De schipbreuk van het Iran beleid

Is Joe Jozef vergeten?

Sinds de dag dat er in Egypte een Farao opkwam die "Jozef niet kende", is de dialectiek van het Joodse volk in de diaspora dezelfde geweest. De Joden worden eerst verwelkomd en goed behandeld, maar na verloop van tijd worden zij talrijker en verwerven rijkdom, invloed en positie in de samenleving. Ze doen het buitengewoon goed. De reden daarvoor is omstreden, maar het feit valt niet te ontkennen.

En dan wordt de plaatselijke bevolking ongelukkig met hen. Misschien voelen ze zich bedreigd, misschien afgunstig, misschien hebzuchtig naar de bezittingen die de Joden vergaarden. Misschien stoten ze zich gewoon aan het koppige anders-zijn van de Joden. Dan komt de meerderheid in opstand, legt hen beperkingen op, vervolgt hen, verarmt hen, verdrijft hen, vermoordt hen, of al deze dingen.

Het gebeurde in Egypte, in het Romeinse Rijk, in Engeland, Spanje, Byzantium, het Russische Rijk, Irak, en natuurlijk in het Europa van de 20e eeuw. Keer op keer. Uiteindelijk realiseerden de zionisten zich dat de enige manier om uit deze dialectiek te breken de terugkeer naar Joodse soevereiniteit was, het stichten van een Joodse staat van, door en voor het Joodse volk. Na een moeizame strijd en een bijzonder gruwelijke episode van massamoord op grote schaal, slaagden zij erin een staat op te bouwen in het historische thuisland van het Joodse volk.

Maar toch verdween de dialectiek niet. Integendeel, zij verhief zich tot een hoger abstractieniveau, waarbij de hele wereld de rol speelde van de diaspora-naties en de Joodse staat die van hun Joodse gemeenschappen; vandaar de uitdrukking "Israël is de Jood onder de naties" (gewoonlijk toegeschreven aan Golda Meir).

Net als de verschillende koningen, prinsen en sultans die de Joden adopteerden of afwezen, namen de naties van de wereld standpunten in over de Joodse staat. Maar naarmate zij sterker en rijker werd, en haar volk gelukkiger en succesvoller, groeide in de hele wereld de wrok tegen haar. Net zoals de Joden werden beschuldigd van het vermoorden van christelijke kinderen om hun bloed te verkrijgen, werd de Joodse staat beschuldigd van gruwelijke misdaden tegen de Palestijnen. Een beruchte parallel, een bloedhater van de 21e eeuw genoemd, was de beschuldiging dat de IDF de jonge Mohammed al-Dura had vermoord, die een cause célèbre werd voor Israël-haters over de hele wereld. Net zoals Joden in het middeleeuwse Europa werden gezien als kwade wezens omdat zij weigerden de doctrines van het christendom te aanvaarden, wordt Israël vandaag de dag een racistische en apartheidsstaat genoemd.

Wat er gebeurd is, is dat terwijl de traditionele Jodenhaat (hoewel sterk groeiend onder de radar, vooral onder de lagere economische klassen in het Westen) in ieder geval publiekelijk niet meer modieus is, de misozionie, haat tegen Israël wat niet minder extreem, irrationeel en obsessief is dan het nazi-antisemitisme, is weer in opmars. Internationale instellingen zoals de VN hebben het opgenomen als pijler van hun "morele" bouwwerken, en het is een lakmoesproef geworden voor ideologische zuiverheid aan de linkerzijde.

Dit is niet vanzelf gebeurd. Het was een opzettelijk gevolg van de Sovjet cognitieve oorlogsvoering. Vanaf de jaren '60 versterkte de KGB doelbewust de anti-Israël sentimenten, en werkte eraan om die te creëren met alle middelen die tot haar beschikking stonden. De Sovjets, die goed begrepen welke kracht de misozionie erfde van haar Jodenhatende wortels, benadrukten de demonisering van Israël in haar propaganda, wat in hoge mate bijdroeg tot de kracht en de verspreiding ervan. Met name de valse identificatie van het zionisme met racisme en apartheid was een creatie van de KGB.

Het officiële Amerikaanse beleid is relatief niet-misozionistisch geweest sinds Harry Truman in 1948 de rol van Cyrus de Grote speelde tegenover de Joodse staat. Elementen in het State Department zijn altijd tot op zekere hoogte bevooroordeeld geweest tegen Israël, maar over het algemeen was het Amerikaanse beleid rationeel, zelfs vriendelijk, tenzij Amerikaanse belangen (meestal verbonden met olie) anders dicteerden.

Met het Obama presidentschap werd Amerika's Mideast beleid gedreven door meer dan strikte overwegingen van Amerikaanse belangen. Barack Obama zag zichzelf als gemotiveerd door morele overwegingen, maar zijn morele principes waren die van hedendaags links (met een bijdrage van zwarte bevrijdingstheologie). Hij nam de sovjetopvatting over Israël aan als een kolonialistische uitbuiter van gekleurde mensen, en zag premier Binyamin Netanyahu als een persoonlijke vijand.

Maar hij wist dat het Amerikaanse volk, met name ook de evangelische christenen, nog niet klaar waren voor een president die Israël uitdrukkelijk zou veroordelen als een staat die niet zou mogen bestaan. Dus hanteerde hij een tweeledige strategie. Enerzijds verzekerde hij de Amerikanen herhaaldelijk dat hij zich inzette voor de veiligheid van Israël ("een onbreekbare band"), en hij steunde militaire hulp aan Israël, wat een boodschap van steun uitstraalde terwijl het een hefboom was om haar te controleren, en daarmee haar binnenlandse militaire industrieën verzwakte.

Anderzijds werkte hij aan de verzwakking van Israël en de versterking van haar vijanden, waaronder de PLO maar vooral Iran. Het nucleaire akkoord (JCPOA) met Iran, dat tot gevolg had dat het nucleaire programma van Iran werd beschermd in plaats van ontmanteld, was een directe bedreiging voor het voortbestaan van Israël. En toch, de kronkelige uitleg over hoe deze regeling de VS ten goede zou komen, hield geen steek. Wat is er met "dood aan Amerika" dat hij niet begreep? Wat is er met de door Iran gesponsorde drugshandel hoe dat in het belang van Amerika is? Heeft het Iraanse regime ooit iets anders gedaan als reactie op de geschenken die het van de VS heeft ontvangen, dan de steun aan het terrorisme op te voeren en meer druk uitoefenen om zijn invloedssfeer uit te breiden, zodat het zijn beoogde slachtoffers (Saoedi-Arabië, Israël, Jordanië en Egypte) omsingelt?

Het antwoord is dat Obama het traditionele, op belangen gebaseerde beleid heeft vervangen door een beleid dat is gebaseerd op zijn begrip van moraal. Helaas hebben zijn onwetendheid van de geschiedenis en scheve ideologie een even scheve moraal opgeleverd, waarin geen plaats is voor een Joodse staat. Het Amerikaanse beleid was soms niet erg ondersteunend voor Israël geweest, wanneer de perceptie was dat de belangen van de VS dit vereisten. Maar voor het eerst werd het ideologisch anti-Israël.

Obama werd in 2017 vervangen door Donald Trump. Wat zijn motieven ook waren, de acties van Trump in zowel de symbolische als de concrete sfeer waren consequent pro-Israël. In het bijzonder haalde hij de VS uit het gevaarlijke JCPOA en verhoogde hij de druk op Iran, zowel door middel van sancties als door het bijstaan van de doelwitten van Irans agressie, Israël en de soennitische Arabische staten. Het beleid van Trump heeft het zeer impopulaire regime in Iran ernstig verzwakt (Obama had het regime gesteund toen het in 2009 in eigen land werd uitgedaagd door de Groene Beweging).

Trump en zijn beweging werden verslagen in een opmerkelijk rancuneuze en brutale verkiezingsstrijd die de VS bitter verdeeld achterliet. De regering Joe Biden heeft haar buitenlands beleidsteam bijna volledig samengesteld uit voormalige ambtenaren van de regering-Obama, en heeft een aantal bijzonder anti-Israël personen benoemd op sleutelposities, waaronder die welke zich met Iran zullen bezighouden. In zijn eerste dagen heeft Biden verschillende acties van Trump met betrekking tot de Palestijnen teruggedraaid, door de hulp aan de Palestijnse Autoriteit en de UNRWA, het Palestijnse vluchtelingenagentschap van de VN te herstellen, het consulaat in Jeruzalem, dat de officieuze ambassade van de VS in "Palestina" was, te heropenen, en door toe te zeggen dat het PLO-kantoor in Washington weer mag openen.

Maar het is in verband met Iran dat het voornemen om Obama's beleid voort te zetten het meest verontrustend is. Hoewel minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken (de "goede politeagent" in de regering) heeft gezegd dat Iran geen verlichting van de sancties zal krijgen totdat het land "terugkeert naar de naleving" van de JCPOA, heeft Biden Iran al een aantal belangrijke geschenken gegeven: Hij heeft gezegd dat hij de door Iran gesponsorde Houthi-guerrilla's in Jemen zal schrappen van de lijst van terroristische organisaties; hij zal niet langer wapens verkopen aan Saoedi-Arabië ter ondersteuning van hun oorlog tegen de Houthi's; en hij heeft de op handen zijnde verkoop van F35-vliegtuigen aan de VAE, een Iraanse vijand en recente bondgenoot van Israël, opgeschort.

Israël heeft gewacht op het telefoontje van Biden naar premier Netanyahu, omdat Netanyahu bewijsmateriaal wil presenteren over de Iraanse nucleaire ontwikkeling, en wil betogen dat het opnieuw toetreden tot het JCPOA in zijn huidige vorm of met minimale wijzigingen een ernstige vergissing zou zijn. Biden wil dit gesprek blijkbaar liever niet voeren, wat zou kunnen leiden tot een openlijke breuk met Israël. Tot nu toe heeft hij niet gebeld.

Ik weet niet waar Biden staat, en of dat hij überhaupt ergens is. Maar het lijkt zeker dat de nieuwe regering is teruggekeerd naar het beleid uit het Obama-tijdperk inzake kwesties die Israël aangaan. Ik vraag me af of iemand van hen zich heeft afgevraagd of het wel rationeel is om het vrouwenhatende, homofobe, dictatoriale, terreurverspreidende, expansionistische Iraanse regime aan kernwapens te helpen?

Stoort het bestaan van een Joodse staat hen dan zo erg?

Bron: Has Joe Forgotten Joseph? | Abu Yehuda