Tijdgeest 2025
Aftellen naar 2025 en het geheime lot van Amerika
- Deel 11: "WAT IS UW NAAM?" - NATIONALE FIGUREN, HUN NAMEN, EN HUN ROL IN DE GEHEIME BESTEMMING VAN AMERIKA

1 augustus 2021 - door SkyWatch Editor

Deel 1 - Deel 2 - Deel-3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10 - Deel 11
Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel18 - Deel 19 - Deel 20 - Deel 21
Deel 22 - Deel 23 - Deel 24 - Deel 25 - Deel 26 - Deel 27 - Deel 28 - Deel 29 - Deel 30 - Deel 31
Deel 32 - Deel 33 - Deel 34 - Deel 35 - Deel 36 - Deel 37 - Deel 38 - Deel 39 - Deel 40 - Deel 41
Deel 42 - Deel 43 - Deel 44 - Deel 45 - Deel 46 - Deel 47 - Deel 48 - Deel 49

Lezers hebben zich misschien afgevraagd waarom ik eerder in deze serie de tijd heb genomen om te wijzen op de betekenis van de namen van Vice President Kamala Devi Harris en President Joe Biden. Dit is omdat - spiritueel en bijbels gesproken - namen bijzonder belangrijk zijn wanneer ze verbonden zijn met nationale leiders op draaipunten in de geschiedenis. Ze kunnen zelfs het resultaat zijn van een voorzienigheid. Omdat het doorsnee individu zich niet bewust is van hoe diepgaand belangrijk dit is in het profetische schema der dingen, heb ik theologie- en geschiedenisstudente Donna Howell gevraagd om bij te dragen aan de volgende informatie, zodat iedereen kan zien hoe werkelijk belangrijk namen zijn op dit moment in de geschiedenis en wat dit te maken heeft met de Geheime Bestemming van Amerika... en iets anders - met JOU als je een lid bent van het Lichaam van Christus.

Maar eerst iets anders.

Onze cultuur in het moderne Westen is, zullen we maar zeggen, meer dan een klein beetje anders dan die van de Bijbel als het gaat om het geven van namen aan onze kinderen. Eigenlijk geldt dat ook voor sommige verre samenlevingen die vandaag de dag in de wereld floreren. Hier is het niet ongebruikelijk bij een zwangerschap een boek met babynamen te pakken, en een lijst maken met namen die we gewoon mooi vinden klinken - en dat allemaal ruim voordat het kind geboren is en ongeacht de betekenis van de naam. Het kan zijn dat we de Heer niet raadplegen in gebed, niet vasten en geen enkel naamgevingsritueel houden voor onze nakomelingen. En meestal geloven we niet dat iemands naam iets anders betekent dan het geluid dat we met onze mond maken als we willen voorkomen dat ons kleintje zijn of haar vinger in een stopcontact dreigt te steken.

Maar dit was zeker niet het geval voor de ouden. De "hoofdpersonen" van de Bijbel - de Joden - leefden op basis van hun wijsheidsgeschriften en tradities, waarvan de meeste nauw verbonden zijn met een interpretatie van de Schrift.

Het kiezen van een naam: De benadering van de ouden

Laat me kort uitleggen hoe dit zich uitte in het belang van naamgevingsrituelen. In Deuteronomium 32:46-47 staat bijvoorbeeld:

En [Mozes] zei tot hen: Legt uw hart vast in al de woorden, die ik heden onder u getuig, dat gij uw kinderen zult bevelen te doen, al de woorden van deze wet. Want het is voor u geen ijdele zaak, want het is uw leven; en hierdoor zult u uw dagen verlengen in het land, wanneer u over de Jordaan trekt om het in bezit te nemen."

Het overkoepelende thema van deze verzen, hoewel zij niet direct ingaan op het noemen van een kind, zorgt ervoor dat jongere generaties worden opgevoed om de Wet van God, die door Mozes werd gegeven, te begrijpen, te waarderen, te koesteren en te respecteren. Dit, zo erkennen deze verzen duidelijk, zal leiden tot een lang leven van geestelijke voorspoed in het Beloofde Land.

De Joden verplichtten zich tot een gemeenschappelijke lezing van de Torah. De verzen waarover wij zojuist hebben nagedacht komen uit Haazinu, de drieënvijftigste wekelijkse Toralezing in de Joodse cyclus. Met dit vastgelegd, zou het niet gemakkelijk zijn voor Gods volk om de nadruk te vergeten die Hij (opnieuw, door Mozes) legde op het belang van het opvoeden van kinderen in de gemeenschap van Jahweh. Voor een dieper begrip en reflectie hebben de Joden deze traditionele, "gemeenschap" waarden ook op schrift gesteld, waarvan vele werken zijn terug te vinden in de oude commentaren. Geschriften die gelezen worden uit de Haazinu worden behandeld in de Midrash Tanhuma 1 commentaar (ook bekend als "Tanhuma A" of "Tanchuma Buber"). Een van de eerste dingen die het aan de Joodse gemeenschap vertelt over een nieuw jong leven dat de natie van God binnenkomt, is hoe een kind moet worden genoemd: "Men moet altijd namen onderzoeken, om zijn zoon een naam te geven die waardig is voor hem om een rechtvaardig man te worden, want soms is de naam een bijdragende factor zowel voor goed als voor kwaad."[i]

De Joods-traditie-expert Dr. Ronald L. Eisenberg bespreekt dit concept verder in zijn boek, The JPS [Jewish Publication Society of America] Guide to Jewish Traditions: "Er wordt gedacht dat de naam van een persoon zijn of haar ziel en lot bepaalt en controleert (Ber[achot] 7b). Daarom is de keuze van een geschikte naam een cruciale beslissing."[ii] En, in schril contrast met de praktijken vandaag de dag, kon men niet verbergen aan wie men verwant was, aangezien namen voortkwamen uit de familielijn... wat ook betekende dat alle schaamte die iemand opliep door een zondige daad te begaan, ook niet van zijn of haar verwanten te scheiden zou zijn.

Kijk, in het begin bestonden er geen "familienamen" voor de Joden. Men gebruikte slechts een voornaam, en dan het Hebreeuwse ben ("zoon van") of bat ("dochter van"), en tenslotte de voornaam van de vader. Als ik mijn eigen naam als voorbeeld neem, zou ik alleen bekend staan als "Thomas ben Clarence." Als de naam van de vader veel voorkwam, dan was andere informatie nodig, zoals uit welke stad men kwam (of waar men bekend was).

Soms werd, voor een duidelijke identificatie en ter onderscheiding, de stamlijn vermeld (vooral in het geval van mannen uit de Kohen- of Levietenstammen na de Babylonische deling). Als ik bijvoorbeeld op de markt in de stad graan ruil voor een schaap, zou ik "Thomas ben Clarence ha-Kohen" kunnen heten. Maar als ik op de markt betrapt zou worden op het stelen van een schaap, zou er, afgezien van mijn eigen persoonlijke straf, een grootse en langdurige laag van oneer en schande worden opgelegd aan Thomas, en Clarence, en de hele Kohen-stam, zo ver terug als mijn voorouders konden worden getraceerd. Het was allesbehalve een terloopse affaire. Daarom lezen we in de Bijbel geen verzen waarin staat dat een ouder een pasgeborene wiegde en zei: "Ik denk dat ik hem Seth zal noemen; dat klinkt goed," of: "Had jij geen oom met zo'n neus? Hoe heette hij ook alweer? Ja, Joseph, dat is goed, want ik kan niets anders bedenken." Een naam werd bijna altijd toegekend aan een nieuw leven als een manier om de baby ritueel op te dragen aan de Heer en aan zijn of haar "Jahweh gemeenschap" voor het leven. Als een baby naar een familielid werd genoemd, was dat voor de erfenis van die naamgenoot en de hoop van de nieuwe ouders dat de jongere in dezelfde of soortgelijke voetstappen zou treden als een ander die al aantoonbaar voor God had geleefd.

Natuurlijk ging het onderwerp verder dan alleen het vernoemen van pasgeborenen. Zo belangrijk was het huwelijk tussen een persoon en zijn of haar naam, dat sommige Joodse gemeenschappen hun toevlucht namen tot een naamsverandering voor een geliefde op zijn of haar sterfbed. Als voorbeeld: alles wijst erop dat neef Jozef niet zal herstellen, omdat God heeft bepaald dat hij spoedig zal sterven. Een exemplaar van de Schrift wordt binnengebracht en opengeslagen tot de eerste willekeurige bladzijde (of paragraaf van een boekrol), en een geleerd lid van de familie begint te lezen. De eerste Joodse man van verdienste, een lang leven en over het algemeen goede werken, die toevallig in het Woord voorkomt, is David. Dus, een hernoemingsritueel waarbij naaste familieleden betrokken zijn, vindt plaats aan het bed van Jozef. Als Jozef - nu David geheten - weer opstaat en herstelt, zal hij zijn nieuwe naam voor de rest van zijn leven houden (ervan uitgaande dat hij niet een tweede keer een andere naam krijgt). Dit wordt gedaan als een soort "verbondsnaam" (mijn woorden, om een langere en meer ingewikkelde uitleg te vermijden).

Dr. Eisenberg's Guide to Jewish Traditions erkent dat dit voor een buitenstaander op vreemd bijgeloof zou lijken, maar voor een Jood toont het, als het niet anders kan, de enormiteit aan van de macht, het gezag en de invloed die aan een naam worden toegekend in relatie tot de mystieke en ongeziene verrichtingen van God.[iii]

Maar kan er, los van oude tradities, gemeenschappen en culturele normen, werkelijk een argument worden aangevoerd dat wijst op de spirituele/mystieke betekenis van iemands naam? Of is het allemaal maar bijgelovige nonsens en volksgeloof? Zit er misschien iets in "het oeroude idee dat namen macht geven over de zielen en het lot van [mensen]"?

De denkfout van Juliet Logic

Wat zit er in een naam? Ik bedoel, echt. Een roos, ook met een andere naam, zou net zo zoet ruiken, of niet? Laten we hier volwassen over zijn. Gesproken namen zijn gewoon een geluid in de lucht. Het hoeft niet mystiek te zijn. We kiezen onze namen toch niet, dus er zitten geen spirituele of numineuze implicaties achter namen, toch? Het is niet alsof het een lot is...

Niet echt. Het is ingewikkelder dan dat, zoals mensen weten die bekend zijn met hun bijbels. Het Shakespeariaanse argument dat zo invloedrijk door Julia op het balkon van onze meest iconische toneelroman naar voren werd gebracht, lijkt in eerste instantie heel goed... maar het heeft een gigantisch gat in het midden waar de logica aan ten onder gaat.

Technisch gezien, denk je misschien, ruikt een roos toch hetzelfde, hoe we haar ook noemen...

Dat is waar. Wetenschappers op het gebied van de tuinbouw zullen zeggen dat, ongeacht de naam, het "complexe mengsel van verbindingen met een laag moleculair gewicht die door bloemen in de atmosfeer worden uitgestoten en de structuur ervan"[v] hoe dan ook een factor is. Onze reuksystemen zullen dezelfde sensatie opvangen en die binnenkomende informatie op dezelfde manier aan de menselijke hersenen rapporteren, ongeacht welk naamkaartje we aan een plant uit de Rosaceae-familie willen hangen. Dit komt omdat het doel van de bloemengeur niet over jou of mij gaat; God ontwierp het mechanisme om bestuivers aan te trekken die bijdragen aan de voortdurende ecologische functie van de planeet.

Maar er zit een duidelijke fout in dit geromantiseerde Juliet-isme: een bloem heeft geen ziel of een bestemming, Romeo wel. Afgezien van de mooie poëzie is het een dwaas idee dat de naam van een bloem, en die van een mens, een gelijkwaardig verband zouden hebben met het universum, het ongeziene rijk, God, het lot, enz. Toch leeft er in de meesten van ons een "mini-Juliet". We hangen onze argumenten misschien niet aan een roos zoals Julia deed, maar we begaan een soortgelijke grief wanneer we aannemen dat namen geen betekenis hebben maar "een geluid in de lucht is". Of dat, alleen omdat een baby zijn of haar naam niet zelf kiest, het idee dat een naam bovennatuurlijk of profetisch verbonden is met iemands rol, niets uitmaakt in het universum.

Sommigen herinneren zich misschien nog de piek in de online discussie over de betekenis van zijn naam, toen president Donald Trump voor het eerst aankondigde dat hij zich kandidaat wilde stellen voor het presidentschap, voorafgaand aan de campagnes van 2016. "Donald' is afgeleid van het Gaelische 'Domhnall', wat 'wereldleider' betekent. "John" is Hebreeuws en betekent "God is genadig". De achternaam "Trump" is "trompet" of "trommel" in het Duits; in modern Engels is het "to excel, surpass, outdo" [beter zijn dan anderen]; of, in vroeger Engels is het "triomf". Het is niet verrassend dat de collectieve naam - die zou kunnen worden gelezen als "een wereldleider die zal triomferen onder de genade van God" - niet verloren ging voor degenen wier oren gespitst waren voor het profetische toen de verkiezingen van 2016 plotseling in het voordeel van Trump uitpakten - en vergeet niet dat Donald Trump zijn naam ook niet heeft gekozen.

Dus, onze "het maakt niet uit" Juliet-ismen zouden alleen eerlijk zijn als ze beschouwd worden binnen het kader van wat de Bijbel (en de menselijke geschiedenis) zegt over de mysterieuze link tussen mensen en de titel die hen vertegenwoordigt ... geen rozen. Met dat in gedachten, heroverweeg Juliet's redenering: Een roos "stinkdierenkool" noemen (een inheemse plant hier in de Verenigde Staten die afschuwelijk ruikt, vooral na een verse regenbui) of misschien "lijkbloem" (een echte bloem uit de regenwouden van Indonesië met vampirische giftanden in het midden die ruiken naar een rottend lijk) zou, in menselijke termen, onrecht doen aan "de roeping die op het leven van deze bloem is gelegd". Het zou "een belediging voor haar bestemming" zijn. Misschien zou God, nadat Hij deze bloem had gebruikt om grote dingen te bereiken, haar naam hebben veranderd in "Roos."

KIJKEN! DAG 2 VAN NIEUWE ZEITGEIST 2025 UITZENDSERIE MET DE GROOTSTE WEGGEVER VAN DE ZOMER! (INCLUSIEF COMPLETE "RISE 2021"-CONFERENTIE, TWEE DOCUMENTAIRE FILMS, & NOG VEEL MEER GRATIS!)

Maar één ding hebben Shakespeare en zijn lieftallige heldin goed begrepen, en dat is de wanhoop die de dialoog voortstuwt. Laten we, om in de juiste stemming te komen, eens terugblikken op de dame die aan de rand van dat beruchte balkon staat, waarbij we haakjes gebruiken om verduidelijking aan te geven:

En waar zijn ze geëindigd, deze jonge tortelduifjes? Het is Shakespeareaanse Tragedies 101: Ze trouwden niet, kregen geen kinderen, en gingen niet naar een plaatselijke kerk waar Romeo opnieuw werd gedoopt en bevrijd van de banden die hem aan het huis van Montague bonden. Uiteindelijk hadden hun namen meer macht over hun lot dan ze ooit hadden gehad. En hoewel ik heel goed begrijp dat het toneelstuk Romeo en Julia zowel een fictieve als een uitzonderlijke situatie is, is de fout van de Julia-logica (dat moment waarop de betekenis van namen wordt beschouwd als een luchthartige geen-kwestie te zijn) en bij veel mensen springlevend.

Dus, pak uw bijbel. Laten we in de volgende bijdrage eens kijken wat het Goede Boek feitelijk over deze zaak zegt.

HET VOLGENDE DEEL: "WANT WIJ ZIJN LEGIOENEN" - HOE HET NOEMEN VAN "NAMEN" EN HEN GEZAG OVER JE GEVEN MEER IS DAN HET MAKEN VAN EEN "GELUID IN DE LUCHT"

Eindnoten:

[i] R. L. Eisenberg, The JPS Guide to Jewish Traditions (Philadelphia: Jewish Publication Society, 2004) 14.

[ii] Ibid.

[iii] Ibid., 20.

[iv] Ibid., 20.

[v] Natalia Dudareva, “Why Do Flowers Have Scents?” April 18, 2005, Scientific American , last accessed January 26, 2021, https://www.scientificamerican.com/article/why-do-flowers-have-scent/.

Bron: COUNTDOWN TO 2025 AND THE SECRET DESTINY OF AMERICA—PART 11: “WHAT IS THY NAME?” NATIONAL FIGURES, THEIR NAMES, AND THEIR ROLE IN THE SECRET DESTINY OF AMERICA » SkyWatchTV