Obama's derde termijn

Israël heeft nauwelijks de afwezigheid van een telefoontje nodig om hen te vertellen dat het een ernstig probleem heeft met de nieuwe bewoner van het Witte Huis.

Melanie Phillips - 4 februari 2021

Sommigen maken zich zorgen over het feit dat de Amerikaanse president Joe Biden nog niet de telefoon heeft gepakt om de Israëlische premier Benjamin Netanyahu te bellen. Zij vrezen dat dit zou kunnen wijzen op een nieuwe koelheid van de Verenigde Staten ten opzichte van Israël.

Waarop men zich alleen maar kan afvragen: Op welke planeet leven zulke mensen?

Want Israël heeft het uitblijven van een telefoontje nauwelijks nodig om te weten dat het een ernstig probleem heeft met de nieuwe bewoner van het Witte Huis.

De regering-Biden heeft de financiering van de UNRWA hervat, de Palestijnse missie in Washington heropend en zich opnieuw uitgesproken voor de "tweestatenoplossing". Het heeft dus de Palestijnse agenda van het demoniseren en chanteren van Israël om het te vernietigen opnieuw bekrachtigd, en de Palestijnen weer een status gegeven als ze dat uitoefenen.

Ze heeft ook gezegd dat het wil terugkeren naar de rampzalige nucleaire overeenkomst met Iran uit 2015, bemiddeld door voormalig president Barack Obama, waarvan de voorwaarden het regime in staat stelden om kernwapens te verkrijgen met slechts een korte vertraging, terwijl het geld kon binnenstromen om de oorlog tegen Israël en het Westen te financieren.

Hoewel de regering momenteel zegt dat Iran eerst moet terugkeren naar "volledige naleving", suggereert de voortdurende schending van die overeenkomst door het regime met zijn verhoging van het aantal geavanceerde centrifuges voor uraniumverrijking, dat men gelooft dat Amerika binnenkort zal toegeven.

Dit is ongetwijfeld het gevolg van Bidens onmiddellijke stappen tegen Irans vijanden in de Golf. Deze maatregelen omvatten de "tijdelijke" onderbreking door Amerika van de verkoop van F-35's aan de Verenigde Arabische Emiraten en een "heroverweging" van de aanwijzing als terroristische organisatie door de regering Trump van de door Iran gesteunde Houthi's in Jemen, waartegen Saudi-Arabië vecht.

Nog veelzeggender zijn sommige van Bidens benoemingen. De nieuwe Amerikaanse gezant voor Iran, Robert Malley, die de dubbelhartigheid van Yasser Arafat in Camp David heeft goedgepraat, en zoals senator Tom Cotton (R-Ark.) heeft opgemerkt, "een lange staat van dienst heeft van sympathie voor het Iraanse regime en vijandigheid jegens Israël."

Nog sinisterder is de benoeming van Maher Bitar tot senior director of intelligence bij de National Security Council. Als anti-Israël activist heeft hij jarenlang de BDS-beweging en haar campagnes gepromoot. Als student in 2006 zat hij in het bestuur van de giftige aan de Moslim Broederschap gelinkte Studenten voor Gerechtigheid in Palestina, die Joodse studenten op de campus opjaagt en antisemitische propaganda verspreidt.

Zoals Daniel Greenfield op FrontPage.org opmerkte, schreef Bitar toen hij in Groot-Brittannië studeerde aan het Oxford Refugee Studies Centre, in een artikel dat het "politieke bestaan van Israël als staat de oorzaak is van de Palestijnse onteigening en staatloosheid."

Met andere woorden, Bitar is geen voorstander van een tweestatenoplossing, maar vindt dat Israël - Amerika's belangrijkste bondgenoot in het Midden-Oosten - helemaal niet zou moeten bestaan.

Toch zal deze persoon nu enkele van de zwaarst geclassificeerde inlichtingen waarover de Verenigde Staten beschikken, behandelen. Hij zal beslissen welke informatie de Amerikaanse inlichtingendienst deelt met buitenlandse inlichtingendiensten.

Zoals Greenfield opmerkt, bestaat er, gezien de manier waarop de regering-Obama Israël bespioneerde toen de NSA de communicatie van Israëlische leiders afluisterde tijdens de aanloop naar de nucleaire deal met Iran, nu een reëel gevaar dat Amerika onder Bitar de Israëlische inspanningen om het Iraanse nucleaire programma in te perken, zal belemmeren.

Israël ziet zich dus geconfronteerd met een regering die een actieve bedreiging vormt voor haar veiligheid, zozeer zelfs dat Jeruzalem zeker tot de conclusie moet komen dat het zijn gevoeligste inlichtingen niet langer met de Verenigde Staten kan delen.

Tegelijkertijd hebben regeringsbronnen geprobeerd een Amerikaans-Joodse cyberexpert te besmeuren met de beschuldiging van dubbele loyaliteit. Anne Neuberger, directeur cyberveiligheid bij het National Security Agency, werd door Biden benoemd tot plaatsvervangend nationaal veiligheidsadviseur voor cyber en opkomende technologie in de Nationale Veiligheidsraad.

"Nationale veiligheidsexperts" vertelden vervolgens op de website van Mother Jones over hun "zorgen" dat haar familiestichting geld had gedoneerd aan AIPAC.

Mother Jones vond het gepast om de belangrijke liefdadigheidsactiviteiten van de familie Neuberger in de Joodse gemeenschap en haar connecties met AIPAC op te sommen alvorens de bewering van deze anonieme deskundigen te melden dat de Israëlische regering "een agressieve spionagecampagne tegen de Verenigde Staten voert en grote belangstelling heeft voor het cyberbeleid van de VS."

Maar na het wapen van de dubbele loyaliteit te hebben ingezet tegen een Joodse ambtenaar, kondigde de regering aan dat zij de definitie van antisemitisme, ontwikkeld door de International Holocaust Remembrance Alliance, "omarmt en verdedigt."

De voorbeelden met betrekking tot Israël die in deze definitie worden gegeven, met inbegrip van het vergelijken van Israël met de Nazi's, het racistisch noemen van Israël en het toepassen van een norm op Israël die niet wordt toegepast op andere landen, hebben ertoe geleid dat Israël-hatende progressieve Joden er bezwaar tegen hebben aangetekend.

De goedkeuring ervan door de regering heeft de Israël-steunende Joden dan ook in verrukking gebracht. Toch hebben de gebeurtenissen al gesuggereerd dat het een zinloos gebaar is.

Naast de Neuberger laster, is een voorbeeld hiervan de vaccin laster - de bewering dat Israël zich verzet tegen de wettelijke plicht om COVID-vaccins te verstrekken aan de Palestijnen in de betwiste gebieden. In feite heeft het helemaal geen dergelijke wettelijke plicht; maar het heeft de Palestijnen wel degelijk vaccins en andere apparatuur ter bescherming tegen het virus verstrekt toen zij daarom vroegen.

Door dit alles te ontkennen wordt de leugen bevorderd dat de Joden van Israël opzettelijk de verspreiding van ziekte en dood onder de Palestijnen helpen veroorzaken door te weigeren hun een levensreddend vaccin ter beschikking te stellen.

Het speelt dus in op de ontstellende geschiedenis van antisemitische bloedsprookjes door de eeuwen heen - beweringen dat Joden waterputten hebben vergiftigd, christenen hebben vermoord om hun bloed te consumeren, of op andere wijze dood en ziekte over de wereld hebben verspreid.

Dit stelt Joden voor als het kwaad, een dodelijke bedreiging voor anderen en een plaag voor de mensheid. Het zet aan tot het uitroeien van dit kwaad, dat door de eeuwen heen talloze bloedbaden, pogroms en uiteindelijk de poging van de nazi's veroorzaakte om het Joodse volk van de aardbodem weg te vagen. En door de Israëlische Joden als even kwaadaardig voor te stellen, wordt precies dezelfde impuls aangewakkerd om hen te vernietigen.

Toch vertelde Rashida Tlaib (D-Mich.), die regelmatig Israël afkraakt en BDS steunt, aan een nieuwsprogramma: "Ik denk dat het echt belangrijk is om te begrijpen dat Israël een racistische staat is en dat zij Palestijnen, zoals mijn grootmoeder, de toegang tot een vaccin zouden ontzeggen, doordat zij niet geloven dat zij een gelijkwaardig menselijk wezen is en verdient om te leven, dat het verdient om te worden beschermd tegen deze wereldwijde pandemie."

Deze weerzinwekkende reeks onwaarheden past in de alliantiedefinitie van antisemitisme. Toch heeft het Democratische leiderschap geen stappen ondernomen om Tlaib of andere leden van "The Squad" van congresvrouwen die regelmatig anti-Israël of anti-Joodse opmerkingen maken, te censureren. In plaats daarvan heeft de regering-Biden mensen benoemd die sympathiseren met Israëls antisemitische en zelfs de genocidale vijanden.

Het aannemen van de alliantiedefinitie is onderdeel van de strategie van de regering om verwarring te zaaien en zo haar anti-Israël sporen uit te wissen. Deze strategie is opgemerkt door Alex Joffe van het Begin-Sadat Centrum voor Strategische Studies aan de Bar-Ilan Universiteit, die zegt dat het een handtekening was van de ambtstermijn van de vorige president Barack Obama.

Hij schrijft dat de "schaamteloze en tweeslachtige" aanpak van de regering-Biden "klassiek Obama" is. Het omvat "ruime retorische steun voor Israël" bedoeld om Democraten en sommige Amerikaanse Joden voor de gek te houden, wat "cognitieve dissonantie en verlamming creëert wanneer het werkelijke beleid, wat Israël negatief beïnvloedt, wordt uitgevoerd."

Het betekent ook het opgeven van invloed, zoals het opheffen van sancties of het hervatten van de financiering van organisaties als de WHO, de UNWRA en de Palestijnse Autoriteit, maar het karakteriseren van die stappen als een middel om weer invloed te krijgen door middel van directe betrokkenheid.

Zoals sommigen van ons altijd al vreesden over de uitslag van de presidentsverkiezingen, lijkt dit inderdaad Obama's derde termijn te worden. En opnieuw staat Israël er alleen voor in een diplomatiek mijnenveld waar vrienden en vijanden vervagen in een nachtmerrieachtige waas.

Melanie Phillips, een Britse journaliste, omroepster en schrijfster, schrijft een wekelijkse column voor JNS. Momenteel is ze columniste voor "The Times of London". Haar persoonlijke en politieke memoires, "Guardian Angel", zijn gepubliceerd door Bombardier, die ook haar eerste roman, "The Legacy", heeft uitgegeven. Ga naar melaniephillips.substack.com voor toegang tot haar werk.

Bron: Obama’s third term