Hoe een democratie te doden

Dit zijn Bennett's Orwelliaanse twee minuten van haat. En als ze doorgaan, en als de media eraan blijven meewerken, samen met het Netanyahu-proces, dan zullen ze de dood betekenen van Israëls democratie.

Door Caroline B. Glick - 12 juni 2022

De Israëlische democratie hangt aan een zijden draadje. Dat is de les die maandag werd getrokken uit de getuigenis van aanklager en voormalig directeur-generaal van het Ministerie van Communicatie Shlomo Filber in het lopende corruptieproces van voormalig premier Benjamin Netanyahu. Filber onthulde dat Netanyahu niet alleen in de beklaagdenbank zit. Israël's democratie staat ook terecht.

Benjamin Netanyahu wordt berecht voor omkoping en schending van vertrouwen. Zijn medegedaagden zijn twee mediamagnaten - Yediot Aharonoth eigenaar en uitgever Arnon Mozes, en voormalig eigenaar en uitgever van Walla News website (en Bezeq telecommunicatiebedrijf) Shaul Alovich. De "misdaden" waarvan zij worden beschuldigd hebben allemaal te maken met hun verlangen om een stem te geven - of te overwegen een stem te geven - aan standpunten en informatie die door de gevestigde media worden genegeerd en tot zwijgen worden gebracht.

Filber legde uit: "De media hebben een linkse vooringenomenheid. De reden dat Netanyahu de communicatieportefeuille nam [naast het premierschap] was om de meningen te variëren, zodat rechtse kiezers ook mediaorganen zouden hebben die hun standpunten zouden uitdrukken."

Filber voegde eraan toe: "Netanyahu's verlangen om de vertekening in de mediamarkt op te lossen, brandde in hem. Het was voor hem ideologisch belangrijker dan het land te besturen. Hij geloofde dat de linkse vooringenomenheid in de media verhinderde dat politiek rechts echt kon regeren."

Filber's verklaring kwam na maanden van getuigenissen door bijna 20 aanklagergetuigen waaronder hijzelf. Een voor een hebben zij de zaak van de aanklager tegen Netanyahu uitgewist. Na jaren van een agressief onderzoek had het openbaar ministerie in 2018 niets anders dan een paar sigaren van Netanyahu's rijke vriend waarmee ze hem konden aanklagen. In plaats van het bijltje erbij neer te gooien, besloten de aanklagers het omkopingsstatuut opnieuw uit te vinden om de zittende premier in staat van beschuldiging te stellen. Netanyahu had van niemand een geldelijke beloning ontvangen. Dus besloten ze voor hun doeleinden positieve berichtgeving in de media te definiëren als een vorm van omkoping, en vervolgens Netanyahu te beschuldigen van het ontvangen van smeergeld in de vorm van positieve berichtgeving van Alovich's Walla News in ruil voor wettelijke gunsten aan het Alovich-eigendom Bezeq. En ze beschuldigden Alovich van het omkopen van Netanyahu met positieve berichtgeving.

Het enige probleem was dat zelfs voordat ze hun aanklachten indienden, al ruimschoots was aangetoond dat Netanyahu, net als het geval is bij elk ander establishment mediakanaal in Israël, vijandige berichtgeving kreeg van Walla News.

Dus veranderden de aanklagers het statuut opnieuw. Zij bepaalden dat een mediakanaal dat een politicus "ongewoon ontvankelijk" maakt, die politicus omkoopt, (tenminste als hij Benjamin Netanyahu heet).

De eerste twaalf getuigen die voor de rechtbank werden gebracht moesten getuigen dat Netanyahu ongebruikelijke reacties kreeg op zijn verzoeken van Walla. In werkelijkheid verklaarden zij allen dat het enige ongewone aan de behandeling van Netanyahu door Walla, zowel in absolute termen als in vergelijking met andere politici, het gebrek aan reactie was. Walla's redactie negeerde meer dan de helft van de verzoeken van zijn kantoor. De andere helft waren grotendeels routinematige mededelingen, voornamelijk persberichten die elk ander mediakanaal ook behandelde.

In de afgelopen maanden is het proces verschoven naar een onderzoek naar de gunsten die Netanyahu aan Alovich's Bezeq zou hebben verleend. En ook hier hebben de getuigen van de aanklager allen verklaard dat Netanyahu geen enkele rol heeft gespeeld in het regelgevingsproces.

Nu de zaak van de openbare aanklager in duigen ligt, blijven we zitten met hun belangrijkste bewering - dat het een misdaad is om Netanyahu eerlijk te verslaan. Alovich wilde Netanyahu een eerlijk verslag geven. En Mozes was bereid de optie te overwegen. Dus werden ze beiden aangeklaagd.

En dit brengt ons bij de verwoeste staat van de Israëlische democratie.

Netanyahu is gedemoniseerd als geen andere politicus in de 74-jarige geschiedenis van Israël. En in de afgelopen dertig jaar is geen enkele politicus qua publieke steun in de buurt van Netanyahu gekomen.

De aanklacht tegen Netanyahu is een poging van de openbare aanklager om de persvrijheid en daarmee de democratie in Israël te vernietigen. Het is schokkend dat de autoritaire heksenjacht van de aanklager bijna kamerbrede steun geniet van de gevestigde media, wier monopolie op informatie Netanyahu zo vurig wilde verbreken.

De collusie tussen het openbaar ministerie en de media was maandag volledig zichtbaar. Om Filber te dwingen tegen Netanyahu te getuigen, gaf het Openbaar Ministerie de politie opdracht hem te bespioneren. Ze luisterden Filber's mobiele telefoon af, downloadden al zijn persoonlijke informatie en gebruikten die blijkbaar om Filber te dreigen met een aanklacht wegens onwettig gedrag als hij weigerde zijn baas en mentor aan te geven.

Maandag presenteerde Netanyahu's verdediger Amit Haddad de transcripties van gesprekken die Filber voerde met de journalisten Amit Segal en Raviv Drucker. Het meest verbazende aspect van de gesprekken was hoe onopvallend ze waren. Twee verslaggevers spraken met een ambtenaar over actuele gebeurtenissen. Zij deden hun werk. Hij deed het zijne. Niemand pleegde een misdaad. En toch werden de gesprekken afgeluisterd en getranscribeerd alsof ze een drugsdeal beschreven.

Filber vertelde Segal dat het politieonderzoek naar Netanyahu zou boemerangeren tegen de staats vervolging, omdat Netanyahu geen misdaad had begaan. Hij legde aan Drucker uit dat hij als directeur-generaal van het Ministerie van Communicatie, geen zeggenschap had over de regulerende procedures voor Bezeq.

In een vrije media-omgeving, in plaats van een waarin de media zijn versmolten met het politieke establishment, zou Haddad's onthulling ertoe hebben geleid dat redacteuren en verslaggevers barricades zouden hebben opgeworpen rond het openbaar ministerie en de hoofden van de verantwoordelijken zouden hebben geëist. Haddad's onthullingen werden echter grotendeels genegeerd.

Dertig jaar lang hebben de gevestigde media een oorlog tot de dood gevoerd tegen Netanyahu, de populairste politicus in Israël en zijn meest visionaire staatsman. Zoals Haaretz het deze week formuleerde: "Netanyahu is de gevaarlijkste man in de geschiedenis van het land."

Wat Israëls redacteuren en schrijvers, nieuwsproducenten en presentatoren betreft, door een wet uit te vinden om positieve berichtgeving over Netanyahu te verbieden, hielp het Openbaar Ministerie hen bij hun pogingen om de democratie te ondermijnen en uiteindelijk te vernietigen door het publiek geen stem te geven in het nationale gesprek.

Netanyahu is de vijand omdat hij begrijpt dat het publiek geacht wordt te bepalen wie Israël bestuurt - niet de ongekozen heersende klasse die bestaat uit bureaucraten en hun op één lijn gebrachte media. Netanyahu, Alovich en Mozes staan terecht omdat criminalisering van hen de democratie criminaliseert. En dus juichen de media de aanklagers toe.

Israël is niet het enige land waarvan het democratische regeringssysteem in gevaar is. En het is niet het enige land waar de crisis in de democratie zich manifesteert in de samensmelting van de media met het heersende establishment. Amerika is voor onze ogen aan het ontrafelen met een gedifferentieerde behandeling van leden van de heersende klasse en hun vijanden.

Beschouw twee mannen die beschuldigd zijn van liegen tegen de FBI. Het lid van de heersende klasse advocaat Michael Sussman, die in 2016 zowel de Democratische Partij als de presidentiële campagne van Hillary Clinton vertegenwoordigde, loog tegen de FBI en gaf toe te hebben gelogen tegen de FBI. Maar hij werd vorige week snel vrijgesproken voor het misdrijf en met de complimenten van de DC District Court en vrolijk weggestuurd.

Lt. Gen. Michael Flynn, de eerste nationale veiligheidsadviseur van voormalig president Donald Trump, werd ervan beschuldigd tegen de FBI te hebben gelogen (hoewel het bewijs erop wijst dat hij hen de waarheid vertelde terwijl FBI-agenten tegen hem logen). Om zich tegen de beschuldiging te verdedigen, werd Flynn gedwongen zijn spaargeld en pensioenen leeg te halen. Hij verloor zijn huis. Gedurende Flynn's vier jaar durende beproeving werd zijn naam bijna elke dag door het slijk gehaald, een gedecoreerd strijder. Flynn werd bedreigd met gevangenisstraf en aangevallen door een menigte opgehitst door de media die hem een verrader noemde.

Particulieren hebben geen macht om corrupte agenten te ontslaan. Ze kunnen geen beleid maken. Burgers hebben maar één manier om hun stem te laten horen. Ze kunnen stemmen.

In San Francisco stemden de inwoners van de progressieve hoofdstad van Amerika dinsdag met een marge van 60 tegen 40 voor het afzetten van hun openbare aanklager, de progressieve revolutionair Chesa Boudin. Boudin is de zoon van twee Weather Underground terroristen die betrokken waren bij een terreuraanslag waarbij 50 jaar geleden twee politieagenten en een chauffeur van Brink's om het leven kwamen. Boudin deelt de communistische overtuigingen van zijn ouders en hun haat tegen Amerika.

Boudin werd in 2019 gekozen door een krappe meerderheid van de kiezers op een woke-agenda om het strafrechtsysteem te hervormen. Vanaf zijn eerste dag in functie werkte Boudin niet aan de hervorming van het systeem, maar aan de ontmanteling ervan in overeenstemming met zijn revolutionaire overtuiging dat politieagenten de vijand van het volk zijn, en criminelen hun helden.

Boudin liet massaal criminelen vrij uit de gevangenis en ontsloeg zijn officieren van justitie. Hij castreerde, demoniseerde en financierde de politie, en decriminaliseerde winkeldiefstal, drugsgebruik en landloperij. Binnen enkele maanden werden de straten van San Francisco overgenomen door dakloze drugsverslaafden die de trottoirs bedekten met naalden en uitwerpselen. Winkeldiefstal heeft de detailhandel van de stad verwoest. Hoe kun je een supermarkt runnen als iedereen op elk moment kan binnenkomen en weglopen met 1000 dollar van je koopwaar? Volgens een recente opiniepeiling, wil 40% van de inwoners van San Francisco de stad verlaten.

Maar in plaats van weg te lopen, ondertekenden San Franciscanen een terugroepingspetitie, hielden een referendum, en stemden om Boudin te verdrijven.

Te oordelen naar de berichtgeving van de New York Times en andere gevestigde media over de afzetting van Boudin, is het vrij duidelijk dat als de media zijn lot hadden mogen bepalen, Boudin de stemming zou hebben gewonnen en zijn tegenstanders als racisten zouden zijn gebrandmerkt.

Terug in Israël worden we geleid door een premier die meer media-steun geniet dan enige andere premier in de geschiedenis van Israël, en bijna geen publieke steun. Premier Naftali Bennett veroverde het premierschap door het politieke systeem te manipuleren op een manier die niemand zich had kunnen voorstellen. Hij was een ideologische partij aan de rechterzijde van Likud. Vervolgens verhinderde hij Netanyahu een rechtse regering te vormen.

Bennett, die volhield dat nieuwe verkiezingen de ondergang van het land zouden betekenen, verraadde zijn kiezers en vormde een post-zionistische regering met links en met de partij van de Moslimbroederschap. Hij klampt zich nu vast aan de macht met een minderheidscoalitie die geen basiswetgeving kan aannemen. Bennetts zeven leden tellende factie is aan flarden. Twee hebben hem in de steek gelaten voor de oppositie onder leiding van Netanyahu. Een ander rent naar de uitgang en nog twee anderen wachten op een aanbod - welk aanbod dan ook - om te vertrekken.

Terwijl hij de puinhopen voorzit, legitimeert Bennett zijn voortdurende greep op de macht door zijn bewering te herhalen dat verkiezingen de dood van Israël zullen zijn en erop aan te dringen dat een "zwijgende meerderheid" hem steunt.

Vorige week stuurde Bennett een open brief aan die "zwijgende meerderheid", waarin hij zijn zogenaamde aanhangers smeekte de straat op te gaan om namens hem te demonstreren, opdat het publiek niet zou geloven dat Netanyahu de steun van meer Israëli's heeft dan hij en zijn coalitiepartners.

De ironie van Bennett's smeekbede is misselijkmakend. Demonstraties zijn niet de manier waarop burgers hun stem laten horen. En Bennett weet dit. Daarom blokkeert hij al meer dan een jaar verkiezingen.

Met de ademloze steun van de media, die de waarheid van Netanyahu's proces verbergt en de diepte van Bennett's verraad verbergt, staat Bennett bij elke gelegenheid voor de camera's om Netanyahu te demoniseren als het kwaad en zijn aanhangers als krankzinnige cultisten.

Dit zijn Bennett's Orwelliaanse twee minuten van haat. En als ze doorgaan, en als de media eraan blijven meewerken, samen met Netanyahu's proces, zullen ze de dood betekenen voor de democratie van Israël.

Bron: How to kill a democracy - www.israelhayom.com