Het is een stammen-conflict

Mensen hebben zich altijd georganiseerd in families, uitgebreide families en stammen. Het zijn tenslotte primaten, en veel andere primatensoorten handelen op dezelfde manier. Soms botsen stammen vanwege een stuk grondgebied. Misschien is de grond vruchtbaar of kan er goed gejaagd worden. Als dat gebeurt, vechten de stammen. Als er andere stammen in de buurt zijn, zoeken ze bondgenoten om te winnen. Zo gedragen mensen zich. We denken dat we vandaag anders zijn. Dat doen we niet.

Gewoonlijk is de ene stam de agressor en de andere het slachtoffer. Het doel van de agressor is om af te pakken wat het slachtoffer heeft: eigendom en land, en soms om de nuttige leden van de slachtofferstam tot slaaf te maken. Sommige stammen zijn zeer succesvol geweest in serie-agressies, en hebben zelfs keizerrijken opgebouwd terwijl zij het land doorkruisten, waarbij zij agressietechnieken toepasten die zij met opeenvolgende veroveringen verbeterden. Ik denk aan de Arabische veroveringen in de 7e eeuw en de Mongolen in de 13e eeuw.

Soms wint de agressor, en soms verslaat het beoogde slachtoffer de agressor, of vernietigt hem zelfs. Soms zijn er herhaalde conflicten zonder duidelijke winnaar over een lange periode.

Wanneer een stam een beslissende overwinning behaalt, verdwijnt de andere stam meestal. Zij worden gedood, tot slaaf gemaakt, verdreven, de vrouwen verkracht, en hun genetisch materiaal verdwijnt in de achtergrondruis. De cultuur van de agressor wordt de dominante cultuur in veroverde gebieden. Hun taal en hun religie vervangen die van de verliezende stam.

In de moderne tijd hebben stammen zich verenigd in naties. Soms - tegenwoordig zelden - bestaat een natie hoofdzakelijk uit één stam of een groep van nauw verwante stammen. Een dergelijke natie is Japan. Andere naties worden gedomineerd door één stam, maar hebben belangrijke nationale minderheden, zoals China of Rusland. Doorgaans zijn de meest stabiele naties diegene die homogeen zijn of diegene waarvan de dominante stammen de touwtjes stevig in handen hebben, hetgeen deels verklaart waarom China en Rusland zich soms gedragen op een manier die als onderdrukkend wordt beschouwd voor hun minderheden.

Een voorbeeld van wat er kan gebeuren wanneer er grote nationale minderheden zijn is Libanon. Libanon was een experiment in de moderne politiek waarin politieke structuren werden opgebouwd om de macht van de vele christelijke, islamitische en Druzische facties (d.w.z. stammen) in evenwicht te brengen. Er werd zorgvuldig op toegezien dat geen enkele stam zou overheersen. Dit is, zo blijkt, precies de formule voor instabiliteit - waarvan externe krachten als de PLO, Syrië en Iran gebruik hebben gemaakt. Vandaag de dag is het land gereduceerd tot een mislukte derde-wereldstaat, zonder een functionerende munteenheid of elektriciteitsnet. Erger nog, het is gemaakt tot één grote op afstand bediende raketlanceerder voor Iran, en zal gedwongen worden nog meer klappen op te vangen als (wanneer) er oorlog uitbreekt tussen Israël en Iran.

Moslimminderheden in niet-islamitische staten zijn bijzonder destabiliserend. Dit komt omdat de islamitische ideologie verschillende concepten bevat die leiden tot conflicten tussen moslim en de niet-moslim buren. De islamitische leer stelt dat vrouwen en niet-moslims minder rechten hebben dan mannelijke moslims, iets wat in moderne liberale culturen wrijving veroorzaakt. En volgens hen is het voor moslims onaanvaardbaar om onder een niet-islamitisch regime te leven, wat leidt tot niet-naleving van wetten en opstandigheid. Wij zien deze verschijnselen vandaag de dag in Europa.

Israël bevindt zich in een bijzonder moeilijke positie, met een zeer grote nationale minderheid van moslim-Arabieren (ongeveer één op de vijf Israëlische burgers). Naast de religieuze factor hebben zij een gevoel van grief ontwikkeld en een verhaal van onteigening en verlies van eer. Dit is een formule voor problemen, en het is inderdaad verschillende keren uitgebroken in openlijke opstand; het meest in het oog springend zijn de twee intifada's, en de "ongeregeldheden" (anti-Joodse pogroms) in steden met gemengde Joodse en Arabische bevolkingsgroepen in mei van dit jaar tijdens de recente oorlog met Hamas in Gaza.

De laatste tijd neemt de Arabische vervreemding de vorm aan van minachting voor de wetten van de staat, met criminaliteit die welig tiert in Arabische gebieden - en zich daarbuiten verspreidt. Met name Israëls strenge wetten op het bezit van vuurwapens worden massaal met voeten getreden, waarbij Arabieren wapens bemachtigen die uit het leger zijn gestolen, vanuit Libanon over de grens zijn gesmokkeld, of zelfs in eigen land zijn gefabriceerd. Sommige illegale wapens komen ook in handen van terroristen.

De Israëli's maken zich zorgen. Zelfs als we het conflict met de Arabieren van Judea, Samaria en Gaza buiten beschouwing laten, die de afgelopen generaties door hun opmerkelijk slechte leiders zijn opgevoed om Joden onstuimig te haten, wat kan er dan nog worden gedaan om de Joodse staat in stand te houden met zijn steeds onrustiger wordende Arabische moslimminderheid?

In 2006 vertelde een groep Arabische intellectuelen, burgers van de staat Israël, wat zij dachten in een document genaamd "De Toekomstvisie van de Palestijnse Arabieren in Israël". De schrijvers waren academici, politici en sociale activisten, mensen uit de intellectuele elite van de Arabisch-Israëlische samenleving, gekozen om "verschillende politieke overtuigingen en denkscholen" te vertegenwoordigen. Het was een serieus project, gesponsord door het Nationaal Comité voor de Hoofden van de Lokale Arabische Raden in Israël. Het eindproduct vertegenwoordigde hun consensus van mening.

Het document bevestigt het verhaal van Israël als een Europees koloniaal project, dat de "Judaïsering" van het land en de "vernietiging van de Palestijnse geschiedenis" inhoudt. Het beweert dat Israël een "etnocratie" is en geen democratie. De schrijvers eisten dat de staat "de verantwoordelijkheid erkent voor de Palestijnse Nakba" van 1948, en zijn Arabische burgers erkent als een "inheemse nationale minderheid" en een essentieel onderdeel van het grotere "Palestijnse volk". Zij eisten dat de staat Israël zichzelf zou herdefiniëren van een Joodse staat in een binationale staat, met gelijke politieke vertegenwoordiging voor Joden en Arabieren, inclusief het toekennen van een vetorecht aan Arabieren over het beleid van de staat. Zij eisten "corrigerende gerechtigheid ... ter compensatie van de schade die is toegebracht aan de Palestijnse Arabieren als gevolg van het beleid van etnische bevoordeling door de Joden". En natuurlijk riepen zij op tot "het garanderen van de rechten van de Palestijnse Arabieren in kwesties die in het verleden zijn uitgewist, zoals de huidige afwezigen en hun recht op terugkeer."

Zelfs een groot deel van Israëlisch links was geschokt. Zo'n binationale staat zou Libanon in korte tijd op een succesverhaal doen lijken. Ondanks de taal van mensenrechten die het document doorspekt, komt het neer op een eis aan de Joden om de uitkomst van de Onafhankelijkheidsoorlog van 1948 terug te draaien, en zich te onderwerpen aan wat al snel de Arabische overheersing zou worden. En dat zou op zijn beurt - zoals onder primaten gebruikelijk is - uitmonden in moord, slavernij, verdrijving en verkrachting, en het definitieve einde van het Joodse volk in het Midden-Oosten en misschien wel in de wereld.

Het centristische zionistische standpunt is dat het mogelijk is de Arabieren af te kopen door het hun mogelijk te maken de "goede dingen in het leven" te hebben, zoals mooie auto's en een snelle internetverbinding. Per slot van rekening hebben zij nu al de hoogste levensstandaard van alle Arabische bevolkingsgroepen in het Midden-Oosten. In sommige opzichten leven zij beter dan veel Joodse Israëli's (vergelijk de grote herenhuizen in Arabische steden met de krappe appartementen van de Joden). Maar er zijn enkele dingen die wij hun niet willen geven: land - zij willen het allemaal - en hun eer, die wij hun volgens hen in de Nakba hebben afgenomen. Hun eer vereist dat wij onderdanig worden aan degenen die voormalig Knessetlid Haneen Zouabi "de eigenaars van het thuisland" noemde, de Palestijnse Arabieren. Helaas zijn dit de dingen die zij echt willen, geen auto's en internetdiensten.

Er is geen middenweg, net zoals er geen wederzijds aanvaardbare "tweestatenoplossing" is voor de Arabieren van Judea en Samaria, en er geen uitzicht is op vrede met Hamas. Dit is een strijd tussen stammen. En hoewel wij de meerderheid vormen in onze staat, is onze stam een kleine minderheid in de regio en de wereld, dus is het ook een strijd om ons voortbestaan.

Dit is een soort strijd waar liberale samenlevingen niet goed in zijn. Wij willen compromissen sluiten, win-win oplossingen vinden. Die zijn er hier niet. De ene kant moet winnen en de andere verliezen. En als we verliezen, verdwijnen we; dus kunnen we maar beter winnen.

Bron: It’s a Tribal Conflict | Abu Yehuda