Wanneer zal Israël haar eer herwinnen?

In 1981 presenteerde Menachem Begin wat volgens hem de belangrijkste lessen waren die uit de Holocaust konden worden geleerd. Velen herinneren zich de eerste les: "als een vijand van ons volk zegt dat hij ons wil vernietigen, geloof hem dan" - en de leiders van Israël lijken dit ter harte te hebben genomen, althans wat Iran betreft. Maar hoe zit het met Begins vierde les?

Joodse waardigheid en eer moeten onder alle omstandigheden worden beschermd. De kiem van Joodse vernietiging ligt in het passief toestaan dat de vijand ons vernedert. Alleen wanneer de vijand erin slaagt de geest van de Jood bij leven tot stof en as te maken, kan hij de Jood bij zijn dood tot stof en as maken. Tijdens de Holocaust was het pas nadat de vijand de Joden had vernederd, hen onder de voet had gelopen, hen had verdeeld, hen had misleid, hen had gekweld, broeder tegen broeder had opgezet, dat hij hen, bijna zonder weerstand, naar de poorten van Auschwitz kon leiden. Daarom, te allen tijde en koste wat het kost, bescherm de waardigheid en de eer van het Joodse volk.

Helaas lijkt het leiderschap van de Joodse staat dit de afgelopen decennia te hebben genegeerd. Keer op keer, wanneer het Joodse volk, haar staat, of zijn instellingen zoals zijn leger of politie, worden vernederd, bedrogen, of behandeld als onmensen, is ons beleid om de "pragmatische" koers te nemen, het spuug van onze vijanden af te vegen, en te doen alsof er niets ernstigs is gebeurd.

Voorbeelden in overvloed. Denk aan de Oslo Akkoorden. Bijna vanaf de eerste dag, nadat Arafat in het Engels een document had ondertekend waarin hij "het recht van de Staat Israël om in vrede en veiligheid te bestaan" erkende, begon hij in het Arabisch op te roepen tot jihad tegen die Staat. Dit was het begin van een patroon, waarbij diplomatieke eisen al snel werden afgewisseld met terreuraanslagen. Tussen 1993 en 2000 werden meer dan 150 Israëli's vermoord (later zou de Tweede Intifada nog eens meer dan 1100 levens eisen). En toch werden Arafat en de PLO na Oslo nog jarenlang beschouwd als onze "vredespartners". Hoe is dat mogelijk? Was er niemand in de Staat Israël die Arabisch verstond? Was er niemand die het verband kon zien tussen Arafat en de golven van terreur die hij ontketende?

De antwoorden liggen voor de hand. De misleidingen en andere slagen tegen onze eer - er is geen ergere vernedering dan moord zonder aanzien des persoons - werden, bij gebrek aan een beter woord, geabsorbeerd. Geabsorbeerd en laten passeren in het streven naar vrede, alsof het toestaan van de vernedering van onze staat en ons volk de zaak van de vrede ten goede zou komen! Integendeel, zoals we spoedig ontdekten.

Over moord zonder pardon gesproken: in een vergeefse poging om verlicht over te komen bij de Europeanen, die onze Joodse darmen toch al haten, en in strijd met onze eigen bijbelse traditie, executeren wij geen terroristische moordenaars, hoe gruwelijk hun misdaden ook mogen zijn (de enige uitzondering, Adolf Eichmann, onderstreept alleen maar de regel). In plaats daarvan sluiten wij hen met hun landgenoten op in enkele van de meest comfortabele gevangenissen ter wereld, terwijl wij de terroristische organisatie die hen tewerkstelt toestaan hun families royale salarissen uit te betalen.

Hier is nog een voorbeeld. In mei 2010 gingen onze marinecommando's aan boord van een Turks schip, de Mavi Marmara, dat "activisten" vervoerde om te proberen de blokkade van Gaza te doorbreken. In plaats van automatische wapens hadden de commando's paintballgeweren bij zich, wat - ongeacht het uiteindelijke resultaat - belachelijk en gênant was. Gelukkig voor hen hadden ze ook pistolen, hoewel ze de instructie hadden gekregen die niet te gebruiken tenzij hun leven in gevaar was. "Wij kwamen om te praten, zij kwamen om te vechten," citeerde het ministerie van Buitenlandse Zaken de woordvoerder van de IDF.

Ze werden op het dek van het schip opgewacht, niet door de "vredestichters" die ze verwachtten, maar door terroristen gewapend met knuppels, messen, ijzeren staven en andere "koude" maar dodelijke wapens. Ze werden geslagen en gestoken, en één van hen werd zeer ernstig gewond in zee gegooid (hij overleefde het). Pas nadat zij benedendeks waren gebracht, en een pistool dat van een gewonde soldaat was afgepakt tegen hen werd gebruikt, schoten zij zich een weg uit de val. Daarbij werden negen van de Turkse terroristen gedood.

Wat hier fout is, is dat Israël - de IDF - een poging om zijn (wettelijke) blokkade te schenden, begroette met een vertoon van zwakte in plaats van kracht. Afgezien van de praktische mislukking - hoogstwaarschijnlijk zouden er aan beide zijden minder gewonden of doden zijn gevallen als de commando's aanvalsgeweren hadden gedragen in plaats van paintballgeweren - hebben we het verkeerde signaal afgegeven. De paintballgeweren zeggen "we willen niemand pijn doen", maar wat we hadden moeten zeggen was "jullie komen niet in Gaza en we zullen alle middelen gebruiken die nodig zijn om jullie tegen te houden".

Ditzelfde incident leidde later tot een nog groter verlies van eer, toen Barack Obama onze premier, Binyamin Netanyahu, drie jaar later onder druk zette om zijn excuses aan te bieden aan de antisemitische Turkse tiran Erdoğan. In een van de meest vernederende episodes uit Netanyahu's carrière, "betuigde hij Israëls verontschuldiging aan het Turkse volk voor alle fouten die mogelijk hebben geleid tot het verlies van levens of verwondingen en stemde hij ermee in om een overeenkomst te sluiten over compensatie/niet-aansprakelijkheid." In 2016 betaalde Israël inderdaad 20 miljoen dollar aan de families van de terroristen die hadden geprobeerd onze soldaten te doden. Beloften van verbeterde betrekkingen tussen Israël en Turkije zijn niet uitgekomen. Maar ja, gedrag dat minachting in plaats van respect oproept, loont zelden.

Overigens gebruikte Obama vernedering vaak als beleidsinstrument. Hij verpersoonlijkte opzettelijk zijn meningsverschillen met het beleid van Israël, en stapelde minachting op Netanyahu. In een van de domste beledigingen uit de geschiedenis noemde een plaatsvervanger van de Amerikaanse president de gevechtsveteraan die Obama had getrotseerd door het Amerikaanse Congres toe te spreken ondanks zijn bezwaren, "een lafbek".

Net zoals de louter defensieve reactie op raketaanvallen tot meer raketaanvallen leidt, versterkt Israëls berusting in het verlies van eer en haar aanvaarding van vernedering haar vijanden. Dezelfde Erdoğan die Israël vernederde na het incident met de Mavi Marmara heeft vorige week een Israëlisch echtpaar gegijzeld, op grond van een verzonnen beschuldiging van spionage. Zou hij dat met Russen hebben gedaan? Ik betwijfel het.

De laatste jaren is de criminaliteit door Bedoeïenen in het zuiden van Israël geëxplodeerd. Afpersing, illegale wapens en diefstal van wapens en munitie van militaire bases, diefstal van auto's en landbouwwerktuigen, en intimidatie van vrouwen zijn aan de orde van de dag. Er zijn zelfs verkrachtingen en moorden gepleegd. De handhaving is laks, deels uit angst voor represailles door getuigen, politieagenten en zelfs rechters. Een paar dagen geleden raakten twee Bedoeïenenclans verwikkeld in een hevige strijd die begon met het gooien van stenen en eindigde met steken en schieten, vlak voor de ingang van het Soroka ziekenhuis in Beer Sheva. Dit is mogelijk omdat de staat en zijn organen door de misdadigers worden veracht.

Eer verlies je door toe te geven aan onredelijke eisen, verwondingen te negeren en iemand toe te staan te proberen je pijn te doen (ook al slaagt hij daar niet in). Eer gaat verloren als je dreigementen uit die je niet uitvoert of regels die je niet handhaaft. Alleen al het feit dat we openlijk antisemitische vijanden, Hamas en de PLO, toestaan te bestaan, enclaves binnen Eretz Yisrael te regeren en terroristische aanvallen op ons volk uit te voeren, betekent een verlies van eer.

Eer kan worden teruggewonnen door, indien mogelijk, krachtig te reageren op pogingen tot afpersing, en nooit door verzoening, en door disproportionele reacties op uitdagingen van externe vijanden of interne criminelen. Terroristische moordenaars zouden de doodstraf moeten krijgen; als ze op heterdaad betrapt worden, zouden ze hun aanhouding niet mogen overleven.

Israël is niet zwak. Haar leger is aantoonbaar het machtigste in de regio. Haar strijd tegen terreur gedurende ten minste 100 jaar heeft haar instrumenten gegeven die zowel tegen criminelen als terroristen kunnen worden ingezet. Wat weerhoudt haar ervan te doen wat nodig is om haar verloren eer te herwinnen?

Bron: When Will Israel Regain her Honor? | Abu Yehuda