Bidens "overwinning" op Poetin

18 februari 2022 - door Caroline Glick

Verschillende commentatoren hebben de afgelopen dagen betoogd dat de crisis tussen Rusland en Oekraïne een godsgeschenk is geweest voor president Joe Biden in de aanloop naar de tussentijdse verkiezingen in november.

Het argument is vrij eenvoudig. Met harde taal en zonder de Amerikaanse strijdkrachten in gevaar te brengen, slaagt Biden erin de Russische president Vladimir Poetin ervan te weerhouden zijn plan uit te voeren om Oekraïne binnen te vallen. Aangezien Biden en zijn adviseurs hebben gesignaleerd dat een dergelijke gebeurtenis een oorlog tussen de VS en Rusland (d.w.z. de Derde Wereldoorlog) zou ontketenen, voorkomt Biden, gewoon door hard te praten, een wereldoorlog. Het is duidelijk dat dit een historische, ja zelfs epische prestatie is die zonder twijfel Bidens incompetente en strategisch rampzalige overgave in Afghanistan uit het geheugen van het publiek doet verdwijnen.

Hoewel deze bewering op het eerste gezicht redelijk lijkt (op donderdagochtend 17 februari wanneer deze regels worden geschreven, is Rusland Oekraïne nog niet binnengevallen), is zij op verschillende punten problematisch. Het eerste probleem met de bewering is dat volgens een opiniepeiling van ABC News de meeste Amerikanen zich niets aantrekken van de gebeurtenissen in Oekraïne en vinden dat de VS zich buiten het conflict moet houden. Het is moeilijk in te zien hoe Bidens acties in een gebied waar Amerikanen zich geen zorgen over maken, de naald van de publieke steun in Bidens voordeel zal doen bewegen. Amerikanen gaven om Bidens beslissing om de oorlog in Afghanistan te verliezen en vernederd te vertrekken, omdat het een Amerikaanse oorlog was waarvoor hij koos om die oneervol te beëindigen. Oekraïne is geen oorlog van Amerika. Dus het publiek kan het niet schelen.

Afgezien van het feit dat het de Amerikanen niet echt kan schelen wat er met Oekraïne gebeurt, is er nog een tweede probleem, namelijk dat de berichtgeving van Biden over Oekraïne en Rusland aantoonbaar onjuist en misleidend is.

De eerste misleidende boodschap die de regering heeft gebruikt, is dat een Russische invasie van Oekraïne de Derde Wereldoorlog zou veroorzaken, omdat de VS dan in een directe vuuroorlog met Rusland terecht zou komen. Deze bewering is gewoon onjuist. In zijn toespraak van dinsdag maakte Biden duidelijk dat de VS geen oorlog zullen beginnen om Oekraïne te verdedigen. Hij zal geen Amerikaanse strijdkrachten sturen om namens Oekraïne te vechten. Dit is een verklaring die Biden en zijn adviseurs de afgelopen weken meerdere malen hebben afgelegd. En de verklaring op zich is voldoende om duidelijk te maken dat er geen kans bestaat dat er een wereldoorlog uitbreekt als gevolg van een Russische invasie.

Dat Biden een Amerikaans-Russische oorlog als mogelijk gevolg van een Russische invasie afwijst, heeft niets te maken met een anti-oorlogsgevoel van zijn kant. Het is een functie van vier overwegingen, die niet aan verandering onderhevig zijn.

Ten eerste is het Amerikaanse publiek onvoorbereid en onwillig om oorlog te voeren tegen Rusland. Met 53 procent van de Amerikanen die tegen de betrokkenheid van de VS bij de Oekraïne-crisis zijn, is een presidentieel besluit om ten strijde te trekken ondenkbaar.

Ten tweede hebben de VS geen formele verplichting om de onafhankelijkheid van Oekraïne te verdedigen. Bijna twintig jaar lang hebben opeenvolgende regeringen achter de schermen elke mogelijkheid van Oekraïens lidmaatschap van de NAVO geblokkeerd, omdat zij zich niet formeel willen verbinden tot bescherming van Oekraïne tegen Rusland.

Dit brengt ons dan bij de derde reden waarom de VS niet de wapens opnemen om Oekraïne te verdedigen. Hoewel het nationale belang van de VS wordt bevorderd door een onafhankelijk Oekraïne dat bereid is zich tegen Rusland te verzetten en de VS en de EU als bondgenoten te verwelkomen, kan dat belang niet concurreren met het belang van de VS om een oorlog met Rusland te vermijden. En daarom is het tegen het nationale belang van de VS om oorlog te voeren voor Oekraïne.

Ten slotte hebben de VS weinig militaire capaciteit om een grondoorlog in Oekraïne tegen Rusland uit te vechten. Rusland heeft 150.000 troepen gestationeerd langs zijn grens met Oekraïne. De Russische president Vladimir Poetin kan hun logistieke aanvoerlijnen beheren omdat ze in Rusland zijn.

De VS heeft noch de strijdkrachten, noch de wil om tienduizenden soldaten naar Oekraïne te sturen om het Russische leger te bestrijden. Het kan niet concurreren.

In plaats van de geloofwaardigheid van de VS op het wereldtoneel te herstellen na zijn debacle in Afghanistan, hebben Bidens loze dreigementen met een wereldoorlog de zwakte van Amerika en de holheid van het engagement van de VS tegenover zijn bondgenoten blootgelegd.

Biden heeft niet alleen gebluft over het vooruitzicht van een wereldoorlog. Hij bluft ook over sancties. Biden zei dinsdag dat als Rusland Oekraïne binnenvalt, de VS sancties zullen opleggen aan "belangrijke industrieën" in Rusland. Maar net zoals zijn gepraat over de Derde Wereldoorlog volledig loos was, zo hebben zijn dreigementen met sancties geen basis in de werkelijkheid.

Onmiddellijk na zijn belofte om sancties op te leggen als vergelding voor een Russische invasie in Oekraïne, zei Biden dat dergelijke sancties - vermoedelijk tegen de Russische energie-export naar het Westen - ook de Amerikanen in hun portemonnee zullen treffen.

Nu de inflatie in de VS al 39 jaar hoog is en het vertrouwen van het publiek in het beheer van de economie door de president nog nooit zo laag is geweest, hoef je geen vooraanstaand politiek adviseur te zijn om te begrijpen dat de kans nihil is dat Biden in een verkiezingsjaar Rusland sancties zal opleggen die een boemerangeffect zullen hebben op de Amerikaanse consument.

Het argument dat Biden beter wordt van de Oekraïne-crisis gaat ook voorbij aan wat Poetin aan de ene kant heeft gewonnen bij de crisis, en wat de VS aan de andere kant heeft verloren.

Zonder ook maar één van zijn soldaten het bevel te geven de Russische grens over te steken naar Oekraïne, heeft Poetin al bereikt wat hij wilde bereiken: Oekraïne voorgoed buiten de NAVO houden.

Hoewel Biden er niet formeel mee heeft ingestemd Oekraïne niet bij de NAVO te betrekken, laat zijn aankondiging dat de VS Oekraïne niet zullen verdedigen tegen een Russische invasie, terwijl 150.000 Russische troepen aan de Oekraïense grens met een invasie dreigen, er geen twijfel over bestaan dat Oekraïne geen lid van de NAVO zal worden. Niet nu, ook niet in de nabije toekomst. In alle opzichten heeft de toespraak van Biden van dinsdag Oekraïne veranderd van een VS-cliëntstaat in een Russische satellietstaat.

Dit brengt ons bij de NAVO zelf. Dinsdag beweerde Biden dat de crisis in Oekraïne de NAVO sterker en eensgezinder dan ooit heeft gemaakt. Maar het tegendeel is het geval. Door Kiev te bedreigen heeft Poetin laten zien dat de NAVO, althans wat Rusland betreft, niet langer een functionerende militaire alliantie is. Polen, de Baltische staten en andere voormalige landen van het Warschaupact die zich na de Koude Oorlog bij de NAVO aansloten, blijven Rusland als een bedreigende vijand beschouwen. Duitsland, Frankrijk en andere West-Europese NAVO-leden zien Rusland als een partner. Tijdens de huidige crisis in Oekraïne heeft de Duitse bondskanselier Olaf Scholz zich meer als bondgenoot van Rusland dan van Amerika opgesteld. Scholz heeft onlangs voorgesteld dat Oekraïne de status aanneemt die Finland tijdens de Koude Oorlog had. Het land was onafhankelijk in binnenlandse aangelegenheden, maar moest zich in zijn veiligheidsbeleid en internationale standpunten aan de lijn van Moskou houden. Poetin heeft vorig jaar een artikel geschreven waarin hij precies dit standpunt verdedigde.

Hoewel het nog steeds onduidelijk is of Poetin Oekraïne zal binnenvallen, is het ook onduidelijk waarom hij het nodig zou vinden om dat te doen. Door eenvoudigweg zijn troepen naar de grens met Oekraïne te sturen, heeft hij een einde gemaakt aan elke kans dat Oekraïne lid zou worden van de NAVO en heeft hij in feite de NAVO als anti-Russisch militair bondgenootschap vernietigd.

Dit brengt ons bij de directe verliezen die de VS heeft geleden door Bidens aanpak van de Oekraïne-crisis. In plaats van de schade die hij aan de geloofwaardigheid van de VS heeft toegebracht met zijn abjecte overgave van Afghanistan aan de Taliban ongedaan te maken, heeft Biden de schade verergerd. Door het ene moment met oorlog te dreigen en het volgende moment te beloven geen oorlog te voeren, maakte Biden zichzelf - en via hem de Verenigde Staten van Amerika - tot een lachertje op het wereldtoneel. Toen de Oekraïense president Volodymyr Zelensky zich genoodzaakt voelde Biden te vertellen dat hij zijn retoriek over een dreigende Russische invasie moest afzwakken, tot twee keer toe in minder dan een week, en erop bleef hameren dat Bidens waarschuwingen niet overeenkwamen met de situatie ter plaatse, werd het duidelijk dat de Amerikaanse steun niet meer is wat hij ooit geweest is. Bidens "steun" aan Oekraïne heeft Oekraïne in de huidige noodsituatie waarschijnlijk meer kwaad dan goed gedaan.

Gezien in de context van Bidens buitenlands beleid in ruimere zin, is Bidens besluit om een sabel zwaaiende houding aan te nemen tegenover Rusland, terwijl hij verklaart dat hij geen sabel heeft om mee te zwaaien, nog verontrustender. Terwijl hij volkomen loze dreigementen uit aan het adres van Rusland, maakt Biden een knieval voor Iran en China. Alles bij elkaar genomen kan onmogelijk worden beweerd dat Bidens aanpak van de Russische dreiging tegen Oekraïne hem sterker heeft gemaakt, noch in eigen land, noch internationaal.

Wat zit er achter Bidens strategisch onverdedigbare standpunt over Oekraïne, gezien het destructieve effect ervan op zowel de VS als de NAVO?

Het lijkt erop dat, zoals de meeste aspecten van Bidens beleid, ook dit geworteld is in de binnenlandse machtspolitiek van de V.S.

De afgelopen drie jaar heeft speciaal aanklager John Durham onderzoek gedaan naar de kennelijke samenzwering die is uitgebroed en uitgevoerd door de presidentscampagne van Hillary Clinton in 2016 om eerste kandidaat en later president Donald Trump te verslaan door hem er valselijk van te beschuldigen een Russische agent te zijn.

In een rechtbankdossier van afgelopen vrijdag onthulde Durham dat de samenzwering blijkbaar niet beperkt was tot Clintons campagne-apparaat. Het Witte Huis van Obama en de Amerikaanse inlichtingendiensten waren ook betrokken bij het complot tegen Trump. Specifiek onthulde Durham dat zowel Clintons campagne als partners in het Witte Huis onrechtmatig hebben geluisterd naar de elektronische communicatie van Trump, die plaatsvond in Trump Towers, in het hoofdkwartier van zijn overgangsteam, en blijkbaar in het Witte Huis, nadat hij in januari 2017 was ingehuldigd.

De valse beweringen tegen Trump die door de Democratische Partij en het nationale veiligheids establishment werden gegenereerd en door de media in de bloedbaan van het publiek werden gepompt, maakten het onmogelijk voor Trump en zijn adviseurs om hun plannen voor het ontwikkelen van constructieve betrekkingen met Rusland te bevorderen. Hun bedoeling was geweest Poetin ertoe te verleiden het partnerschap van Rusland met Iran in Syrië op te geven, en zij hoopten Rusland ook van China af te kunnen scheiden.

Maar nu Trump en zijn naaste adviseurs door een gepolitiseerde FBI en justitie worden onderzocht op beschuldigingen van samenspanning met Rusland op basis van door de Clinton-campagne gefinancierd oppositieonderzoek, en de media het verhaal in de publieke bloedbaan pompen, kon Trump zijn geplande beleid niet doorzetten. Hij zag zich genoodzaakt zich te allen tijde tegen Rusland te verzetten. Als gevolg daarvan groeide Rusland tijdens zijn presidentschap zowel naar Iran als naar China toe, ten nadele van de VS.

Aangezien de VS geen militaire optie hebben om Oekraïne te verdedigen en sancties tegen Rusland de Amerikaanse economie zullen schaden, zou het slim zijn geweest om in Oekraïne een deal met Poetin te sluiten waarbij Oekraïne wordt opgegeven in ruil voor samenwerking van Rusland op andere fronten die belangrijk zijn voor de VS. Als Biden naar zo'n deal had gestreefd, had hij de NAVO intact gehouden, de geloofwaardigheid van de VS niet verder aangetast en Rusland misschien aan boord gekregen op gebieden waar Rusland en de VS gemeenschappelijke belangen hebben. Maar na vijf jaar waarin Biden en zijn partij Poetin hebben afgeschilderd als vijand nummer 1 van de mensheid, had Biden geen andere keuze dan Poetin en Rusland te blijven hekelen. En dat deed hij. En zo zijn de NAVO en de geloofwaardigheid van de VS als bondgenoot het laatste slachtoffer geworden van de Trump-Rusland samenzwering.

Bron: Biden's "Victory" Against Putin - CarolineGlick.com