaanvallen per dag, werd vorige week overschaduwd door wat de lokale pers en bepaalde politici benadrukten het als een onduldbare "golf van kolonistengeweld".

Het is moeilijk om de vurigheid te beschrijven waarmee de pers "iedereen behalve het Bibi"-kamp - de partijen aan de linkerkant van het spectrum, die strijden om te voorkomen dat voormalig premier Benjamin Netanyahu na de verkiezingen voor de Knesset van 1 november opnieuw aan de macht komt - op de verhalen springen van "kolonisten", en de troepen van de Israëlische strijdkrachten en Palestijnen aanvallen.

Neem bijvoorbeeld de botsing van donderdag in de stad Huwara, nabij Nabloes.

Premier Yair Lapid bestempelde de schurken die stenen gooiden naar Palestijnse voertuigen en pepperspray spoten op leden van het 202e parachutistenbataljon van de IDF, waarbij de commandant en een soldaat gewond raakten, onmiddellijk als "gevaarlijke criminelen die zonder aarzeling en met alle ernst moeten worden veroordeeld en berecht".

Zij "brengen de levens van onze soldaten in gevaar en schaden de Staat Israël," voegde hij eraan toe.

Minister van Defensie Benny Gantz ging nog een stap verder en schreef het incident toe aan het gedrag van zijn rechtse rivalen in de Religieuze Zionistische Partij:

"Onverantwoordelijke politici, vooral [Knessetleden] Itamar Ben-Gvir en Bezalel Smotrich, voeren een gewelddadige campagne en zetten aan tot geweld en misdaden, gemotiveerd door nationalisme, tegen Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en IDF-troepen," verklaarde hij vrolijk. "Deze mensen zouden in machtsposities kunnen komen als Netanyahu in staat is de volgende regering te vormen, en dat zal zijn schuld zijn," waarschuwde hij.

Het probleem met zijn verklaring - afgezien van de verwijzing naar religieuze zionistische parlementsleden als "deze mensen" - is tweeledig. Ten eerste hebben alle Israëli's, inclusief de hoofden van de nederzettingengemeenschappen, de aanval veroordeeld.

Ten tweede, als Gantz de defensieportefeuille anders had behandeld - met een meer ijzeren vuist dan met een opvatting dat vrede en rust het best worden bereikt door gebaren van goede wil en financiële stimulansen voor Palestijnse arbeiders - zou Ben-Gvir misschien niet zo goed scoren. Maar dit is een ongemakkelijke waarheid die hij misschien kan en waarschijnlijk zal betreuren als een teken dat de Israëlische samenleving in het algemeen schuldig is aan het verkiezen van extremisme boven liberale democratie.

De ironie is verbluffend. In het conflict tussen de Palestijnse Autoriteit en Israël is de eerste degene die de waarden van de liberale democratie verwerpt en het extremisme omarmt; voor de laatste is het andersom.

Dat wil niet zeggen dat Israël geen gewelddadige Joodse criminelen heeft. Maar wanneer een Israëlische burger of soldaat, in Judea en Samaria of elders in het land, een daad van agressie begaat tegen wie dan ook, wordt hij of zij gearresteerd en vervolgd. Het tegenovergestelde is het geval in de P.A., waar degenen die Israëli's doden worden bejubeld als helden, en hun families worden overladen met onderscheidingen en forse maandelijkse toelagen.

Een ander punt dat de geleerden en politici niet onderkennen, die elke gelegenheid aangrijpen om "kolonistengeweld" te benadrukken, is het geloof en de leer van de P.A. dat de hele staat Israël een nederzetting is. Inderdaad, wat de honchos in Ramallah en Gaza betreft, verschillen de bar-hoppers van Tel Aviv en de winkelaars van Haifa niet van de Joden die in Efrat of Tekoa wonen. En Lapid en Gantz zijn niet te onderscheiden van Bibi en Ben-Gvir, behalve in de mate waarin zij kunnen worden gemanipuleerd.

Sprekend over de twee vijanden van het linkse bestaan zei oud-premier Ehud Barak afgelopen weekend in een interview dat "[Netanyahu en Ben-Gvir] niet alleen wachten tot een moeder en haar vier kinderen aan de vooravond van de verkiezingen worden vermoord om de overwinning te garanderen; ze helpen er ook bij."

Zijn lasterlijke woorden bevatten een tragisch stukje waarheid. Het duo in kwestie hoeft niet te "wachten op" of "mee te helpen" met de Palestijnse slachting.

Voor alle bloedige aanslagen die met succes worden uitgevoerd - zoals de messteek op een jongeman in Jeruzalem op zaterdagmiddag - worden honderden andere verijdeld, dankzij de waakzaamheid van de Israëlische veiligheidstroepen en bij de gratie van God.

Het verschijnsel is tegenwoordig zo gewoon geworden dat het nauwelijks nog de voorpagina's haalt. "Geweld door kolonisten' daarentegen krijgt de hoofdrol. Dit is omdat het zeldzaam is, niet welig tierend.

Ruthie Blum is een Israëlische journalist en auteur van "To Hell in a Handbasket: Carter, Obama, en de 'Arabische Lente'."

Bron: The ‘settler violence’ narrative and Knesset elections - JNS.org