Israëls Verlossing in de Balans: Wanneer christenen de focus op het doel verliezen

Door Stefan Silver - 14 juni 2021

Romeinen 1:16: "Want ik schaam mij het evangelie van Christus niet, want het is de kracht van God tot behoud voor een ieder die gelooft, eerst voor de Jood en ook voor de Griek."

Vorige week begonnen grote Israëlische en internationale media een open brief te verspreiden die was geschreven door Mike Evans, een prominente, goed verbonden en zeer invloedrijke evangelische christelijke leider die aan het hoofd staat van het Friends of Zion Heritage Center, samen met verscheidene andere organisaties. In de brief worden de aanstaande Israëlische premier Naftali Bennett en zijn politieke tegenhanger, Yair Lapid, aan de vooravond van de vorming van een nieuwe, langverwachte regering, gehekeld.

De brief was zelfs naar wereldse maatstaven hard, om nog maar te zwijgen van de maatstaven waartoe gelovigen geroepen zijn, en in het bijzonder een christelijke leider die tientallen miljoenen beïnvloedt. Hier volgt een kort uittreksel uit de brief:

"Noem jezelf nooit een verdediger van Zion. Dat ben je niet," schreef Evans. "Je hebt de principes verraden waar een generatie haar bloed voor heeft gegeven en voor is gestorven. Je wilt in bed liggen met de Moslim Broederschap en de linksen. God hebbe genade met je ziel. Je bent een zielig, bitter mannetje dat zo geobsedeerd is om Netanyahu te vermoorden dat je bereid bent om de Staat Israël te beschadigen voor je waardeloze zaak."

Hij zei dat hij [Bennett] "elke stap van de weg zal bestrijden. Je hebt de steun van de Evangelicals 100 procent verloren... We hebben je vier jaar van wonderen gegeven onder Donald Trump en dit is hoe je je waardering toont door in ons gezicht te schijten. Hoe durf je!" (Overgenomen van de Jerusalem Post website).

Hoewel Evans een sterke christelijk-zionistische aanhanger van Israël is en een langdurige persoonlijke vriend van Netanyahu, is zijn aanpak om Netanyahu op een onaantastbaar voetstuk te plaatsen en de steun aan Israël het doel van Israëls heroprichting te laten overschaduwen, helaas niet ongewoon in de pro-Israël christelijke wereld. Dit fenomeen doet zich voor wanneer de natie Israël in het algemeen (met zijn politiek, veiligheid, sociale en economische kwesties) alle aandacht krijgt en de redding van Israël en Gods soevereiniteit over de natie op zijn best naar de tweede plaats worden geduwd.

Evans bracht later een [zwakke] verontschuldigingsbrief uit, maar wat verontrustend is, is dat in zijn fixatie op het proberen in functie te houden van Netanyahu en bijgevolg de toekomst van Israël "veilig te stellen", hij de echte wonderdoener terzijde schoof, Degene die koningen vestigt en hen verwijdert, de Strijder van Jakob die Zelf op wonderbaarlijke wijze het Joodse volk van over de hele aarde weer bijeenbracht en ons terugplantte in ons eigen land, om nooit meer ontworteld te worden (Amos 9:15).

In het congres van Netanyahu's Likudpartij wordt hij vaak "Koning Bibi" genoemd, wat erop duidt dat hij een soort Messias is. Evenzo bewonderen en waarderen christenen over de hele wereld Netanyahu zeer, maar velen zijn verblind voor twee eenvoudige waarheden:

Ten eerste, Netanyahu is een man en een politicus. Als mens is hij daarom net zo goed een zondaar als ieder van ons, en als Israëlisch politicus heeft hij zeker zijn deel aan schandalen en valkuilen gehad, en nog steeds, waarvan de meest recente een grote rol hebben gespeeld bij zijn afzetting uit het ambt van premier.

In zijn verontschuldiging gaf Evans zelf toe dat Netanyahu "een man met gebreken" is, maar hij zei ook dat "Koning David nog 10 keer gebrekkiger was". Dat is een zeer gewaagde uitspraak! Ik wil Netanyahu niet veroordelen of zijn gebreken vergelijken met die van Koning David, maar ik kan alleen maar hopen en bidden dat Netanyahu eenzelfde soort intieme relatie met God heeft als David had, die tot uitdrukking komt in berouw, aanbidding, nederigheid, gerechtigheid en rechtvaardigheid.

Ten tweede, het bestaan van Israël hangt niet af van Netanyahu's macht, of van enig ander individu of enige andere partij. Persoonlijk vind ik Netanyahu een briljant politicus en een uitstekend staatsman en diplomaat, vooral zijn navigatie van Israëls buitenlands en defensiebeleid, met inbegrip van de oorlog tegen de regionale terreur die hij in de afgelopen twaalf jaar als premier heeft gevoerd. Zijn binnenlands beleid heeft de laatste jaren veel interne kritiek gekregen, maar Israël is hem zeker veel verschuldigd voor zijn openbare dienst. Dat gezegd hebbende, de natie Israël bestond al lang voor zijn tijd, en als de Heer treuzelt, zal het nog lang daarna doorgaan, want "Hij die Israël bewaart, sluimert noch slaapt" (Psalm 121).

Veel andere bekende christelijke leiders zoals Evans hebben ook opmerkelijk nauwe banden met Israëlische politieke leiders, opperrabbijnen en andere prominente Israëlische figuren. Maar helaas gaan deze relaties in de meeste gevallen ten koste van het volledig negeren en veronachtzamen van het plaatselijke lichaam van gelovigen in Israël, omdat elke vermelding van steun aan het plaatselijke lichaam zou resulteren in ernstige tegenreacties. In het beste geval hebben zij een zeer discrete en beperkte relatie met het lokale lichaam, terwijl vaak de rabbijnen waarmee zij in contact komen en de orthodoxe non-profits die zij steunen, actieve vervolgers zijn van het lokale messiaanse lichaam.

Veel Christenen realiseren zich niet dat wanneer zij doneren aan verschillende bekende Christelijke organisaties die "Israël steunen", veel van die donaties gaan dan naar Yeshivas (Joods orthodoxe seminaries) waar zij jonge mannen leren dat Jesjoea een onwettige afgodendienaar was die Israël op een dwaalspoor bracht. Andere fondsen komen terecht in de handen van anti-messiaanse groepen die actief Messiaanse gelovigen en gemeenten in het hele land vervolgen, lastigvallen en tegen hen lobbyen.

Hoewel nauwe betrekkingen met Israëlische functionarissen een belangrijke benadering is voor christenen, als deze zonder het evangelie en zonder steun van het plaatselijke lichaam komt, dan is het middel het doel geworden. Ik geloof niet dat het liefhebben en steunen van Israël door christenen uit de naties echt kan gebeuren zonder eerst lief te hebben en schouder aan schouder te staan met het Joodse lichaam van gelovigen in Israël, die vervolgd, verworpen en gediscrimineerd worden.

Een soortgelijke situatie deed zich voor in de tijd van Paulus, maar toch drong hij er niet bij de heidense gemeenten op aan om zich in de eerste plaats aan te sluiten bij de opperrabbijnen of het Sanhedrin, maar drong hij er bij hen op aan om de gemeenten in Judea te steunen en zich bij hen aan te sluiten, precies zoals beschreven in Romeinen 15, 1 Korintiërs 16 en 2 Korintiërs 8-9.

Mijn vermaning aan mijn broeders en zusters in de volken is om het doel niet uit het oog te verliezen - dat Israël haar Messias erkent en Hem terug verwelkomt met de woorden "gezegend is Hij die komt in de naam van de Heer". De gelovigen uit de heidenen hebben een duidelijk mandaat gekregen om deel te nemen aan het bereiken van dat doel door eerst het evangelie aan de Jood te brengen (Rom. 1, 16) en het Joodse volk tot jaloersheid te verwekken (Rom. 11, 11). Het bevrienden van Israëlische leiders is geweldig, vooral wanneer het dat doel dient, maar het mag in geen geval ten koste gaan van het plaatselijke lichaam in Israël. Christenen moeten dat doel niet uit het oog verliezen - Israëls redding staat op het spel.

Bron: Israel’s Salvation in the Balance: When Christians Lose Focus of the Goal » Kehila News Israel