PARANORMALE ENTITEITEN EN DEZE OCTOBER'S HALLOWEEN (DEEL 14)-Abode van de Doden

23 oktober 2022 - door SkyWatch Editor

Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10 - Deel 11 - Deel 12 - Deel 13

Door Terry James (uittreksel uit de bestseller God's Ghostbusters)

Iedereen gaat dood, tot op dit punt in de geschiedenis. Jij gaat sterven, tenzij er bepaalde ingrepen plaatsvinden. Degenen die je liefhebt zullen sterven, met hetzelfde voorbehoud. Iedereen die ooit heeft geleefd is gestorven of zal sterven, met uitzondering van twee mensen die ik ken uit het verleden en miljoenen anderen in de toekomst.

Ikzelf ben drie keer gestorven. Maar al het bovenstaande vormt een verhaal dat we zullen bekijken terwijl we laag na laag relevante factoren blootleggen terwijl we deze veelbesproken zaken onderzoeken die betrekking hebben op het mysterie dat dood heet.

Er zijn veel verhalen over de dood. Verhalen over de doden, hun locatie en hun interactie met de levenden zijn legendarisch. De vreemdste van de verhalen die ik ben tegengekomen komt van een voorganger van een grote kerk en president/chief executive officer van een christelijk TV-netwerk.

Hij vertelt over de dood van een dierbare christelijke broer - zoals hij het zegt - wiens lichaam in zijn kist in een mortuarium lag voor bezichtiging. Zoals het verhaal gaat, was een hooggeplaatste evangelist in de stad om diensten te leiden voor de kerk van de CEO.

Ze namen de evangelist mee naar de plaats van bezichtiging, en de evangelist stond een moment over de overledene heen.

De voorganger/CEO vertelt hoe de evangelist toen iets zei als: "Deze lieve broeder hoort niet dood te zijn." Hij greep het lijk nadat hij de gesloten helft van het kistdeksel had opgetild, sleepte het lichaam van zijn rustplaats en zette het zittend tegen de muur, benen rechtop.

De evangelist stapte terug, keek neer op de gebalsemde dode en verklaarde: "In de naam van Jezus, ik beveel je op te staan en te lopen!"

Volgens de voorganger/CEO zakte het lichaam gewoon voorover met zijn stijve schouder op het tapijt.

Opnieuw bukte de evangelist en legde het lijk met de rug naar de muur. En weer zei hij: "Ik beveel je, in de naam van Jezus, op te staan en te lopen!"

Het lichaam zakte op het tapijt.

Opnieuw zette de nu geagiteerde evangelist het lichaam tegen de muur en schreeuwde krachtig: "In de naam van Jezus, beveel ik je op te staan en te lopen!"

Deze keer, zei de voorganger/CEO - en ik heb hem het verhaal bij twee verschillende gelegenheden als absolute waarheid horen vertellen - stond het lijk op en liep de zaal uit. Waar het lijk heen liep, of waar de nu rondwandelende dode man nu is, heeft de voorganger/TV-directeur nooit gezegd.

Ik heb niemand in de enorme gemeente die de man leidt ooit horen twijfelen aan dit verhaal, dat ik hoorde toen hij het verhaal vertelde op zijn TV-netwerk.

Noch Tales from the Crypt, noch enig ander forum dat over het macabere vertelt, kan dit verhaal overtreffen, in mijn schatting van verhalen over de doden. De reden dat het aan de top staat is dat het verteld wordt als de waarheid door een zogenoemde man van God.

Ik ben geneigd te zeggen dat de voorganger het verfraaide om een punt te maken, hoewel ik me zijn punt niet herinner. Wie kan zich de doelstellingen van een preek herinneren na zoiets gehoord te hebben? Maar ik weet bijna zeker dat het ging over mensen die genoeg geloof hadden om de zegeningen van God over zich af te roepen. Het was een welvaartsevangelie-type prediker die het verhaal vertelde.

Ik ben ook geneigd te zeggen dat de predikant zich het verhaal herinnerde en de details door elkaar haalde. Maar, nee. Zijn verhaal is een leugen. Het is een valse leer. Er is geen andere manier om het te zeggen.

Of de predikant is een leugenaar, of God is een leugenaar. Jezus, die God is, zei: "En het is de mensen gegeven eenmaal te sterven, maar daarna het oordeel" (Hebreeën 9:27).

Als de man werkelijk uit de dood was opgewekt, zou hij de medische geschiedenis hebben gehaald en zou de wetenschap er bovenop zitten. Als deze man - de evangelist in kwestie - de doden kon opwekken (vooral een gebalsemde dode), dan zouden we daarover horen van grote journalisten die zouden schreeuwen om interviews met de "wonderdoener". Zo'n man kan niet onbekend blijven.

Jezus van Nazareth deed juist zulke wonderen, en zijn naam is over de hele wereld en van generatie op generatie bekend. De Bijbel zegt zelfs dat Zijn naam boven alle namen staat.

Het verhaal van de voorganger gaat rechtstreeks in op de fascinatie van de mens voor de dood. Meer in het bijzonder is de mens gefascineerd door de vraag wat er na de dood gebeurt. Laten we eens kijken naar enkele gedachten over deze vraag door de eeuwen heen.

Wat gebeurt er na de dood?

Misschien is het wel de meest verwonderde vraag die door de menselijke geest waart. Dat wil zeggen, het is waarschijnlijk de meest onuitgesproken vraag.

Iedereen die dit leest heeft wel eens - in sommige gevallen misschien heel vaak - gevraagd: "Wat gebeurt er na mijn dood?" of: "Wat gebeurt er na de dood van mensen?". Je afvragen waar mensen naartoe gaan na de dood is meestal een onderdeel van het rouwproces bij de dood van een familielid of een vriend.

Het verblijf van de doden en wat dat inhoudt is een centraal thema van elke religie die ooit is uitgevonden. Laten we eens kijken naar een paar van de fascinerende verzinsels over wat er na de dood komt, die we in sommige religieuze systemen door de geschiedenis heen aantreffen.

Mensen hebben het hiernamaals altijd gezien in het licht van hun eigen sterfelijkheid. Zo zijn religies ontstaan met uniek toegesneden formules over het leven na de dood als sleutel tot de religieuze constructie. De verblijfplaats van de doden staat centraal.

Archeologische opgravingen hebben aangetoond dat, te beginnen met de meest primitieve culturen (de vroegste datering), mensen snuisterijen zoals stenen, bloemblaadjes, hoorns van dieren en andere voorwerpen achterlieten aan hun graf. Rangschikkingen van botten in de graven geven aan dat lijken in de foetushouding zijn begraven en andere posities, met het gezicht naar het oosten of in andere richtingen, waaruit traditie en ritueel blijkt - dit alles impliceert een religieuze voorbereiding voor de doden op hun reis naar het hiernamaals.

Het oude Egypte

De Egyptische begrafenisgeschiedenis is de meest documenteerbare van de oude volkeren. Meer dan drieduizend jaar geschiedenis levert een schat aan details op over de culturele evolutie van dat volk in de omgang met de doden.

Het belangrijkste, zo blijkt uit de archeologie, was de noodzaak om het individu voor te bereiden op de reis naar het verblijf van de doden. Het lichaam moest worden voorzien van voedsel en andere benodigdheden voor de reis naar de eeuwigheid. Dit gebeurde regelmatig gedurende de lange geschiedenis van Egypte.

Uitgebreide rituelen bereidden de doden voor op wat er na de dood kwam.

De laatste stap in de overgang naar het hiernamaals was het oordeel in de Hal van Maat (de god van de rechtvaardigheid) door Horus (de god van de hemel) en Thoth (schriftgeleerde van de doden) door het vergelijken van ab (het geweten) en een veer. Het ritueel stond bekend als de Weging van het Hart. Zware harten werden ingeslikt door een wezen met een krokodillenhoofd dat de Verslinder der Zielen werd genoemd. De goede mensen werden naar de Gelukkige Velden geleid, waar zij zich voegden bij Osiris, de god van de onderwereld. Vele spreuken en rituelen waren bedoeld om een gunstig oordeel te verzekeren en werden geschreven in het papyrus of linnen "Dodenboek."[i]

Egyptenaren besteedden een groot deel van hun leven aan het zich op de een of andere manier voorbereiden op het hiernamaals. De farao's deden natuurlijk de meest uitgebreide voorbereidingen, in de wetenschap dat zij gemummificeerd zouden worden met de duurste materialen en kruiden die beschikbaar waren. Ze bouwden meestal prachtige gebouwen.

Alle oude Egyptenaren, ongeacht hun persoonlijke financiële status, bereidden zich naar vermogen voor op het leven na hun dood. Zij verwachtten dat het hiernamaals slechts een grotere omvang zou hebben dan het leven dat zij verlieten.

Het oude Griekenland

Het verhaal gaat dat Socrates, de beroemdste van de oude Griekse filosofen, zijn dood kalm aanvaardde terwijl hij de dolle kervel dronk. De oude Grieken als geheel waren echter niet zo nonchalant als het ging om de verblijfplaats van de doden. In feite hadden zij een angst voor de dood. Die angst was terecht, gezien wat zij geloofden dat op de dood volgde.

De Grieken geloofden dat een persoon na de dood naar een plaats reist die hades wordt genoemd. De God hiervan, zo geloofden ze, heette ook Hades.

De doden staken eerst de rivier de Styx over in een boot met aan het roer een bootsman genaamd Charon. Een munt om de bootsman te betalen werd bij het dode lichaam gelegd als onderdeel van de bijbehorende rituelen. Na de boottocht moest de bewaker van het dodenverblijf, een afschuwelijke driekoppige hond genaamd Cerberus, gesust worden met honingkoek. Het vreemde avontuur leidde tot iemands uiteindelijke bestemming.

De Onderwereld bood straf voor de slechten en plezier voor de goeden. Aan de ene kant waren er de Elysische Velden, een zonnig en groen paradijs, voor hen die een goed leven hadden geleid. Anderen werden veroordeeld tot een marteling. Tantalus, bijvoorbeeld, werd gedwongen eeuwig honger en dorst te lijden naast een fruitboom en een meer dat hij maar net niet kon bereiken. En Sisyphus werd gedwongen een rotsblok een heuvel op te rollen, om het vervolgens terug te laten keren naar de bodem waar hij de taak opnieuw begon. Zij leveren ons de woorden tantalisering-en-sisyphus taak, die beide een frustrerende zinloosheid beschrijven. De meesten werden echter niet echt gemarteld. Integendeel, zij gingen verder als schaduwen van hun vroegere zelf.[ii]

Het oude Rome

Voor het Rome van de oudheid werd het leven beschouwd als de dood en het hiernamaals als het ware leven. Men moest een korte tijd dienen in deze gevangenis die men leven noemde. Gedurende deze tijd moest men familie en natie op een eervolle manier dienen en alles doen wat in hun macht lag om de wereld om hen heen te verbeteren.

Het lichaam werd slechts beschouwd als de buitenkant van een persoon, terwijl de ziel de onsterfelijke was. Mensen waren dus allemaal een soort goden, hun onsterfelijke geesten bewoonden het hiernamaals als godheden. De mate waarin zij op aarde een vroom en verfraaid bestaan hadden geleid, bepaalde de kwaliteit van het leven in hun versie van de eeuwigheid.

De aarde werd gezien als de laagste van negen bollen waarin de maan en de sterren zich bewogen. De geest bewoog zich binnen die bollen in samenhang met hoe het aardse leven was geleid.

Polynesië

Het oversteken van een rivier was een gemeenschappelijk geloof in Nieuw-Zeeland en andere Polynesische culturen. De Maori's zagen de dood als een reis in de hoop te worden herenigd met dierbaren die eerder waren heengegaan.

De doden werden begroet met gezang en gejammer om hun aankomst in het dodenverblijf te herdenken. De reis na de dood ging langs monsterlijke wezens onder hoge kliffen vol angstaanjagende beelden en geluiden.

Hoewel de reis beangstigend was, geloofden zij dat het eindresultaat de moeite waard was, omdat alles rustgevend en aangenaam zou zijn.

KUNNEN CHRISTENEN HALLOWEEN VIEREN?

De Azteken

Net als de Polynesische culturen geloofden de Azteken dat het individu bij zijn dood een angstaanjagende reis doormaakte. Het lichaam van de dode werd daarom door rituele tradities voorbereid op die reis naar het hiernamaals.

Een priester zong, hield een formele toespraak, en samen met anderen jammerde hij over het lichaam terwijl hij water op het voorhoofd van het lijk druppelde om de geest van de persoon te zuiveren en naar het volgende niveau van overgang te sturen.

De overledene zou dan door een reeks van verlaten, onheilspellende plaatsen van ravijnen en woestijnen gaan, en slangen, hagedissen, schorpioenen en andere angstaanjagende dingen trotseren, waaronder winden die snijden als messen. De ziel zou aankomen op een plaats genaamd Mictlantecuhtli, waar zij vier jaar zou doorbrengen. De hond van de persoon, geofferd bij de dood van zijn eigenaar, zou zich bij zijn meester voegen en samen zouden zij over de Negenvoudige Rivier kunnen reizen en het eeuwige huis van de doden, Chicomemictlan, binnengaan.

Australische Aboriginals

De Aboriginals geloofden dat lichaam en geest op onverbrekelijke wijze verbonden waren met het land. Wanneer een persoon sterft, zo geloofden zij, maakt hij of zij simpelweg de overgang naar eenheid met het land. Dat individu voegt zich bij de geesten van zijn of haar voorouders.

De dood en het hiernamaals worden hieronder beschreven uit het traditionele Aboriginal geloofssysteem.

De "droomtijd" was de wereld van de schepping, van de vroegste stamherinneringen, maar ook van de voortdurende verblijfplaats van allen die niet onmiddellijk in de fysieke wereld konden worden gezien. Sommige stammen geloofden dat de geest bleef wonen op de plaats waar de persoon was gestorven, terwijl anderen geloofden dat hij over de zee werd meegevoerd naar het land van de doden. Bij sommige stammen geloofde men dat de geest een kans had om in de toekomst herboren te worden en een ander aards bestaan te leiden.[iii]

Dante's Inferno

Misschien wel de meest invloedrijke behandeling van het hiernamaals is te vinden in de fictie van Dante Alighieri. De veertiende-eeuwse Italiaanse schrijver schreef Inferno als eerste deel van zijn epische gedicht De Goddelijke Komedie. Inferno dient samen met deel twee en drie, Purgatorio en Paradiso, als basis voor de manier waarop een groot deel van de wereld tegen het hiernamaals aankijkt. Hollywood en de entertainmentindustrie in het algemeen lijken gegrepen te zijn door Dante's fascinerende kijk op wat er daarna komt.

Lezers worden meegenomen door vele pijnlijke, soms extatische stadia van het leven na de dood vanuit het perspectief van de dichter. Vergilius, de Romeinse dichter, leidt Dante - en dus de lezer - op spirituele wijze door het middeleeuwse concept van de hel.

Die verblijfplaats van de doden wordt voorgesteld als negen cirkels van lijden die zich in de aarde bevinden. De odyssee vertegenwoordigt in allegorische vorm de reis van de ziel naar God en de zaken die gepaard gaan met het aanvaarden en verwerpen van de zonde.

Dante komt bij een poort, waarboven op de negende en laatste regel staat: Lasciate ogne speranza, voi ch'intrate, oftewel "Laat alle hoop varen, gij die hier binnengaat. Inferno (Dante) - Wikipedia

Voordat hij de ingang door de poort maakt, ziet hij de ziel van een paus, of van Pontius Pilatus - de beschrijving is onduidelijk - en de zielen van mensen die zich niet hebben verplicht om goed of kwaad te doen. Rond de ziel van paus Celestinus V of Pilatus en degenen die zich niet verbonden hebben, zitten zielen van verschoppelingen.

Dit zijn geesten (engelen?) die geen partij kozen in de opstand bij de val van Lucifer. Zij zijn noch in de hemel noch in de hel, maar verblijven langs de oevers van de rivier Acheron. Zij worden tot in de eeuwigheid achtervolgd door bovennatuurlijke wespen en horzels. Zij zijn dus verdoemd vanwege hun streven naar "eigenbelang" voordat de straf werd gegeven. De insecten en andere dingen, zoals maden, drinken het bloed en de tranen van de verdoemden.

Dante, vergezeld door Vergilius, bereikt de veerboot die het tweetal over de Acheron en naar de centrale delen van de hel zal brengen. De kapitein van de boot, Charon, wil Dante niet verder brengen omdat hij nog steeds een levend wezen is. Vergilius krijgt de overhand en de reis wordt ondraaglijk in beeld en geluid. Dante valt flauw en komt pas weer bij als hij de overkant bereikt.

Elke cirkel van de hel die Dante binnendringt, waarbij hij onderweg drie beesten tegenkomt, wordt erger in straf tot aan het centrum, waar Satan wordt beschouwd als de ergste van alle leveranciers van zonde.

De zondaars van elke cirkel worden gestraft op een manier die past bij hun misdaden: elke zondaar wordt voor eeuwig geteisterd door de hoofdzonde die hij heeft begaan. Mensen die gezondigd hebben, maar voor hun dood om vergeving hebben gebeden, bevinden zich niet in de hel, maar in het vagevuur, waar zij zich inspannen om van hun zonden verlost te worden. Degenen in de hel zijn mensen die hun zonden probeerden goed te praten en geen berouw hebben.

Allegorisch stelt Inferno de christelijke ziel voor die de zonde ziet voor wat ze werkelijk is, en de drie beesten staan voor drie soorten zonde: de genotzuchtige, de gewelddadige en de kwaadaardige. Deze drie soorten zonden vormen ook de drie hoofdafdelingen van Dante's hel: de bovenste hel (de eerste vijf cirkels) voor de genotzuchtige zonden; de cirkels 6 en 7 voor de gewelddadige zonden; en de cirkels 8 en 9 voor de kwaadaardige zonden.[iv]

Velen geloven dat het Dante is die het christelijke geloof in het hiernamaals heeft geïnspireerd. Het is echter de Bijbel die Dante's verkenning van het hiernamaals beïnvloedde. Met de hedendaagse nadruk op het bovennatuurlijke in het amusement, is het begrijpelijk dat mensen in verwarring raken over wat waar is en wat niet. En het komt neer op een kwestie van geloof - maar het moet een geloof zijn dat gebaseerd is op waarneembare feiten uit historisch onderzoek.

Het huidige christendom heeft een ernstige tekortkoming in de continuïteit van de leer, dus het begrip, over de dood en wat daarna komt. Het is echter niet de fout van de Bijbel die de breuk veroorzaakt, maar misverstanden veroorzaakt door gebrek aan studie over wat de Bijbel zegt en, nog verontrustender, opzettelijke verkeerde interpretatie van het Woord van God.

Jehovah's Getuigen

Volgens Jehovah's Getuigen, leden van het Wachttoren Bijbel & Traktaatgenootschap (WTS), bestaat de hel niet. De hel wordt geïnterpreteerd als het "gemeenschappelijke graf van de mensheid". Volgens deze opvatting worden de meeste mensen bij hun dood gewoonweg vernietigd. Er zijn echter een aantal JG-gelovigen die de eeuwigheid met God zullen doorbrengen, zo leren zij.

Sommigen zijn al in het dodenrijk en anderen zullen nog "gered" worden. Armageddon is gepland voor binnenkort, dan zal Christus terugkeren, en allen die valselijk belijden en alle anderen zullen door God in het oordeel worden behandeld.

Gelovigen die Jehovah's Getuigen zijn en Armageddon overleven, zullen in vrede leven gedurende duizend jaar van Gods koninkrijk na de voltooiing van alle oorlogen op aarde.

Iemand moet de doctrines van het WTS-bestuursorgaan aanvaarden, gedoopt worden als Jehovah's Getuige en het programma van werken volgen dat door het bestuursorgaan is opgesteld, om verlost te worden.

Mormonisme

Mormonen (de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen) stellen dat er drie hemelen bestaan, en niet slechts één. Echtparen die in mormoonse tempels zijn getrouwd, hebben voor hen plaatsen gereserveerd in het hoogste hemelse verblijfsgebied. Hun plaatsen zijn volgens het mormoonse dogma voor altijd verzegeld. Deze mannen en vrouwen zullen uiteindelijk goden en godinnen worden binnen het systeem, als alle andere Mormoonse bepalingen voor het bereiken van een dergelijke status worden opgevolgd. De echtgenoten worden heersers over hele universums.

De meeste leden van de kerk zullen deel uitmaken van het aardse koninkrijk. Dat rijk is de verblijfplaats voor "leugenaars, en tovenaars, en overspeligen, en hoereerders."

De hel is een echte plaats, zegt het mormonisme, maar weinigen zullen daar voor altijd blijven. De meesten zullen uiteindelijk het aardse koninkrijk bereiken. Alle anderen krijgen de plaats in het aardse koninkrijk toegewezen die gereserveerd is voor de zonen des verderfs - mensen die ooit vrome mormonen waren, maar afvallig werden en de kerk verlieten. Deze plaats zal ook zijn voor hen die de ernstigste zonden hebben begaan en voor hun dood geen vergeving hebben ontvangen. Zij zullen in hetzelfde rijk zijn als Satan en zijn engelenhorde die uit de hemel vielen.

Heeft God Zijn DNA in de mens verborgen?

Zevende Dags Adventisten

Deze geloven in de hel als een letterlijke verblijfplaats. Zij geloven echter dat deze niet voor eeuwig is. Iedereen die daarheen gaat zal uiteindelijk worden vernietigd. Zij vatten de uitspraak van de Bijbel dat er voor eeuwig branden in de hel zal zijn, op als dat er branden zullen zijn... zolang er iets te verbranden valt. Zij geloven dat iedereen in het vernietigingsproces tot as zal worden gereduceerd.

Hindoeïsme

Alle Hindoes hopen uiteindelijk te ontsnappen aan de steeds terugkerende cyclus van wedergeboorte in deze wereld. Verlossing is voor hen het einde van het voortdurende proces van geboorte, dood en wedergeboorte.

Zo'n lot kan voor het individu eeuwige rust betekenen in de armen van een liefhebbende, persoonlijke godheid, maar voor de meesten is het het verlies van de individuele persoonlijkheid en het opgesloten zitten in de onbegrijpelijke afgrond van Brahman.

Verlossing van dit lot wordt volgens het Hindoe-geloof op vier manieren nagestreefd.

• Jnana yoga, de weg van de kennis, maakt gebruik van de filosofie en het verstand om de onwerkelijke aard van het universum te begrijpen.
• Bhakti yoga, de weg van toewijding of liefde, bereikt verlossing door extatische aanbidding van een goddelijk wezen.
• Karma yoga, de weg van actie, streeft naar verlossing door het uitvoeren van werken zonder aanzien des persoons.
• Raja yoga, "de koninklijke weg", maakt gebruik van meditatieve yogatechnieken.

De meerderheid van de Hindoes gelooft dat zij vele incarnaties tegemoet gaan voordat zij verlossing kunnen bereiken. Sommige sekten geloven echter dat een genadige goddelijkheid hen sneller in het reïncarnatieproces zal brengen.

Boeddhisme

Het boeddhisme stelt dat zelfkennis en onwetendheid over de waarheid van het bestaan, en niet de zonde, de weg naar verlossing vormen. Alleen door deze dingen te elimineren kan de wereld in orde worden gemaakt.

Zelfzuchtige begeerte, zo stelt dit religieuze systeem, veroorzaakt lijden, en alleen het zichzelf bevrijden van deze zelfgerichtheid zal de geest tot rust brengen. De manier om het hunkeren te stoppen, en zo te ontsnappen aan voortdurende wedergeboorte, is het volgen van boeddhistische praktijken, bekend als het Edele Achtvoudige Pad.

Deze vlam van zelfgerichtheid doven is het nirvana bereiken, de spirituele toestand die de monniken van deze religie voortdurend trachten te bereiken door een reeks meditatieve praktijken.

De verblijfplaats van de doden bevond zich, volgens het boeddhisme, in het westen, in China, aan de andere kant van de berg T'ai.

Jodendom

Dit religieuze systeem stelt dat moreel gedrag en houding bepalend zijn voor iemands eeuwige bestaan in het leven na de dood.

Er is geen reddende genade, zoals in het christendom, maar er is de mogelijkheid tot berouw voor zelfs de meest slechte mensen door positieve actie van het individu. De notie van christelijk-achtige verlossing voor individuen bestaat echter niet, in die zin dat er geen duidelijke hemel te bereiken is die in het jodendom wordt gepresenteerd.

De aanhangers van deze godsdienst hopen nog steeds op een Messias die, zo geloven zij, zal oordelen en beloningen zal uitdelen. Maar volgens het systeem is deze toekomst van oordelen en beloningen meer gemeenschappelijk dan individueel.

De verblijfplaats van de doden in het jodendom is onduidelijk, met als uitgangspunt dat het aardse bestaan belangrijker is om bij stil te staan dan het hiernamaals. Het wordt aan God overgelaten om dat rijk te bepalen.

Hollywoods voorkeur

Ik blijf me verbazen over de Hollywood-filmmakers als het gaat om het maken van films over het bovennatuurlijke - in het bijzonder over de dood en de verblijfplaats van de doden. Bijna zonder uitzondering gebruiken films van het grote kassatype, wanneer zij het bovennatuurlijke met religie, dood en sterven als kern hebben, de katholieke kerk bij het presenteren van hun fictie. Dit is de manier van filmmaken in de moderne tijd.

Dit was niet altijd het geval.

De vampierfilms uit Bela Lugosi's tijd hadden een kruis in het centrum van hun presentatie. Graaf Dracula keek één keer naar het glanzende metalen kruis en gooide zijn met een cape bedekte arm over zijn ogen, siste venijnig, draaide zich snel om en vertrok. Maar de actie van Graaf Dracula's belangrijkste aartsvijand, Dr. Van Helsing, was in mijn herinnering niet noodzakelijkerwijs de actie van een katholieke priester, hoewel ik er zeker van ben dat de katholieke kerk invloed had op het denken van de scenarioschrijvers.

De modernere versie van Dracula en zijn snode daden bevatte bijna allemaal een priester met kettingen en crucifixen die aan zijn achterwaarts geklede hals hingen.

Mijn gedachten springen vervolgens naar de grote film van Orson Welles, War of the Worlds. De katholieke priester wilde de marsmannetjes benaderen om vrede met hen te sluiten, als ik me goed herinner. Hij werd natuurlijk gezapt, dus ik denk dat het de katholieke kerk op dat moment niet zo goed verging.

Vooruitdenkend aan The Omen, afleveringen één, twee en drie, stond de katholieke kerk in het middelpunt van de strijd tegen de opkomende Damien en de dreiging die hij vormde vanuit het katholieke perspectief van Bijbelse profetie.

In The Exorcist riepen de filmmakers de katholieke kerk op om de demonen te verwijderen. Er was geen Baptist, Methodist, Presbyterian of Assemblies of God predikant in de buurt. Hetzelfde geldt voor films als Salem's Lot en een dozijn andere Hollywoodfilms. De katholieke versie is altijd de versie van dood, sterven en het hiernamaals die de voorkeur krijgt om in films gebruikt te worden.

De vraag is: Waarom niet de protestantse versie van hoe de dingen zich afspelen na het stoppen van het kloppen van het hart? Het is misschien het beste om het rooms-katholieke geloofssysteem in ogenschouw te nemen om naar antwoorden te zoeken. Wat is het uitgangspunt van die godsdienst met betrekking tot de dood, de verblijfplaats van de doden, enzovoort?

Het katholicisme leert dat iedereen die sterft met onbekeerde zonden naar de hel gaat, althans voor een bepaalde tijd. De hel is een echte strafplaats, en als de zonden niet worden opgebiecht aan een bevoegde priester van de kerk, loopt iemands onsterfelijke ziel gevaar. In de hel wordt de verloren ziel voor altijd van God gescheiden in een plaats van eeuwige kwelling. Daar brandt een bovennatuurlijk vuur en lijdt een onsterfelijk lichaam voor eeuwig pijn.

Oprecht berouw over de zonde door te biechten bij een bevoegde priester brengt absolutie. Gewoonlijk zijn er enkele symbolische dingen nodig om aan de voltooiing voor absolutie te voldoen, zoals speciale gebeden en herhaalde bezweringen.

Maar het geloofssysteem van de katholieke kerk over sterven en de verblijfplaats van de doden wordt veel ingewikkelder.

Zielen van hen die in de staat van genade zijn gestorven moeten een tijdlang lijden, zegt het kerkelijk dogma. Een loutering die de ziel voorbereidt om de hemel binnen te gaan is noodzakelijk. Het vagevuur is de verblijfplaats van de doden totdat zij volledig gereinigd zijn van onvolkomenheden, veniale (minder ernstige) zonden, enz. De verblijfplaats die het vagevuur wordt genoemd, wordt beëindigd op het moment dat het algemene oordeel plaatsvindt. De intensiteit en de duur van de straf kunnen worden verminderd door de vrienden en familie van de dode, als deze missen en gebeden aanbieden, "en andere daden van vroomheid en toewijding."[vi]

Baby's die sterven zonder gedoopt te zijn komen in de hemel na een verblijf in het voorgeborchte voor een bepaalde tijd.

Het antwoord?

Misschien is het antwoord op de vraag waarom de Katholieke Kerk de religie bij uitstek is om de vampiers en al het andere kwaad te bestrijden, dat dit wordt voorgesteld als een Christelijk geloof - en dus deel uitmaakt van de meest prominente religie in Amerika. Het katholicisme is ook de godsdienst die de beste manier biedt om een menselijke bemiddelaar - een heilige man, een priester - tussen God en mens, dus tussen goed en kwaad, te plaatsen.

De andere christelijke godsdiensten - de meeste - zeggen dat alleen Jezus Christus de bemiddelaar is tussen God en mens (zie 1Timotheüs 2:5). Hollywood moet een menselijk gezicht op het scherm zetten om zaken te behandelen waarbij de verblijfplaats van de doden betrokken is. Jezus Christus - die zelf de Zoon des mensen is - is blijkbaar niet menselijk genoeg voor hun doeleinden.

Toch is het Jezus die aan het kruis stierf, zodat mensen van hun zonden konden worden verlost en zo met God de Vader konden worden verzoend. Hij ging het dodenrijk binnen en leidde de verlosten naar de hemel, vertelt de Bijbel.

Laatste gedachten

Aan het begin van dit hoofdstuk schreef ik: "Iedereen gaat dood, tot op dit punt in de geschiedenis. Jij gaat sterven, tenzij er bepaalde ingrepen plaatsvinden. Degenen die je liefhebt zullen sterven, met hetzelfde voorbehoud. Iedereen die ooit heeft geleefd is gestorven, of zal sterven, met uitzondering van twee mensen die ik ken uit het verleden en miljoenen anderen in de toekomst. Ik, persoonlijk, ben drie keer gestorven."

Ik wil het uitleggen, zoals beloofd.

De dood, van dichtbij en persoonlijk

Wanneer ik non-fictie lees van schrijvers zoals die in deze serie, wil ik graag de referenties van de schrijver kennen. Ik wil weten met welke autoriteit hij spreekt. Dit is belangrijk, want of het nu door studie is, door ervaring, of door beide, iemand die zijn of haar gedachten over een bepaald onderwerp uit, moet geloofwaardig zijn, willen de gedachten er echt toe doen.

Eerbiedig en nederig stel ik vast dat ik die geloofwaardigheid heb door u dit hoofdstuk over sterven en de verblijfplaats van de doden voor te leggen. Allereerst heb ik het onderwerp in de een of andere vorm jarenlang bestudeerd. Meer dan veertig, eigenlijk. Maar het is meer de ervaring dan de studie die mij ertoe bracht voor deze bundel te schrijven. In de hoop dat dit niet zo wordt opgevat als het verhaal van het gebalsemde lijk dat van de vloer moet opstaan en lopen, ga ik nu verder.

Ik was net klaar met mijn training op Goede Vrijdag 2011. Het was ongeveer 13.30 uur. Ik had de warming-up gedaan, de gewichten, de push-ups en de sits-ups in de Body by Jake crunches machine. Vervolgens ging ik over tot de aërobe fase van mijn trainingsprogramma, dat ik al tweeëndertig jaar zorgvuldig drie of vier dagen per week volg.

Ik deed de roeimachine met de zware gewichten voor gelijktijdig boven- en onderlichaamswerk. Dit deed ik ongeveer twintig minuten. Op deze dag voelde ik me vrij goed getraind voor de achtenzestigjarige die ik op dit moment ben, dus besloot ik de loopband over te slaan en naar de ligfiets te gaan. Dit zou mijn cooling-down zijn, waarna de training compleet zou zijn.

Bijna op het moment dat ik stopte met trappen, begon er een brandende druk achter mijn borstbeen. Ik dacht dat het indigestie was, en zei tegen mezelf dat het na een minuut of twee wel weer weg zou gaan.

Dat gebeurde niet.

Ik liep rond, rekte me uit, en probeerde het toenemende branden en de druk te doen verdwijnen. Het bleef aanhouden en werd exponentieel erger. Ik kreeg last van klam zweet en moeite met ademhalen. Ik zei tegen mijn vrouw dat ze beter 911 kon bellen voor hulp.

Als u mij zou kennen zoals Margaret, zou dat bevel u verbazen. Dat is het laatste wat ik ooit voor mezelf zou doen. Ze was voldoende onder de indruk dat ik meende wat ik zei, en belde.

De ambulance - met zijn trouwe metgezel, de brandweerwagen - arriveerde binnen tien minuten. De dokters begonnen aan mijn nek en polsen te voelen, en een van hen zei: "Ik kan geen pols vinden." Een ander zei: "Laten we hem eruit halen."

Dat betekende naar de ambulance.

Ze vroegen of ik naar de brancard kon lopen, wat ik deed. Onderweg voelde ik elke hobbel in de weg; dit soort ambulances zijn niet gemaakt voor het comfort van de patiënt, alleen voor een snel transport naar de eerste hulp.

We stopten en ik voelde hoe de mannen aan de brancard trokken nadat ze de achterkant van het voertuig hadden geopend. De pijn op de borst was nu ondraaglijk. Ik hoorde een bliepgeluid, alsof een computer de overgang maakte van de ene toepassing naar de andere.

Ik stond onmiddellijk voor een grote groep jonge, mooie mensen. Ze straalden, niet met een spookachtige gloed, maar met die van de levendige, volmaakte gezondheid van de jeugd. Ze glimlachten breeduit, hun handen bewogen en hun armen staken omhoog en gebaarden naar mij, dat kon ik zien.

Ik was op een plaats van perfectie... van vreugde... en ik dacht niet aan waar ik net vandaan kwam, of aan wat dan ook, behalve dat dit een werkelijkheid was zoals ik die nooit had gekend. Ik wilde voor altijd blijven.

Maar toen werd het donker en nachtmerrieachtig, en ik voelde mijn blote borst met mijn vingertoppen.

Oh, ja. Ik was op weg naar het ziekenhuis. Of was dit gewoon een nare droom en zou ik snel weer terug zijn bij die jonge mensen en al die vreugde en vrede?

Nee. Toen herinnerde ik het me: Dit was een hartaanval, of iets; ik wist niet wat, op dit moment.

"Ik sloeg hem met de peddels!" riep een man.

"Peddels?" Zei ik tegen hem. (Ze zeiden dat ik pratend terugkwam.)

"Je hart stond stil," was zijn commentaar.

De pijn groeide weer in mijn borst, en opnieuw hoorde ik de bliep.

Weer stond ik voor die vrolijke menigte van midden twintigers, zo leek het. Ik wilde me bij hen aansluiten. De warmte, de liefde, was ongelooflijk... en vredig.

Maar ik voelde de duisternis aan me trekken, en ik lag weer op de brancard, of tafel, of wat dan ook. De activiteit boven en om me heen was hectisch. Mijn kleren werden van me afgehaald, dingen werden aan me vastgemaakt, en iemand maakte zich klaar om iets in de rechter liesstreek te doen.

"Wat doen jullie?" vroeg ik natuurlijk, vreemd genoeg kalm, klinisch met mijn vraag.

"Geen details..."

De stem van de man was buitenlands. Later hoorde ik dat hij uit India kwam en een van de beste cardiologen van onze staat was.

De pijn nam weer toe, en toen klonk de bliep. Ik zat tussen de jongeren. Ik kon ze aan beide kanten voelen. Het was alsof we aan het rennen waren; allemaal lachten we en genoten we volop. Sommigen keken me lachend aan terwijl we renden. Ik dacht er niet aan waar ik geweest was voordat ik weer in hun aanwezigheid was.

Deze keer vervaagde mijn aanwezigheid onder hen. Ik lag weer op de operatietafel, nadat ik voor de derde keer de defibrillator had gekregen om mijn hart te starten, dat al drie keer was gestopt met kloppen (werd me later verteld).

Ze waren klaar met me, en ik voelde geen pijn, alleen handen die over me heen gingen en dingen deden aan draden en buisjes die aan me vastzaten.

"Nu, details..." zei de dokter tegen me. Hij legde zijn hand van achteren op mijn schouder. Met zijn accentstem begon hij het angiogram van mijn hart uit te leggen. Hij had de foto's boven me geplaatst zodat ik ze kon zien.

Alleen kon ik dat niet.

"Ik kan ze niet zien," zei ik. "Ik ben blind. Ik ben blind sinds 1993 door een netvliesaandoening."

"Oh?" zei hij. "Welke ziekte?"

"Retinitis pigmentosa."

"Ah, ja," zei hij.

Hij legde zijn wijsvinger op mijn borst en trok terwijl hij sprak. "Je had wat wij noemen 'de weduwemaker'. Het is de linker kransslagader-aflopen," dacht ik dat hij zei. "Vijftig procent van de mensen die dit soort verstopping van deze slagader hebben, komen nooit op de eerste hulp. Van degenen die het wel halen, overleven de meesten het niet."

Ik was onder de indruk. "Ik ben er nog," zei ik om zeker te zijn, niet om op te scheppen.

"Je bent er nog," bevestigde hij, terwijl hij me op de schouder klopte.

In de tussenliggende weken sinds de "weduwemaker" heb ik veel nagedacht over mijn reis naar het huis van de doden. Het is eigenlijk de verblijfplaats van hen die werkelijk leven, heeft de Heer mij laten zien. Dit huidige leven van vlees en bloed is de schaduw waardoor wij donker zien, zegt de Schrift ons. Voor mij is dit absoluut een feit.

Mijn ontmoeting met die groep buitenwereldse jongeren heeft tot veel nadenken geleid, dat verzeker ik u. Ik dacht een paar weken lang dat zij wilden dat ik bij hen kwam, maar dat de Heer mij had overruled en ik werd teruggestuurd, hoewel ik bleef proberen bij hen te komen, zoals de ziekenhuisverslagen zullen bevestigen.

In het diepst van mijn gedachten voel ik nu echter dat deze mooie jonge mensen deel uitmaakten van de groep waarover de schrijver van Hebreeën ons vertelde:

Laten wij daarom, nu wij met zo'n grote wolk van getuigen omringd zijn, elk gewicht en de zonde die ons zo gemakkelijk belaagt, afleggen en met geduld de wedloop lopen die voor ons ligt, terwijl wij uitzien naar Jezus, de grondlegger en voltooier van ons geloof, die om de vreugde die hem was opgelegd het kruis heeft verdragen, de schande verachtend, en die is neergezet aan de rechterhand van de troon van God. (Hebreeën 12:1-2)

Zij waren een "hemelse juichende sectie", zo geloof ik dat de Heer mij heeft laten zien. Zij lieten mij weten dat ik en anderen die de waarheid verkondigen in dit vreemde, vijandige uur van het evangelie, niet alleen staan. Zij lopen de race samen met ons.

Dit was een visioen van de andere kant, daar twijfel ik niet aan. Ik ben erg sceptisch over extatische ervaringen, moet ik je zeggen. Ik denk dat ze te vaak gebruikt worden om te verfraaien. Meestal zijn het leugens.

Maar ik kan niet ontkennen wat ik heb gezien en ervaren. De Heer is mijn getuige.

Ik geloof dat de bemoediging die ik kreeg van die drie doodservaringen (en ik besef dat ik niet echt dood was, anders zou ik dit niet schrijven) vooral werd gegeven omdat ik en anderen schrijven en spreken over profetie die wordt gegeven door Gods Heilige Woord, de Bijbel. Profetie is 27 procent van de Bijbel, en ik geloof dat de Heer wil dat ik degenen die vasthouden aan het hele Woord van God - inclusief de vele profetische leringen - op een diepgaande manier de goedkeuring van de Heer geef.

Voorgangers, leraren, die de naam van Jezus noemen - luister goed: Het verstrekken van profetische waarheid aan de mensen die u herdert en onderwijst in deze eindtijd van het Kerkelijk Tijdperk (Tijdperk van Genade) is allesbepalend voor de Almachtige God. We moeten hen vertellen dat de komst van Christus zeer nabij is. Dit nalaten is het nalaten waarvoor Hij u hier heeft neergezet.

Zij die niet zullen sterven

Ik schreef dat allen zullen sterven met uitzondering van twee die ik ken, en miljoenen anderen die nog moeten komen. Wie zijn dat?

De twee die volgens de Bijbel niet gestorven zijn, zijn Henoch en Elia. Er is enige twijfel over Ezechiël. Deze werden door de Heer weggenomen terwijl ze nog leefden.

De miljoenen die nooit zullen proeven van de verblijfplaats van de doden zijn zij die elk moment de roep van Christus, "Kom hierheen!", kunnen horen. (Openbaring 4:1-2). Dit zijn zij die Christus hebben aanvaard als Verlosser en in één verbluffende microseconde zullen worden getransformeerd van sterfelijk naar onsterfelijk. Zij zullen hun Heer, Jezus Christus, vergezellen terug naar het huis van God de Vader - de hemel - waar Hij onvoorstelbaar mooie woonplaatsen heeft voorbereid, en waar zij die worden weggevoerd voor eeuwig een dynamisch leven zullen leiden (Johannes 14:1-3).

Zij die tijdens deze bedeling (het tijdperk van genade) zijn gestorven, zullen net als de levende gelovigen op hetzelfde geweldige moment in de tijd worden veranderd in verheerlijkte lichamen. Dan zal gezegd worden, betreffende het verblijf van de doden:

Wanneer dit vergankelijke lichaam de onvergankelijkheid heeft aangenomen en dit sterfelijke lichaam de onsterfelijkheid heeft aangenomen, dan zal de uitspraak worden gedaan die geschreven staat: De dood is verzwolgen in de overwinning. O dood, waar is uw angel? O graf, waar is uw overwinning? De angel van de dood is de zonde, en de kracht van de zonde is de wet. Maar dank aan God, die ons de overwinning geeft door onze Heer Jezus Christus. Daarom, mijn geliefde broeders, zijt gij standvastig, onwrikbaar, altijd volhardend in het werk des Heren, want gij weet dat uw arbeid niet tevergeefs is in de Here. (1 Korintiërs 15:54-58)

Volgende: Hoe zit het met geesten?

Eindnoten:

^[i] Oracle Think Quest Education Foundation, “The Great Unknown: Some Views of the Afterlife,” Thinkquest.org, http://library.thinkquest.org/16665/afterlifeframe.htm.

^[ii] Ibid.

^[iii] Ibid.

^[iv] Wikipedia contributors, “ Inferno (Dante),” Wikipedia, last accessed July 14, 2011, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Inferno_(Dante)&oldid=432842379.

^[v] Ibid.

^[vi] Ibid.

Bron: PARANORMAL ENTITIES AND THIS OCTOBER’S HALLOWEEN (PART 14)—Abode of the Dead » SkyWatchTV