Nieuwe regering, nieuwe bedreigingen

De nu zo goed als uitgesproken standpunten van de Amerikaanse regering over Jeruzalem en Hamas versterken de positie van Iran in de Palestijnse samenleving.

20 juni 2021 - door Caroline Glick

De dag nadat Yair Lapid en Naftali Bennett hun regering hadden gevormd, gooiden regeringsfunctionarissen van Biden een diplomatieke granaat naar hen toe. Afgelopen maandag vertelden regeringsfunctionarissen aan verslaggevers "onofficieel" dat de Amerikaanse president Joe Biden van plan is om Hady Amr, zijn assistent-staatssecretaris voor Israël en de Palestijnen, te benoemen tot Amerikaans consul-generaal voor de Palestijnen - in Jeruzalem.

Om Amr als consul naar Israëls hoofdstad te sturen, zal de regering eerst een consulaat in Jeruzalem moeten openen. In overeenstemming met de Jerusalem Embassy Act van 1996 heeft de Trump-regering het consulaat gesloten en het gebouw omgevormd tot de residentie van de ambassadeur na de verplaatsing van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem in 2019. Maar onder het Verdrag van Wenen moeten de Verenigde Staten aan Israël vragen om de opening van het consulaat toe te staan en het hoofd van de missie te erkennen.

De beslissing van de regering om Amr naar Jeruzalem te sturen als ambassadeur-in-alles-behalve-de-naam, voor een vijandige, niet-Israëlische entiteit is een dubbele aanval op Israël. Ten eerste wordt hiermee de duidelijke boodschap afgegeven dat de regering-Biden de deling van Israëls hoofdstad steunt. Ten tweede, door Amr specifiek naar Jeruzalem te sturen, maakt de regering duidelijk dat zij van plan is Hamas te legitimeren en met Hamas samen te werken.

De nu zo goed als uitgesproken standpunten van de regering over Jeruzalem en Hamas versterken op hun beurt de positie van Iran in de Palestijnse samenleving. Ook legitimeren zij het tot nu toe ondenkbare scenario waarin de Verenigde Staten een overname van Judea en Samaria door Hamas steunen. De diepgewortelde vijandigheid van de regering ten opzichte van de Israëlische soevereiniteit over het verenigde Jeruzalem maakt ook duidelijk hoe vijandig haar standpunten zijn ten opzichte van Israëls strategische vereisten en nationale rechten op Judea en Samaria.

Hoewel de voorzitter van de Palestijnse Autoriteit en Fatah- en PLO-leider Mahmoud Abbas vorige maand de laatste oorlogsronde inluidde, profiteerde hij niet politiek of militair van de aanval tegen Israël. Hamas deed dat wel.

Uit een opiniepeiling die afgelopen dinsdag werd gepubliceerd door het in Ramallah gevestigde Palestijnse Centrum voor Beleids- en Enquêteonderzoek bleek dat 77 procent van de Palestijnen van mening is dat Hamas de laatste oorlogsronde heeft gewonnen. Als er vandaag verkiezingen zouden worden gehouden, zou Abbas worden weggevaagd, met slechts 27 procent van de stemmen, terwijl Hamas-terreurleider Ismail Haniyeh de leiding zou winnen met 59 procent van de stemmen. De enige Fatah-leider die populairder is dan Haniyeh is de veroordeelde massamoordenaar Marwan Barghouti, de architect van de Palestijnse terreuroorlog van 2000-2004. Barghouti zit in de gevangenis meerdere levenslange opeenvolgende straffen uit voor zijn directe leiding van moorddadige Fatah terreurcellen.

Het is waar dat de Israel Defense Forces een groot deel van Hamas' militaire machine hebben weggevaagd in de mini-oorlog van vorige maand. Maar zelfs in relatie tot Israël kwam Hamas sterker uit de laatste ronde gevechten dan voordat zij het offensief begonnen. Israëlische Arabische imams die via de Israëlische islamitische beweging aan de kant van Hamas staan, hebben in het hele land opgeroepen tot pogroms tegen Israëlische Joden. Hun acties toonden aan dat Hamas een lange arm van invloed heeft in de Arabische gemeenschap van Israël.

De gebeurtenissen rond de vlaggenmars van vorige week in Jeruzalem maakten de versterkte positie van Hamas duidelijk. Hamas dreigde zijn aanvallen op Israël te hervatten als de regering Israëlische burgers zou toestaan met Israëlische vlaggen door de hoofdstad te paraderen. In plaats van de waarschuwingen te negeren, behandelden het veiligheidsapparaat, de media en de politieke leiders ze als strategische bedreigingen. Dagenlang beheersten de dreigementen van Hamas het gesprek op alle niveaus van de heersende klasse. De obsessieve bezorgdheid over de dreigementen toonde aan dat ondanks de operationele schade die Israël heeft toegebracht aan de militaire infrastructuur van Hamas, Hamas vandaag Israël afschrikt, althans in het openbaar, veel meer dan Israël Hamas afschrikt.

Dit alles brengt ons bij de nieuwe regering. Hoewel Naftali Bennett premier is, is de echte macht in de regering in handen van minister van Buitenlandse Zaken en kandidaat-premier Yair Lapid. Lapid heeft 75 procent van de coalitie in handen tegenover 20 procent van Bennett. De laatste vijf procent van de 61 zetels tellende coalitie wordt gecontroleerd door Mansour Abbas, het hoofd van de Moslimbroederschap-georiënteerde islamistische Ra'am-partij.

Tijdens de ceremonie op het ministerie van Buitenlandse Zaken ter gelegenheid van Lapids ambtsaanvaarding, zette de effectieve leider van Israël zijn prioriteiten uiteen. Zijn drie belangrijkste doelstellingen zijn het herstellen van de banden van Israël met de Democratische Partij in de VS, met het progressieve Joodse establishment in de VS, en met de Europese Unie.

Met betrekking tot Iran, de Republikeinse oppositie negerend, zei Lapid dat de terugkeer van de VS naar het nucleaire akkoord van 2015 een uitgemaakte zaak was. Lapid zei dat het de taak van Israël is om zich voor te bereiden op het onvermijdelijke. Het akkoord van 2015 biedt Iran een open pad naar een nucleair arsenaal en verrijkt het door sancties te verlichten, terwijl het bepaalde beperkingen oplegt aan hun nucleaire activiteiten voor een beperkte periode.

Wat de Palestijnen betreft, ondanks het feit dat de Palestijnen de afgelopen 13 jaar hebben geweigerd om met Israël te onderhandelen, en dat Israël in de tussentijd vrede heeft gesloten met vier Arabische staten en een operationele alliantie heeft gevormd met de soennitische Golfstaten en Egypte tegen Iran, beschreef Lapid de Palestijnen en hun conflict met Israël als de centrale as waar alle andere regionale kwesties omheen draaien. Wat er gebeurt tussen de Palestijnen en Israël, zei hij, zal "voor een groot deel alle andere arena's bepalen."

Lapids prioriteiten dicteren zijn beleid. De spanningen in Israëls betrekkingen met de Democraten, het progressieve Amerikaans-Joodse establishment en de Europese Unie gingen nooit over persoonlijkheden. Ze gaan en gingen altijd al over standpunten. De betrekkingen met alle drie werden bitter omdat de Democraten, de progressieve Joden en de Europese Unie een beleid omhelzen - het nucleaire akkoord en de Palestijnse staat - dat de meeste Israëli's als gevaarlijk beschouwen voor het overleven van de staat. De enige manier voor Lapid om de relatie van Israël met deze groepen te herstellen is hun gevaarlijke beleidsvoorkeuren over te nemen.

Hoewel Israël de macht heeft om een Amerikaans verzoek om een consulaat voor de Palestijnen in Jeruzalem te openen af te wijzen, en zeker de macht heeft om de pro-Hamas Amr als consul af te wijzen, zal Lapids verlangen om de Democraten gunstig te stemmen hem ervan weerhouden om een van beide te doen.

Wat Iran betreft - terwijl Lapid de ambtenaren van het Ministerie van Buitenlandse Zaken die zijn inaugurale rede bijwoonden vertelde, "zal Israël op alle mogelijke manieren voorkomen dat Iran kernwapens zal verkrijgen" - kan deze toezegging niet in overeenstemming worden gebracht met Lapids top drie prioriteiten.

Haaretz-verslaggever Jonathan Lis schreef vorige week dat Lapid naar alle waarschijnlijkheid, om de doelen die hij voor zichzelf heeft gesteld te bevorderen, zal proberen de diplomatieke visie uit te voeren die hij in een toespraak in 2018 heeft uiteengezet. In die toespraak maakte Lapid dezelfde bewering dat de Palestijnen de as zijn waar alle andere regionale kwesties omheen draaien. In overeenstemming met deze visie riep hij Israël op om concessies te doen aan de Palestijnen om Amerikaanse steun te krijgen inzake Iran.

In zijn woorden: "Ik geloof dat een doorbraak in de Iraanse kwestie afhankelijk is van de Palestijnse kwestie. We moeten werken aan een diplomatieke overeenkomst met de Palestijnen, maar alleen als onderdeel van een regionale discussie."

Hij vervolgde: "Kunnen wij het Iraanse probleem scheiden van het Palestijnse probleem? Kunnen wij, zonder vooruitgang ten aanzien van de Palestijnen, de [steun van] het Saoedische publiek, het Amerikaanse Congres, het Amerikaanse Jodendom, de Europese Unie en het geld van de Golfstaten verwerven? Netanyahu zegt dat we dat kunnen. Ik zeg je dat we dat niet kunnen. De meeste veiligheidsfunctionarissen zeggen van niet."

Lapids toespraak veranderde niet. In de maanden die op zijn uitspraak volgden, erkende toenmalig president Donald Trump Jeruzalem en verplaatste de ambassade naar de hoofdstad van Israël. Trump verliet de nucleaire overeenkomst en voerde zijn maximale drukcampagne tegen de ayatollahs uit. De Golfstaten formaliseerden hun operationele alliantie met Israël door middel van de Abraham-akkoorden. De Verenigde Staten erkende de Israëlische soevereiniteit in de Golanhoogte, erkende de legaliteit van Israëlische gemeenschappen in Judea en Samaria en accepteerde de Israëlische soevereiniteit over delen van Judea en Samaria in het vredesplan van Trump.

In zijn toespraak van vorige week maakte Lapid duidelijk dat geen van deze gebeurtenissen ook maar de minste indruk op hem heeft gemaakt. De weg die hij wil inslaan is gebaseerd op het negeren van de betekenis van alles wat bereikt is.

Dit brengt ons bij de oppositie, die weliswaar slechts 53 zetels in de Knesset in handen heeft, maar wel de wensen vertegenwoordigt van de meerderheid van de kiezers, die 65 rechtse politici hebben gekozen om hen te vertegenwoordigen.

Oppositieleider Benjamin Netanyahu en zijn collega's moeten hun platform om de regering-Lapid ten val te brengen, baseren op een erkenning van de realiteit. De duidelijke invloed van Hamas op de Israëlische Arabieren maakt duidelijk dat een Palestijnse staat in Judea, Samaria en Jeruzalem de vernietiging van Israël zou aanwakkeren. Als de Hamas-staat in Gaza antisemitische pogroms in heel Israël kan aanwakkeren, dan zal een Hamas-staat in Judea, Samaria en Jeruzalem, samen met Gaza, een bedreiging voor het land vormen die geen enkele regering met succes zal kunnen overwinnen.

Het platform van de oppositie moet dan ook beginnen met een volledige verwerping van een Palestijnse staat. In plaats daarvan zouden Netanyahu en zijn collega's Bennetts plan uit 2013 moeten overnemen om de Israëlische wet toe te passen in heel gebied C van Judea en Samaria.

Als gevolg daarvan, en van de effectieve omarming van Hamas door de regering-Biden via Amr, moet de oppositie zich volledig verzetten tegen de vestiging van een Amerikaans consulaat waar dan ook binnen de gemeentegrenzen van Jeruzalem. Zij moet zich verzetten tegen alle bevriezingen van de erkenning van Joodse eigendomsrechten in het verenigde Jeruzalem, in Judea en Samaria.

Netanyahu's ontmoeting vorige week met de voormalige Amerikaanse ambassadeur bij de Verenigde Naties, Nikki Haley, en Christians United with Israel-leider dominee John Hagee, werd op grote schaal aangevallen door de anti-Netanyahu media. Maar het was een cruciale zet. In zijn toespraak gooide Lapid in feite zowel de Republikeinen als de Evangelischen onder de bus. Het is de plicht van de oppositie om de banden van Israël met beide groepen in stand te houden en te versterken door middel van frequente ontmoetingen en uitwisselingen.

Lapids idee om het Amerikaanse beleid ten aanzien van Iran te koppelen aan het beleid ten aanzien van de Palestijnen druist in tegen een generatie van verwoede pogingen van opeenvolgende Israëlische regeringen om die koppeling koste wat kost te vermijden. Israël heeft zich historisch verzet tegen koppeling omdat het geen zin heeft. Zoals de Abraham Akkoorden en de Arabische Lente daarvoor duidelijk maakten, hebben regionale aangelegenheden niets te maken met de Palestijnen, en doen alsof ze gekoppeld zijn, is een recept voor strategische mislukking op alle niveaus.

Vandaag de dag is Lapids standpunt onverdedigbaar, gezien de doelgerichte focus van de regering Biden op het heroriënteren van het Amerikaanse beleid richting Iran, en weg van Israël en de soennitische Arabische staten. Er is geen nucleaire deal die de regering Iran zal aanbieden die de strategische belangen van Israël ook maar gedeeltelijk zal beschermen.

De nieuwe regering wordt geconfronteerd met, en nodigt uit, tot nieuwe uitdagingen en bedreigingen van Hamas, Iran en Washington. Als men ze uitvoert, zal het diplomatieke beleid van Lapid garanderen dat zijn regering er niet in zal slagen deze het hoofd te bieden. Onder deze omstandigheden is het de plicht van de politieke oppositie om een duidelijke alternatieve aanpak te presenteren en de instrumenten waarover zij beschikt te gebruiken om die te bevorderen.

Caroline Glick is een bekroond columniste en auteur van "The Israeli Solution: A One-State Plan for Peace in the Middle East."

Bron: New government, new threats