Culturele toe-eigening en de Joden

Door Caroline Glick - 1 december 2022

Irving, West, de Black Israelites, de Nation of Islam en hun soortgenoten hebben geen andere keuze dan de Joden te demoniseren, omdat de Joodse duurzaamheid en legitimiteit het bedrog in het hart van hun verzonnen identiteit blootleggen.

Op 28 november werd een Egyptische televisieverslaggever die het WK-toernooi in Doha, Qatar versloeg, aangevallen door een woedende menigte en gedwongen de spelen te verlaten om te voorkomen dat hij gelyncht zou worden. De menigte viel hem aan omdat ze hem aanzagen voor een Israëlische verslaggever.

Qatarese officials waren naar verluidt in verlegenheid gebracht door het incident. Ze schaamden zich echter niet voor het gewelddadige antisemitisme van de menigte. De Qatari's schaamden zich omdat hun ambtenaren de arme Egyptenaar niet geloofden toen hij volhield dat hij een van hen was. En dus stonden ze erbij toen de menigte hem een "Israëlische behandeling" gaf.

Vanaf het moment dat ze in Doha landden om het WK te verslaan, werden Israëlische verslaggevers overladen met haat. Juichende fans schreeuwen "Palestina" naar hen en belemmeren hen om uit te zenden. Ze worden vervloekt, bedreigd en opgejaagd als ze over de wegen liepen. Israëlische verslaggevers worden uit taxi's gegooid, geweigerd in restaurants en aangevallen. De belangrijkste aanvallers zijn Arabieren uit Qatar, Egypte, Libanon, Jordanië, Marokko, de Verenigde Arabische Emiraten, Saoedi-Arabië en daarbuiten, maar Europese fans zijn steevast even vijandig.

Telkens wanneer een Israëlische verslaggever zich als Israëliër identificeert, scheerwt zijn gesprekspartner terug met: "Palestina, Palestina, er is geen Israël! Alleen Palestina!" Palestijnse vlaggen zijn misschien wel de meest populaire bij de spelen.

Yediot Ahronot verslaggever Raz Shechnik beschreef de behandeling die hij en zijn collega's hebben ondergaan in berichten op zijn Twitter-feed in het weekend, en dacht na over hoe het de manier heeft veranderd waarop hij de aard van het conflict van de Arabische wereld met Israël bekijkt.

Zoals hij het uitdrukte: "Ik ben hier voor het eerst nuchter geworden. Ik was altijd een centrist, liberaal en ruimdenkend, met een groot verlangen naar vrede in de eerste plaats. Ik dacht altijd dat het probleem [tussen Arabieren en Joden] de regeringen waren, de leiders - ook de onze. Maar in Qatar leerde ik hoe alomtegenwoordig de [Arabische] haat is onder de mensen op straat, hoezeer zij ons van de aardbodem willen wegvagen. In welke mate alles wat met Israël te maken heeft een sterke haat oproept."

De getuigenis van Shechnik, evenals de video's die de pesterijen tonen die hij en zijn collega's ondergaan, roepen de vraag op naar het verband tussen steun voor de Palestijnen enerzijds, het maffiageweld en pesterijen tegen Joden anderzijds. Waarom gebruiken mensen die Joden aanvallen "Palestina" om hun gedrag te rechtvaardigen? En waarom vinden mensen die "Palestina" steunen, dat maffia-geweld tegen Joden gerechtvaardigd is?

De reden, hoewel moeilijk te accepteren, is niettemin duidelijk. Mobiliteitsgeweld tegen Joden is gerelateerd aan pro-Palestijnse standpunten omdat het uitingen zijn van hetzelfde: antisemitisme. Dit is de reden waarom pro-Palestijnse activisten van Parijs tot New York en van Londen tot Los Angeles Joden aanvallen. Dit is de reden waarom Palestijns gesteunde politici en aanklagers de neiging hebben deze aanvallen niet te vervolgen en Palestijns gesteunde media de neiging hebben het belang ervan te bagatelliseren.

In de kern is het Palestijnse verhaal niets anders dan de toe-eigening van de joodse natie, cultuur, geschiedenis, erfgoed en geloof. Onder progressieven wordt iemand schuldig geacht aan culturele toe-eigening als hij de culturele wortels van een verschijnsel kleineert of anderszins negeert. Als iemand bijvoorbeeld een etnisch voedsel noemt zonder de oorsprong ervan te vermelden, kan hij verwachten te worden verguisd als een dweper.

De Palestijnse culturele toe-eigening van het jodendom en het joodse volksdeel brengt culturele toe-eigening op een heel ander niveau.

In de afgelopen 3500 jaar zijn het joodse erfgoed, het geloof, de natie en de geschiedenis in hun geheel verbonden geweest met de band van het Joodse volk met het land Israël. Joden kunnen zichzelf zonder het Land Israël eenvoudigweg niet verklaren of zelfs maar begrijpen. Graaf een paar centimeter onder de oppervlakte in een willekeurige plaats in het Land Israël en je zult archeologisch bewijs vinden van de duizendjarige band van het Joodse volk met het land. Ga een willekeurige synagoge of Joodse school in de wereld binnen en je zult bewijs vinden van deze fundamentele realiteit.

Het Palestijnse nationale verhaal is gebaseerd op zowel een algemene ontkenning van de Joodse geschiedenis, erfgoed, nationaliteit en geloof, als op de toe-eigening van dit alles door de Palestijnen. PLO-chef en leider van de Palestijnse Autoriteit Mahmoud Abbas houdt vol dat de Palestijnen de bijbelse Kanaänieten zijn. Zijn voorganger Yasser Arafat zei dat de Palestijnen de Jebusieten zijn. Laat staan dat beide groepen al 3000 jaar bestaan.

Tegelijkertijd houden ze vol dat er geen verband bestaat tussen de Joden van de Bijbel en de Joden van nu. De Palestijnen vernietigen systematisch archeologische vindplaatsen in het hele land Israël om de historische gegevens uit te wissen. De geschiedenis wordt dan herschreven op basis van de politieke en propaganda-eisen van de herziene, volledig verzonnen geschiedenis van de huidige Palestijnen.

Dit is de reden dat de Palestijnen koste wat het kost weigeren het bestaansrecht van Israël te aanvaarden. Hun verzonnen geschiedenis zal onverdedigbaar zijn als zij erkennen dat de Joden inheems zijn in het land Israël, dat Israël geen koloniale buitenpost is, maar het enige thuisland dat de Joden ooit gekend hebben, een land waaraan zij hun gehechtheid behielden na 2000 jaar ballingschap en onteigening door de imperiale machten door de geschiedenis heen. De Palestijnse zaak heeft alleen zin als de Joodse geschiedenis, natie, erfgoed en geloof worden ontkend en Joden worden gedemoniseerd omdat ze weigeren hun verwijdering te accepteren.

Deze totale culturele toe-eigening van het Joodse bestaan door de Palestijnen is een opperste daad van jodenhaat. En zij die de Palestijnen steunen, steunen de uitwissing van het Joodse bestaan door de tijd heen. Omdat het Palestijnse verhaal zo is ingebakken in het culturele leven van westerse elites en progressieven, is het vaak moeilijk om de annihilistische jodenhaat in de kern ervan te herkennen. Om dit duidelijk te maken, kunnen we ons wenden tot een andere vorm van antisemitisme die gebaseerd is op de culturele toe-eigening van het Joodse bestaan.

De jodenhaat van zwarte Israëlieten, de Nation of Islam en hun aanhangers is eveneens gebaseerd op de diefstal van de Joodse identiteit. Zowel de Nation of Islam als de Black Israelites houden vol dat de Joden het "gebroed van Satan" zijn. De ware Joden, benadrukken zij, zijn Amerikaanse zwarten. Vorige week marcheerden meer dan duizend geüniformeerde zwarte Israëlieten door Brooklyn van Grand Army Plaza naar het Nets Stadium onder het motto: "Hé Jacob, het is tijd om wakker te worden. Ik heb goed nieuws voor je. Wij zijn de echte Joden!"

De mars voerde de menigte Jodenhaters door de grootste Joodse gemeenschappen buiten Israël.

De Zwarte Israëlieten marcheerden ter ondersteuning van Brooklyn Nets-ster Kyrie Irving, die uit de NBA werd geschorst wegens het uitspuwen van op Zwarte Israëlieten gebaseerde antisemitische propaganda, waarbij Irving een antisemitische film aanbeval die onder meer de Holocaust ontkent.

De storm die ontstond onder zwarte antisemieten in reactie op Irvings schorsing maakt duidelijk hoe centraal antisemitisme staat, niet alleen in het verhaal van de Zwarte Israëlieten, maar in het leven van degenen die zich identificeren als Zwarte Israëlieten of die hun verzinsel van zwarte geschiedenis in Amerika onderschrijven.

Niet alleen demonstreerden massa's mensen ter ondersteuning van Irving en zijn antisemitische wereldbeeld, maar ook rapper Kanye West. Ooit beschouwd als moedig vanwege zijn publieke oppositie tegen abortus en zijn steun voor toenmalig president Donald Trump, heeft hij in de afgelopen weken zijn conservatisme vervangen door antisemitisme, gebaseerd op de Nation of Islam/Zwarte Israëlieten diefstal van Joods erfgoed, geschiedenis en geloof en toe-eigening van dat erfgoed, geschiedenis en geloof aan zwarte Amerikanen.

Het opmerkelijke aspect van het gedrag van West is dat, terwijl Irving een kruiperige verontschuldiging uitsprak voor zijn antisemitische uitbarsting, West het nog eens dunnetjes over deed. In elk publiek optreden sinds hij Irvings antisemitisme openlijk verdedigde, heeft West niet alleen zijn antisemitische standpunten herhaald, hij heeft ze uitgebreid en zijn aanvallen op Joden als volk, als gemeenschap in Amerika, en als individuen geëscaleerd. Door zichzelf opnieuw te definiëren als een antisemiet in de eerste plaats en een rapper en publiek figuur in de tweede plaats, heeft West ervoor gekozen om zich het meest te associëren met andere antisemieten, met name de blanke supremacist Nick Fuentes.

West's besluit om op te treden als brug tussen zwart antisemitisme, dat over het algemeen wordt geassocieerd met het progressieve politieke kamp, en blank supremacistisch antisemitisme, dat over het algemeen wordt geassocieerd met extreem rechts, legt een veel genegeerd maar fundamenteel feit over antisemitisme bloot: het is geen politiek standpunt. Het is een culturele visie; een manier om de wereld te begrijpen. Antisemieten komen van links, midden en rechts. Ze komen uit alle religies. Hun antisemitisme stuurt hun politiek. Bijgevolg heeft antisemitisch beleid voorstanders in alle politieke kampen.

Dit brengt ons terug naar de Israëlische verslaggevers in Doha.

Zwarte Israëlieten en de Nation of Islam, die hun identiteit baseren op de toe-eigening van de Joodse identiteit, vormen een kleine maar machtige minderheid van de zwarte gemeenschap in Amerika. Zij beïnvloeden de Congressional Black Caucus en andere belangrijke zwarte machtscentra, die op hun beurt de Democratische Partij beïnvloeden. En hoewel hun culturele en politieke macht toeneemt, is deze nog steeds beperkt.

De omarming van het Palestijnse verhaal is daarentegen vrijwel universeel in de Arabische wereld, in de bredere moslimwereld en in grote delen van de westerse wereld. Het wordt bijna universeel aanvaard in Europa en door progressieven in Amerika. Alle mensen die het Palestijnse verhaal aanvaarden en verdedigen, aanvaarden de geldigheid van een politieke zaak die volledig gebaseerd is op de toe-eigening van het Joodse volk.

Shechnik en zijn collega-reporters waren verbijsterd toen ze de waarheid ontdekten over de oorlog tegen hen als Joden, en tegen hun staat. Het antisemitisme dat hun tegenstanders in Doha bezielt, heeft niets te maken met wie de regering van Israël leidt of wat het Israëlische leger doet in een bepaalde oorlog of operatie. Steun voor de Palestijnen, en hun doel om Israël van de kaart te vegen, is geworteld in Jodenhaat, gedeeld door miljarden mensen over de hele wereld.

De Palestijnen zijn populair omdat zij een middel zijn om die haat te uiten en uit te dragen, ook in de zalen van de wereldmacht. Het uithoudingsvermogen van Israël is onaanvaardbaar, want alleen al door te overleven, alleen al door verslaggevers te sturen om het WK in Doha te verslaan, bewijst de Joodse staat dat het Palestijnse verhaal onwaar is en gebaseerd op een verwerping van de waarneembare werkelijkheid en het historische verslag, niet op rechtvaardigheid of waarheid.

Evenzo zijn Amerikaanse Joden verbijsterd om te ontdekken dat zwart antisemitisme, net als Palestijns gepredikte aanvallen op Joden van Peoria tot Miami, niets te maken heeft met wie er aan de macht is in Israël en of Amerikaanse Joden zich identificeren met progressieve of conservatieve politici en doelen. Het heeft niets te maken met de vraag of Amerikaanse Joden al dan niet bereid zijn "witte schuld" te accepteren.

Irving, West, de Black Israelites, de Nation of Islam en hun soortgenoten haten de Joden niet vanwege iets wat een bepaalde Jood al dan niet denkt, zegt of doet. Zij haten de Joden omdat zij de Joodse geschiedenis, erfgoed, nationaliteit en cultuur hebben gestolen en zichzelf dat alles hebben toegeëigend. Nu ze dat gedaan hebben, hebben ze geen andere keuze dan de Joden te demoniseren, omdat het Joodse uithoudingsvermogen en de Joodse legitimiteit het bedrog in de kern van hun verzonnen identiteit blootleggen.

Bron: Cultural appropriation and the Jews - JNS.org