Israël zit vast

In mijn vorige post schreef ik dat coëxistentie tussen Joden en Arabieren in het Land Israël onmogelijk was. Sindsdien heb ik te horen gekregen dat ik ongelijk heb - het is noodzakelijk. Het alternatief voor coëxistentie zou een burgeroorlog zijn, een oorlog die ons land zal vernietigen. Het lijdt geen twijfel dat zo'n oorlog verschrikkelijk zou zijn. Maar als ik gelijk heb, dan bekijken mijn critici het van de verkeerde kant. In plaats van het te proberen en te falen om met de Arabieren samen te leven, moeten we een manier vinden om apart van de Arabieren te leven zonder een rampzalige oorlog te veroorzaken.

Waarom denk ik dat coëxistentie onmogelijk is? Omdat - zoals de afgelopen weken overtuigend is aangetoond - de combinatie van de aard van de Arabische cultuur, gecombineerd met het alomtegenwoordige Palestijnse verhaal, de goed georganiseerde en gefinancierde antizionistische krachten, en het effectieve gebruik van de media, met name de sociale media, dat onmogelijk maken.

Laat ik om te beginnen duidelijk maken dat ik het heb over het hele Land Israël, en daarmee bedoel ik al het land tussen de rivier en de zee, van de Golan tot de grens met Egypte. Mijn argument is dat als de coëxistentie tussen Arabieren en Joden mislukt binnen de grenzen van het Israël van vóór 1967, zij a fortiori (of kal v'homer) niet kan slagen binnen de grotere grenzen van het gehele Land Israël.

Laten we eens kijken hoe de verschillende factoren die samen een perfecte storm van conflict hebben doen ontstaan.

Ten eerste is er op de achtergrond het verhaal. Het verhaal zegt dat de Joden het land van de Arabieren hebben gestolen, en dat de staat onwettig is. Met "de bezetting" wordt de Joodse soevereiniteit bedoeld die in 1948 tot stand kwam, en het verhaal zegt dat rechtvaardigheid vereist dat de Arabieren terugkrijgen wat de Joden van hen afnamen; als uitvloeisel daarvan is alles wat de Arabieren moeten doen om het te krijgen, legitiem. Zij zijn de "oorspronkelijke eigenaars van het land" en de Joden zijn buitenlandse veroveraars. Dit wordt geloofd door bijna 100% van de Arabieren die in het Land Israël wonen. Sommigen van hen sluiten zich liever aan bij organisaties als Hamas, Fatah, de PFLP of de Islamitische Jihad, en vechten. Anderen onderhouden hun eigen tuinen, werken en zorgen voor hun gezin. Maar allemaal geloven ze in het verhaal, en de meesten geloven dat de Joodse aanwezigheid in "hun" land slechts tijdelijk is.

Het verhaal gaat uit van een "Palestijns volk" dat al eeuwen in het land bestaat. Dat is een fictie. Slechts enkele Palestijnen kunnen hun antecedenten traceren van vóór ongeveer 1830, niet zo lang vóór de zionistische "invasie". Maar sinds het midden van de jaren zestig zijn de Arabisch sprekende mensen in het land Israël begonnen zichzelf te definiëren als een volk, analoog (uiteraard) aan het Joodse volk, waarvan zij openlijk ontkennen een volk te zijn.

In de Arabische cultuur heeft persoonlijke, familiale, tribale en nu ook nationale eer een zeer hoge prioriteit. Het herstel van verloren eer rechtvaardigt geweld - sterker nog, als het verlies gewelddadig was, moet de reactie dat ook zijn. Loyaliteit aan de groep en doorzettingsvermogen in het streven naar gerechtigheid zijn belangrijke waarden. Rekeningen moeten worden vereffend, en in de grootboeken van de Palestijnse Arabieren staat veel dat de Joden hun verschuldigd zijn.

Dit verhaal is al bij verschillende generaties Arabieren ingeprent, zowel in de gebieden, door Hamas, de PA en de UNRWA, terwijl in Israël de staat heeft besloten zich niet te bemoeien met iets anders dan expliciete antisemitische ophitsing in het Arabische onderwijssysteem (de PA/Hamas/UNRWA-systemen bevatten natuurlijk wel dergelijke ophitsing).

De verschillende groepen die belang hebben bij het scheppen van wanorde in het Land, waaronder de Palestijnse terreurgroepen, de Europese Unie en sommige Europese regeringen, internationaal en Israëlisch extreem links, Turkije, Iran, en anderen, begrijpen het verhaal, dragen het uit en maken er effectief gebruik van. Zo wordt bijvoorbeeld het juridische geschil over de uitzetting van een paar niet betalende huurders in Oost-Jeruzalem aan het Arabische publiek voorgesteld als een voortdurende poging om Arabieren etnisch te zuiveren en hun land te stelen. In het kader van het verhaal spreekt het voor zich.

Aanhangers van Hamas maakten gebruik van een jaarlijkse mars van (meestal) religieuze Joden ter gelegenheid van de hereniging van Jeruzalem in 1967 en van een besluit van de politie om het plein voor een van de poorten van de oude stad af te sluiten, en presenteerden deze als een "aanval op al-Aqsa". Dit leidde tot rellen, die werden beantwoord met extra acties van de politie, die beledigend waren voor de religieuze gevoeligheden van de Arabieren. Zij reageerden voorspelbaar met een escalatie van geweld. Tegelijkertijd kwam Hamas tot de "verdediging van al-Aqsa" door raketten af te vuren, eerst op Jeruzalem en vervolgens op de rest van het land. Terwijl ik dit schrijf, heeft Hamas bijna 3.000 raketten op Israël afgevuurd.

De IDF schijnt op weg te zijn om een groot deel van het vermogen van Hamas om te vechten te vernietigen, hoewel de algemene strategie lijkt te zijn Hamas op zijn plaats te houden. Maar de rellen in Jeruzalem hebben zich over het hele land verspreid naar de meeste plaatsen waar gemengde Joodse en Arabische bevolkingsgroepen wonen. En de rellen, die gewoonlijk werden gekenmerkt door geweld tussen Arabieren en politie, hebben een verontrustend karakter gekregen: zij beginnen te lijken op pogroms, waarbij synagogen in brand worden gestoken, Joodse bedrijven worden aangevallen, Joden op straat en in hun huizen worden geslagen of vermoord, en de slachtoffers het gevoel hebben dat de autoriteiten hen niet kunnen of niet willen helpen. Er is een wijdverbreid gevoel dat een grens is overschreden. Waarom hebben wij een Joodse staat, als wij niet eindelijk een einde willen maken aan pogroms en vervolgingen?

Op dit punt wil ik een waarschuwende opmerking maken: als je de niet-Israëlische media leest, of de linkse Israëlische media zoals Ha'aretz, dan krijg je te horen dat wat er gaande is "botsingen" zijn tussen extremistische Arabieren en Joden. "Beide partijen" houden zich bezig met gewelddadig gedrag. Dit is zeer misleidend. Grote groepen Arabieren zijn tekeergegaan in Lod, Haifa, Acco, Yafo, en andere plaatsen, tegenover een handvol Joodse extremisten die Arabieren hebben aangevallen. Sommige geruchtmakende gevallen van Joods geweld zijn in de media verkeerd gerapporteerd. Zo werd een 12-jarige Arabische jongen ernstig verbrand door een molotovcocktail die in zijn huis was gegooid; dit werd in de media gezien als een voorbeeld van Joodse verdorvenheid, totdat werd vastgesteld dat Arabieren het hadden gedaan, hetzij als gevolg van een familieruzie of gewoon per ongeluk.

De ongeregeldheden worden gevoed door "nepnieuws" op de Palestijnse media - dat wil zeggen de officiële media van de Palestijnse Autoriteit en Hamas - en natuurlijk op de sociale media. De waarheid over ons conflict is vaak ideologisch. De schietpartij op de jonge Mohammad al-Dura in september 2000, waarvan duidelijk werd aangetoond dat het om een hoax ging, wordt zowel in het islamitische Midden-Oosten als in Europa bijna door iedereen geloofd. Evenzo het "bloedbad van Jenin" in 2002 dat nooit heeft plaatsgevonden, en talloze andere valse beschuldigingen. Voor veel mensen, waaronder Israëlische Arabieren, is wat iets waar maakt, of het past in het verhaal, niet of het overeenkomt met de werkelijkheid. De media bieden een eindeloze reeks misdaden tegen Arabieren die gewroken moeten worden, omwille van de eer.

Dit alles heeft een klimaat geschapen waarin de Arabische grieven zo groot zijn geworden dat ze niet meer door compromissen kunnen worden verzoend. Tegelijkertijd zijn zij niet bang om gewelddadig uit te halen, omdat zij beseffen dat wij nooit genoeg politie kunnen hebben om 20% van de bevolking fysiek in bedwang te houden, en dat wij evenmin de wil hebben om het soort totalitaire maatschappij te worden die hen met geweld in bedwang zou trachten te houden.

Deze vijandigheid is al lange tijd genormaliseerd onder de Arabieren van Judea/Samaria, en natuurlijk Gaza. De mate waarin zij Joden ontmenselijken werd duidelijk tijdens de "Stabbing Intifada" van 2015-2016, toen bijna om de dag terreuraanslagen tegen willekeurige Joden werden gepleegd, door Arabieren uit de gebieden (en in een paar gevallen Israëlische Arabieren). De daders waren mannen en vrouwen zelfs vanaf 13 jaar tot de middelbare leeftijd toe. Nu lijkt het erop dat de neiging om ons te ontmenselijken zich ook heeft uitgebreid tot een groter aantal van onze Arabische burgers.

Dit is geen trend die we kunnen omkeren. Israëli's, Joodse en Arabische, consumeren media in "opiniebubbels", waarin tegengestelde standpunten eenvoudigweg niet voorkomen, en de meest extreme standpunten de overhand plegen te krijgen. Goedbedoelde pogingen om de groepen samen te brengen hebben eenvoudigweg niet de emotionele kracht om het gevoel van grief en onrechtvaardigheid te overwinnen dat voortdurend in deze bubbels wordt gevoed.

We kunnen Hamas in Gaza verpletteren en de PA in Judea/Samaria omverwerpen (hoewel onze leiders in geen van beide geïnteresseerd lijken te zijn). Mogelijk zullen de rellen onder onze Arabische burgers afnemen; vanuit economisch oogpunt brengen zij grote schade toe aan de Arabische gemeenschappen. Maar we kunnen het verhaal niet bestrijden - of ons vertrouwen herwinnen dat onze Arabische buren morgenvroeg níet zullen opstaan en besluiten ons neer te steken.

De dynamiek die ons in deze situatie heeft gebracht, zal niet verdwijnen. Het verhaal is even sterk of sterker dan ooit, en onze vijanden dringen er zo hard als ze kunnen op aan. Vanwege de onveranderlijke geografische kenmerken van het Land Israël is er geen alternatief voor blijvende Israëlische controle over het hele land, van de rivier tot aan de zee. Twee-staten-fantasieën blijven fantastisch, en elke terugtrekking zal worden beantwoord met verdere agressie. Dit is geen speculatie; Gaza is het bewijs. Dat betekent dat we, naast de vijandige Arabieren binnen de Groene Lijn, te maken krijgen met nog radicalere Arabieren daarbuiten.

Ik zie het voortbestaan van een Joodse staat Israël als een fundamentele noodzaak. Maar als coëxistentie onmogelijk is, en als het afstoten van de gebieden waar de meeste Arabieren wonen ook onmogelijk is, wat is dan het alternatief?

Meir Kahane begreep dit, maar misschien vanwege de racistische en religieuze ondertonen in zijn denken, werden zijn ideeën onder verdenking gesteld, en hij en zijn partij werden buiten de wet gesteld. Maar in één ding had hij gelijk: wil de Joodse staat blijven bestaan, dan kan deze geen grote Arabische minderheid blijven hebben. Ik ben er zeker van dat veel Israëli's het daar in hun hart mee eens zijn, maar dat zij hun instemming niet durven te betuigen uit angst om voor "racist" of erger te worden uitgemaakt. Maar ras heeft niets te maken met wat in de grond een nationaal conflict is, en het is zelfs een uiterst nutteloos concept.

Israël zit klem. Het zit vast tussen links en rechts, zonder regering, het zit vast met Hamas die het leven ondraaglijk maakt in het zuidelijk deel van ons land en die periodieke oorlogen vereist om "het gras te maaien" zonder oplossing, het zit vast met toenemend antisemitisch geweld en misdaad van zijn Arabische minderheid, en het zit vast met de noodzaak om Judea en Samaria te behouden maar het onvermogen om er te bouwen.

Om uit het slop te geraken moeten we expliciete nationale doelen stellen en een beleid volgen om onze soevereiniteit over het hele Land Israël te doen gelden, onze vijanden te verslaan, en diegenen die vijandig staan tegenover Joden of de Joodse staat, te verdrijven.

Bron: Israel is Stuck | Abu Yehuda