Vecht, verdorie!

 

Verliezen horen bij een oorlog. Er is geen ontkomen aan. De tragedie is immens. Een mens heeft precies één kans in het leven, om lief te hebben, kinderen te krijgen, te leren, een beroep te hebben, om alle dingen te doen die een mens ambieert te doen, en dat alles weggenomen te zien worden als het nog maar net begonnen is, is catastrofaal.

Telkens wanneer een leven verloren gaat, vooral een jong leven, rouwen families en vrienden pijnlijk. In Israël, dat sinds haar oprichting in 1948 onafgebroken in oorlog is geweest, doet zich een fenomeen van nationale rouw voor dat ik elders nog niet heb gezien. Begrafenissen van soldaten, politieagenten en terreurslachtoffers worden soms bijgewoond door duizenden mensen, van wie velen de overledene niet eens kenden. De media besteden veel tijd en ruimte aan elke zaak. Memorial day in Israël is vol met ceremonies, overal in het land, om de gevallenen te herdenken en te eren.

Joodse Israëli's (met enkele uitzonderingen) begrijpen dat zij verplicht zijn een prijs te betalen voor het bestaan van de staat, en dat een deel van die prijs is dat sommige van onze kinderen hun leven zullen verliezen. Niets toont duidelijker aan hoe belangrijk de staat is voor het Joodse volk.

U kunt zich dus de woede voorstellen wanneer een jong leven eindigt omdat iemand in het gezag onbekwaam of te lui was. Oorlog is oorlog en soldaten sterven, maar een van de dingen die een goede militaire organisatie doet, is haar nederlagen en mislukkingen analyseren, er lering uit trekken en veranderingen aanbrengen, zodat de resultaten in de toekomst beter zullen zijn. Als er een vermijdbaar slachtoffer valt, is dat omdat iemand zijn werk niet goed heeft gedaan.

Er zijn micro- en macro-fouten. Als een soldaat bijvoorbeeld sneuvelt omdat zijn wapen niet goed onderhouden was, is dat een micro-fout. Als er veel levens verloren gaan omdat een vijand die verslagen zou kunnen worden steeds opnieuw bewapend mag worden, met als gevolg een onnodige oorlog, dan is dat een macro-fout. Beide zijn het gevolg van het feit dat iemand zijn werk niet heeft gedaan.

De tragische dood van 1e Sgt. Barel Hadaria Shmueli van de grenspolitie heeft de hele natie getraumatiseerd, omdat het onnodig was, een combinatie van micro- en macrofouten. Shmueli, een scherpschutter, was geplaatst bij een gleuf in een muur die deel uitmaakt van de grens tussen Israël en Gaza. De gleuf was niet goed geplaatst (te laag) en werd onvoldoende bewaakt door camera's aan de kant van Gaza. Het was bekend dat de locatie gevaarlijk was. Sluipschutterswapens worden zorgvuldig op de persoon afgestemd, en om de een of andere reden gebruikte hij zijn persoonlijke wapen niet. Het blokkeerde verschillende keren op kritieke momenten. Er is een bufferzone langs de grens die geacht wordt vrij te zijn van Arabische "demonstranten" (d.w.z. Hamas-strijders en menselijke schilden), en op de een of andere manier werd een aantal van hen toegestaan deze zone binnen te gaan en tegen de muur te gaan staan, waar ze niet konden worden gezien door de verdedigers. Zij probeerden Shmueli's wapen van buitenaf te grijpen, en in de worsteling plaatste een van hen een pistool in de spleet en vuurde; de kogel trof Shmueli's hoofd (informatie uit een Hebreeuws artikel in Israel Hayom, 1 september).

Dit zijn enkele van de micro-fouten, die de IDF belooft aan te pakken. Er is ook een voortdurende macro-fout.

Beschouw de algemene situatie. De door Hamas en andere terroristische groeperingen in Gaza georkestreerde "demonstraties" zijn geen demonstraties; het zijn pogingen tot aanvallen met menselijke golven tegen de grens van Israël. IDF-soldaten en grenspolitie verdedigen de grens; zij proberen niet-dodelijke wapens te gebruiken om de menigte in bedwang te houden, maar ook "minder-dan-dodelijk" live vuur met .22 kaliber Ruger-geweren, en meer dodelijke wapens indien nodig om een inbreuk op de grens te voorkomen. Een dergelijke doorbraak zou kunnen leiden tot een rampzalige terroristische aanslag op de talrijke kleine gemeenschappen in het gebied.

Hamas en zijn bondgenoten, die worden gesteund en gefinancierd door Israëls vijanden in Iran, Turkije en Qatar, zijn voortdurend bezig met manieren om ons aan te vallen. Zij graven tunnels, laten brandballonnen op, voeren "demonstraties" uit om onze grens over te steken, produceren en lanceren raketten, proberen terroristen in het land te krijgen op de stranden ten noorden van Gaza, schieten antitankraketten af op voertuigen op onze wegen, leren hun kleuters ons te haten (zodat dit eeuwig zal doorgaan), en nog veel meer. Ze zijn creatief en proactief.

Aan de andere kant jaagt de IDF - die de macht heeft om de hele 365 km2 van Gaza in zee te jagen - niet eens op de paar dozijn topleiders van Hamas en andere facties om hen te doden. Wanneer raketten in het wilde weg op Israëlische steden worden afgevuurd in de hoop massale slachtoffers te maken, geven wij er de voorkeur aan de raketten te onderscheppen, en alleen terug te schieten wanneer dat absoluut noodzakelijk is, en met grote zorgvuldigheid om zo weinig mogelijk mensen te doden. Wanneer brandende ballonnen honderden hectaren landbouwgrond en natuurreservaten in brand steken, bombardeert de luchtmacht lege vijandelijke installaties. En wanneer een jonge soldaat wordt gedood bij het beschermen van de grens, geeft de IDF er de voorkeur aan de procedures te verbeteren en de grens te verstevigen - dat wil zeggen, alleen de micro-fouten aan te pakken.

Het is bijna alsof we bang zijn om terug te vechten, omdat we hen dan kwaad zouden kunnen maken. We zijn tevreden om ze alleen maar weg te duwen. God verhoede dat we iemand pijn doen.

Maar het is veel, veel erger dan dat. Gisteren, de dag dat sergeant Barel Shmueli werd begraven, liet Israël voor het eerst sinds de laatste mini-oorlog "tientallen vrachtwagenladingen" bouwmateriaal toe in Gaza. Vandaag kondigde de regering verdere versoepeling van de beperkingen aan. Als ik me niet te veel schaamde voor het idee, zou ik zeggen dat we ze betalen voor "bescherming". Mooie grens hebben jullie daar, we zouden niet willen dat er een gewelddadige "demonstratie" komt.

Ik heb het argument gehoord dat als we agressiever zouden reageren, onze soldaten en leiders aangeklaagd zouden moeten worden voor het Internationaal Strafhof. Misschien - maar wat kwam er eerst? Misschien hebben we de wereld geleerd te denken dat aanvallen op Joden de normale gang van zaken is, en dat Joodse zelfverdediging de ware misdaad is. Op de een of andere manier lijken de Russen en de Iraniërs zich geen zorgen te maken over het ICC. Waarom wij dan wel?

Sgt. Shmueli gaf zijn leven vechtend voor de Staat Israël. Waarom wil de Staat Israël niet voor zichzelf vechten?

[Opmerking: volgens de laatste verklaring van Lapid zal dat niet gebeuren, hij wil zelfs geen blokkade van de Gaza om hen in bedwang te houden, en dat Israël geen ander beleidsdoel heeft in Gaza dan de vrede en rust te bewaren. Hoe naïef!]

Bron: Fight, damn it! | Abu Yehuda