Waarom Abbas geen verkiezingen wil

door Bassam Tawil - 30 april 2021

• Het geweld barstte uit om één enkele reden: haat tegen Israël en Joden. Het kwam tot uitbarsting omdat veel moslims geen Joden willen zien in Jeruzalem of in welk deel van Israël dan ook.


• Aanvallen op Israëlische veiligheidstroepen en Joden in Jeruzalem vinden al tientallen jaren plaats - met of zonder "reden".


• De oproep om Joden te vermoorden ("O Joden, denk aan Khaybar; het leger van [profeet] Mohammed keert terug") herinnert eraan dat deze oorlog uit de zevende eeuw vandaag voor velen nog niet voorbij is.


• Israël heeft nooit gezegd dat het de PA-verkiezingen zou verhinderen in Jeruzalem... Israël heeft niets gezegd.


• De overgrote meerderheid van de Arabieren in Jeruzalem heeft niet de minste belangstelling of enthousiasme getoond voor de komende Palestijnse verkiezingen... Het lijkt er in feite op dat de ambtenaren van de Verenigde Naties en de Europese Unie meer geïnteresseerd waren in Abbas' geplande verkiezingen dan de meeste Arabische inwoners van Jeruzalem zelf... Abbas kondigde de verkiezingen blijkbaar alleen aan om zijn Westerse donoren gunstig te stemmen.


• In het verleden beschuldigde hij zijn Hamas-rivalen; nu probeert hij Israël de schuld te geven van het "dwarsbomen" van de verkiezingen.


• Abbas' poging om de Israëlische regering verantwoordelijk te stellen voor het niet houden van Palestijnse verkiezingen is eenvoudigweg het resultaat van zijn voortdurende, gemene ophitsing tot geweld tegen Israël en de demonisering van Joden door de leiders van de PA.


• Het is dit soort opzettelijke en voortdurende rassenhaat dat jonge Arabieren in Jeruzalem ertoe brengt de straat op te gaan om politieagenten en Joodse burgers aan te vallen, en de Jodenhaat onder de Palestijnen aan te wakkeren.

Degenen die beweren dat het recente geweld in Jeruzalem uitbrak omdat de Israëlische politie Arabische moslims niet toestond om nachtelijke vieringen te houden tijdens de vastenmaand Ramadan, hebben geen idee waar ze het over hebben.

Degenen die zeggen dat het geweld is uitgebroken omdat Israël de Arabische inwoners van Jeruzalem (die in het bezit zijn van door Israël afgegeven identiteitskaarten in hun hoedanigheid van inwoners, en geen burgers van Israël zijn) niet heeft toegestaan deel te nemen aan de verkiezingen van de Palestijnse Autoriteit, hebben ook geen idee waar zij het over hebben. Waar ze allemaal geen idee van lijken te hebben is het Israëlisch-Palestijnse conflict.

Het geweld is uitgebroken om één enkele reden: haat tegen Israël en Joden. Het kwam tot uitbarsting omdat veel moslims geen Joden willen zien in Jeruzalem of in enig deel van Israël. Aanvallen op Israëlische veiligheidstroepen en Joden in Jeruzalem vinden al tientallen jaren plaats - met of zonder "reden".

Wanneer een jonge Joodse man die in Jeruzalem met de sneltram meerijdt, zonder reden in het gezicht wordt geslagen, of wanneer een Joodse man die zijn hond uitlaat, ernstig wordt mishandeld door een moslimmenigte, dan is dat alleen vanwege zijn uiterlijke verschijning en religie. Welkom bij de hedendaagse Palestijnse Jodenhaat.

Men hoeft alleen maar te luisteren naar wat de Palestijnen zelf zeggen om te begrijpen dat zij het geweld zien in de context van hun decennia oude "strijd om Jeruzalem en Palestina te bevrijden van de zionistische vijand".

De Jeruzalemse Arabieren die de straat opgingen om Israëlische politieagenten en Joodse burgers aan te vallen, zeggen dat geweld zeer zeker deel uitmaakt van de Arabisch-Palestijns-Moslimse strijd tegen Israël.

De Arabieren hebben niet gezegd dat zij stenen en benzinebommen naar politieagenten gooien vanwege de Israëlische veiligheidsbeperkingen tijdens de Ramadan, of dat zij Joodse burgers in de straten van Jeruzalem slaan, neersteken en lynchen omdat Israël de Arabieren niet toestond deel te nemen aan de verkiezingen voor de PA.

De boodschap van de Arabische relschoppers was duidelijk: Moslims weigeren elke Joodse controle over Israël, over de Oude Stad van Jeruzalem of zelfs over de Joodse heilige plaatsen, met inbegrip van de Westelijke Muur, te aanvaarden. De muur - een steunmuur, en alles wat overblijft van de Joodse Tweede Tempel, die in 70 na Christus door Romeinse legioenen onder keizer Titus werd verwoest - is voor het Joodse volk hun heiligste, meest religieuze plaats.

Als het geweld te maken had met Israëlische veiligheidsbeperkingen en Palestijnse verkiezingen, waarom scandeerden de Arabische demonstranten bij de Damascuspoort (de belangrijkste voetgangerstoegang tot de Oude Stad van Jeruzalem) dan strijdkreten als "Khaybar, Khaybar ya yahood, jaish Mohammed saya'ud!" ("O Joden, denk aan Khaybar; het leger van [profeet] Mohammed keert terug!")?

Het gezang verwijst naar de slag bij Khaybar in 628, toen na de dood van Mohammed de Joden, die verbannen waren naar de oase van Khaybar, ongeveer 160 kilometer ten noorden van Medina, werden afgeslacht of verdreven.

De oproep om Joden te vermoorden herinnert eraan dat deze oorlog uit de zevende eeuw voor velen nog niet voorbij is.

Als de "protesten" gingen over het recht om de Ramadan te vieren, waarom bleven de Jeruzalemse Arabieren dan politieagenten en Joodse burgers aanvallen - en bleef Hamas vanuit Gaza raketten op Israël afvuren - nadat de beperkingen waren opgeheven?

Het geweld begon lang voordat de Israëlische politie barricades plaatste bij de Damascus Poort van de Oude Stad om te voorkomen dat Arabische jongeren Joden die in het gebied wonen of op weg waren om te bidden bij de Westelijke Muur, zich zouden verzamelen en mensen lastig vallen. De barricades werden daar uitsluitend om veiligheidsredenen geplaatst, niet om moslims ervan te weerhouden de ramadan te vieren.

Het geweld heeft ook niets te maken met de aankondiging van president Mahmoud Abbas van de Palestijnse Autoriteit in januari 2021 dat hij van plan was verkiezingen te houden voor het parlement en het presidentschap van de Palestijnse Autoriteit. Het geweld heeft ook niets te maken met de controverse rond de deelname van Arabieren uit Jeruzalem aan deze verkiezingen.

Ten eerste heeft Israël nooit gezegd dat het zou verhinderen dat de PA-verkiezingen in Jeruzalem zouden plaatsvinden, ook al was het niet enthousiast over het idee. Israël voorzag, net als bij de laatste PA-verkiezingen in 2006, dat de winnaar hoogstwaarschijnlijk Hamas zou zijn, een terroristische groepering die uit is op de vernietiging van Israëls land. Israël zei niets.

Ten tweede heeft de overgrote meerderheid van de Arabieren van Jeruzalem niet eens deelgenomen aan de vorige parlements- en presidentsverkiezingen van de PA (in 1996, 2005 en 2006), hoewel Israël ook hier geen bezwaar maakte tegen hun deelname. De Arabieren bleven weg van de PA-verkiezingen omdat zij geen deel wilden uitmaken van het Palestijnse politieke systeem.

Door de verkiezingen te boycotten, gaven de Arabieren te kennen dat zij geen vertrouwen hadden in de PA en haar leiders, en dat zij in Jeruzalem liever onder Israëlische soevereiniteit leefden dan onder de controle van de voormalige PLO-leider Yasser Arafat en diens opvolger, PA-president Mahmoud Abbas.

De overgrote meerderheid van de Arabieren van Jeruzalem heeft niet de minste belangstelling getoond voor de komende Palestijnse verkiezingen. Zij zijn niet de straat op gegaan om van Israël te eisen dat het hen toestaat te stemmen of zich kandidaat te stellen voor de PA-verkiezingen. Zij hebben zelfs geen petities ondertekend waarin Israël werd opgeroepen hen toe te staan aan de verkiezingen deel te nemen. Zij hebben nooit een algemene staking uitgeroepen in de Arabische wijken van Jeruzalem om te kunnen deelnemen aan de PA-verkiezingen.

Het lijkt er in feite op dat de ambtenaren van de Verenigde Naties en de Europese Unie meer geïnteresseerd waren in de geplande verkiezingen van Abbas dan de meeste Arabische inwoners van Jeruzalem.

Volgens veel Palestijnen was Abbas nooit serieus van plan verkiezingen te houden. Abbas kondigde de verkiezingen alleen aan omdat hij onder druk was komen te staan van een aantal lidstaten van de Europese Unie en andere internationale partijen die zijn regering financieren.

Als het Abbas werkelijk ernst was met het houden van de verkiezingen, zou hij zich hebben ingespannen om een oplossing te vinden om de Arabieren van Jeruzalem bij de verkiezingen te betrekken. Abbas verwierp in werkelijkheid een aantal ideeën die hem door internationale partijen werden voorgelegd, waaronder de mogelijkheid dat de Arabieren van Jeruzalem online zouden stemmen of via stemcentra in de door de PA gecontroleerde gebieden die zich op enkele minuten rijden van hun huizen bevinden en niet onder Israëlische soevereiniteit vallen.

Abbas kondigde de verkiezingen blijkbaar enkel aan om zijn Westerse donoren, meer bepaald de Europeanen, gunstig te stemmen. Sinds 2006 heeft Abbas vele gelegenheden gehad om verkiezingen te houden; hij heeft dit niet gedaan omdat dit nooit een prioriteit voor hem is geweest. Hij wist altijd wel een excuus te vinden om geen verkiezingen te houden. In het verleden beschuldigde hij zijn rivalen van Hamas; nu probeert hij Israël de schuld te geven van het "dwarsbomen" van de verkiezingen.

Op 29 april heeft Abbas de verkiezingen uiteindelijk afgeblazen, waarmee hij bewees dat hij nooit serieus van plan is geweest de verkiezingen te houden. Zoals verwacht gebruikte Abbas het geschil over Jeruzalem als excuus om de verkiezingen voor onbepaalde tijd uit te stellen.

Abbas wil geen verkiezingen: hij weet dat Hamas een zeer grote kans heeft om te winnen.

Bovendien is zijn eigen Fatah-factie sterk versplinterd en nam hij deel aan de parlementsverkiezingen met drie rivaliserende lijsten.

Voor alle duidelijkheid: Abbas' poging om de Israëlische regering verantwoordelijk te stellen voor het uitblijven van Palestijnse verkiezingen is eenvoudigweg het gevolg van de voortdurende, gemene ophitsing tot geweld tegen Israël en de demonisering van de Joden door hem en de leiders van de PA. Dag na dag voedt Abbas zijn volk met giftige leugens, zoals dat Joden de al-Aqsa Moskee "bestormen" en dat zij Jeruzalem in een Joodse stad willen veranderen. Het is dit soort opzettelijke en voortdurende rassenhaat welke jonge Arabieren in Jeruzalem ertoe brengt de straat op te gaan om politieagenten en Joodse burgers aan te vallen, en de Jodenhaat onder de Palestijnen aan te wakkeren.

Bassam Tawil is een Arabische moslim die in het Midden-Oosten woont.

Vertaling door W.J. Jongman en H. Sleijster

© 2021 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: Why Abbas Does Not Want Elections :: Gatestone Institute