Waar denk je dat wij wonen?

Ik schrijf al vijftien jaar regelmatig, en tot mijn grote verdriet is er één verhaal dat ik steeds weer opnieuw moet schrijven. Hier is de versie van 19 december 2021:

Donderdagavond reden drie yeshiva-studenten in een auto in de buurt van Homesh, dat ligt in Samaria ten noordwesten van Sichem (de plaats van het Bijbelse verhaal over de verkrachting van Dina en de "buitenproportionele" reactie van haar broers Shimon en Levi). Arabische terroristen schoten vanuit een hinderlaag met automatische wapens op de auto, waarbij Yehuda Dimentman, 25 jaar oud, getrouwd en de vader van een 9 maanden oud kind, werd gedood en twee anderen gewond raakten.

Gisteravond werden de terroristen die de aanslag uitvoerden en degenen die hen hielpen gearresteerd in een gezamenlijke operatie van het IDF, de grenspolitie en de Shabak (algemene veiligheidsdienst). Dit betekent gewoonlijk dat zij door een speciale eenheid van de grenspolitie, Yamam genaamd, in hechtenis werden genomen op basis van inlichtingen van de Shabak, met veiligheidsondersteuning van het IDF.

Het proces om terroristen te identificeren, te lokaliseren en gevangen te nemen is ontwikkeld tot een mate die waarschijnlijk nergens anders ter wereld wordt geëvenaard. De technologische en operationele capaciteiten van Israëls veiligheidstroepen zijn buitengewoon. Maar na dit punt valt Israëls vermogen om terrorisme aan te pakken uit elkaar.

Wanneer Yamam-spacialisten een terreurverdachte opsporen, zijn er verschillende mogelijke uitkomsten. Soms geven ze zich over (een officier vertelde me dat "de stoere terroristen soms om hun moeder roepen"), en soms openen ze het vuur. Bijna altijd eindigt het laatste scenario met de terroristen dood en de agenten ongedeerd. De agenten zijn uiterst professioneel en schieten niet als het niet nodig is. De laatste tijd lijkt het erop dat de terroristen dat hebben begrepen en zich vreedzaam overgeven.

En dan? Yehuda Dimentman is dood, zijn vrouw is een jonge weduwe en zijn kind heeft geen vader. Zijn moordenaars zullen worden berecht, veroordeeld en naar de gevangenis gestuurd, waarschijnlijk met levenslange gevangenisstraffen. Deze zal gewoonlijk worden teruggebracht tot 20-25 jaar, met de mogelijkheid van voorwaardelijke vrijlating nadat tweederde van de straf is uitgezeten (meervoudige moordenaars krijgen gewoonlijk meerdere opeenvolgende levenslange straffen). Dit veronderstelt natuurlijk dat er vooraf geen "gevangenenruil" plaatsvindt - die beter een vrijlating van gijzelaars zou kunnen worden genoemd.

Er zijn verscheidene dergelijke uitwisselingen geweest, met als bekendste de ruil in 2011 van 1027 Arabische gevangenen voor de ontvoerde soldaat Gilad Shalit. Een van de vrijgelaten gevangenen was Ahlam al-Tamimi, die het brein was achter de bomaanslag op de Sbarro Pizza in 2001, waarbij 17 Israëli's omkwamen en talrijke anderen gewond raakten. Tamimi werd veroordeeld tot 16 levenslange gevangenisstraffen (een van haar slachtoffers is pas onlangs overleden). Hoewel zij door de VS wordt gezocht voor moord (verschillende van haar slachtoffers waren Amerikaanse burgers), weigert Jordanië haar uitleveringsverdrag te eerbiedigen, en blijft zij vrij als een Jordaanse mediabekendheid. De meeste veiligheidsgevangenen geloven ook dat ze hun straf niet zullen hoeven uit te zitten.

Zolang zij in de gevangenis zitten, genieten Arabische veiligheidsgevangenen veel betere omstandigheden dan de meeste Joodse criminelen. Zij worden samen met andere leden van hun facties gehuisvest, om wrijving te voorkomen. De gevangenisautoriteiten staan toe dat de gevangenen min of meer autonoom zijn en onderhandelen met de leiders van de facties - die in wezen de commandanten van de terreurgroepen zijn - over de omstandigheden in de gevangenis. In het meest schandelijke en gênante incident in de geschiedenis van het gevangeniswezen werd vrouwelijke bewakers opzettelijk opgedragen te werken in de nabijheid van "belangrijke" gevangenen, die hen vervolgens seksueel aanrandden.

Zoals bekend betaalt de Palestijnse Autoriteit (PA) royale salarissen aan de families van gevangenen, met een glijdende schaal op basis van de lengte van hun straf. In het geval van de bomaanslag op de Sbarro Pizza salon, hadden vanaf 2019 meesterbrein Ahlam Tamimi, de familie van zelfmoordterrorist Izz Al-Din Al-Masri, en bommenmaker Abdullah Barghouti, in totaal 910.823 dollar ontvangen voor hun bloedige werk. De betalingen zijn niet gestopt. Hoewel de VS een wet hebben aangenomen - de Taylor Force Act, genoemd naar een Amerikaan die in Israël door terroristen werd vermoord - heeft de regering-Biden de hulp aan de PA hervat. En hoewel de Israëlische Knesset een soortgelijke wet aannam, die eist dat het bedrag van dergelijke betalingen wordt afgetrokken van de belastinginkomsten die Israël namens de PA int, besloot de regering het afgetrokken bedrag goed te maken met een "lening" aan de PA!

Wanneer terroristen worden vrijgelaten, keren zij terug naar huis om daar als helden te worden onthaald. De Palestijnse media en schoolsystemen presenteren hen, vooral degenen die "gemarteld" werden tijdens het begaan van hun daden, als voorbeelden voor jonge mensen om na te volgen. Sterker nog, sterven tijdens een poging om Joden te vermoorden is de meest populaire vorm van zelfmoord geworden voor geestelijk onstabiele Arabische tieners of vrouwen die hun familie hebben "onteerd" en geen plaats meer hebben om heen te gaan.

Hoewel de huizen van terroristen soms worden vernield, weigert het Hooggerechtshof vaak toestemming te geven voor het slopen van huizen. En wanneer het wel wordt toegestaan, zorgt de Palestijnse Autoriteit voor een nieuw huis. Pogingen om de families van terroristen het land uit te zetten, familieleden werkvergunningen te ontnemen of wegen af te sluiten naar steden waar terroristen wonen, zijn gestuit op juridische bezwaren als "collectieve straf".

Ik vraag onze leiders en rechtsgeleerden: waar denkt u dat wij wonen, in Scandinavië, Zwitserland, of Canada? Welke boodschap zenden wij aan de terroristen wanneer wij hun gevangenistijd zo aangenaam mogelijk maken, zelfs door meisjes ter beschikking te stellen die zij kunnen misbruiken? Wat leren zij als wij hen vertellen dat wij weigeren terreur te financieren, en hen vervolgens 500 miljoen dollar "lenen" om ingehouden betalingen te compenseren? De PA is in essentie Fatah, de beweging van Yasser Arafat, toegewijd aan onze vernietiging. Hamas is een radicale Islamitische beweging, met hetzelfde doel. Waarom onderhandelen we met hen, maken we geld voor hen over, voorzien we hen van elektriciteit en water, doen we ook maar iets behalve hen bestrijden en doden?

Arabische terroristen vallen ons dagelijks aan op de wegen, gooien grote stenen en brandbommen die chauffeurs en passagiers kunnen doden en dat ook gedaan hebben, leggen hinderlagen en proberen ons te lynchen, en van tijd tot tijd besproeien ze ons met kogels zoals Yehuda Dimentman overkwam. Zij steken ons neer in de straten van onze hoofdstad, eisen onze heilige plaatsen op als de hunne, leren hun kinderen te moorden, en zoeken altijd, bovenal, naar zachte doelwitten. Dit gedrag is bekend bij iedereen die de Bijbel heeft gelezen: het is het gedrag van Amalek.

Zij zijn onze vijanden, maar we zijn vergeten wat een vijand is. We zijn vergeten dat als je met een vijand te maken hebt, je hem doodt of hij doodt jou. Het is niet zo ingewikkeld als mensen denken. We zijn fysiek sterk genoeg om te winnen, om Hamas en de PLO te verpletteren, en hen te verdrijven uit ons thuisland. Wat ons ontbreekt is de wil, niet alleen de wil om onze vijanden voor eens en voor altijd te verpletteren, maar zelfs de wil om moordenaars te executeren en de families en clans te straffen die hen steunen.

Dit is Scandinavië niet, noch Zwitserland, noch Canada. Als we hier willen overleven, moeten we het respect terugwinnen dat we door onze geestelijke zwakheid hebben verloren. Hoe doen we dat? Stap voor stap. Begin met het executeren van terroristische moordenaars, straf dan hun families, hun clans, hun geboorteplaatsen. Maak terrorisme pijnlijker voor hen dan voor ons. Reageer disproportioneel op provocaties zoals raketaanvallen. Maak geen dreigementen die niet worden uitgevoerd. Maar bovenal, onthoud waarom we hier zijn - en wat de gevolgen zijn als we opgeven.

[Opmerking; Als een rechtse regering al daar niet toe overging, deze linkse regering zal helemaal geen maatregelen nemen, ja doet zelfs het tegenovergestelde. Joodse leiders geloven nog steeds dat de vijand redelijk is, afgezien van het feit dat men bang is voor wat de buitenstaanders denken en doen.]

Bron: Where Do You Think We Live? | Abu Yehuda