www.wimjongman.nl
Tijdgeest 2025
Aftellen naar 2025 en het geheime lot van Amerika -
Deel 9: DAAR GA WE WEER, KOPPEN MET "FEITEN"
29 juli 2021 - door SkyWatch Editor
Deel 1 - Deel 2 - Deel-3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10 - Deel 11
Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel18 - Deel 19 - Deel 20 - Deel 21
Deel 22 - Deel 23 - Deel 24 - Deel 25 - Deel 26 - Deel 27 - Deel 28 - Deel 29 - Deel 30 - Deel 31
Deel 32 - Deel 33 - Deel 34 - Deel 35 - Deel 36 - Deel 37 - Deel 38 - Deel 39 - Deel 40 - Deel 41
Deel 42 - Deel 43 - Deel 44 - Deel 45 - Deel 46 - Deel 47 - Deel 48 - Deel 49
"Clickbait" is inhoud geschreven en geplaatst door adverteerders en heeft als nummer één doel het aantrekken van internetgebruikers om te "klikken" op een link naar de website van de adverteerder. Een van de pittigste en meest doeltreffende middelen die vandaag online worden gebruikt, is de clickbait-kopregel. Vaak kunnen degenen die twijfel willen zaaien over een persoon of gebeurtenis of de reactie van het publiek over bijna alles wat in het nieuws komt, dit doen door gebruik te maken van een van de oudste instrumenten in sociale manipulatietactieken: het gerucht. Helaas zit de maatschappij vol met mensen die vaak een krantenkop zien en de zaak niet verder onderzoeken. Dus, door bijschriften te plaatsen die valse verhalen bevatten, heeft een individu of nieuwsuitzending de macht om een verzonnen versie van het verhaal te verspreiden, zonder schuldig te zijn aan het vertellen van een regelrechte leugen. Immers, vaak wordt in bijschriften de meest sensationele zin van een verhaal vermeld, waarna het artikel zelf de roddels opheldert. Maar hoeveel mensen nemen de tijd om het hele artikel te lezen? Het blijkt dat "de meeste lezers het grootste deel van hun leestijd besteden aan het scannen van koppen in plaats van aan het lezen van het verhaal," omdat we het tegenwoordig zo druk hebben dat we het moeilijk vinden om de tijd te nemen om het hele artikel in ons op te nemen.[i] De kop heeft dus de macht om zijn eigen, aparte verhaal te vertellen.
Als zodanig worden sensationele bijschriften - geloofwaardig of niet - op zichtbare plaatsen geplaatst in de hoop verkeer te genereren van nieuwsgierigen die op een verhaal zullen klikken om meer te weten te komen. Zodra het digitale verkeer zich naar een site heeft verplaatst, worden de advertentie-inkomsten aan de ontvangende site betaald, en het kan weinigen schelen of het verhaal tabloidwaardig of authentiek is. En aangezien (zoals reeds gezegd) de meeste mensen niet verder lezen dan de koppen, zijn clickbait banners bijzonder verleidelijk in hun sensatiezucht, aangezien het doel is om genoeg nieuwsgierigheid op te wekken om de lezer aan te zetten tot een "klik". Bovendien zijn de koppen niet bedoeld om de inhoud van een artikel samen te vatten. Ze benadrukken een schokkend of aandachttrekkend element van het verhaal en brengen het naar voren in de hoop dat, terwijl de drukke lezer langs andere verhalen bladert, dit verhaal de aandacht zal trekken.
Door de sensatiezucht van krantenkoppen te koppelen aan de drukte (en korte aandachtsspanne) van de meeste volwassenen, hebben we een broedplaats van verkeerde informatie. Zoals professor Patrick Egan, universitair hoofddocent Politiek en Openbare Politiek aan de Universiteit van New York, het verwoordde: "We zitten in een soort Wilde Westen wereld in de sociale media, waar het heel moeilijk is om te bepalen waar de bronnen van advertenties en andere politieke boodschappen vandaan komen."[iii] Denk aan de vele levens van beroemdheden die voor het oog van het publiek worden getoond, en hoe vaak geruchten over zwangerschappen, scheidingen, affaires en andere drama's de krantenkoppen halen, maar later worden weerlegd. Dergelijke aanvankelijke verkeerde informatie kan zo simpel zijn als een titel die suggereert dat er een compromitterende foto is genomen of een "baby bump" is gespot, en de roddel is gelanceerd. Zelfs als het daaropvolgende verhaal de situatie in het juiste perspectief plaatst en een waarheidsgetrouwer beeld van de situatie schetst, zullen de lezers waarschijnlijk nooit zo ver komen. Op deze manier krijgen sensationele koppen de vrije hand, zonder enige verantwoording, zolang het verhaal omstandigheden suggereert in plaats van feiten. Aangezien lezers bijschriften zien en deze als accuraat interpreteren, is er ook geen verantwoording; het wordt gewoon afgedaan als een menselijke fout.
Dergelijke situaties zijn al erg genoeg als ze per ongeluk gebeuren, of als ze een verkeerde interpretatie zijn die door het volgende verhaal wordt opgehelderd, maar vaak zijn ze strategisch geplaatst zodat de herhaling van het bericht ervoor zal zorgen dat de verkeerde informatie in de publieke opinie als vaststaand wordt aanvaard. Valse krantenkoppen die speciaal zijn ontworpen om onjuiste informatie te verspreiden is een tactiek "zo oud als de tijd", omdat deze zich nestelt in onze sociale en gemeenschapsgebieden en doordringt tot de plaatsen waar we updates over verhalen en gebeurtenissen verkrijgen en bespreken.[iv] Met andere woorden, deze oneliners duiken op in ons dagelijks leven: "Heb je gezien dat die-en-die zwanger is?" "Ik kon niet geloven dat [vul hier de namen in van een beroemdheidspaar] gaat scheiden!" Wanneer het op publieke forums of zelfs in het nieuws wordt uitgezonden, en zelden wordt geroepen wat het is, wordt het gewoon gecorrigeerd in de kleine lettertjes of afgedaan als een menselijke fout.
Wanneer de verspreiding van verkeerde informatie het gevolg is van een echte fout of van een misverstand, kan dat al schadelijk genoeg zijn. Maar er is nog een andere invalshoek die in overweging moet worden genomen. De dubbelzinnigheid in het traceren van onjuiste berichtgeving naar de bron werkt een situatie in de hand waarin een kleine groep van individuen die de krantenkoppen controleren een grote macht hebben om het publiekelijk geaccepteerde verhaal in de ene of in de andere richting te draaien.
Zij die de emoties, de aankopen of zelfs de stemmen van de bevolking willen beheersen, hoeven alleen maar berichten uit te zenden die het gewenste effect sorteren en ervoor te zorgen dat deze nooit worden getraceerd naar de bron en worden gecorrigeerd. (Of, als dergelijke misstanden worden rechtgezet, hoeft het maar een stille oplossing te zijn, waarvan het publiek niet op de hoogte hoeft te worden gesteld, ondanks het feit dat het leven van de slachtoffers misschien nooit meer hetzelfde zal zijn). Eenmaal gelanceerd, zullen lezers de krantenkop zien en zich die later herinneren - en aan hun gelijken verklaren - als een feit. Omdat de oorsprong ongrijpbaar kan blijven, kunnen verslaggevers zich onttrekken aan hun verantwoordingsplicht, en wordt de publieke opinie over een kwestie voor altijd beïnvloed. Deze tactiek besprak Joe Biden zelf in januari 2021, toen hij verklaarde dat, om het publiek te dwingen onwaarheden te omhelzen, "je de leugen blijft herhalen; [en] de leugen blijft herhalen."[v] (In deze context beschuldigde Biden natuurlijk Donald Trump ervan deze tactiek te gebruiken).
Context
Een deel van de kracht van de krantenkop komt voort uit het gebruik van de context. Bijvoorbeeld, vóór de aanslag van 6 januari 2021 op het Capitool in Washington DC, had Trump het volgende gezegd voor een vergadering van zijn volgelingen over zijn standpunt over de uitslag van de verkiezingen van 2020, die volgens hem gestolen waren:
Wij allen hier vandaag willen niet zien dat onze verkiezingsoverwinning wordt gestolen door verstoute radicaal linkse democraten... [en] de nepnieuwsmedia... wij zullen nooit opgeven. We zullen nooit toegeven. ...we zullen het stelen stoppen! [vi]
Hij besprak vervolgens hoe de Republikeinen sterker dan ooit moesten blijven, en zei dat ze zouden moeten "vechten als de hel"[vii] om electorale eerlijkheid te behouden in het gezicht van wat hij zag als een nep-verkiezingsuitslag in het voordeel van de Democratische Joe Biden en Kamala Harris. In deze context zouden velen kunnen zeggen dat deze woorden patriottisch klinken en het Amerikaanse verkiezingsproces verdedigen. Maar toen later diezelfde dag het Capitool werd bestormd, met vijf doden en honderdvijftig gewonden tot gevolg, verschenen er overal ter wereld krantenkoppen waarin Trump werd beschuldigd van "het aanzetten tot geweld" tegen het Amerikaanse regeringsgebouw. Door Trump bijna een verrader van ons land te noemen, verspreidde de haat tegen de man - die sommigen toch al niet mochten - zich als een lopend vuurtje, terwijl anderen hem verdedigden. (Veel samenzweringstheoretici gaven andere bronnen de schuld voor de bestorming van het gebouw, en stelden dat de schade was aangericht door andere groepen dan Trump-aanhangers om hun afkeer van hem kracht bij te zetten. Sommigen van hen verdienen reflectie, maar dat valt buiten het bestek van dit werk).
Opmerkelijk is dat Trumps woorden, in hun context, het woord "strijd" gemakkelijk hadden kunnen inruilen voor de term "voorstander", wat nooit zou zijn opgevat als aanzetten tot geweld. Het woord werd metaforisch gebruikt, en in combinatie met de woorden "vreedzaam en patriottisch."[viii] Als het publiek zinswendingen niet langer in de context van hun figuurlijke betekenis kan zien, dan hebben we woelige wateren in het vooruitzicht, aangezien bijna elke politieke campagnevoerder in de geschiedenis van ons land dergelijke terminologie op een bepaald moment heeft gebruikt, zonder de bedoeling de letterlijke betekenis ervan uitgespeeld te zien. (Bovendien betekent het onvermogen om het woord "gevecht" in de juiste context te plaatsen dat veel voetbalwedstrijden die ik heb bijgewoond bloediger gevechten zouden zijn geweest dan ze in werkelijkheid waren, en dat cheerleaden een zeer bloederige sport is). Als het publiek deze maatstaf consequent zou aanhouden voor elke kandidaat die nu in functie is, zou het in feite zeer verontrustend kunnen zijn dat Joe Biden op 8 januari 2021 in een openbaar forum stond en over Republikeinen verklaarde: "We hebben een Republikeinse partij nodig. We hebben een oppositie nodig die principieel en sterk is."[ix] Later in dezelfde toespraak werd hem echter gevraagd of hij vond dat sommige vooraanstaande Republikeinen zouden moeten aftreden als gevolg van de frictie na 6 januari 2021. Zijn antwoord luidde: "Ik denk dat ze gewoon platgeslagen moeten worden de volgende keer als ze zich verkiesbaar stellen."[x] Als ons publiek het vermogen heeft verloren om metaforische context te plaatsen rond gedane uitspraken, en dus letterlijke bedoelingen van de spreker veronderstelt, dan zijn we gereduceerd tot omstandigheden waarin een snel versnippert zinsfragment kan worden gebruikt om een figuurlijke dialoog om te zetten in letterlijke bedoeling en dreigement. Als dit het geval is, dan kunnen velen net zo goed ook krantenkoppen hebben geplaatst waarin stond dat Biden had gedreigd "de Republikeinen plat te slaan". Misschien kunnen we de inzet zelfs verhogen door het taalgebruik aan te passen en te zeggen: "Biden wil de Republikeinen verslaan tot ze [fysiek] niet meer kunnen lopen," of: "Republikeinen mogen slechts ergens lopen, de Democraten zullen ze murw slaan." Zie je hoe snel dit spel uit de hand loopt? Natuurlijk is het voldoende om de volledige context van Bidens toespraak te bekijken om te erkennen dat zo'n uitspraak een belachelijke reikwijdte heeft. Dat was niet de context van zijn boodschap, die verwees naar politieke campagnevoering en overwinning en verlies. Toch lijkt het erop dat bijna elke uitspraak die uit de mond van Donald Trump kwam, de minachtende pers haalde gedurende zijn presidentschap en tijdens zowel de campagne van 2016 als die van 2020. Hoe komt het dan dat bepaalde kandidaten het doelwit van de pers zijn en andere niet?
Daar ligt de crux van hoe krantenkoppen selectief worden gebruikt om de ene kandidaat te steunen en de andere te schofferen. Ongeacht of je een Trump-aanhanger bent - zelfs afgezien van de vraag of je gelooft dat hij heeft aangezet tot het geweld in het Capitool - kan niet worden ontkend dat de krantenkoppen alles wat hen niet aanstaat hebben gesensationaliseerd. In alle eerlijkheid, zijn abrasieve manier, ongepolijste houding, en (soms) ruwe stijl van spreken heeft niet geholpen zaken in zijn verdediging. Maar is er meer aan de hand? Misschien hebben zijn conservatieve standpunten, zijn verkondiging van familiewaarden, het standpunt dat hij innam voor het ongeboren kind, en zijn vastberaden buitenlandse politiek er iets mee te maken. Als een politicus niet kan worden gecontroleerd - en velen wisten dat ze met Trump dat niet konden - dan hebben belangrijke stemmen op machtige plaatsen er misschien voor gekozen hem in diskrediet te brengen om hem gemakkelijk te kunnen verwijderen.
Onder de consolidatie van de media wordt het duidelijk dat manipulatie met behulp van krantenkoppen nu gemakkelijker te bereiken is dan ooit tevoren. En gezien de snelheid waarmee ons denken kan worden gevormd via strategisch geformuleerde koppen, advertenties of memes, kan een heel verhaal in elkaar worden gezet door een zorgvuldige selectie van woorden of benadrukte feiten.
KIJKEN! DAG 2 VAN NIEUWE ZEITGEIST 2025 UITZENDING SERIE MET DE GROOTSTE WEGGEVER VAN DE ZOMER! (INCLUSIEF COMPLETE "RISE 2021" CONFERENTIE, TWEE DOCUMENTAIRE FILMS, & NOG VEEL MEER GRATIS!)
Wat voor meme (vertekening) doe jij?
Als het gebruik van krantenkoppen als geruchtenmolen niet alarmerend genoeg is, is het de moeite waard hier te herhalen dat memes vaak worden aangezien voor krantenkoppen door mensen die vervolgens verkeerde informatie verspreiden. Memes zijn een digitale spin-off van wat in kranten als stripverhalen is ontstaan. Ze kunnen humoristisch, politiek of commercieel van aard zijn. De eerder genoemde meme over Abe Lincoln is een perfect voorbeeld van een meme die als grap is ontstaan, maar verkeerd kan worden opgevat.
Memes zijn krachtige marketinginstrumenten geworden in de reclamewereld, wat precies illustreert hoe krachtig hun kernachtige aard is. We kunnen ze in één oogopslag lezen en zonder tijdsinvestering tot ons nemen. Bovendien blijven ze door hun humoristische, ironische aard op onze telefoons, tablets en computerschermen staan (wie heeft er niet ooit een screenshot van een favoriete meme als achtergrond gebruikt?), terwijl een krantenkop misschien snel over het hoofd wordt gezien. Op die manier zijn memes heimelijke manieren om oneliners door te geven aan mensen met een agenda. Denk bijvoorbeeld aan de duizenden memes met zinnen als "You can't fix STUPID", "Please go home!" en "Over my dead body!" samen met een foto van een politieke kandidaat of een stilstaand beeld dat een politieke beweging samenvat. Ze circuleren snel om een opiniërende publieke respons te versterken, vooral tijdens verkiezingen. Memes zijn zelfs zulke krachtige tools dat marketingbureaus nog steeds proberen hun volledige impact te kwantificeren.
Media beïnvloeden de politiek
Al voor de verkiezingen van 2020 voorspelden bronnen dat sociale media en andere internetplatforms de uitkomst van de verkiezingen sterk zouden beïnvloeden, vooral onder millennials. Deze dynamiek heeft invloed op het soort berichtgeving over kandidaten dat vervolgens door verschillende nieuwskanalen wordt overgenomen en op hun toewijding aan onbevooroordeelde berichtgeving. Dit is van vitaal belang, omdat de hoeveelheid aandacht die aan een bepaalde hoopvolle kandidaat wordt besteed een grote invloed heeft op de beslissingen van de kiezer, vooral omdat stemmen zo sterk afhangt van naamsbekendheid.[xi] Op deze manier kunnen kandidaten die met impopulaire of "politiek incorrecte" standpunten naar voren komen te weinig aandacht krijgen om hun campagne überhaupt van de grond te krijgen.[xii] Zodoende krijgen ze weinig stemmen.
Nieuwskanalen zijn zo gewend geraakt aan onmiddellijke voldoening (vergeet niet dat nieuwsverslaggeving tegenwoordig 24/7 is) dat nieuws dat 's ochtends wordt vrijgegeven het traject van het resterende verhaal van de dag kan veranderen.[xiii] Dit biedt een nieuwe tactiek voor kandidaten die agressief genoeg zijn om deze toe te passen: Politici die vroeg twitteren of berichten plaatsen, kunnen de richting van het nieuws gedurende de rest van de dag bepalen door reacties van hun tegenhangers uit te lokken.[xiv] Op deze manier kunnen hooggeplaatste personen met macht over de krantenkoppen 's ochtends de koppen kapen en hun agenda in het nieuws van een bepaalde dag duwen. (In combinatie hiermee versterken onafhankelijke sociale mediaprofielen van machtige individuen "Amerika's toch al gepolariseerde bubbels."[xv] Zo creëren kandidaten door het maken van drama's een hype, waardoor hun namen overal in de reguliere en sociale media blijven opduiken, en de rest van de dag - en soms langer - de krantenkoppen alleen nog maar over henzelf gaan. Dit is problematisch, omdat er - zoals al herhaaldelijk is gezegd - geen verantwoording hoeft te worden afgelegd over memes of valse krantenkoppen. Iemand kan Cain aan de orde stellen en later gewoon beweren dat hij een grapje maakte, zich vergiste, of uit zijn verband gerukt werd. Dit saboteert kansen voor geloofwaardige journalistiek (en eerlijk campagne voeren) en stuurt authentieke nieuwsverkooppunten in de damage-control modus, terwijl de emoties bij het publiek hoog oplopen en stemmen worden beslist op basis van passie in plaats van feiten.
We hebben besproken hoe krantenkoppen worden gebruikt als hulpmiddelen, ongeacht of ze accuraat zijn en hoe ontvankelijk het publiek ervoor is - zelfs in de vorm van meme's - op sociale-mediaplatforms. Bovendien heeft de invloed van "fact-checking" op sociale-mediaplatforms de macht om het perspectief van het publiek scheef te trekken. Ook door middel van micro-targeting (het gebruik van gegevens over consumenten, verkregen door het volgen van hun online aankopen, app-voorkeuren, demografische gegevens, "vind-ik-leuk" op sociale media, en andere factoren), worden campagne-advertenties gericht op specifieke burgers om hun stem te werven.[xvi] Dit is zeer effectief, omdat studies in de sociale wetenschap hebben aangetoond dat degenen die een sterke mening hebben over bepaalde kwesties, wanneer feiten een economische of politieke toestand onthullen die hun overtuiging tegenspreekt, zich waarschijnlijk zullen vastklampen aan hun oudere misvattingen. Professor Patrick Egan zegt hierover: "Er is politiek-wetenschappelijk onderzoek dat aantoont ... [mensen] feiten afwijzen ... die in strijd zijn met hun [eigen] overtuigingen [of standpunt] ... en ze accepteren gemakkelijk ... [verklaringen] die overeenkomen met hun overtuigingen."[xvii] Ook media die een bepaald politiek standpunt innemen (conservatief, liberaal, enz. ) trekken consumenten aan met soortgelijke standpunten en brengen vaak verslag uit door selectieve blootstelling - door alleen die informatie te zoeken die past bij de verwachte uitkomst van de verlangens van de consument - de waarheid over kandidaten wordt vertroebeld omdat het volledige verhaal niet wordt verteld. Of, als dat wel het geval is, wordt het door het individu genegeerd, omdat het een ongewenste waarheid is. Met andere woorden, mensen horen vaak wat ze willen horen.
Maar er zit nog een achterbakse kant aan dit alles, en die is te vinden in het vermogen van controlerende entiteiten om te kiezen wie zij willen zien winnen bij verkiezingen, en vervolgens de naam van die kandidaat in de maanden daarvoor ongenadig te spammen. De tegenstander van de voorgekozene krijgt geen pers - dus geen naamsbekendheid. Als de minder begeerlijke kandidaat moeilijk te kleineren blijkt in de ogen van het publiek, wordt hij of zij steeds verder geminimaliseerd - waar of niet - totdat het publiek een afkeer heeft van de kandidaat. Dit wordt vaak gedaan door "karakter-gebaseerde scripts" geschreven door de media: "Al Gore was een pompeuze zeurpiet, George W. Bush was niet erg slim en Trump is een racist. Strategische krantenkoppen, gefilterde berichten op sociale media en geestige memes sturen de agenda aan die de stembesluiten van het publiek bepaalt, samen met bijna al het andere waar de media met hun brede ledematen bij kunnen. Het lijkt misschien allemaal op een willekeurige, gegeneraliseerde publieke consensus, maar er wordt een donkerder script geschreven, en de auteurs zijn verrassend weinig in aantal.
VOLGENDE DEEL: Het mysterie van de 10 koningen van Openbaring 17 onthuld?
Eindnoten:
[i] Chi Luu, “The Incredibly True Story of Fake Headlines.” JstorDaily. November 20, 2019. Last Accessed March 3, 2021, https://daily.jstor.org/the-incredibly-true-story-of-fake-headlines/ .
[ii] Ibid.
[iii] Patrick Egan, “Elections 2020—The Role of Social Media in U.S. Elections.” FPC Briefing at the Foreign Press Center, Department of State. New York City, NY. February 28, 2020. Last accessed March 3, 2021, https://2017-2021.state.gov/elections-101-the-role-of-social-media-in-us-elections/index.html .
[iv] Luu, “The Incredibly True Story of Fake Headlines.”.
[v] CNN, “Biden: Trump Skipping My Inauguration a Good Thing.” January 8, 2021. YouTube Video: 15:36. Last accessed March 3, 2021, https://www.youtube.com/watch?v=JLX8N9XWojk .
[vi] Factbase Videos. “Speech: Donald Trump Holds a Political Rally on The Ellipse—January 6, 2021.” January 6, 2021. YouTube Video, 1:11:30. https://www.youtube.com/watch?v=RTK1lm1jk60 .
[vii] Sam Cabral, “Capitol Riots: Did Trump’s Words at Rally Incite Violence?” BBC.com. February 14, 2021. Last accessed March 3, 2021, https://www.bbc.com/news/world-us-canada-55640437 .
[viii] Ibid.
[ix] CNN, “Biden: Trump Skipping My Inauguration a Good Thing.”
[x] Ibid.
[xi] Andra Brichacek, “Six Ways the Media Influence Elections.” University of Oregon. 2021. Last accessed March 3, 2021, https://journalism.uoregon.edu/news/six-ways-media-influences-elections .
[xii] Ibid..
[xiii] Egan, “Elections 2020—The Role of Social Media in U.S. Elections.”
[xiv] Ibid.
[xv] Ibid.
[xvi] Ibid.
[xvii] Ibid.
[xviii] Brichacek, “Six Ways the Media Influence Elections.”
[xix] Ibid.