www.wimjongman.nl
TIJDGEEST 2025
Aftellen naar 2025 en het geheime lot van Amerika - Deel 49:
Over die 72 Kosmokraters die de wereld beïnvloeden en hun geheime bestemming voor Amerika
19 oktober 2021 door SkyWatch Editor
Deel 1 - Deel 2 - Deel-3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10 - Deel 11
Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel18 - Deel 19 - Deel 20 - Deel 21
Deel 22 - Deel 23 - Deel 24 - Deel 25 - Deel 26 - Deel 27 - Deel 28 - Deel 29 - Deel 30 - Deel 31
Deel 32 - Deel 33 - Deel 34 - Deel 35 - Deel 36 - Deel 37 - Deel 38 - Deel 39 - Deel 40 - Deel 41
Deel 42 - Deel 43 - Deel 44 - Deel 45 - Deel 46 - Deel 47 - Deel 48 - Deel 49
Experts in de studie van de Goddelijke Raad geloven dat, beginnend bij de toren van Babel, de wereld en haar inwoners werden onterfd door de soevereine God van Israël en geplaatst onder het gezag van tweeënzeventig engelen die corrupt en ontrouw aan God werden in hun bestuur over die naties (Psalm 82). Deze wezens werden na Babel al snel op aarde als goden aanbeden, onder leiding van Nimrod/Gilgamesj/Osiris/Apollo. In overeenstemming met deze traditie omcirkelden de ontwerpers van de koepel van het Capitool, het Grootzegel van de Verenigde Staten en de obelisk Washington Monument de Apotheose van Washington met tweeënzeventig pentagramsterren, zij wijdden de obelisk tweeënzeventig jaar na de ondertekening van de Onafhankelijkheidsverklaring in, en plaatsten zij tweeënzeventig stenen op de onbedekte piramide van het Grootzegel, waarboven het oog van Horus/Osiris/Apollo priemt. Deze drie sets van tweeënzeventig (72), gecombineerd met de beeldspraak en occulte numerologie van de Osiris/obelisk, de Isis/koepel, en het orakelachtige Grootzegel, zijn rijkelijk symbolisch voor de invloed van Satan en zijn engelen over de wereld (zie Lucas 4:5-6; 2 Korintiërs 4:4; en Efeziërs 6:12) met een profetie in de richting van Satans laatste aardse rijk - de komende Novus Ordo Seclorum, of nieuwe heidense Gouden Eeuw.
Om de "onvermijdelijke" verering van Osiris op aarde te "hervestigen", moeten de tweeënzeventig demonen die de naties regeren onder controle worden gehouden, en daarom worden zij in magische beperkingen op het Grootzegel, de obelisk van Washington, en de pentagramcirkels rond de Apotheose van Washington gezet om ze te binden en het gewenste effect af te dwingen.
In The Secret Destiny of America merkte Hall ook op dat de tweeënzeventig stenen van de piramide op het Grootzegel overeenkomen met de tweeënzeventig schikkingen van het Tetragrammaton, of de vierletterige naam van God in het Hebreeuws. "Deze vier letters kunnen worden gecombineerd in tweeënzeventig combinaties, resulterend in wat de Shemhamforesh wordt genoemd, die op zijn beurt de wetten, krachten en energieën van de Natuur vertegenwoordigt."[1] Het idee dat de mystieke Naam van God zou kunnen worden aangeroepen om die bovennatuurlijke agenten (krachten en energieën van de natuur, zoals Hall ze noemde) te binden of los te laten, is een betekenisvol credo binnen veel occulte leerstellingen, waaronder Kabbala en Vrijmetselarij. Dit is de reden waarom de tweeënzeventig sterren een pentagram vormen rond de vergoddelijkte vrijmetselaar George Washington. Middeleeuwse boeken over magie, of grimoires zoals de Sleutel van Salomo en de Kleine Sleutel van Salomo, identificeren niet alleen de sterrenstelsels Orion (Osiris) en Pleiaden (Apollo) als het "thuis" van deze krachten, maar hechten groot belang aan de pentagramvorm van de sterren voor het binden en loslaten van hun invloed. Ingewijde Rozenkruisers en Vrijmetselaars hebben deze magische teksten - de Sleutel van Salomo en de Kleine Sleutel van Salomo - lang gebruikt om precies dat te doen.
Moderne mensen, vooral in Amerika, zien de symbolen die in deze magie worden gebruikt - de koepel die de zwangere buik van Isis voorstelt, en de obelisk, die de opgerichte fallus van Osiris voorstelt - misschien als profaan of pornografisch. Maar het waren in feite geritualiseerde vruchtbaarheidsvoorwerpen, waarvan de ouden geloofden dat zij tastbare reacties, eigenschappen of "manifestaties" in de materiële wereld konden teweegbrengen. De obelisk en de koepel als imitaties van de mannelijke en vrouwelijke voortplantingsorganen van de godheden konden, door de voorstelling van de overheid, het wezen of de wezens die erdoor werden gesymboliseerd, tot bestaan oproepen. Daarom waren er binnen de tempel of koepel ook prostituees die de menselijke manifestatie van de godin vertegenwoordigden, beschikbaar voor rituele seks als een vorm van imitatieve magie. Deze prostituees begonnen hun diensten aan de godin gewoonlijk als kinderen, en werden op zeer jonge leeftijd ontmaagd door een priester of, zoals bij Isis, door een gemodelleerde obelisk van de fallus van Osiris. Soms werden deze prostituees op grond van hun schoonheid uitgekozen als de seksuele partners van heilige tempelstieren, die als de incarnatie van Osiris werden beschouwd. Op andere plaatsen, zoals in Mendes, werden tempelprostituees in coïtus geofferd aan goddelijke geiten. Door dergelijke imitatieseks werden de koepel en de obelisk "energie-ontvangers", die in staat waren de essentie van Ra uit de zonnestralen op te nemen, die op hun beurt het "zaad" van de onderwereld Osiris voortbrachten. Het zaad van de dode godheid zou, volgens het bovennatuurlijke, vanuit de onderwereld omhoog zenden via de basis (testikels) van de obelisk en op magische wijze vanuit het hoofd van de toren uitstralen naar de schoot (koepel) van Isis, waar de incarnatie in de zittende farao/koning/president zou plaatsvinden (tijdens wat vrijmetselaars ook wel "de opwekkingsceremonie [van Osiris]" noemen). Op deze manier kon Osiris gewoonlijk "opnieuw geboren worden" of reïncarneren als Horus en voortdurend het spirituele lot van de natie leiden.
En iets wat de meeste mensen niet weten en wat hen zal verbazen te vernemen, is dat de Vrijmetselaars zelfs een symbolisch "zaad" van Osiris bouwden bij de obelisk van het Washington Monument. Als een anatomisch correcte fallus over het Washington Monument wordt geplaatst, dan bevindt zich precies in het testiculaire gedeelte onder een putdeksel, waar het zou moeten zijn, een miniatuur, twaalf voet hoge obelisk, verborgen net onder het grondoppervlak, die het zaad van Osiris voorstelt. Het getal twaalf (12) is de bijbelse en occulte numerologie voor de volmaakte regering - in dit geval de Nieuwe Wereldorde waarover Osiris-Apollo zal regeren wanneer:
Het beest, dat gij gezien hebt, was en is niet, en zal uit de bodemloze put opstijgen en in (Apollo-Osiris) gaan; en zij, die op de aarde wonen, zullen zich verwonderen, wier namen niet geschreven zijn in het boek des levens van de grondlegging der wereld af, als zij het beest aanschouwen, dat was en niet is, en toch is. (Openbaring 17:8)
Dit metafysische fenomeen van goddelijke verrijzenis waarbij mystiek "zaad" betrokken is, herinnert aan de Messiaanse protoevangeliumbelofte: "En Ik zal vijandschap zetten tussen u en de vrouw, en tussen uw zaad en haar zaad; het zal uw hoofd verbrijzelen, en gij zult zijn hiel verbrijzelen" (Genesis 3: 15), die, voor occultisten, werd tegengegaan door Nimrod/Semiramis en centraal stond in tal van andere oude culturen, vooral ontwikkeld in Egypte, waar Nimrod/Semiramis bekend stonden als Osiris/Isis (en in Ezechiël hoofdstuk 8, plaatsten de kinderen van Israël de obelisk ["beeld van jaloezie", vers 5] tegenover de ingang van hun tempel - net zoals de koepel tegenover de obelisk staat in Washington DC, en in Vaticaanstad - en werden zij door God veroordeeld omdat zij de Zon [Ra] aanbaden terwijl zij huilden om Osiris [Tammuz]). De bekende vrijmetselaarsfiguur van de punt in een cirkel is het symbool van deze vereniging tussen Ra, Osiris, en Isis. De "punt" stelt de fallus van Osiris voor in het midden van de cirkel of baarmoeder van Isis, die op zijn beurt wordt verlevendigd door de zonnestralen van Ra, net zoals vandaag de dag wordt afgebeeld in het Vaticaan, waar de Egyptische obelisk van Osiris in een cirkel staat, en in Washington, DC, waar de obelisk hetzelfde doet, zo geplaatst dat hij het eerste is waar de zon (Ra) op valt als hij opkomt boven de hoofdstad en die, van bovenaf gezien, het magische punt vormt binnen een cirkel die bekend staat als een circumpunct. De tovenarij wordt nog versterkt, volgens oude occulte overtuigingen, door de aanwezigheid van de Reflecting Pool in DC, die dient als een spiegel naar de hemel en "overdrachtspunt" voor die geesten en energieën.
En wat zien de geesten precies als zij neerkijken op de Reflecting Pool in Washington? Zij zien een stad gewijd aan en gebouwd ter ere van de legendarische godheden Isis en Osiris, compleet met de dertien verzamelde stukken van Osiris (de oorspronkelijke dertien koloniën van Amerika); de vereiste obelisk bekend als het Washington Monument; de koepel van het Capitool (van Isis) voor de bevruchting en incarnatie van de godheid in elke Farao (president); en tenslotte de officiële regeringsgebouwen die werden opgetrokken om tegenover hun respectieve tegenhangers te staan en waarvan de hoekstenen - waaronder de koepel van het Amerikaanse Capitool - werden gewijd tijdens astrologische uitlijningen die verband hielden met het dierenriemconstellatie Maagd (Isis), zoals vereist was om de magie te laten plaatsvinden.
Om de politieke en spirituele leiders te dienen
Omdat het boek Openbaring een laatste wereldomspannende politieke figuur (Antichrist) afschildert die via een machtige religieuze leider (Valse Profeet) de trouw van de religieuze gemeenschap van de wereld wint, is het niet verwonderlijk dat de magische constructies in Washington DC, die nodig zijn voor de verrijzenis van Apollo-Osiris, weerspiegeld worden in dezelfde stad waarvan de Apostel Johannes zei dat een wereldomspannende "hoer"-kerk de mensheid zou leiden tot onderdanigheid aan de Man van de Zonde (zie Openbaring 17:18 met betrekking tot Rome).
Om zeker te zijn, de 330 ton zware obelisk op het Sint-Pietersplein in Vaticaanstad is niet zomaar een obelisk. Hij werd tijdens de Vijfde Dynastie van Egypte uit één blok rood graniet gehouwen om als de opgerichte fallus van Osiris te staan in de Zonnetempel in het oude Heliopolis (Ἡλιούπολις, wat "stad van de zon" of hoofdzetel van de Atum-Ra zonaanbidding betekent), de stad van "On" in de Bijbel, gewijd aan Ra, Osiris, en Isis. De obelisk werd door keizer Augustus van Heliopolis naar het Julische Forum van Alexandrië overgebracht en later (rond AD 37) door Caligula naar Rome overgebracht om aan de voet van het Circus te staan. Daar, onder Nero, hield zijn opgewonden aanwezigheid een tegenwake bij talloze wrede christelijke executies, waaronder het martelaarschap van de apostel Petrus (volgens sommige historici). Meer dan vijftienhonderd jaar later gaf Paus Sixtus V honderden arbeiders onder leiding van de beroemde ingenieurs-architecten Giovanni en Domenico Fontana (die ook drie andere oude obelisken in de oude Romeinse stad hadden opgericht, waaronder een obelisk gewijd aan Osiris door Ramses III - op de Piazza del Popolo, Piazza di S. Maria Maggiore, en Piazza di S. Giovanni in Laterano) de opdracht om de fallische zuil te verplaatsen naar het midden van het Sint Pietersplein in Rome. Dit bleek een ontzaglijke taak, die meer dan vier maanden, negenhonderd arbeiders, honderdveertig paarden en zeventig lieren vergde. Hoewel de obelisk sindsdien door ontelbare bewonderaars op zijn huidige plaats wordt vereerd, werd de nabijheid ervan bij de oude basiliek vroeger "ervaren als een soort provocatie, bijna als een belediging van de christelijke godsdienst. De obelisk stond daar als een vals afgodsbeeld, als het ware ijdel, op wat men beschouwde als het middelpunt van het vervloekte circus waar de eerste christenen en Sint Pieter ter dood waren gebracht. De zijkanten ervan waren, toen net als nu, gegraveerd met toewijdingen aan [de ergste der meedogenloze heidenen] Augustus en Tiberius."[2]
Het feit dat veel traditionele katholieken en protestanten dergelijke afgodsbeelden van steen niet alleen beschouwden als objecten van heidense aanbidding, maar ook als de aanbidding van demonen (zie Handelingen 7:41-42; Psalm 96:5; en 1 Korintiërs 10:20) maakt wat paus Sixtus motiveerde om de fallus van Osiris op te richten in het hart van het Sint-Pietersplein, gelegen in Vaticaanstad en grenzend aan de Sint-Pietersbasiliek, zeer merkwaardig. Voor de oude christenen zou de afbeelding van een kruis en het symbool van Jezus, zittend bovenop (of uitstralend uit) het hoofd van de opgerichte mannelijkheid van een duivelse god, op zijn minst een zeer ernstige godslastering zijn geweest. Toch was Sixtus niet tevreden met het eenvoudigweg restaureren en gebruiken van dergelijke oude heidense relikwieën (waarvan men in die dagen geloofde dat zij de heidense geest die zij vertegenwoordigden huisvestten), maar vernietigde hij zelfs Christelijke artefacten in dit proces. Michael W. Cole, universitair hoofddocent aan de afdeling kunstgeschiedenis van de Universiteit van Pennsylvania, en Rebecca E. Zorach, universitair hoofddocent kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Chicago, werpen hierover kritische vragen op in hun wetenschappelijke boek, The Idol in the Age of Art, wanneer zij stellen:
Terwijl Gregorius, om de kroniekschrijvers te volgen, de imagines daemonem [demonische beelden] van de stad ritueel uit elkaar had gehaald, herstelde Sixtus wat in verval was, voegde ontbrekende onderdelen toe, en maakte van de "idolen" prominente stedelijke kenmerken. Twee van de vier obelisken moesten worden gereconstrueerd uit gevonden of opgegraven stukken..... De paus was er zelfs content mee om christelijke antiquiteiten te vernietigen in het proces: zoals Jennifer Montagu heeft opgemerkt, kwam het brons van de beelden van Petrus en Paulus op de middeleeuwse deuren van S. Agnese, uit de Scala Santa in het Lateraan, en uit een ciborie in de Sint Pieter.
[Sixtus] moet zich gerealiseerd hebben dat, vooral bij hun werk aan de twee [gebroken obelisken], zij niet alleen gewonde objecten repareerden, maar ook een type herstelden.... In zijn klassieke boek The Gothic Idol, liet Michael Camille letterlijk tientallen middeleeuwse afbeeldingen zien waarin de vrijstaande figuur bovenop een zuil een heidens afgodsbeeld voorstelde. Alleen al de hoeveelheid voorbeelden van Camille maakt duidelijk dat het geval, en waar het voor stond, voor middeleeuwse kijkers onmiddellijk herkenbaar zou zijn geweest, en er is geen reden om aan te nemen dat dit in de tijd van Sixtus niet meer het geval was.[3]
Het belangrijke punt dat de professoren Cole en Zorach naar voren brengen is dat in de tijd dat Sixtus bezig was gerestaureerde beelden en standbeelden op zuilen te herintroduceren op het Romeinse openbare plein, het geloof sterk bleef dat deze afgodsbeelden hun beschermgod herbergden, en verder, dat, als deze niet goed werden behandeld en zelfs in dienst werden gesteld tijdens de juiste constellaties die verband hielden met hun mythe, dit kwade voortekenen kon uitlokken. Leonardo da Vinci had zelfs in zijn Codex Urbinas geschreven hoe degenen die het beeld aanbaden en er voor baden, waarschijnlijk geloofden dat de god die het voorstelde in de steen leefde en hun gedrag gadesloeg. Er zijn sterke aanwijzingen dat Sixtus dit ook geloofde en dat hij zich "zorgen maakte over de machten die zijn nieuwe stedelijke markeerpunten zouden kunnen bewonen"[4]. Dit was duidelijk te zien toen het kruis bovenop de obelisk midden op het Sint Pietersplein werd geplaatst en de paus de gelegenheid aangaf door de oude exorcismerite uit te voeren tegen het fallische symbool. Aanvankelijk was de gebeurtenis gepland op 14 september, om samen te vallen met het liturgische feest van de kruisverheffing en niet toevallig onder het dierenriemteken Maagd (Isis), maar het evenement werd uitgesteld tot later in de maand en viel onder het teken Weegschaal, dat een hoogtepunt van het jaar vertegenwoordigt. Op die ochtend werd een pontificale Hoogmis gehouden vlak voordat het kruis van een draagbaar altaar naar de top van Baäls Schacht werd gehesen (zoals dergelijke fallische torens ook wel werden genoemd). Terwijl geestelijken baden en een koor psalmen zong, stond paus Sixtus met zijn gezicht naar de obelisk en kondigde aan, zijn hand ernaar uitstrekkend: Exorcizote, creatura lapidis, in nomine Dei ("Ik drijf je uit, schepsel van steen, in de naam van God"). Sixtus goot vervolgens geheiligd water op het midden van de pilaar, dan de rechterkant, dan de linkerkant, dan boven, en tenslotte onder om een kruis te vormen, gevolgd door: In nomine Patris, et Filij, et Spiritus sancti. Amen ("In de naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest. Amen"). Daarna sloeg hij driemaal een kruis en keek toe hoe het symbool van Christus op de opgerichte fallus van Osiris werd geplaatst.
Wanneer men van de obelisk op het Sint-Pietersplein naar de Sixtijnse Kapel wandelt, merkt men dat de parallellen tussen Washington en de profetieën van het Grote Zegel niet ophouden bij het ontwerp van de koepel en het symbool van de opgerichte mannelijkheid van Osiris. Maar de Cumaeïsche Sibille wier profetie over de terugkeer van de god Apollo is gecodeerd in het Grootzegel van de Verenigde Staten, is prominent afgebeeld in de meest gevierde kapel van het katholicisme. Bij nadere bestudering van haar portret onthult de Cumaeër van Rome een geheim - een prachtige aanwijzing - die haar Italiaanse renaissancekunstenaar heeft nagelaten betreffende haar en de herkomst en identiteit van haar terugkerende Heer. Bij nader inzien onthult zij wat ik elders "het teken van de zesde knokkel" heb genoemd. De linkerduim van de Cumaea zit in het boek en de vingers van haar linkerhand zijn erbuiten omheen gewikkeld volgens de standaardmanier om een boek vast te houden. Maar er is een duidelijk zichtbare extra knokkel afgebeeld, misschien verborgen door Michelangelo om een zesde vinger voor te stellen die onder de handpalm is gebogen, of om te illustreren dat een zesde vinger verloren was gegaan of bij de knokkel was afgesneden. Beide betekenissen zijn diep occult, en zoals studenten van de geschiedenis en de Bijbel duidelijk weten, verbindt dit zowel de Sibyl als haar voorspelde redder Apollo met de nakomelingen van de gevallen Wachters, de Nephilim (zie 2 Samuel 21:20), waarvan Apollo/Osiris/Nimrod het hoofd was... en weer zal zijn.
Met dit alles in gedachten, wat er ook gebeurt tussen nu en 2025, is deze schrijver er vast van overtuigd dat de gebeurtenissen die zich vandaag de dag in de wereld ontvouwen, en vooral in de Verenigde Staten, inderdaad wijzen op een nabije toekomst waarin een man van superieure intelligentie, humor, charme en diplomatie op het wereldtoneel zal verschijnen als een verlosser. Hij zal schijnbaar een transcendente wijsheid bezitten die hem in staat stelt problemen op te lossen en oplossingen te bieden voor veel van de meest verbijsterende problemen van vandaag. Zijn populariteit zal wijdverbreid zijn, en zijn fans zullen jong en oud zijn, religieus en niet-religieus, man en vrouw. Talkshow-gastheren zullen zijn collega's interviewen, nieuwsmensen zullen zijn bewegingen verslaan, geleerden zullen applaudisseren voor zijn onnaspeurlijke vermogen om op te lossen wat de rest van ons is ontgaan, en de armen zullen zich buigen aan zijn tafel. Hij zal, in alle menselijke opzichten, appelleren aan het beste idee van de samenleving. Maar zijn diepgaand begrip en onweerstaanbare aanwezigheid zullen het resultaat zijn van een onzichtbaar netwerk van duizenden jaren collectieve kennis. Hij zal letterlijk de belichaming zijn van die zeer oude, superintelligente geest, zoals voorspeld op het Grootzegel en in het ontwerp van het Capitool van de Verenigde Staten. Zoals Jezus Christus het "zaad van de vrouw" was (Genesis 3:15), zal hij het "zaad van de slang" zijn. En hoewel zijn komst in de gedaante van een mens door talrijke Schriftplaatsen is voorspeld, zal de grote massa hem niet onmiddellijk herkennen voor wat hij werkelijk is - de ultieme incarnatie van het heidendom; het "beest" Apollo-Osiris uit Openbaring 13:1 en 17:8.
Daarom moet ik vragen: Bent u geestelijk, mentaal en lichamelijk voorbereid op wat u te wachten staat? Oude en moderne occultisten hebben duidelijk plannen voor de nabije toekomst, waaronder strategieën om de gevreesde Man van de Zonde te installeren, die voor een korte periode het menselijk ras zal veroveren en daarna zal verraden. Gelukkig zijn het de ware Vader van de hemel en Zijn Zoon, Jezus Christus, die het laatste woord zullen hebben en uiteindelijk het lot van de mensheid zullen bepalen. Daarom is het kennen van Jezus als Verlosser de eerste en belangrijkste "noodplanningsstap" die u kunt nemen voor uw toekomstige veiligheid en overleving. Met Christus als uw Heer zult u in staat zijn om "in uw kamers te gaan, en uw deuren om u heen te sluiten; verberg u als het ware voor een klein ogenblik, totdat de vernedering voorbij is" (Jesaja 26:20).
Eindnoten:
[1] Hall, Secret Destiny of America (Penguin Group, 2008), chapter 18.
[2] James Lees-Milne, Saint Peter’s: The Story of Saint Peter’s Basilica in Rome (Little, Brown, 1967), 221.
[3] Rebecca Zorach and Michael W. Cole, The Idol in the Age of Art (Ashgate, 2009), 61.
[4] Ibid., 61.