Israëls Iran-strategie van "geef mijn voorganger de schuld"

Door Caroline Glick - 24 september 2021

Vorige week publiceerde het tijdschrift Foreign Policy een interview met minister van Defensie Benny Gantz. Daarin zei Gantz dat Israël zijn verzet heeft laten varen tegen het plan van de regering-Biden om terug te komen op de nucleaire deal met Iran uit 2015. Met de verklaring van Gantz, is de volledige omvang van de strategie van de regering Lapid-Gantz-Bennett voor de strijd tegen het nucleaire programma van Iran in zicht gekomen. En het is zeer alarmerend.

De afgelopen weken en maanden werd het debat over het nucleaire programma van Iran gedomineerd door de vraag hoe ver Iran nog verwijderd is van een "nucleaire doorbraak". Een nucleaire doorbraak is het punt waarop een staat de onafhankelijke capaciteit heeft om naar believen en binnen een relatief korte tijd een kernwapen te bouwen. Dergelijke staten worden "nucleaire drempelstaten" genoemd.

Kort na zijn ambtsaanvaarding in januari zei de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Tony Blinken dat Iran 3-4 maanden verwijderd was van een nucleaire doorbraak. Nu, acht maanden later, zegt de regering-Biden dat Iran nog maximaal een maand verwijderd is van een nucleaire doorbraak.

Deze alarmerende beweringen zijn helmaal geen nieuws. In februari 2020 bijvoorbeeld oordeelde de VS dat Iran tot vier maanden verwijderd was van een nucleaire uitbraak. In 2015, aan de vooravond van de uitvoering van het Joint Comprehensive Plan of Action, (d.w.z. de nucleaire deal met Iran), zeiden de VS en haar partners dat Iran zonder de deal drie maanden verwijderd was van een nucleaire deal. Met de deal zeiden de regering-Obama en haar partners dat het Iran een jaar zou kosten om een nucleaire doorbraak te bereiken. Externe deskundigen waren het daar niet mee eens. Ollie Heinonen, voormalig hooggeplaatst nucleair inspecteur van de VN, zei dat Iran in het beste geval zeven maanden nodig had om onder de deal uit te breken.

De toenmalige president Barack Obama zei dat aan het eind van de looptijd van het JCPOA, in 2025, de uitbreektijd van Iran tot nul zou zijn gereduceerd. Dat wil zeggen dat Obama toegaf dat de overeenkomst Iran zelf in staat stelde een nucleaire drempelstaat te worden.

De tegenstrijdigheden en meningsverschillen over het tijdstip waarop Iran naar believen atoombommen zou kunnen bouwen, betekenen niet dat de evaluaties waardeloos zijn. Het zijn belangrijke richtpunten voor beleidsmakers. De verschillen tussen de nucleaire capaciteit van Iran op het moment dat de beoordelingen werden gemaakt en de huidige situatie betekenen niet dat de beoordelingen noodzakelijkerwijs fout waren. In plaats daarvan geven ze aan dat er de afgelopen tien jaar iets is gebeurd dat de nucleaire vooruitgang van Iran heeft vertraagd en het land ervan heeft weerhouden om uit te breken, ondanks zijn inspanningen en kennelijke vorderingen op weg naar de nucleaire eindstreep.

Wat was dat iets?

In één woord, dat iets was Israël. In het afgelopen decennium heeft Israël een multidimensionale strategie ten uitvoer gelegd die tot doel had de nucleaire, militaire, diplomatieke en economische capaciteiten van Iran te schaden.

Op nucleair gebied heeft Israël, zowel in samenwerking met de VS als op eigen houtje, getracht de nucleaire vooruitgang van Iran te ondermijnen. Iraanse kernwetenschappers werden vermoord. Via cyberaanvallen zou Israël herhaaldelijk Irans centrifuges en andere onderdelen van hun kernprogramma hebben beschadigd. Frequente sabotageoperaties, uitgevoerd door Israëlische officieren en agenten op het terrein in Iran, hebben enorme, en in sommige gevallen aanhoudende, schade toegebracht aan de nucleaire installaties van Iran.

Israëls niet-nucleaire militaire operaties tegen Iran waren erop gericht de Iraanse strijdkrachten en vermogens in Syrië te verminderen. Israël bereikte een ongekende overeenkomst met de Russische president Vladimir Poetin, waardoor de Israëlische strijdkrachten vrij konden opereren tegen Iraanse militaire doelen en wapentransporten naar Hezbollah in Syrië. Buiten Syrië voerde Israël een marinecampagne tegen Iraanse marine-installaties in de Rode Zee, de Golf van Oman en daarbuiten.

Diplomatiek gezien heeft Israël door zijn onverzettelijke verzet tegen de nucleaire deal van 2015 en meer in het algemeen tegen elke diplomatieke inspanning die Iran zou versterken, allianties kunnen opbouwen met Arabische staten die door Iran worden bedreigd in de Perzische Golf en Noord-Afrika. Deze allianties vormden op hun beurt de basis van de Abraham-akkoorden. Israëls bondgenootschappen met andere vijanden van Iran dienden als krachtvermeerderaar voor Israël en zijn Arabische partners bij hun gezamenlijke en afzonderlijke operaties tegen Iran en zijn proxies in Jemen, Syrië, Libanon, Irak, Gaza, de Sinaï en Afrika. Israëls niet aflatende diplomatieke offensief tegen het JCPOA heeft het nucleaire akkoord controversieel gemaakt. In plaats van zich vrij te voelen om zichzelf schouderklopjes te geven, werden voorstanders van nucleaire appeasement van de ayatollahs in het defensief gedrongen.

Op economisch vlak hebben de succesvolle pogingen van Israël om de regering-Trump ervan te overtuigen de JCPOA op te geven en de economische sancties van de VS tegen Iran, die de regering-Obama bij de uitvoering van de JCPOA had opgeschort, opnieuw in te stellen, Iran ervan weerhouden de vruchten te plukken van zijn nucleaire vooruitgang. Aan de vooravond van het aantreden van president Joe Biden bevond Iran zich midden in een economische ineenstorting die de revolutionaire krachten in het hele land aanwakkerde. Massale, landelijke demonstraties tegen het regime werden bijgewoond door alle etnische, religieuze en sociale lagen van Iran. Ze vroegen niet om hervormingen. Ze riepen op tot revolutie.

De implicaties van de situatie waren duidelijk. Zelfs indien het regime de nucleaire drempel zou overschrijden - hoe dan ook gedefinieerd - zou het niet in staat zijn ook maar een moment van zijn status te genieten. In het buitenland had het failliete Iraanse regime het moeilijk om zijn proxy-legers te financieren en hun oorlogen waren aan het sputteren. De vijanden van Iran waren tegen Iran verenigd en hielpen elkaar om Iran te bestrijden en zijn volmachten te verslaan.

In eigen land was hetzelfde Iran dat slechts enkele maanden of weken verwijderd was van een nucleaire uitbraak, ook slechts enkele maanden of weken verwijderd van een binnenlandse revolutie die, met de steun van de buurlanden van Iran, het regime van de ayatollahs ten val had kunnen brengen.

De verklaring van Gantz aan Foreign Policy dat de nieuwe regering van Israël het verzet van haar voorganger tegen het plan van de regering om terug te keren naar de JCPOA heeft laten vallen, betekent dat Israël niet langer de economische component van haar vorige strategie nastreeft. Het eerste gevolg van een terugkeer van de VS naar het JCPOA zal immers de opheffing zijn van alle Amerikaanse economische sancties tegen Iran. Zonder de sancties zal Iran snel een niveau van economische welvaart bereiken dat op zijn minst de binnenlandse politieke situatie in Iran zal stabiliseren op een manier die het overleven van het regime veiligstelt.

De aankondiging van Gantz dat Israël afstand neemt van de economische component van de Iran-strategie van de vorige regering, volgde op eerdere stappen van de regering die de andere componenten van de strategie op de helling zette. Slechts enkele dagen na het aantreden van de regering Lapid-Gantz-Bennett maakte minister van Buitenlandse Zaken Yair Lapid een officieel einde aan de directe acties van Israël tegen de nucleaire installaties van Iran met zijn aankondiging dat de nieuwe regering de regering-Biden niet zou verrassen met onafhankelijke en ongecoördineerde acties tegen het nucleaire programma van Iran.

Sinds haar aantreden heeft de regering Biden herhaaldelijk duidelijk gemaakt dat haar enige beleid ten aanzien van Iran verzoening is. Bijgevolg zal de regering op geen enkele manier samenwerken met Israël om de nucleaire installaties van Iran te saboteren, of een Israëlisch plan goedkeuren om de nucleaire installaties van Iran op eigen houtje te saboteren. Dus door de regering vetorecht te geven over Israëls acties op dat front, heeft Lapid - gevolgd door Gantz en Naftali Bennett - in feite een einde gemaakt aan Israëls eigen operaties. Het is dan ook geen verrassing dat er de afgelopen maanden geen berichten zijn geweest over schade aan de nucleaire installaties van Iran.

Rusland zette de bijl in Israëls militaire operaties tegen Syrië toen het aankondigde dat Poetin zijn akkoord heeft opgezegd om zich niet te bemoeien met Israëls operaties tegen Iraanse doelen in Syrië. Maar Syrië is niet het enige slagveld dat door de regering in de steek is gelaten. Eind juli viel Iran een door Israël beheerd vrachtschip aan dat voor de kust van Oman lag. Twee bemanningsleden werden gedood. Afgezien van wat gepuf en gezucht, heeft Israël geen vergeldingsmaatregelen genomen. Evenzo verzuimde Israël vergeldingsmaatregelen te nemen toen de Libanese proxy van Iran, Hezbollah, een raketaanval op Noord-Israël lanceerde. En vorige week deed Israël niets om Iran te verhinderen brandstof te leveren aan Hezbollah in Libanon, ondanks het feit dat de Iraanse operatie een belangrijke schending vormde van de Amerikaanse sancties tegen Iran.

De diplomatieke campagne van Israël tegen Iran had twee doelgroepen - de Arabische regimes die door Iran werden bedreigd, en de Westerse machten - met inbegrip van de Democratische Partij - die een nucleaire appeasement omarmden. De Arabieren reageerden op Israëls vastberaden diplomatie door de Joodse staat als bondgenoot te omarmen.

Wat de Westerse mogendheden betreft, door nucleaire appeasement af te wijzen, verwierp Israël de legitimiteit die de Westerse mogendheden het Iraanse kernwapenprogramma verschaften via het JCPOA. Het JCPOA hield niet alleen de nucleaire capaciteiten van Iran in stand en stelde het land in staat deze uit te breiden en tegelijkertijd een raketarsenaal te produceren dat in staat is kernkoppen te lanceren. De nucleaire overeenkomst van 2015 gaf ook internationale legitimiteit aan een illegaal nucleair programma dat werd ontwikkeld in strijd met de Iraanse handtekening onder het nucleaire non-proliferatieverdrag. Op een praktisch niveau betekent de aankondiging van Gantz dat Israël zich niet langer verzet tegen het plan van de regering-Biden om de VS terug te brengen naar de JCPOA, dat Israëls bezwaar tegen de beslissing van het Westen om het kernwapenprogramma van Iran te legaliseren, heeft laten vallen.

Wat is nu de strategie van de regering Lapid-Gantz-Bennett ten aanzien van Iran? Door alle vier de componenten van Israëls langdurige succesvolle strategie om Iran in toom te houden en te ondermijnen of te schrappen, heeft de regering duidelijk gemaakt dat haar strategie om met het nucleaire programma van Iran om te gaan erop neerkomt de witte vlag van overgave te hijsen. In plaats van een nieuwe strategie voor te stellen om te voorkomen dat Iran de nucleaire drempel overschrijdt, heeft de regering haar inspanningen gericht op het verkopen van haar strategie om stil te blijven liggen en niets te doen. De regering rechtvaardigt haar besluit om de klok te laten lopen door de schuld voor haar nalatigheid af te schuiven op de persoon die de Israëlische strategie heeft bedacht en uitgevoerd waardoor Iran tot nu toe de nucleaire drempel niet kon overschrijden. Hoewel iedereen weet wie de zondebok is, heeft Bennett ervoor gekozen hem alleen "mijn voorganger" te noemen.

Bron: Israel's "Blame My Predecessor" Iran Strategy - CarolineGlick.com