Mansour Abbas en de Libanonisering van Israël

Door Lt. Kol. (res.) Dr. Mordechai Kedar - 5 april 2021

BESA Center Perspectives Paper No. 1.986, 5 april 2021

SAMENVATTING: De Islamitische Beweging in Israël is een tak van de Moslim Broederschap, de ideologische broeikas die organisaties als Hamas, Al Qaida, ISIS en diverse andere soennitische jihadistische groeperingen heeft voortgebracht, die Israëls bestaansrecht afwijzen. Door de Islamitische Beweging een koosjer stempel van goedkeuring te geven, wordt Israël op hetzelfde destructieve pad gezet dat Libanon heeft bewandeld sinds Hezbollah deel uitmaakte van dat land.

---

De politieke strijd in Israël is in een impasse geraakt omdat de spelers zich niet richten op kwesties en ideologieën, maar op persoonlijke, sectorale, partij- en partijgebonden overwegingen. Nationale belangen zijn gedegradeerd tot de marge van het politieke gesprek in plaats van hun eigenlijke plaats in te nemen in de zorgen van de partijen. Een aanwijzing hiervoor is de totale afwezigheid van de Palestijnse kwestie in het openbare en politieke debat waarmee de verkiezingen gepaard gingen, alsof het probleem al lang was opgelost.

Deze stand van zaken doet sterk denken aan het proces dat Libanon heeft doorgemaakt vanaf zijn onafhankelijkheid van 1943 tot heden. Wat "het Zwitserland van het Midden-Oosten" heeft vernietigd en het land in de armen van Hezbollah en Iran heeft doen glijden, was de keuze van politici - christenen, druzen en soennitische moslims - om het nationale belang ondergeschikt te maken aan persoonlijke en sectorale belangen. Zij offerden het land op het altaar van hun eigen carrière door tegenstanders te delegitimeren en het op te nemen voor hun familieleden en bondgenoten. Het ergste van alles is dat zij zich 40 jaar lang hebben verzoend met de aanwezigheid van Hezbollah als militaire organisatie, vervolgens de intrede van Hezbollah in de politieke arena hebben aanvaard en zelfs politieke coalities hebben gevormd met de islamistische terreurgroep. Dit ondanks het feit dat iedereen met absolute zekerheid weet dat het hele doel van Hezbollah is de overname van Libanon door Iran te vergemakkelijken.

Wie de Israëlische politiek de laatste jaren en vooral de laatste maanden heeft gevolgd, kan zich niet aan de sombere indruk onttrekken dat de Libanese ervaring zich in Israël aan het herhalen is. Partijen worden opgericht en geleid op persoonlijke basis, en politici delegitimeren elkaar op persoonlijk niveau zonder zich ook maar enigszins te bekommeren om het welzijn van het land. Het ergste van alles is dat iedereen - zowel van rechts als van links - zich gretig laat bijstaan door de Islamitische Beweging, waarvan de ideologie gericht is op de eliminatie van Israël als joodse en democratische staat. De organisatie doet niet eens haar best om dit streven te verbergen.

De Islamitische Beweging in Israël is een Israëlische tak van de Moslim Broederschap, de ideologische broeikas die Hamas, Al Qaida, ISIS en andere soennitische jihadistische groeperingen heeft voortgebracht, die Israël beschouwen als een fundamenteel onwettig land dat van de kaart zou moeten worden geveegd. Zelfs de Zuidelijke Tak, die sinds 1996 in de Knesset vertegenwoordigd is, werd deel van de Israëlische wetgevende macht zodat zij de politiek en de bevolking van Israël in de door haar gewenste richting kon beïnvloeden. Wat vandaag gebeurt - de Moslim Broederschap wordt een legitieme partij - is de vervulling van de droom van de Islamitische Beweging en een overwinning voor haar strategie: het Israëlische politieke systeem beheersen en tegelijk de zwakheden ervan uitbuiten, die voortkomen uit persoonlijke, sectoriële en factieconflicten tussen haar leidende spelers.

Israëlisch rechts en links zijn in gelijke mate verantwoordelijk voor dit proces. Zij brengen Israël op eenzelfde weg als die welke een eind maakte aan Libanon als land dat was opgericht als toevluchtsoord voor de christelijke minderheid temidden van de moslimmeerderheid in het Midden-Oosten. De behoefte aan een dergelijk toevluchtsoord was een conclusie die de christenen trokken na de Armeense genocide tijdens WO I.

De gelijkenis tussen de Libanese zaak en Israël is huiveringwekkend. De Staat Israël werd gesticht om de soevereiniteit van het Joodse volk in zijn voorouderlijk land te vernieuwen. Israëls overlevingsoorlog tegen de islamitische wereld is geworteld in het feit dat de islam Israël niet als een legitieme staat beschouwt. De Islam beschouwt het Jodendom (net als het Christendom) als een 'din batal' - een valse godsdienst - en de Joden niet als een volk, maar als een reeks religieuze gemeenschappen die behoren tot de vele volkeren van de wereld waaronder zij gedurende hun 1900 jaar durende ballingschap hebben geleefd. Ook de Islam beschouwt het Land Israël sinds de verovering door de Moslims als een integrerend deel van het "Huis van de Islam".

Op de dag dat we het Arabische Knessetlid Mansour Abbas deze islamitische overtuigingen horen afzweren en voor de camera's horen zeggen, samen met alle Knesset-leden van zijn partij, dat hij gelooft dat het Jodendom een 'din hak' (een ware religie) is; dat het Joodse volk bestaat en recht heeft op een staat in zijn voorvaderlijk thuisland; en dat Jeruzalem de historische en eeuwige hoofdstad van het Joodse volk is - dan en alleen dan zullen we de Islamitische Beweging kunnen beschouwen als een legitieme groepering waarmee men een coalitie kan vormen in de Joodse staat. Maar de kans dat de Islamitische Beweging een dergelijke verklaring zal afleggen, zelfs onoprecht, is nihil.

Alle slogans met een suikerlaagje die de laatste maanden aan de media zijn gevoerd, zoals "er heeft zich een diepe interne verandering voorgedaan in de Arabische sector", "jonge Arabieren denken anders", "zij zijn volledig Israëlisch in hun manier van leven", "zij willen integreren in de samenleving en de staat", "zij willen ophouden toeschouwers te zijn en de politieke arena betreden" - al deze slogans zijn bedoeld om de naaktheid te bedekken van de politici en hun gebrek aan belangstelling om het politieke systeem te redden uit de crisis waarin zij het hebben gestort. Als zij dat zouden willen, zouden zij het probleem zeer snel kunnen oplossen: door afstand te doen van de persoonlijke en sectoriële overwegingen die hen leiden en door te handelen ten behoeve van het nationaal belang. Maar nee, zij geven er de voorkeur aan hun hoop te vestigen op een beweging die er alles aan gelegen is Israël uit te roeien als Joodse en democratische staat. Daarom zijn zij allen - links, midden en rechts - schuldig aan het feit dat zij Israël op het pad hebben gezet dat is geplaveid door de Libanezen, die evenzo het gevaar van Hezbollah negeerden en beweerden (zoals sommige Israëlische commentatoren) dat deze "de cyclus van terreur had verlaten en zijn plaats in de politieke arena had ingenomen".

Men moet niet onder de indruk zijn van de pakken en stropdassen van de Knessetleden van de Islamitische Beweging, hun foutloze Hebreeuws, hun academische graden, en de slogans die zij uitspreken. De Islamitische Beweging in Israël heeft haar ultieme doel - de vernietiging van Israël als Joodse staat - niet opgegeven, en alles wat zij heeft gedaan sinds zij in de Knesset is gekomen, is gericht op het moment dat zij koosjer zal worden gemaakt door Zionistische Joden, wier persoonlijke ambities en politieke geschillen hun vermogen om het land op de eerste plaats te zetten hebben verlamd.

Dit is een bewerkte versie van een artikel dat verscheen in Makor Rishon op 30 maart 2021.

Lt. Col. (res.) Dr. Mordechai Kedar is een senior onderzoeksmedewerker bij het Begin-Sadat Centrum voor Strategische Studies. Hij diende 25 jaar bij de militaire inlichtingendienst van de IDF en is gespecialiseerd in Syrië, het Arabische politieke discours, de Arabische massamedia, islamitische groeperingen en Israëlische Arabieren, en is een deskundige op het gebied van de Moslimbroederschap en andere islamistische groeperingen.

Bron: Mansour Abbas and the Lebanonization of Israel