We herkennen Haman. Maar waar zijn Mordechai en Esther?

De Perzen van vandaag, die het islamitische revolutionaire regime van Iran leiden, verklaren consequent hun intentie om Israël te vernietigen en bouwen aan capaciteit voor kernwapens om dat helse doel te bereiken. En dan zijn er nog de westerse media en de academische wereld...

Melanie Phillips - 25 februari 2021

Purim viert de bevrijding van de Joden van het oude Perzië door Mordechai en Esther - twee Joden die de genocidale plannen van de Perzische premier Haman verijdelden door hun moed, durf en strategisch vernuft.

De Perzen van vandaag, die het Iraanse islamitische revolutionaire regime leiden, verklaren consequent dat zij Israël willen vernietigen en ze bouwen gestaag aan capaciteit voor kernwapens om dat helse doel te bereiken.

Netanyahu waarschuwde deze week dat, net zoals "een andere Perzische schurk" probeerde en faalde om het Joodse volk te vernietigen, zo zou ook het "waanzinnige regime" van Iran worden verhinderd om kernwapens te verkrijgen.

Maar er is nog een andere verontrustende analogie die hier kan worden gemaakt. Want het verhaal van Purim vertelt ons over de extreme hachelijke situatie van de Joden in de diaspora, die onontkoombaar kwetsbaar zijn voor nooit eindigende aanvallen.

Op dit moment woedt er in de Westerse wereld een pandemie van schaamteloos antisemitisme, waarbij gebruik wordt gemaakt van beelden en stijlfiguren uit de vroegchristelijke theologie, de nazistische en communistische ideologie en de moderne variant van Jodenhaat, het liberale universalistische dogma dat Israël afschildert als een duivelse staat.

In Amerika promootte de komiek Michael Che de Israëlische vaccinatie-smaad door in de NBC-show "Saturday Night Live" te zeggen: "Israël rapporteert dat ze de helft van hun bevolking hebben gevaccineerd. Ik denk dat het de Joodse helft is."

In Groot-Brittannië heeft de universitair docent in Bristol en pro-Palestijns Joodse samenzweringstheoreticus, David Miller, afgelopen weekend een tirade gehouden waarin hij opriep tot het "einde" van het zionisme als een "functionerende ideologie van de wereld."

Hij lanceerde een directe aanval op Joodse studenten door te beweren dat zij "als politieke pionnen worden gebruikt door een gewelddadig, racistisch buitenlands regime dat bezig is met etnische zuivering," en dat Arabische studenten op de campus daardoor onveilig zijn.

Verontwaardigde oproepen om zowel Miller als Che te ontslaan hebben voorspelbaar hun aanhangers ertoe aangezet om degenen die de "cancelcultuur" veroordelen en tegelijkertijd oproepen om deze individuen te ontslaan, te bekritiseren als hypocrieten.

Antisemitisme is echter uniek. Het wekt niet alleen minachting, angst of haat op. Het stelt Joden voor als uniek kwaadaardig en machtig, een wereldwijde samenzwering om hun eigen belangen te bevorderen ten koste van alle anderen. En de juiste reactie op het kwaad is om het uit te roeien.

Antisemitisme is daarom van nature gestoord, gevaarlijk en zelfs moorddadig, in tegenstelling tot vooroordelen tegen enige andere groep, volk of zaak.

Na de Holocaust ging het van afschuw en schaamte ondergronds, maar de laatste decennia is die sociale controle verdwenen. Dit is grotendeels te wijten aan de marxistische overname van links en zijn agenda van culturele revolutie.

Antisemitisme is dus in het hele Westen gezaaid door Palestinisme, islamisme, black power en de linkse "intersectionaliteits"-agenda, die allemaal hetzelfde doel hebben als extreem-rechtse antisemieten, die in numerieke termen overweldigend zijn overvleugeld.

Bovendien is de westerse cultuur er zelf door doordrongen. Ontelbare mensen kennen de Joden alleen van hatelijke en stereotiepe figuren als Fagin of Shylock. Veel van de grootste literaire, filosofische en artistieke figuren van het Westen waren diepgaande antisemieten.

Het is echter duidelijk dat deze niet kunnen en mogen worden verboden. Een moeilijke en zorgvuldige lijn moet worden getrokken.

In Amerika gaat men ervan uit dat vrije meningsuiting absoluut is en gewaarborgd wordt door de grondwet van de V.S. Gezien de greep die de "cancel-cultuur" nu op het Amerikaanse leven uitoefent, zou men kunnen concluderen dat dit nauwelijks de bescherming biedt die het geacht wordt te bieden.

In Groot-Brittannië, waar de traditie van het gewoonterecht inhoudt dat in grote lijnen alles is toegestaan tenzij het uitdrukkelijk is verboden, is de vrijheid van meningsuiting een gekoesterd beginsel, maar niet absoluut. Het is wettelijk beperkt in bepaalde zeer beperkte omstandigheden, zoals het aanzetten tot geweld of rassenhaat.

Dit gaat terug op de 19e-eeuwse liberale denker John Stuart Mill, die in feite zei dat mensen vrij moeten zijn om te doen wat zij willen, zolang anderen er maar niet door worden geschaad.

Dat is de reden waarom David Miller door de Universiteit van Bristol zou moeten worden ontslagen - niet vanwege de opvattingen die hij verkondigt, maar vanwege de directe bedreiging die hij vormt voor Joodse studenten.

Het is belangrijk een onderscheid te maken tussen dergelijke directe schadelijkheid en de vrijheid om standpunten te verspreiden die anderen schadelijk vinden. Want de poging om dergelijke opvattingen te onderdrukken heeft geleid tot de situatie op de campus waar conservatieve geleerden worden geweerd of met geweld van platforms worden gejaagd, op grond van het feit dat hun opvattingen indruisen tegen een van de orthodoxies waarmee cultureel conformisme momenteel wordt afgedwongen.

Een poging om het antisemitisme uit te wissen zou niet alleen onmogelijk zijn; het is ook fundamenteel verkeerd om iets uit de geschiedenis weg te poetsen. Het idee dat een dergelijke culturele uitwissing werkt als een soort reset naar het jaar nul, en een blanco lei oplevert waarop alleen deugdzame principes kunnen worden geprint, is een vreselijke misvatting.

Afgezien van het voor de hand liggende punt dat nieuwe beginselen zelf slechts oefeningen in culturele intimidatie kunnen zijn, betekent het uitwissen van het verleden dat we er niet de lessen uit kunnen leren die we allemaal moeten leren.

We zouden niet langer in staat zijn te begrijpen waarom mensen de verschrikkelijke dingen deden die ze deden. We zouden de bijdrage van bepaalde denkers aan antisemitisme, eugenetica, raciale vooroordelen of andere barbarismen niet meer kunnen beoordelen omdat we niet meer zouden mogen weten wat zij hebben geschreven of gezegd.

Bovendien maakt het ondergronds duwen van antisemitisme Joden minder veilig dan het openlijk te doen, waar we het allemaal kunnen zien als wat het is. De voormalige leider van de Britse Labourpartij Jeremy Corbyn of Amerika's "Squad" van anti-Joodse, anti-Israël congresvrouwen maken ons attent op de animus tegen Joden die anders het overheidsbeleid onder de radar zou beïnvloeden, waardoor het minder mogelijk wordt om er iets tegen te doen.

Maar we kunnen het nooit uitroeien. Het Westen verkeert in zeer ernstige problemen, zoals we allemaal kunnen zien aan de waanzin over de "cancel"-cultuur, de identiteitspolitiek en de gestage verduistering van tolerantie en rede. Als een cultuur op deze manier ten onder gaat, keert het zich altijd tegen de Joden. We kunnen dit niet meer stoppen dan de getijden terugdraaien.

Wat we wel kunnen doen is wat het Joodse volk altijd heeft gedaan: getuigen van wat er gebeurt, het vastleggen en de daders ter verantwoording roepen.

We moeten ons richten op hun zwakke plekken: hun ijdelheid en narcisme, hun opgeblazen aanspraak op intelligentie en morele deugdzaamheid. We moeten hen publiekelijk aan de schandpaal nagelen als te slordig, te dom en te goedgelovig om een academische functie waardig te zijn.

We moeten de anti-Israël kerken en "mensenrechten" NGO's aan de schandpaal nagelen als aanhangers van racisme, kolonialisme en etnische zuivering, wat we kunnen bewijzen door de nazi-stijl troepen van de Palestijnen en de regelmatige aansporingen om Joden te vermoorden en Israëlische steden als Haifa en Jaffa te stelen, openbaar te maken.

In plaats van westerse antisemieten te verdrijven van het publieke plein, zouden we het zelf moeten gebruiken om hen bloot te stellen aan wat zij het meest vrezen: publieke blootstelling en bespotting als slechte, domme en belachelijke mensen.

Wat Joodse mensen kunnen en moeten doen is zichzelf zo goed mogelijk beschermen. Daarom is Israël de veiligste plaats voor een Jood om te zijn: omdat "nooit meer" in zijn DNA zit.

De onontkoombare kwetsbaarheid van Joden in de diaspora verzwakt hun vermogen om op te staan tegen hun kwelgeesten. In het beste geval maakt het hen timide, en streven ze er alleen maar naar met rust gelaten te worden door hun hoofd naar beneden te houden. In het slechtste geval kiezen zij actief de kant van de vijanden van het Joodse volk. Net als in Amerika, waar zo'n 70 procent van de Joodse gemeenschap Democratisch stemt, scharen zij zich achter de liberale universalistische ideologie die de Joden in het vizier heeft en, in hun verlangen om een niet van echt te onderscheiden deel van de kudde te zijn, vergeten zij dat de Joden altijd buiten de kudde zullen staan.

Mordechai en Esther vergaten niet wie ze waren. Zij weigerden zich te laten intimideren, putten uit hun reserves van moed en keerden de rollen om tegen hun beoogde vernietiger.

Israël zal zich verdedigen tegen de hedendaagse Haman in Teheran. De Joden in de diaspora blijven op een wredere manier blootgesteld.

Melanie Phillips, een Britse journaliste, omroepster en schrijfster, schrijft een wekelijkse column voor JNS. Momenteel is ze columniste voor "The Times of London". Haar persoonlijke en politieke memoires, "Guardian Angel", zijn gepubliceerd door Bombardier, die ook haar eerste roman, "The Legacy", heeft uitgegeven. Ga naar melaniephillips.substack.com voor toegang tot haar werk.

Bron: We recognize Haman. But where are Mordechai and Esther?