Hoop op de val van Poetin getuigt van onwetendheid over Rusland

11 oktober 2022 - door Thomas Röper

In het Westen roepen steeds meer politici dat Poetin moet worden afgezet. Dit geeft aan hoe weinig de mensen in het Westen weten over het Rusland van vandaag, want zonder Poetin zou Rusland zich veel antiwesterser gedragen.

In het Westen hoor je steeds vaker dat je niet moet onderhandelen met een Rusland onder Poetin. Dit is een openlijke eis om een regimewisseling in Rusland uit te voeren. Deze eis van de westerse media en politici laat echter zien dat zij absoluut niets van Rusland weten.

Een kleurenrevolutie in Rusland?

Blijkbaar vinden degenen die oproepen om niet meer te onderhandelen met een Rusland onder Poetin dat er een kleurenrevolutie moet komen in Rusland, zoals de Maidan in Oekraïne in 2014. Deze vertegenwoordigers van het Westen beseffen één ding niet: in de overgrote meerderheid van de Russische samenleving heeft het model van de Westerse democratie een slechte reputatie. De Russen mochten de "westerse democratie" ervaren in de jaren negentig, die voor Rusland waarschijnlijk de donkerste periode van de 20e eeuw was. In Rusland heerste op dat moment de wetteloosheid, de op corruptie gebaseerde willekeur van de politie en de staatsinstellingen die feitelijk waren ingestort.

In plaats van er iets aan te doen, vierde het Westen dit gebroken Rusland als "partner", terwijl het volk verarmde en op alle niveaus aan willekeur werd onderworpen. Salarissen, die al veel te laag waren, werden vaak maandenlang niet betaald en het was zinloos om zich tot de overheidsinstanties te wenden, zelfs om bijvoorbeeld een overval aan te geven.

Natuurlijk is er een jonge generatie in Rusland die zich dit niet meer herinnert en daarom ontvankelijk is voor de propaganda van het Westen over vermeende democratie en welvaart. Maar dat is een minderheid, want de meerderheid herinnert zich de jaren '90 en zij hebben met een blik op het post-Maidan 2014 zogenaamd democratische Oekraïne gezien dat "westerse democratie", wanneer die wordt opgebouwd in staten van de voormalige Sovjet-Unie, dit leidt tot toestanden zoals in Rusland in de jaren '90. Of - zie de oorlog in de Donbass sinds de Maidan - het wordt nog erger.

Tegelijkertijd ziet iedereen in Rusland het voorbeeld van de Krim, die zich in 2014 met Rusland verenigde, en iedereen ziet dat de levensstandaard op de Krim veel hoger is dan in Oekraïne, waartoe het schiereiland voorheen behoorde.

Traditioneel zijn de twee grootste Russische steden, Moskou en Sint-Petersburg, het meest kritisch over hun eigen regering en ontvankelijk voor westerse propaganda. In de rest van Rusland is de stemming echter zeer regeringsgezind. De paar zelfbenoemde westerse "Rusland-deskundigen" als ze zelfs maar in Rusland zijn geweest, zijn duidelijk misleid door wat zij zien in Moskou en geloven daarom dat een Maidan in Rusland mogelijk zou zijn.

Waarom een kleurenrevolutie in Rusland onrealistisch is

Kleurrevoluties werken altijd volgens een vrij eenvoudig principe. Westerse NGO's, als bijvoorbeeld de Open Society Foundations van George Soros of de National Endowment for Democracy bouwen in het betrokken land netwerken op die zij financieren en die daarmee afhankelijk worden van de NGO's. En natuurlijk is er altijd veel geld mee gemoeid.

Deze netwerken worden op een bepaald moment geactiveerd en brengen hun sympathisanten op straat. Ze zijn een minderheid in het land, maar de beelden van grote protesten geven een ander beeld. Het Westen is dan altijd erg enthousiast over de "democratiebeweging" en steunt deze naar vermogen.

In het Westen weten ze hoe zulke dingen werken; ze hebben die immers zelf vaak genoeg toegepast. In Duitsland bijvoorbeeld zou het voor echte tegenstanders van de regering onmogelijk zijn om bij de Brandenburger Tor een tentstad op te zetten en daar maandenlang een enorm protestkamp te bouwen - geheel zonder toestemming van de autoriteiten - waaruit ook het geweld tegen de politie voortkomt. In het westen zou zoiets binnen een paar uur in de kiem worden gesmoord.

Maar het was precies hetzelfde met de Maidan: sommige demonstranten, het waren er in het begin minder dan honderd, sloegen tenten op op de Maidan en gingen niet meer weg ondanks bevelen van de autoriteiten. Als de toenmalige regering in Kiev gewoon had aangedrongen op naleving van de wet en onmiddellijk en consequent een einde had gemaakt aan deze vertoning, was er waarschijnlijk geen Maidan geweest, want de demonstranten hadden tien dagen nodig om het eerste grote protest op de Maidan te organiseren. U kunt de chronologie van de Maidan lezen in de eerste honderd bladzijden van mijn boek over de crisis in Oekraïne.

De Russische regering is ook goed op de hoogte van de modus operandi van de specialisten van het Westen op het gebied van regime change. Daarom heeft Rusland enige tijd geleden hard opgetreden en alle westerse NGO's verboden die bekend staan om het organiseren van dergelijke staatsgrepen. Zelfs samenwerking met hen en het bijwonen van hun seminars, waar technieken voor regimeverandering worden onderwezen, zijn nu strafbaar in Rusland.

Zonder de coördinatie van protesten door westerse NGO's zijn kleurrevoluties waarbij een luidruchtige en gewelddadige minderheid gecoördineerd optreedt, niet mogelijk. En net zoals Duitsland elke poging tot regimeverandering onmiddellijk zou stoppen, in plaats van wekenlang in het centrum van Berlijn een illegaal protestkamp te tolereren dat een regimeverandering in Duitsland eist, zo zou Rusland dergelijke pogingen in de kiem smoren.

Een kleurenrevolutie is daarom onwaarschijnlijk in Rusland.

Een pro-westerse omverwerping van de regering vanuit het volk is in Rusland volstrekt ondenkbaar, omdat daarvoor onder de bevolking geen meerderheid bestaat. De meerderheid van de Russen wil niet in een Westers systeem leven, en dat geldt ook voor de leiders in ministeries, overheden en de media.

Dit is geenszins mijn eigen beoordeling; het is het resultaat van enquêtes die al vele jaren worden uitgevoerd door een instituut dat niet bepaald pro-Russisch is. De meerderheid van de Russen wil niet in een Westers politiek en economisch systeem leven. Volgens de laatste peiling over dit onderwerp wilde slechts 24 procent van de Russen in een economisch systeem naar westers model leven en zelfs slechts 16 procent van de Russen wilde in een politiek systeem naar westers model leven, de details van de peilingen zijn: hier te vinden.

Wat als Poetin morgen geen president meer is?

Mijn boek over Poetin is hier een aanrader, omdat ik het boek schreef lang voor de huidige escalatie. Je kunt in het boek heel duidelijk zien dat Poetin tot het einde toe altijd heeft vertrouwd op onderhandelingen met het Westen. Het feit dat Poetin nu opdracht heeft gegeven tot de interventie in Oekraïne moet de moeilijkste beslissing van zijn leven zijn geweest. Immers, als dat zijn doel was geweest, had Poetin Oekraïne al in 2014 voor een voldongen feit kunnen stellen, toen het Oekraïense leger feitelijk nog niet bestond.

Dit is ook waar Poetin door velen in Rusland van wordt beschuldigd: Hij heeft al die jaren te aarzelend gehandeld en vertrouwd op onderhandelingen met het Westen, hoewel de VS eenzijdig het ene na het andere verdrag met Rusland heeft opgezegd. Het Westen heeft deze tijd gebruikt om Oekraïne politiek en militair uit te bouwen tot een bruggenhoofd tegen Rusland. De Russische hardliners zien zichzelf in het gelijk gesteld en zeggen dat het een vergissing was om zo lang onderhandelen met het Westen iets wat het Westen alleen maar heeft geholpen. De roep om een hardere houding klinkt steeds luider in Rusland.

Als dus gebeurt wat velen in het Westen graag zouden zien gebeuren, namelijk dat Poetin uit de macht wordt gezet, is de kans groot dat er na Poetin een president komt die zich veel harder opstelt en veel minder bereid is om überhaupt met het Westen te praten.

Poetin begon zijn termijn meer dan 20 jaar geleden met het voorstel in zijn toespraak in de Duitse Bondsdag dat Rusland en Europa hun krachten moeten bundelen. Dat was 20 jaar lang zijn doel: een economisch en cultureel partnerschap op het Euraziatisch continent dat de landen van Lissabon tot Vladivostok omvat. Pas onlangs, misschien een jaar of twee geleden, heeft het antiwesterse beleid van de EU Poetin doen inzien dat dit niet realistisch was.

Dat zie je aan zijn woordkeuze. In mijn boek over Poetin staat dat hij de EU en haar leden nooit verbaal heeft aangevallen. Zijn zeer duidelijke kritiek was altijd gericht op de VS, omdat Poetin de hoop koesterde dat een sterke EU op een gegeven moment voor haar eigen belangen zou kunnen opkomen en zich van de Amerikaanse overheersing zou kunnen bevrijden. Daarom deed hij lange tijd zijn best om niemand in Europa voor het hoofd te stoten. De afgelopen twee jaar is echter definitief gebleken dat het momenteel een illusie is dat de EU zich aan het dictaat van de VS kan ontworstelen.

Dat deze interpretatie van mij waarschijnlijk juist is, blijkt uit Poetins woordkeuze. Terwijl Poetin 20 jaar lang sprak over de "Europese partners", spreekt hij vandaag alleen nog over de Europese "vazallen" of "satellieten" van de VS. Poetin - en met hem de Russische regering - zien de EU en haar leden niet langer als spelers in de internationale politiek; zij zien de EU slechts als een plaatsvervangende agent, een kolonie, van de VS. En net zoals het in de 19e eeuw geen zin had om met India te onderhandelen, omdat de besluiten over India in Londen werden genomen, ziet Moskou geen heil meer in gesprekken met de EU en haar leden, omdat hun besluiten in Washington worden genomen.

Het is dus zeer waarschijnlijk dat Poetin - mocht hij om een of andere reden plotseling de macht verliezen - zal worden vervangen door iemand die zich veel harder opstelt tegenover het Westen. En daarom zijn alle oproepen in het Westen om niet meer te praten met een door Poetin geleid Rusland een uiting van politieke onwetendheid. Als het Westen een onderhandelde regeling met Rusland zou willen bereiken, zou het dat moeten proberen zolang Poetin de Russische president is. Daarna wordt het waarschijnlijk veel moeilijker.

De echte besluitvormers in het Westen zouden dit moeten weten en daarom kan men ervan uitgaan dat zij geen oplossing via onderhandelingen willen. Ze willen Rusland op de knieën dwingen, zelfs als Poetin morgen geen president meer zou zijn. Zij willen Rusland zelf, om zijn bodemschatten, die zij dan onder controle krijgen, en om de geopolitieke macht, die zij willen breken.

Politici die nu oproepen om niet meer met Poetin te onderhandelen en inzetten op een machtswisseling in Rusland zijn zeer nuttige idioten voor de echte besluitvormers in de westerse politiek, die hun eisen alleen maar stellen uit onwetendheid, omdat ze de situatie in Rusland helemaal niet kennen, maar zelf het slachtoffer zijn geworden van de westerse propaganda, die beweert dat de Russen verlangen naar een democratie naar westers model. Uit de peilingen blijkt echter dat dit onzin is en dat slechts weinigen in het Westen, politici inbegrepen, dit weten.

Daarom moet het Westen blij zijn dat Poetin bestaat. Zonder hem zou Rusland waarschijnlijk nog veel antiwesterser overkomen.

Bron: Hoffnungen auf einen Sturz Putins zeugen von Unwissenheit über Russland – Anti-Spiegel