De ineenstortende pijlers van het Iraanse regime

22 Juni, 2022 door Struan Stevenson

Een tirannie die van binnenuit wegrot.

Er waren drie pijlers waarop het Iraanse regime rustte, na de revolutie van 1979, ge-hi-jacked door de bejaarde fanatieke geestelijke Ayatollah Ruhollah Khomeini. De eerste pijler was het systeem van velayat-e-faqih, oftewel de voogdij van de islamitische jurist, dat de grondslag legde voor de eerste fundamentalistische islamitische staat en in de grondwet werd opgenomen. De tweede pijler was de volledige overdracht van alle macht en gezag aan de Opperste Leider en van hem aan de theocratie van ayatollahs en mullahs, die pervers beweerden dat hun gezag rechtstreeks van God afkomstig was. De derde en laatste pijler, zorgvuldig ontworpen door Khomeini, was de oprichting van de Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC), zijn eigen versie van de Gestapo, om hun revolutionaire beleid van geweld en terreur in eigen land en buiten de grenzen van Iran te verspreiden. Vandaag wordt de theocratie zo gehaat door 80 miljoen onderdrukte en verarmde Iraniërs, dat er nog maar twee pijlers overblijven, velayat-e-faqih en de IRGC. Iedereen weet dat een kruk met slechts twee poten niet kan blijven bestaan.

De IRG controleert ongeveer 70% van de Iraanse economie, met inbegrip van de monetaire en financiële instellingen. De IRG betaalt geen belastingen en sluist middelen door naar de zakken van de heersende elite. De IRG heeft ook de leiding over de clandestiene campagne van het regime om een kernwapen te bouwen. Khomenei schakelde snel de oppositie tegen zijn klerikale dictatuur uit en gebruikte de IRGC meedogenloos om tienduizenden politieke tegenstanders te vermoorden die zich volgens hem schuldig hadden gemaakt aan "moharebeh" of "oorlog voeren tegen God". De geheime massamoord op meer dan 30.000 aanhangers van de belangrijkste democratische oppositiebeweging, de People's Mojahedin of Iran/Mojahedin e-Khalq (PMOI/MEK), in de tweede helft van 1988, staat bekend als een van de ergste misdaden tegen de menselijkheid aan het einde van de twintigste eeuw en wordt thans actief onderzocht door de VN. Hoe schokkend deze cijfers ook mogen zijn, zij vormen slechts een fractie van de naar schatting 120.000 politieke gevangenen die tot dusver tijdens de klerikale dictatuur in Iran zijn geëxecuteerd.

De IRGC creëerde de Quds Force, hun gemene eenheid die verantwoordelijk is voor extraterritoriale operaties en toezicht houdt op de proxy-oorlogen van het theocratische regime in Syrië, Jemen, Libanon, Gaza en Irak, terwijl ze wereldwijd terreurdaden plannen, financieren en initiëren. In april 2019 wees president Trump de IRGC aan als een Foreign Terrorist Organization (FTO), de eerste keer dat de VS een officiële militaire organisatie van een buitenlandse staat als FTO aanmerkte. In januari 2020 gaf Trump ook opdracht om de hooggeplaatste Iraanse Quds Force-generaal Qassem Soleimani en zijn bondgenoot de Iraakse chef-staf van operaties Abu Mehdi Mohandes uit de weg te ruimen. Een gerichte drone aanval schakelde de twee terroristische Godfathers uit op de luchthaven van Bagdad. Soleimani legde alleen verantwoording af aan de Iraanse Opperste Leider Ayatollah Khamenei en werd in die hoedanigheid door velen omschreven als de op één na machtigste persoon in de Islamitische Republiek. Zijn dood heeft de IRGC ernstig ondermijnd en een tweede pijler van de theocratische dictatuur verbrijzeld. Khamenei is doodsbang dat de IRGC begint af te brokkelen. Er zijn steeds meer aanwijzingen dat IRGC-personeel onderduikt omdat zij hun loon niet hebben ontvangen. De rekrutering is aan het instorten. Het is nu de vraag hoelang de organisatie nog kan overleven. Khamenei weet dat als de IRGC ineenstort, ook zijn theocratisch regime ineenstort.

Onder de Iraanse bevolking heerst een wijdverbreide afkeer van en haat tegen de IRGC. PMOI/MEK verzetsgroepen zijn gevormd in steden en dorpen in heel Iran. Jonge verzetsstrijders hebben hun angst verloren en hebben aanvallen uitgevoerd op gerechtsgebouwen, overheidsgebouwen en bases van de IRGC en de paramilitaire Basiji. Spandoeken, posters en afbeeldingen van de Opperste Leider worden regelmatig beklad. De moedige verzets-eenheden kunnen troost putten uit de nederlaag van soortgelijke revolutionaire gardedivisies in de geschiedenis. In de Romeinse tijd was de Praetoriaanse Garde, net als de huidige IRGC, de belichaming van macht, hebzucht en terreur, en diende als geheime politie, beulen en een anti-oproermacht. Opgericht door de eerste Romeinse keizer, Augustus, in 27 v.Chr. om hem en Rome te beschermen, groeide hun aantal uit tot 15.000 man en werden zij zo machtig en corrupt dat zij zich tegen hun leiders keerden, 13 Romeinse keizers vermoordden en zelfs de troon aan de hoogste bieder veilden. Ze werden uiteindelijk verslagen, ontbonden en verspreid door Constantijn de Grote, en markeerden een belangrijke fase in de val van het Romeinse Rijk.

Hitlers elite-eenheid voor persoonlijke bescherming, de Schutzstaffel of SS, werd opgericht in 1925 als een piepklein eskadron van minder dan honderd man, en groeide tijdens het nazi-tijdperk uit tot honderdduizenden wrede en gevreesde misdadigers en moordenaars onder leiding van de psychopaat Heinrich Himmler. Na het einde van de Tweede Wereldoorlog werd de SS tijdens de processen van Neurenberg als een criminele organisatie bestempeld en verantwoordelijk gesteld voor de meeste nazi-oorlogsmisdaden en voor de holocaust. Honderden van haar leiders werden geëxecuteerd. De misdadigers en moordenaars in de gelederen van de IRGC in Iran zouden er goed aan doen te leren dat de geschiedenis nooit met sympathie heeft geoordeeld over dergelijke elite-eenheden van de garde. Ze eindigen altijd in schande en vernietiging. De groeiende verafschuwing van de IRGC door het Iraanse volk is een duidelijk signaal dat een tweede pijler van het regime begint in te storten.

De haat tegen de mullahs, in combinatie met de afbrokkeling van de IRG, zal de definitieve doodsklok luiden voor het perverse systeem van velayat-e-faqih, de hoeksteen van het islamitisch fundamentalisme. De enige kans op overleving voor de wankelende theocratische dictatuur zou zijn dat de Westerse verzoeners zich zouden aansluiten bij de gebrekkige nucleaire deal, door in te gaan op de eisen van de mullahs om de sancties op te heffen en de IRGC te schrappen van de internationale zwarte lijsten van terroristen. Het Westen moet zeker begrijpen dat alleen de definitieve omverwerping van de tirannieke mullahs het Iraanse volk vrede, gerechtigheid en vrijheid zal brengen. Wij moeten hen onze volledige steun geven en hen laten weten dat de ondergang van de IRGC de beslissende katalysator zal zijn voor de ineenstorting van het velayat-e-faqih-regime.

Bron: The Collapsing Pillars of the Iranian Regime | FrontpageMag