Het komende Grote Waanidee - Deel 16: Exoplaneet waterwerelden en chaotische zeemonsters

18 november 2021 - door SkyWatch Editor

Deel 0 - Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10 - Deel 11
Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel 18 - Deel 19 - Deel 20 - Deel 21
Deel 22 - Deel 23 - Deel 24

De jacht op exoplaneten (planeten die buiten ons zonnestelsel bestaan) is de afgelopen jaren verhit geraakt. Wetenschappers zijn al geruime tijd geïnteresseerd in andere stelsels van sterren die nieuwe, exotische planeten bevatten, nu recente ontdekkingen hebben geleid tot een toename van de nieuwsgierigheid en, in sommige gevallen, een toename van de hoop op het ontdekken van buitenaards leven. Om te weten te komen welke exoplaneten leven zouden kunnen herbergen, zijn wetenschappers op zoek naar de heilige graal van exoplanetair onderzoek: water.

We hebben een redelijk beeld van wat er in ons eigen zonnestelsel is. De kans op overvloedig vloeibaar water is klein. Er zijn natuurlijk wel kandidaten, maar het zijn er maar weinig. Onlangs kondigde de NASA de eerste bevestiging aan van bewijs voor het bestaan van water op Mars via spectrale detectie.[i]

Hoewel dit een fascinerende waarneming is, bevestigt het alleen de aanwezigheid van water, niet de hoeveelheid en of die hoeveelheid voldoende is om leven te ondersteunen. Een andere kandidaat is Europa, een van de manen van Jupiter. Op 26 september 2016 plaatste NASA een persbericht waarin stond dat de Hubble Telescoop mogelijke waterpluimen heeft gedetecteerd die op Europa uitbarsten.[ii] Europa heeft een wereldwijde oceaan met twee keer zoveel vloeistof als de oceanen op aarde; deze bestaat echter onder een laag van extreem koud en hard ijs van onbekende dikte. Er wordt al lang getheoretiseerd dat er onder de bevroren korst van Europa een grote hoeveelheid bewoonbaar water zou kunnen zijn. Als dat zo is, zou er genoeg vloeibaar water kunnen zijn om leven te ondersteunen. Tot nu toe is er echter geen direct en duidelijk bewijs van leven op Europa of ergens anders in ons zonnestelsel.

Er zijn andere kanshebbers, maar op basis van wat we over ons zonnestelsel weten, is het onwaarschijnlijk dat daar complex buitenaards leven zou kunnen voorkomen. De meeste andere planeten zijn simpelweg onbewoonbaar. Andere planeten hebben kleine mogelijkheden, maar tot nu toe niets om al te enthousiast over te zijn en niet genoeg bewijs om dure exploratie te rechtvaardigen. Daarom hebben wetenschappers hun inspanningen buiten ons zonnestelsel uitgebreid in de hoop een echt bewoonbare wereld te vinden.

Ontdekte exoplaneten

Het lijkt erop dat elke keer als er een nieuwe exoplaneet wordt ontdekt, het verhaal uitgebreid in het nieuws komt en de belangstelling voor de mogelijkheid van buitenaards leven weer aanwakkert. Er is zelfs een online database van alle bekende exoplaneten, genaamd The Extrasolar Planets Encyclopaedia.[iii] De catalogus bevat een lijst van 3.640 planeten; 2.730 planetenstelsels; en 612 meervoudige planetenstelsels.[iv] De online encyclopedie, die in februari 1995 werd opgericht, wordt voortdurend bijgewerkt met nieuwe informatie en ontdekkingen. Het is duidelijk dat exoplaneten voor velen een grote aangelegenheid zijn, als zoiets al bestaat.

We zagen dit, eens te meer, om waar te zijn in het begin van 2017, toen berichten naar buiten kwamen waarin stond dat astronomen zich voorbereidden om te zoeken naar buitenaardse biologie in de atmosfeer van een planeet ontdekt in het Wolf 1061 sterrensysteem, dat slechts ongeveer veertien lichtjaar van de aarde verwijderd is.[v] Het systeem is bekend om drie exoplaneten te herbergen en zou een doelwit kunnen zijn voor NASA's James Webb Space Telescope (JWST), die eerst gepland was voor lancering in 2018 met een mogelijke vertraging tot 2019.[vi]

De infrarode JWST zou kunnen worden gebruikt om atmosferische omstandigheden en componenten in potentieel bewoonbare exoplaneten te detecteren. Andere projecten worden gelanceerd in de poging om bewoonbare exoplaneten te vinden, waaronder de TESS (Transiting Exoplanet Survey Satellite), de CHEOPS (CHaracterising ExOPlanet Satellite), en de PLATO (PLAnetary Transits and Oscillations of stars).

De bedoeling is planeten te vinden in de bewoonbare zone van sterren met de juiste omstandigheden voor vloeibaar water. Als wetenschappers de atmosfeer van exoplaneten nauwkeurig kunnen bepalen, kunnen zij misschien chemische stoffen detecteren die informatie geven over de huidige biologie. Het Wolf 1061-systeem herbergt een kleine, rotsachtige exoplaneet, Wolf 1061c genaamd, binnen zijn bewoonbare zone. Dit is een van de dichtstbijzijnde exoplaneten waar de mogelijkheid om bewijs van biologisch leven te vinden groot genoeg wordt geacht om de moeite van het zoeken te rechtvaardigen.

Zoals bij de meeste exoplaneten die in de bewoonbare zone gevonden worden, zijn er meer factoren om rekening mee te houden dan alleen de zone zelf. Venus bijvoorbeeld wordt beschouwd als een planeet die zich aan de binnenkant van de bewoonbare zone van de zon bevindt en is relatief bijna even groot als de Aarde. Toch zou Venus in geen geval als bewoonbaar beschouwd worden. De atmosfeer van Venus is giftig en dik doordat er te veel energie wordt vastgehouden, waardoor de planeet verhit raakt tot temperaturen die hoog genoeg zijn om lood te laten koken. Wetenschappers geloven dat het ooit in een ver verleden bewoonbaar geweest kan zijn, maar al het water dat mogelijk bestond zou al lang afgebroken zijn tot waterstof- en zuurstofatomen.[vii] De enige plek op Venus die als enigszins bewoonbaar beschouwd wordt is hoog in de atmosfeer. Dit brengt sommige wetenschappers ertoe om te speculeren dat er zwevende levensvormen aanwezig zouden kunnen zijn, en misschien zouden mensen op een dag Venus kunnen bewonen in steden die gemaakt zijn om hoog boven de verpletterende, lagere atmosferische druk van de planeet te zweven. Maar deze mogelijkheid is hoogst onwaarschijnlijk. Hieruit blijkt dat er veel factoren zijn buiten de grootte van de exoplaneet en de nabijheid van een ster, waarmee rekening gehouden moet worden voordat bepaald kan worden of hij werkelijk bewoonbaar is.

Een van de grootste ontdekkingen van exoplaneten in de recente geschiedenis was het TRAPPIST-1-systeem. De naam van het systeem is afgeleid van de telescoop die het als eerste heeft ontdekt, de TRAPPIST (TRAnsiting Planets and Planetesimals Small Telescope). TRAPPIST-1 is een planetenstelsel dat zich op negenendertig lichtjaar (twaalf parsecs) afstand bevindt, in het sterrenbeeld Waterman. De ster in het TRAPPIST-1-systeem is twaalf keer minder massief dan onze zon en slechts iets groter dan Jupiter. Er zijn zeven planeten ontdekt die in een baan om de ster draaien.

KIJKEN: MYSTERIEUZE VERDWIJNING VAN DE ANASAZI... EEN REPTIELACHTIGE BEDRIEGER... EN DE MODERNE UFO-ALIENS KWESTIE

Het stelsel werd voor het eerst ontdekt door de TRAPPIST. Later werden nog meer planeten ontdekt met de TRAPPIST, de Spitzer ruimtetelescoop, de Very Large Telescope, UKIRT, de Liverpool Telescope, en de William Herschel Telescope. Alle planeten in het TRAPPIST-1 systeem passeren voor hun ster vanuit ons perspectief hier op aarde. De planeten zijn ontdekt op een manier waarop veel andere exoplaneten zijn ontdekt. Regelmatige en herhaalde schaduwen van de planeten worden geworpen tijdens hun baan rond de ster, waardoor transit-signalen kunnen worden gebruikt om de baanperioden, afmetingen en massa's van de planeten te meten.[viii]

Men ontdekte dat de planeten consistent zijn met een rotsachtige samenstelling. Ook werd ontdekt dat de planeten in het TRAPPIST-1 systeem qua grootte en massa vergelijkbaar zijn met die van de Aarde en Venus. Zij ontvangen een hoeveelheid licht van hun ster die vergelijkbaar is met die van veel van de planeten in ons zonnestelsel, van Mercurius tot voorbij Mars. De TRAPPIST-1 exoplaneten worden beschouwd als de meest optimale voor bewoning vergeleken met alle andere ontdekte exoplaneten Er is grote hoop binnen de wetenschappelijke gemeenschap op het ontdekken van bewijs van biologisch leven op een of meer van de TRAPPIST-1 exoplaneten. Volgens sommige wetenschappers die in deze gebieden gespecialiseerd zijn, is de kans op verwezenlijking van deze grote hoop niet zozeer gelegen in een rotsachtige wereld, maar veeleer in een waterachtige wereld: een planeet die geheel of althans grotendeels bedekt is met vloeibaar water.

Het belang van Exoplanetair Water in de zoektocht naar Buitenaards Leven

Vanuit een zuiver wetenschappelijk en misschien wel all-round logisch standpunt, zou het bestaan van vloeibaar water de kans op het vinden van buitenaards leven op een bepaalde planeet of maan drastisch moeten verhogen. De enige planeet waarmee we nu iets kunnen vergelijken is natuurlijk onze eigen planeet.

Meer dan 70 procent van de Aarde is bedekt met water. Volgens sommige wetenschappers is dit echter niet zo veel als we zouden willen denken. Een recent artikel, gepubliceerd in Monthly Notes of the Royal Astronomical Society, lijkt erop te wijzen dat de aarde volgens simulaties aan de lage kant is van het waterpercentage voor bewoonbare planeten.[ix] In feite suggereert de studie, dat als er andere bewoonbare planeten in het heelal zijn, de meeste daarvan zouden moeten worden gedomineerd door oceanen die meer dan 90 procent van hun oppervlak beslaan. De planeten die voornamelijk bedekt zijn met land, zoals Mars, bijvoorbeeld, zouden waarschijnlijk onbewoonbaar zijn door gebrek aan water. Hoe meer water, hoe groter de kans op leven. Daarom hebben sommige wetenschappers hun aandacht verlegd van exoplaneten op het land naar letterlijke waterwerelden, in de hoop daar complexe organismen te vinden.

In het artikel wordt gesuggereerd dat een planeet een zeker evenwicht moet bewaren, wil zij uitgestrekte landmassa's en grote oceanen hebben. Er zijn verschillende factoren die dit evenwicht bepalen, zoals de hoeveelheid water op het oppervlak van een planeet, de beschikbare ruimte om het op te slaan, en het bestaan van variërende en dynamische topografische kenmerken. Kortom, een planeet die zowel land als oceaan op een significante manier heeft, moet veel water hebben, veel ruimte, en veel oceaanbekkens en bergketens. Als de oceanen te ondiep zijn en de hoogte van het land te laag, zal overtollig water het grootste deel van het oppervlak van de planeet bedekken, waardoor leven op het land uiterst moeilijk wordt. Door de grote verscheidenheid van de topografie van de aarde kan ongeveer 30 procent van het land boven water blijven.

De studie beweert dat de aarde in dit opzicht waarschijnlijk uniek is. De theorie is dat de meeste potentieel bewoonbare planeten die binnen de "Goudlokje-zone" (de juiste nabijheid van een ster waar water kan bestaan zonder weg te koken of te bevriezen) worden gevonden, waterwerelden zouden zijn. De modellen die in het artikel worden gebruikt, zijn natuurlijk niet gebaseerd op directe waarnemingen van exoplaneten. Het zijn speculaties gebaseerd op verschillende modellen van hypothetische exoplaneten.

Wetenschappers weten nog steeds niet zeker hoe planeten aan hun water komen (onthoud, dit is vanuit een wetenschappelijk perspectief-een waarin "God deed het" normaal gesproken geen afdoende antwoord is). De meest populaire theorie stelt dat het meeste water van de Aarde door asteroïden en kometen is meegebracht.[x] Als dat waar zou zijn, dan zou het bijna onmogelijk zijn om de hoeveelheid water op een planeet te voorspellen zonder het voordeel van directe observatie. Elk sterrensysteem is anders wat betreft het aantal asteroïden, kometen, manen en andere planeten in de buurt, die allemaal invloed kunnen hebben op het resultaat van de waterlevering.

Het idee van waterwerelden wordt soms gebruikt om te verklaren waarom we nog geen contact hebben gehad met een buitenaardse intelligentie. Als de aarde zo uniek is in het heelal als in dit artikel wordt gesuggereerd, en als er elders in het heelal leven is, dan zou het waarschijnlijk zeeleven zijn. Het is zeer onwaarschijnlijk dat een intelligente beschaving met hoogwaardige technologie zich zou kunnen ontwikkelen op een wereld die gedomineerd wordt door water. Zelfs als dit op de een of andere manier het geval zou zijn, dan zou het type technologie dat gebruikt wordt waarschijnlijk zo enorm verschillen van onze eigen technologie, die hoofdzakelijk gebaseerd is op land en lucht, dat we niet zouden weten hoe we signalen daarvan zouden kunnen detecteren.

Natuurlijk is de discussie over mogelijk buitenaards leven niet zuiver wetenschappelijk, noch zuiver theologisch, maar bevindt zij zich ergens daartussenin. Wij erkennen het wetenschappelijk belang van vloeibaar water in de zoektocht naar intelligent leven elders in de kosmos, maar welke rol speelt water theologisch gezien? Hoe keken de oude godsdiensten in het Nabije Oosten, die geloofden in het bestaan van een breed scala van intelligente entiteiten buiten het bereik van de mens, aan tegen water? Was water voor de oude goden net zo belangrijk als het lijkt te zijn in de zoektocht naar leven buiten de Aarde? Is water vanuit een antiek perspectief verbonden met leven zoals het dat tegenwoordig vanuit wetenschappelijk perspectief is? Interessant genoeg is wat we ontdekken juist het tegenovergestelde.

De betekenis van de zee in oude Nabije Oosten religies

Met populaire shows zoals Ancient Aliens die het geloof promoten dat oude goden slechts vergissende buitenaardsen waren, is de wereld nu zeer bekend met de Ancient Astronaut Theory. Veel oude teksten, vooral die uit het oude Nabije Oosten, worden gebruikt om deze bewering te ondersteunen. De meest gebruikte zijn de oude Sumerische, Babylonische en Joodse teksten. Echter, bepaalde tegenstrijdigheden die in deze teksten worden gevonden lijken de Oude Astronautentheorie niet te bevorderen. Bijvoorbeeld, in de scheppingsmythologie van Baäl, bestonden de goden in een waterig onderkomen. Astronauten theorie aanhangers zouden geneigd kunnen zijn om dit te zien als een waterwereld exoplaneet. Als dit het geval zou zijn, en als deze buitenaardse goden met de mensheid communiceerden, dan zouden we verwachten dat overtuigingen rond deze communicatie zich binnen hun cultuur en religie zouden ontwikkelen. Hoe komt het dan dat grote waterlichamen, zoals de zee, in deze geloofssystemen nauwer verbonden waren met concepten van chaos en dood? Als buitenaardse scheppergoden uit waterwerelden kwamen, zouden de zeeën op Aarde dan niet eerder leven dan dood moeten voorstellen? Een nadere beschouwing van de oude teksten zelf kan een duidelijker beeld geven van het hele verhaal.

De Enuma Elish

De Enuma Elish is het Babylonische epos over de schepping, ook bekend als De Zeven Tafelen der Schepping.[xi] Alle tafelen die de scheppingsmythe bevatten werden gevonden in Ashur, Kish, Ninevah, Sultante, en andere opgegraven plaatsen. De tabletten dateren uit ca. 1100 v. Chr., maar er zijn aanwijzingen dat het kopieën zijn van een veel oudere versie van het verhaal.[xii] De mythe beschrijft de geboorte van de goden, het universum en de mens. In het begin, volgens het verhaal, was er niets anders dan chaotisch water overal. Uit de beweging van het water, verdeelden de wateren zich in zoet en zout water. Het zoete water wordt geïdentificeerd als de god Apsu, terwijl het zoute water wordt geïdentificeerd als de godin Tiamat. Door deze twee entiteiten werden jongere goden geboren.

De jongere goden waren luidruchtig en vielen Apsu lastig, dus, op advies van Mummu, besloot Apsu de jongere goden te doden. Tiamat hoorde hiervan en waarschuwde haar oudste zoon, Enki (soms Ea), waarop hij Apsu in een slaap bracht en hem doodde. Enki schiep toen zijn huis van Apsu's overblijfselen. Tiamat werd kwaad over Apsu's dood en raadpleegde Quingu, die haar aanraadde oorlog te voeren tegen de jongere goden. Tiamat gaf Quingu de Tafelen van het Lot, die de heerschappij van een god verstevigt. Quingu droeg de tabletten als een borstschild. Tiamat riep toen de chaoskrachten op en creëerde elf monsters om de jongere goden te vernietigen.

Ea/Enki en de andere jongere goden vochten tegen Tiamat, maar konden de strijd niet winnen totdat Marduk als een kampioen onder hen opdook. Marduk versloeg Quingu en doodde Tiamat door met een pijl op haar te schieten, waardoor ze in tweeën werd gespleten. Marduk schiep de hemelen en de aarde uit het lijk van Tiamat (de ene helft om de hemelen te maken, de andere helft om de aarde te maken). Daarna benoemde hij de jongere goden tot goden en bond hij de elf monsters van Tiamat als trofeeën aan zijn voeten. Daarna nam hij de Tafelen van het Lot van Quingu en bevestigde daarmee zijn heerschappij.

Marduk sprak vervolgens met Ea, erkend als de god der wijsheid, en besloot mensen te scheppen. Hij deed dit door de goden te doden die Tiamat hadden overgehaald ten strijde te trekken. Quingu werd schuldig bevonden en gedood. Ea schiep Lullu, de eerste mens, uit het bloed van Quingu. Lullu's taak was om de goden te helpen bij hun taak om de orde te handhaven en de chaos in toom te houden. Het verhaal eindigt dan met een lange lofzang op Marduk voor alles wat hij heeft gedaan. Het hele verhaal gaat over het bedwingen van de chaos door de vernietiging van een groot zeedier. Met andere woorden, het zeebeest is een symbool voor chaos.

De Baälcyclus

Een soortgelijk verhaal is te vinden in de Oegaritische Baalcyclus. Ugarit was een oude stad, gelegen in wat nu Ras Shamra is in Noord Syrië.

In het tweede millennium v. Chr. was de bevolking van Oegarit Amoritisch en zou zij gemiddeld zo'n tweeduizend vierkante kilometer in handen hebben gehad.[xiii] Gedurende een deel van haar geschiedenis zou Oegarit direct binnen, of in ieder geval in de nabijheid van het Hettitische Rijk hebben gelegen.

Ugarit werd verwoest in het begin van de twaalfde eeuw v. Chr. en de plaats ervan werd vergeten tot 1928, toen een boer bij toeval een oude graftombe ontdekte. Het gebied van de tombe bleek de necropolis van Ugarit te zijn. Opgravingen hebben sindsdien een stad aan het licht gebracht met een prehistorie die teruggaat tot ca. 6000 v. Chr.[xiv]

Archeologisch gezien wordt Oegarit als Kanaänitisch beschouwd.[xv] Ongetwijfeld het belangrijkste literaire document dat uit Oegarit is teruggevonden is de Baälcyclus, waarin de basis wordt beschreven voor het geloofssysteem rond de Kanaänitische godheid Baäl. In feite grensde Oegarit aan het Noord-Israëlitische Koninkrijk en kan het beschouwd worden als het centrum van de oude Baälverering. Van verder belang is de ontdekking van de Ugaritische taal, die dichter bij het bijbelse Hebreeuws staat dan enige andere Semitische taal. Er zijn uiterst interessante woord-voor-woord parallellen tussen Ugaritische mythen en passages in het Oude Testament, die een duidelijke polemiek laten zien (controversiële argumenten bedoeld als een aanval op een afwijkend geloof of idee). Zoals we later zullen onderzoeken, kunnen we het scheppingsverslag in de Bijbel lezen en daarin een polemiek zien met de Baalcyclus.

De Baälcyclus gaat niet zozeer over de schepping als wel over een wedstrijd tussen goden om een heerserspositie te veroveren bij de oppergod El. Het beschrijft een strijd tussen Baäl (wat "heer" betekent) en Yam (wat "zee" betekent) en een andere strijd tussen Baäl en Mot (wat "dood" betekent). Yam wordt ook Nahar (wat "rivier" betekent) genoemd en wordt ook beschreven als een zeemonster met zeven koppen met de naam Litanu (het Kanaänitische woord voor "Leviathan"). In de Baälcyclus is Yam een symbool voor de zee en de krachten van chaos, vergelijkbaar met Tiamat in de Enuma Elish. Baäl verslaat Yam en wordt uitgeroepen tot koning van de andere goden, maar nog steeds onder El. Hij krijgt de titels "de Ruiter op de Wolken", "de Allerhoogste", en wordt beschreven als iemand die eeuwige heerschappij heeft.

VOLGEND DEEL: ET vs. Bijbelse Schepping Polemieken

Eindnoten:

^[i] https://www.nasa.gov/press-release/nasa-confirms-evidence-that-liquid-water-flows-on-today-s-mars.

^[ii] https://www.nasa.gov/press-release/nasa-s-hubble-spots-possible-water-plumes-erupting-on-jupiters-moon-europa.

^[iii] exoplanet.eu.

^[iv] http://exoplanet.eu/catalog/.

^[v] https://www.seeker.com/alien-life-exoplanet-wolf-1061c-astronomy-biomarkers-habitable-zone-2204049638.html.

^[vi] http://www.spaceflightinsider.com/missions/space-observatories/james-webb-space-telescope-delayed/.

^[vii] https://www.seeker.com/there-could-have-been-life-on-venus-1999229426.html.

^[viii] http://www.trappist.one/#about.

^[ix] Monthly Notices of the Royal Astronomical Society, Volume 468, Issue 3, 1 July 2017, Pages 2803–2815, https://academic.oup.com/mnras/article/468/3/2803/3059153/Bayesian-evidence-for-the-prevalence-of.

^[x] https://planetplanet.net/2013/09/25/where-did-earths-water-come-from/.

^[xi] All seven tablets, translated to English, can be read here: http://www.sacred-texts.com/ane/enuma.htm.

^[xii] http://www.ancient.eu/article/225/.

^[xiii] Pardee, Dennis. “Ugaritic,” in The Ancient Languages of Syria-Palestine and Arabia (2008) (pp. 5–6). Roger D. Woodard, editor. Cambridge University Press, ISBN 0-521-68498-6, ISBN 978-0-521-68498-9 (262 pages).

^[xiv] Yon, Marguerite (2006). The City of Ugarit at Tell Ras Shamra . Singapore: Eisenbrauns. p. 15. ISBN 978-1-57506-029-3. Retrieved 16 May 2015.

^[xv] Tubb, Jonathan N. (1998), “Canaanites” (British Museum People of the Past)

Bron: THE COMING GREAT DELUSION—PART 16: Exoplanet Waterworlds and Chaotic Sea Monsters » SkyWatchTV