Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 16 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10 - Deel 11
Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel 18 - Deel 19 - Deel 20 - Deel 21
Deel 22 - Deel 23 - Deel 24 - Deel 25 - Deel 26 - Deel 27 - Deel 28 - Deel 29 - Deel 30 - Deel 31
Deel 32 - Deel 33 - Deel 34 - Deel 35

Het is geen toeval dat David de dorsvloer van de Hurrische koning Araunah kocht als de toekomstige plaats van Salomo's Tempel. In ons boek Veneration wijdde Sharon een heel hoofdstuk aan het uitleggen waarom dorsvloeren in de oude wereld werden beschouwd als portalen naar het geestenrijk. Zij merkte op:

Dit waren gemeenschappelijke ruimten in de menselijke zin, omdat de vloeren vaak bij elkaar lagen, zodat de lokale bevolking nieuws kon uitwisselen tijdens het werk. Maar ze waren ook gemeenschappelijk in spirituele zin, omdat ze contact met plaatselijke goden mogelijk maakten. Het Kanaänitische woord voor "graan" is dagan, dat heel dicht bij de naam van hun graangod Dagan ligt (later "Dagon" genoemd door de Filistijnen in de tijd van Simson). Rond de tijd van Abraham en Izaäk werd Dagan in de Syrische stad Mari bēl pagrē genoemd, een bijnaam die vertaald is met "heer van de lijkoffers, heer van de lijken (een god uit de onderwereld), heer van de dodenoffers, en heer van de mensenoffers". Dit heeft sommige geleerden doen concluderen dat Dagan op zijn minst een god was met een sterke band met de onderwereld, zo niet een deel van de koninklijke vooroudercultus - en misschien de ontvanger van mensenoffers.[1]

Zelfs de cirkelvorm van de dorsvloer is een verwijzing naar de magische cirkel die onder het vuil van de abi is opgegraven. En net zoals de dorsvloer/poort de berg Hermon verbindt met de berg Sion, zo ook de transfiguratie van Jezus op "een hoge berg"[2] bij Caesarea Filippi, wat alleen de Hermon kan zijn geweest. Denk daar eens over na! Jezus verklaarde letterlijk Zijn goddelijkheid op de dorsvloer van El. Daarna ging Hij verder naar Jeruzalem om Zijn missie te vervullen - die, zoals je weet, zijn hoogtepunt bereikte met Zijn opstanding op de derde dag.

Het punt hier is dat Ezechiëls voorspelde reizigers geen vakantiegangers aan de Dode Zee zijn, maar Rephaïm - de geesten van de Nephilim - die voetsoldaten zullen zijn in het leger van de Antichrist bij de laatste slag van dit tijdperk, Armageddon.

Voor christenen heeft de driedaagse reis van de Rephaïm naar een heilige plaats, die verband houdt met de opstanding, een duidelijke betekenis. Wederopstanding op de derde dag is de kern van de boodschap van het evangelie:

Want wat ik ontvangen heb, heb ik u als van het hoogste belang overgeleverd: dat Christus voor onze zonden gestorven is, overeenkomstig de Schriften, dat Hij begraven is, en dat Hij op de derde dag is opgewekt, overeenkomstig de Schriften. (1 Korintiërs 15:3-4)

Petrus verbond deze gebeurtenis met de doop in een vers dat plotseling logisch wordt als je het verbindt met de Wachters en hun opstand op de berg Hermon:

Want ook Christus heeft eenmaal voor de zonden geleden, de rechtvaardige voor de onrechtvaardige, opdat Hij ons tot God zou brengen, zijnde gedood in het vlees, maar levend gemaakt in de geest, waarin Hij heenging en verkondigde aan de geesten in de gevangenis, omdat zij vroeger niet gehoorzaam waren, toen God geduldig wachtte in de dagen van Noach, terwijl de ark in gereedheid werd gebracht, waarin enkelen, dat wil zeggen acht personen, veilig door het water werden gebracht. (1 Petrus 3:18-20)

De "geesten" aan wie Jezus "verkondigde" zijn geen overleden mensen. Het woord dat vertaald wordt met "geesten" (Grieks pneumasin) wordt in het Nieuwe Testament nooit zonder meer gebruikt om menselijke zielen aan te duiden.[3] Petrus vertelt ons dat Jezus letterlijk afdaalde naar Tartarus,[4] een niveau van de onderwereld apart en verschillend van Hades/Sheol, om een woordje te spreken met de opstandige geesten die daar gevangen zaten. Door het in verband te brengen met de doop, laat Petrus ons zien dat de rite een verklaring is van overwinning op die ongehoorzame entiteiten; het is een herinnering dat een andere menselijke ziel nu apart gezet is voor opstanding in een onomkoopbaar lichaam bij het klinken van de laatste bazuin.

De profeet Hosea onthulde dat de periode van drie dagen die tot de opstanding leidt, niet in de eerste eeuw met Jezus is ontstaan. Het is een oud concept dat door Christus bij Zijn opstanding werd omgedraaid! En het is een sjabloon voor wat in het verschiet ligt voor hen die hun vertrouwen op Hem stellen:

Na twee dagen zal Hij ons doen herleven; op de derde dag zal Hij ons doen opstaan, opdat wij voor zijn aangezicht leven. (Hosea 6:2)

Dit concept is ingebed in de Sumerische mythe Inanna's Afdaling naar de Onderwereld, waarin de eigenzinnige godin door zeven poorten naar de Grote Onderwereld reist, het domein van haar zuster Ereshkigal, koningin van de onderwereld. Ereshkigal wist dat Inanna, die al de Koningin van de Hemel werd genoemd, ook haar troon wilde bestijgen en fixeerde Inanna daarom met de "blik des doods". Met hulp van Enki ontsnapte Inanna op de derde dag uit de onderwereld - ten koste van haar echtgenoot, de herderskoning Dumuzi (Tammuz in de Bijbel), die in haar plaats door demonen naar de onderwereld werd gesleept.

Het concept van wederopstanding op de derde dag lijkt te zijn opgenomen in heidense rituelen voor de doden die door Jesaja worden veroordeeld:

Ik spreidde mijn handen uit de hele dag
naar een opstandig volk,
die wandelen op een weg die niet goed is,
hun eigen plannen volgend;
een volk dat mij uitdaagt
voor mijn aangezicht voortdurend,
offers brengend in tuinen
en offers brengt op stenen;
die in graven zitten,
en de nacht doorbrengen in geheime plaatsen;
die varkensvlees eten,
en bouillon van bedorven vlees is in hun vaten. (Jesaja 65:2-4)

Varkensvlees was taboe in een aantal culturen in het Nabije Oosten, afkomstig van "een 'cthonisch' dier, dat door zijn aard bestemd was om aan helse godheden te worden geofferd" en dus "gereserveerd voor min of meer geheime riten."[5] Het "bedorven vlees" verwijst misschien niet specifiek naar varkensvlees, maar naar het eten van een begrafenisfeest op de derde dag na een overlijden, een praktijk die bekend was in de Griekse en Romeinse tijd.[6] Het kan zijn dat deze activiteit ten grondslag ligt aan Gods verbod om op de derde dag offers te eten:

God is niet tegen het gedenken van de doden. Hij wordt vaak "de God van Abraham, de God van Izaäk en de God van Jakob" genoemd in het Oude en het Nieuwe Testament. Maar het offeren aan de doden en het eten van aan de doden geofferd vlees is een heel andere zaak. Psalm 106:28-31 maakt duidelijk dat het juist die zonde was die God uitlokte om de plaag te zenden die vierentwintigduizend Israëlieten doodde op de vlakten van Moab.[7] Het is geen toeval dat "de kwestie van Peor" zich voordeed in de buurt van de plaatsen in de Exodus die Oboth ("geesten van de doden") en Iye-Abarim ("ruïnes van de Reizigers") genoemd werden onder de berg Nebo, die God "deze berg van de Abarim [Reizigers]" noemde.[8]

Het verband tussen de ʿōberim, abarim, ʾōbôt, ʾābôt, ʾōb, en de oudere woorden in het Oegaritisch, Hettitisch, Assyrisch, en Soemerisch kan een gemeenschappelijke voorouder hebben. Tot voor kort zouden geleerden hebben aangenomen dat het Soemerisch de oudste, en dus oorspronkelijke, vorm van het woord zou zijn. Maar al in 1967, lang voor de ontdekking van het oude Urkesh en zijn monumentale rituele put, betoogde de eminente Hittitoloog Harry A. Hoffner dat het fonetisch onmogelijk was dat het Hettitische woord a-a-bi (van het Hurrische *ay(a)bi) zou afstammen van het Soemerische ab. Daarom, zo betoogde Hoffner, was het beter "om het Hurrische *ay(a)bi als het prototype te accepteren."[9]

Met andere woorden, op basis van teksten alleen stelde Hoffner voor dat het de Hoerriërs waren, en niet de Soemeriërs, die het concept van een rituele put om goden en geesten uit de onderwereld op te roepen, naar Mesopotamië brachten. Nu, met de recente ontdekking van de Hurriaanse ^ in Urkesh, een ritueel complex dat zich rond dezelfde tijd ontwikkelde als de grote steden van Soemerië zoals Ur en Uruk (zo niet eerder), is er archeologische ondersteuning voor het taalkundige argument van Hoffner.

Hier is de clou: Archeoloog en historicus Dr. Judd Burton publiceerde onlangs een artikel waarin hij de oorsprong van de verschillende Euraziatische woorden voor "koning" of "heerser" herleidt tot een Akkadisch woord dat "prins" betekent.[10] Ik kwam tot een soortgelijke conclusie in mijn boek Last Clash of the Titans, waarin ik het werk aanhaalde van professor Brian B. Schmidt van de Universiteit van Michigan:

In het licht van het herhaaldelijk voorkomen van rp'um [Rephaïm] in militaire en heroïsche contexten en de ontoereikendheid van alternatieve hypothesen, kan de betekenis van Ugaritisch r-p-'misschien het best worden begrepen in het licht van Akkadisch raba'um "groot zijn, groot", en het daarvan afgeleide rabium (< rabûm) "leider, opperhoofd". De rp'um zou dus zijn "de groten" of "de machtigen"[11].

Burton stelt dat morfemen, de kleinste woordcomponenten, suggereren dat "r-' wijst op koninklijkheid en 'ap/ab' wijst op een relatie met de Mesopotamische waterige onderwereld: de 'apsu,' of 'afgrond. '"[12] Hoewel de apsû/abzu zich in Eridu (Soemer, zuidoost Irak) bevond, was het oorspronkelijke thuisland van de Soemeriërs waarschijnlijk het gebied tussen de Zwarte en de Kaspische zee,[13] een theorie die onlangs werd ondersteund door onderzoek naar overeenkomsten tussen de talen van de Soemeriërs en de Hurriërs.[14]

De oorsprong van de term voor "koning" of "heerser" in talen van West-Europa tot Oost-Azië is dus een woord dat door onze verre voorouders werd gebruikt voor de god-koningen van vóór de zondvloed, de Rephaïm. Dit woord werd bewaard door de nakomelingen van Noach die zich verspreidden vanuit de landen rond de rustplaats van de ark in het gebergte van Ararat. En dankzij recente ontdekkingen van archeologen, taalkundigen en genetici, wordt deze beweging van mensen, taal en religieuze overtuigingen bevestigd.

Deze tocht door de rijken van de oude doden samenvattend: Rond 3500 v. Chr. migreerden de Kura-Araxes, de voorouders van de Hurrianen, van de Araratvlakte naar de rand van de Vruchtbare Sikkel, in een grote boog van Noordwest-Iran naar Oost-Anatolië en via Libanon naar de Jordaanvallei. Hun eerste stedelijke centrum, Urkesh, lag aan de Mardinpas in het Taurusgebergte, een gebied dat rijk was aan hout, koper en zilver dat werd verhandeld met de gebieden in het zuiden en westen in Mesopotamië en de Levant.

Het hart van Urkesh was de tempel, gebouwd in een zuidelijke Mesopotamische stijl rond 3500 v. Chr. Hij stond boven een necromantische put, de abi. Deze put werd gebruikt om de "helse goden" op te roepen, die "vroegere goden" werden genoemd (of met de Akkadische naam Anunnaki), aan wie offers werden gebracht in ruil voor hun zegeningen en bescherming. Deze "voormalige goden" waren naar de onderwereld gestuurd door de koning van het pantheon, de storm-god Teshub, de Hurriaanse vorm van Baäl, Zeus, en Jupiter. De vader van de Hurriaanse goden was Kumarbi, en zijn woonplaats was, volgens verschillende Hurriaanse rituele teksten, Urkesh.

In de tijd van Abraham, Izaäk en Jakob woonden er al eeuwenlang Hurriërs in Kanaän, die zich al in 2850 v. Chr. in de buurt van het Meer van Galilea vestigden. Een Mesopotamisch leger streed tegen de Hurriërs (Horieten) bij de berg Sinaï, Jakobs zonen Simeon en Levi slachtten de Hurriërs van Sichem af, en meer dan vierhonderd jaar later smeedde Gideons zoon Abimelech een complot met de Hurriërs "zonen van Hamor" om zijn halfbroers te doden, om korte tijd later te sterven in een opstand van zijn vroegere kameraden.

En natuurlijk is er de dorsvloer die David kocht van Araunah, de Hurrische koning van het Jebusitische Jeruzalem, een plaats die tot op de dag van vandaag van diepgaande spirituele betekenis is. Het is waarschijnlijk de plaats waar Abraham op de proef werd gesteld bij het binden van Izaäk; de plaats waar David en Araunah de Engel van YHWH met een getrokken zwaard zagen "staande tussen aarde en hemel,"[15] zijn hand slechts stilgehouden door de barmhartigheid van God.

Kortom, de Hurriërs hebben een diepgaande en, tot nu toe, niet erkende invloed gehad op de geschiedenis, de wereldreligies en de Bijbel. De concepten van de abi (rituele put), magische cirkels, contact met goden van de onderwereld, offers aan de voorouderlijke doden, en verering van langgestorven koningen - de "machtige mannen die van oudsher waren", de Nephilim/Rephaïm - werden verspreid over het oude Nabije Oosten en gaan tot op de dag van vandaag de hele wereld rond.

Dit alles werd ingegeven door de geesten die in een ver verleden naar de berg Hermon afdaalden. Ondanks zijn huidige status als gevangene in een diep, donker hol (wat wellicht de inspiratiebron was voor de wijze van contact die hij verkoos - 's nachts, ondergronds, in een rituele put), lanceerde Shemihazah, hoofd van de opstandige Wachters, misschien werkend via de geesten van zijn kinderen die in de zondvloed werden vernietigd, een alternatieve spiritualiteit die zich niet uitstrekt tot onze Vader in de hemel, maar tot de goden van de wereld beneden, het dodenrijk. Deze religie wordt vandaag de dag nog steeds in verschillende vormen over de hele wereld beoefend.

De opstand op de berg Hermon, en de geest die deze leidde, hadden een blijvende invloed op het oude Israël. Hij heeft ook de westerse wereld gevormd door zijn invloed op de godsdiensten van de Grieken en de Romeinen. Kumarbi, de god-vader van de Hurrianen, die wij identificeren als het Wachter-opperhoofd Shemihazah, is door de eeuwen heen met vele namen aangeduid. En het schijnt dat zijn cultus is verspreid door de verspreiding van de nakomelingen van Noach uit de vlakte van Ararat.

Volgend deel: De Kanaänitische schepper-god, El

Eindnoten:

^[1] Gilbert and Gilbert (2019), op. cit., p. 110.

^[2] Matthew 17:1.

^[3] Douglas Mangum, “Interpreting First Peter 3:18–22.” In Faithlife Study Bible (Bellingham, WA: Lexham Press, 2016).

^[4] 2 Peter 2:4. The word translated “hell” is Greek tartarōsas ; literally, “thrust down to Tartarus.”

^[5] Roland de Vaux, “Les sacrifices de porcs en Palestine et dans l’Ancien Orient.” Von Ugarit nach Qumran: Festschrift O. Eissfeldt (ed. J. Hempel and L. Rost) BZAW 77 (Berlin: Topelmann, 1958), p. 261.

^[6] George Heider, The Cult of Molek: A Reassessment (Sheffield: JSOT Press, 1985), pp. 390–391.

^[7] Numbers 25:1–18.

^[8] Deuteronomy 32:48–49.

^[9] Hoffner, op. cit., pp. 388–389.

^[10] Judd Burton, “The War of the Words, God-kings, and Their Titles: A Preliminary Report on the Linguistic Relationship Between the Rephaim and Royal Titles in Eurasian Languages.” Bulletin of the Institute of Biblical Anthropology (2021), p. 7.

^[11] Brian B. Schmidt, Israel’s Beneficent Dead: The Origin and Character of Israelite Ancestor Cults and Necromancy (Doctoral thesis: University of Oxford, 1991), pp. 158–159.

^[12] Burton, op. cit.

^[13] Ibid.

^[14] Alexei Kassian, “Lexical Matches between Sumerian and Hurro-Urartian: Possible Historical Scenarios.” Cuneiform Digital Library Journal (2014:004), https://cdli.ucla.edu/pubs/cdlj/2014/cdlj2014_004.html, retrieved 3/5/21.

^[15] 1 Chronicles 21:16.

Bron: The Second Coming of Saturn Part 11: Threshing Floors and Portals » SkyWatchTV