Het belang van de herbouw van de Tempel voor het orthodoxe Jodendom ligt in zijn opvatting over de verlossing van de wereld, die volgens hen alleen kan plaatsvinden als de Tempel herbouwd is. Gershon Salomon, directeur van Temple Mount Faithful, een organisatie die de Israëlische samenleving tracht voor te bereiden op de aanvaarding en bevordering van de herbouw van de Tempel door middel van demonstraties op de Tempelplaats, de bouw van een hoeksteen voor de Derde Tempel, en het maken van verschillende met de Tempel verband houdende gebruiksvoorwerpen, heeft gezegd: "De bouw van de Derde Tempel is een handeling die moet worden verricht om de verlossing van het volk van de Bijbel in het land van de Bijbel te voltooien. Ik kan me geen Israëlische staat of Israëlisch leven in dit land voorstellen zonder de Tempelberg in het centrum van dit leven."

Veel religieuze Joden staan echter niet achter dit idee, omdat zij een diaspora-mentaliteit en een vergeestelijkte manier van denken hebben aangenomen, die de hoop op een letterlijke vervulling van de bijbelse profetieën over een toekomstige Tempel terzijde schuift. Voor hen is de huidige politieke situatie op de Tempelberg, met moslims die de plaats controleren, aanvaardbaar. Joodse leiders in de Tempelbeweging begrijpen dat het Joodse volk niet leeft op het spirituele niveau dat God bedoeld heeft, vanwege de afwezigheid van de Shekinah (Goddelijke Aanwezigheid) in de wereld. Rabbi Chaim Richman, directeur van het Tempelinstituut dat alle rituele vaten heeft geproduceerd die nodig zijn voor het functioneren van de Tempel en werkt aan het opleiden van priesters voor dit toekomstige werk, zegt dat er een verband is tussen de behoefte aan een nieuw niveau van spiritueel bereiken en de herbouw van de Tempel: "De Shekinah wordt alleen door de Tempel tot stand gebracht... in termen van onze missie als volk, kunnen we op geen enkele manier onze spirituele status bereiken zonder de Tempel." Dus voor het orthodoxe Jodendom kunnen de huidige problemen van de wereld, en in het bijzonder van het Joodse Volk, alleen worden opgelost door de herbouw van de Tempel.

Maar zijn we vandaag al dichter bij de herbouw van de Tempel? De wereld is radicaal gekant tegen Israëls aanspraken in Jeruzalem, en nog minder tegen hun betwiste eigendom van de Tempelberg. In de praktijk is het Joden bij Israëlisch recht verboden op de Tempelberg te bidden, en zij die er toch komen worden er dagelijks door moslims aangeklampt (zoals de Vrouwen in het Zwart die een voortdurende wake houden over de Joodse aanwezigheid op de plaats). Bovendien ontkennen de Islamitische autoriteiten officieel dat op deze plaats ooit een Tempel heeft gestaan. Niettemin zijn er recente ontwikkelingen geweest die bijdragen tot de doelstellingen van de Tempelbeweging en de verwezenlijking van de herbouw van de Tempel tijdens ons leven.

In antwoord op de beschuldiging dat de Tempel wordt ontkend, ontdekten archeologen in tientallen jaren oud onderzoek, dat de plaats van de Al-Aqsa moskee, waarvan moslims geloven dat die door Abraham is gebouwd, ooit een plaats was voor Joodse rituele voorbereiding voor het binnengaan van de Tempel. Het bewijs hiervoor kwam uit een gedeponeerd rapport van de Britse archeoloog Robert Hamilton, die opgravingen van de fundamenten van de moskee had gedocumenteerd nadat deze in 1927 door een aardbeving was verwoest. Hij ontdekte onder de vloer van de moskee de overblijfselen van een Joodse miqveh (ritueel bad gebruikt voor zuivering). Het dateerde uit de tijd van de Tweede Tempel, toen Joden zich op deze plaats onderdompelden voordat zij het tempelgebied betraden. Deze vondsten, die diep in de archieven van het Britse Mandaat waren verborgen omdat zij de moslimambtenaren in verlegenheid brachten, leveren nu het bewijs dat de oude Tempel op de moderne Tempelberg stond en een plaats van Joodse aanwezigheid was.

Wat de voorbereidingen voor de Tempeldienst betreft, heeft het Sanhedrin stappen ondernomen die noodzakelijk zijn om de toekomstige Tempeldienst weer in te voeren. Eén project Update on the Rebuilding of the Third Temple.[i]

David, koning van Israël, wilde een huis bouwen waarin God kon wonen. Jehovah, die David "een man naar mijn hart" noemde, stelde de vraag of Hij in zo'n bouwwerk kon worden opgenomen. Het antwoord is natuurlijk nee.

Momenteel zijn er twee grote obstakels voor de herbouw van de Derde Tempel. Het ene heeft te maken met de locatie. De volgende tempel kan alleen worden gebouwd waar de twee vorige tempels hebben gestaan, omdat het Heilige der Heiligen op precies dezelfde plaats moet zijn. Maar niemand weet zeker waar de vorige tempels op de Tempelberg stonden. De meeste geleerden geloven dat ze stonden waar nu de Rotskoepel staat. Die conclusie kan onjuist zijn, maar er is geen manier om de exacte locatie te bewijzen zonder archeologische opgravingen op de Tempelberg, iets wat momenteel door de Moslims verboden is. Als de Derde Tempel moet worden gebouwd op de plaats waar nu de Rotskoepel staat, dan moet dat Moslim-bouwwerk allereerst worden verwijderd, hetzij door de mens, hetzij door God. Het kan natuurlijk ook door een saboteur tot de grond toe worden afgebrand, of het kan door een aardbeving worden vernietigd.

Het tweede obstakel is de houding van het Joodse volk en zijn leiders. Momenteel bestaat er bij [de meesten van] hen geen verlangen om een derde tempel te bouwen. De gemiddelde Israëliër is zeer seculier. Hij weet dat elke poging om een derde tempel te bouwen onmiddellijk tot oorlog met de moslims zou leiden. Slechts een handjevol ultraorthodoxe joden heeft een passie voor de derde tempel. Zij zijn degenen die alle voorbereidingen hebben getroffen. Maar ze hebben geen steun van de bevolking. Er moet iets gebeuren om een golf van nationalistische trots te creëren die een nieuwe tempel zal eisen. Deze katalytische gebeurtenis zou de ontdekking van de Ark des Verbonds kunnen zijn.[ii]

Toen Salomo de Tempel bouwde, was hij zich ervan bewust dat deze uiteindelijk vernietigd zou worden. [Daarom bouwde hij een kamer, waarin de ark onder [het Tempelgebouw] in diepe, doolhofachtige gewelven kon worden ondergebracht.

Koning Josia beval dat [de ark] in de door Salomo gebouwde kamer zou worden begraven, zoals er wordt gezegd (II Kronieken 35:3): "En hij zeide tot de Levieten, die aan geheel Israël wijsheid zouden onderwijzen: Plaats de heilige ark in de kamer, gebouwd door Salomo, de zoon van David, koning van Israël. U zult hem niet [meer] op uw schouders dragen. Dien nu de Heer, uw God."

Toen de ark was begraven, werden ook de staf van Aäron, de manna-flacon en de olie die voor de zalving werd gebruikt, mee begraven. Al deze [heilige artikelen] keerden niet terug in de Tweede Tempel.[iii]

De meeste onderzoekers beschouwen de Ark als uit het zicht verdwenen na het verhaal over Salomo's tempel in de Bijbel, en er zijn verschillende theorieën geopperd over het lot van de Ark door de geschiedenis heen. Veel historici speculeren dat toen Babylon de Tempel van Salomo verwoestte, het ook de Ark naar Babylon bracht. Daar zou de Ark uiteindelijk samen met de andere artefacten uit de tempel zijn vernietigd, waarbij het goud werd omgesmolten en tot munten verwerkt voor hun schatkist. Het is echter moeilijk voor te stellen dat de Babyloniërs de Ark zouden hebben vernietigd, als zij hem al hadden buitgemaakt.

Het Boek Daniël maakt specifiek melding van de gouden menora uit de tempel van Jeruzalem in het paleis van Belsazar. De Babylonische koning had de menora, een belangrijk artefact uit de Joodse tempel, bewaard in een poging om de superioriteit van de Babylonische goden aan de God van de Hebreeërs aan te tonen. Dat de menora op deze manier tentoongesteld werd, onderstreept hoe onwaarschijnlijk het was dat de Babyloniërs de Ark zouden vernietigen, het grootste symbool van de God van de Hebreeërs. Het zou als een ultiem statement van de superioriteit van de Babyloniërs zijn beschouwd als het was verkregen. De Bijbel vermeldt dat de menora intact bleef tot de laatste nacht van de Babylonische heerschappij. Het licht ervan verlichtte het tafereel van het geschrift op de muur in het boek Daniël. Na de val van Babylon waren de Meden en Perzen de Joden gunstig gezind en stonden hen toe de tempel te herbouwen. Het is zeer waarschijnlijk dat de menora werd teruggegeven, samen met het andere meubilair en de vaten die door Nebukadnezar waren buitgemaakt. De Ark werd echter genoemd als niet bestaand in de tweede tempel van Zerubbabel, de verhoogde eerste steen was het enige kenmerk binnen het Heilige der Heiligen.[v]

Het terugvinden van de tempelschat van Salomo was het hoogste doel van de Tempeliers die tijdens de kruistochten hun centrum op de Tempelberg vestigden. Dit feit werd gedocumenteerd in 1884, toen de Britten een ordinair onderzoek van Jeruzalem uitvoerden en artefacten van de Tempeliers ontdekten, achtergelaten in uitgebreide tunnels onder de tempelberg.[vii] Over de omvang van de ondergrondse functies werd in een latere publicatie van het Britse onderzoek het volgende verklaard:

Jeruzalem is, zoals bekend, bezaaid met uitgegraven grotten, natuurlijke spelonken, in de rotsen uitgehouwen cisternen, onderaardse gangen en aquaducten... In haar ondergrondse kamers en catacomben is zij rijker dan welke bekende stad ook.[viii]

Verschillende Judese sekten in Ethiopië geloven dat de Ark al duizenden jaren wordt bewaakt en bewaard in de stad Axum in hun land.[ix] De legende beweert dat de Ark naar Axum is gebracht door de zoon van koning Salomo en de koningin van Sheba, prins Menelik I. Men zegt dat Menelik de Ark op aandringen van zijn vader uit de Tempel heeft verwijderd, opdat deze na de verdeling van zijn koninkrijk (in Juda en Israël) veilig zou zijn, omdat Salomo wist dat de ontbinding van zijn koninkrijk na zijn dood onvermijdelijk was. Eerste Koningen 11:9-12 zegt dat de Here zelf Salomo vertelde dat...

...de Here toornig was op Salomo, omdat zijn hart zich afwendde van de Here, de God van Israël, die hem tweemaal verschenen was. Daarom zei de Here tot Salomo: Voorzover dit van u geschied is, en gij Mijn verbond en Mijn inzettingen, die Ik u geboden heb, niet in acht genomen hebt, zal Ik voorzeker het koninkrijk van u afscheuren, en het aan uw knecht geven. Niettegenstaande zal Ik het in uw dagen niet doen om David, uws vaders wil: [maar ik zal het uit de hand van uw zoon rukken.

Hoewel intrigerend, is de legende van Menelik I niet in overeenstemming met het bijbelse verslag, zoals in deze serie zal worden aangetoond. Als de Ark niet naar Ethiopië is overgebracht, wordt gespeculeerd dat Rehabiam, koning van Juda, na de verdeling van het koninkrijk Salomo, de Ark aan de Egyptische farao Sisak (Sesjonk I, ca. 929 of 924 v. Chr.) heeft gegeven om de verwoesting van Jeruzalem door zijn legers te voorkomen, ca. 940 v. Chr.

Toen trok Sisak, koning van Egypte, op tegen Jeruzalem, en nam de schatten weg van het huis des Heren, en de schatten van het huis des konings; hij nam alles.[xi]

Sommige historici geloven dat de Egyptenaren de Ark meenamen en deze ondergronds verborgen in de stad Tanis, Egypte, de zetel van de dynastie van Sisak. De locatie is in de loop van de geschiedenis verloren gegaan.[xii] Omdat er geschreven staat dat Sisak "alle" artikelen van de Tempel meenam, concluderen veel onderzoekers dat de Ark tot de buit behoorde die naar Egypte werd gebracht. Na het conflict van Juda met Sisak werd de Tempel zeventig jaar later echter opnieuw geplunderd door Joas, koning van Israël. Toen werden de tempelschatten naar Samaria overgebracht.[xiii] In dit geval gebruikt de Bijbel, net als bij de ontmoeting met Sisak, opnieuw de uitdrukking: "Alle tempelschatten werden weggevoerd." Ondanks deze twee verslagen verschijnt de Ark opnieuw in het bijbelverhaal, toen koning Josia de terugkeer van de Ark van het Verbond naar de Tempel beval.[xiv] Dit gebeurde meer dan tweehonderd jaar na de plundering van de Tempel door Joas, en driehonderd jaar na de plundering door Sisak.

En [Josia] zeide tot de Levieten, die gans Israel leerden, die den Heere heilig waren: Zet de heilige ark in het huis, dat Salomo, de zoon van David, de koning Israels, gebouwd heeft; [hij zal] geen last op [uw] schouders zijn.[xv]

Deze ene bijbelse passage maakt de legende van de huidige locatie van de ark in Axum, Ethiopië, of in Tanis, Egypte, volkomen onmogelijk, aangezien beide theorieën het verbergen van de ark plaatsen enkele honderden jaren vóór de regering van koning Josia. De Ark was een centraal onderdeel van de Tempel van Jeruzalem en van de herinvoering van de eredienst tijdens het bewind van Josia.

Het is ook opmerkelijk dat de Bijbel zeer gedetailleerd is over het enige verslag van de gevangenneming van de ark door de voornaamste vijand van Israël, de Filistijnen. Nadat het schip door de Filistijnen was buitgemaakt, werd hun hele land door God geteisterd. Het oordeel was zo groot dat het volk hun heren smeekte om een respectvolle manier te vinden om de Ark terug te brengen naar zijn rechtmatige plaats, en hij werd teruggegeven. Het is onlogisch dat dezelfde oordelen niet zouden zijn gekomen over enig ander land dat de Ark van de Israëlieten had weggenomen. Hoewel God de gevangenneming door de Filistijnen toestond vanwege de afgoderij van Israël, waren de heidense Filistijnen zeker niet in staat om de aanwezigheid ervan te verdragen. Of Babylon - het toppunt van wereldafgoderij - of Egypte zou de aanwezigheid van de Ark kunnen overleven. Als een van deze landen de ark zou hebben veroverd, zou het verslag zeker even opmerkelijk zijn als de wegvoering door de Filistijnen. Toch bestaat er geen bijbelverhaal over zo'n gebeurtenis.

Het bijbelcommentaar van Robert Jamieson verklaart de plaats waar de Ark zich bevond voordat zij terugkeerde naar de Tempel in de regering van Josia, koning van Juda:

Sommigen denken dat hij op schandelijke wijze uit het heiligdom was weggevoerd op bevel van een afgodische koning, waarschijnlijk Manasse, die een gesneden beeld in het huis van God plaatste (2 Kronieken 33:7), of Amon; anderen zijn van mening dat hij tijdelijk door Josia zelf was weggevoerd naar een aangrenzende kamer, tijdens de reparaties aan de tempel. Bij het terugplaatsen hadden de Levieten het klaarblijkelijk op hun schouders gedragen, in de overtuiging dat dit nog steeds de plicht was, die de wet hun oplegde. Maar Josia herinnerde hen aan de verandering van omstandigheden. Daar de dienst van God nu in een vaste en blijvende tempel werd verricht, behoefden zij niet langer dragers van de ark te zijn; en nu zij van die dienst ontheven waren, moesten zij zich met des te meer ijver op de vervulling van andere functies toeleggen.

Een verbazingwekkend verhaal volgt op de herplaatsing van de ark in de tempel van God in het verslag van Josia's dood:

Na dit alles, toen Josia de tempel had voorbereid, kwam Necho, koning van Egypte, om te strijden tegen Carchemish bij de Eufraat; en Josia ging tegen hem uit. Maar hij zond gezanten tot hem, zeggende: Wat heb ik met u te doen, gij koning van Juda? [Ik kom heden niet tegen u, maar tegen het huis, waarmede ik oorlog voer; want God gebood mij, dat ik mij haasten zou; laat u afhouden van God, die met mij is, opdat Hij u niet verderve. Josia echter wendde zijn aangezicht niet van hem af, maar vermomde zich, om met hem te strijden, en hoorde niet naar de woorden van Necho uit de mond Gods, en kwam om te strijden in het dal van Megiddo.[xvii]

Dit ondersteunt Velikovski's bewering dat de Egyptische farao's de God van Abraham vereerden in de tijd van de koningen van Israël en Juda. Hoewel koning Josia en het volk van Juda een sterke voorkeur hadden voor een bondgenootschap met Egypte, was het land tijdens het bewind van Manasse een vazal van Assyrië geworden. Josia achtte zich verplicht de belangen van Assyrië te steunen. Toen daarom "Necho, koning van Egypte" opkwam om tegen Carchemish te vechten, trok Josia tegen hem ten strijde. Bijbelcommentatoren zijn het er niet over eens of Necho een goddelijke opdracht van de God van Israël had gekregen, of dat hij slechts de naam van God gebruikte als een autoriteit die Josia niet zou weigeren te gehoorzamen.[xviii] Het lijkt echter waarschijnlijk dat God een weldoener van de farao was, want de Bijbel vermeldt Josia's dood door Necho's boogschutters.[xix]

Jeremia de profeet betreurde de dood van Josia toen zijn lichaam terugkeerde na de strijd. In 2 Kronieken 35:25, was Jeremia een belangrijke kracht geweest in Josia's teruggave van de Ark aan de Tempel van Salomo. Hij was ook de hoofdrolspeler in het meest goed gedocumenteerde en bijbelse verslag over het lot van de Ark en de theorie over de huidige locatie ervan.