Bidens drang naar oorlog in het Midden-Oosten

7 februari 2021 - Caroline Glick

Het Iran-beleid van president Joe Biden is bedacht en wordt uitgevoerd door dezelfde mensen die onder Obama over het JCPOA hebben onderhandeld en die ervoor pleitten om Iran macht te geven.

Op maandag testte Iran de Zuljanah, een 25-meter (82-voet) lange drie-traps raket met een vaste brandstofmotor voor de eerste twee trappen en een vloeibare brandstofraket voor de derde trap. Hij kan een lading van 225 kg (496 pound) vervoeren.

De stuwkracht van de Zuljanah is 75 kiloton, veel meer dan nodig is om een satelliet in een baan om de aarde te brengen. De grote stuwkracht maakt de Zuljanah meer vergelijkbaar met een intercontinentale ballistische raket dan met een ruimtelanceervoertuig. De LGM-30G Minuteman-III land-gebaseerde ICBM van de Verenigde Staten, bijvoorbeeld, heeft een stuwkracht van 90 kiloton. De Zuljanah kan stijgen tot een hoogte van 500 kilometer (311 mijl) voor een lage aardbaan. Als hij als raket wordt gelanceerd, heeft hij een bereik van 5000 kilometer - ver genoeg om vanuit Iran Groot-Brittannië te bereiken.

Israëlische raketdeskundigen schatten dat Iran 250 miljoen dollar heeft betaald om het Zuljanah-project te ontwikkelen. De raketlancering van maandag heeft zelf waarschijnlijk tientallen miljoenen dollars gekost.

Iran verkeert momenteel in diepe economische nood. Door de wereldwijde recessie van COVID-19, de endemische corruptie en het wanbeleid in Iran en de economische sancties van de VS leeft 35 procent van de Iraniërs vandaag de dag in bittere armoede. De Iraanse rial heeft in de afgelopen vier jaar 80 procent van zijn waarde verloren. Volgens officiële gegevens bedraagt het werkloosheidscijfer 25 procent, maar het cijfer zou veel hoger liggen. De inflatie bedroeg vorig jaar in totaal 44 procent. De voedselprijzen zijn met 59 procent gestegen.

Gezien in de context van de verarming van Iran, is de investering van de regering in een nauwelijks verhuld ICBM-programma des te onthullender. Met 35 procent van de bevolking die in bittere armoede leeft, en voedselprijzen die sterk stijgen, heeft het regime ICBM's verkozen boven het voeden van de bevolking.

De meeste media-aandacht voor de lancering van Zuljanah ging voorbij aan het belang van het project, zowel wat het zegt over de capaciteiten van Iran als over de bedoelingen van het regime. In plaats daarvan ging de aandacht uit naar de timing van de test. De Iraniërs voerden de test uit terwijl ze op flamboyante wijze de beperkingen op hun nucleaire activiteiten schenden die ze aanvaardden toen ze instemden met de nucleaire overeenkomst van 2015.

De Iraniërs zijn nu uranium aan het verrijken tot een zuiverheidsgraad van 20 procent - veel meer dan de 3,67 procent die is toegestaan volgens het zogenoemde gezamenlijke actieplan (JCPOA). Zij gebruiken verboden geavanceerde centrifuges voor verrijking in cascades in hun nucleaire installatie in Natanz. Zij beginnen met uraniumcascades met centrifuges van de zesde generatie in hun ondergrondse kernreactor in Fordo, volledig in strijd met het JCPOA. Ze slaan veel meer uranium yellowcake op dan volgens de afspraak is toegestaan. Ze produceren uraniummetaal in strijd met de afspraak. En ze zijn raketten aan het testen die gemakkelijk kunnen worden omgebouwd tot nucleaire ICBM's.

De berichtgeving over het agressieve nucleaire programma van Iran is gepresenteerd in de context van de nieuwe regering-Biden in Washington. Er wordt gesteld dat Iran deze agressieve stappen neemt om de regering-Biden onder druk te zetten om zich aan zijn woord te houden om de Verenigde Staten terug te laten keren naar het JCPOA en de economische sancties tegen Iran in te trekken. In 2018 heeft toenmalig president Donald Trump de JCPOA afgezworen en de economische sancties die in 2015 bij de uitvoering van de deal waren ingetrokken, opnieuw ingesteld. Het idee van Iran is dat het team van Biden uit angst voor zijn snelle nucleaire vooruitgang dringend in actie zal komen om het land te paaien.

De Zuljanah-test heeft met name de strategische waanzin blootgelegd in het hart van de deal, die werd bedacht, bevorderd en gesloten door toenmalig president Barack Obama en zijn hoge adviseurs.

De belangrijkste strategische veronderstelling waardoor Obama en zijn adviseurs zich lieten leiden, was dat Iran een status-quo, verantwoordelijke mogendheid was en als deel van de oplossing moest worden gezien - of "de oplossing", in plaats van het probleem te zijn in het Midden-Oosten. De sponsoring van terrorisme door Iran, zijn proxy-oorlogen en zijn nucleaire programma waren ongelukkige gevolgen van een regionale machtsbalans die te veel macht in de handen van de Amerikaanse bondgenoten legde - in de eerste plaats Israël en Saoedi-Arabië - en te weinig macht in de handen van Iran. Om het Midden-Oosten te stabiliseren, zo redeneerde Obama, moest Iran meer macht krijgen en moesten de Amerikaanse bondgenoten worden verzwakt. Zoals toenmalig vicepresident Biden het in 2013 verwoordde: "Ons grootste probleem waren onze bondgenoten."

Een nieuw machtsevenwicht, zo betoogde Obama, zou de "gelijkheden" van Iran in Syrië, Irak, Libanon en Jemen respecteren. Wat het nucleaire programma betreft, dat illegaal is volgens het Non-Proliferatieverdrag dat Iran heeft ondertekend, was het volkomen begrijpelijk. Aangezien Pakistan, India en naar verluidt ook Israël kernwapenarsenalen hebben, aldus Obama's adviseurs, was de wens van Iran om er een te hebben redelijk.

Met deze visie als leidraad voor de onderhandelaars is de legitimatie van het nucleaire programma van Iran door de JCPOA logisch. Het doel van de overeenkomst was niet om te voorkomen dat Iran een nucleaire macht zou worden. Het was bedoeld om Israël "in evenwicht te brengen" door elke Israëlische actie om Iran ervan te weerhouden een kernmacht te worden, te delegitimeren.

Terwijl Israël en Amerika's andere bondgenoten enorme schade zouden ondervinden van dit nieuwe machtsevenwicht, waren Obama en zijn Europese partners van mening dat zij veiliger zouden zijn. Als een veilige regionale hegemoon zou Iran hen niet aanvallen.

De overeenkomst weerspiegelde deze visie. Een niet-bindende clausule in de JCPOA roept Iran op het bereik van zijn ballistische raketten te beperken tot 2.000 kilometer (1.240 mijl), waardoor de Verenigde Staten en het grootste deel van Europa buiten bereik blijven.

Veel commentatoren beschouwen de regering-Biden als niets meer dan de derde termijn van Obama. En vanuit het perspectief van zijn Iran-beleid is dat zeker het geval. Het Iran-beleid van president Biden is bedacht en wordt uitgevoerd door dezelfde mensen die onder Obama over het JCPOA hebben onderhandeld.

Naast Obama zelf, was de ambtenaar die het meest verantwoordelijk was voor de JCPOA, Rob Malley, die het speerpunt was van de onderhandelingen met Iran. In een artikel van oktober 2019 in Foreign Affairs zette Malley uiteen hoe het Iran-beleid van de volgende Democratische regering eruit zou moeten zien. Hij beweerde dat de maximale-drukstrategie van Trump de regio op de rand van oorlog bracht omdat deze was gebaseerd op het machtigen van Amerikaanse bondgenoten, geleid door Israël en Saoedi-Arabië, om de regionale agressie van Iran en zijn nucleaire programma te bestrijden. Met andere woorden, het was gebaseerd op het herstellen en versterken van het regionale machtsevenwicht dat Obama begon te ondermijnen ten voordele van Iran en ten nadele van Amerika's regionale bondgenoten.

Malley schreef dat de enige manier om oorlog te voorkomen was om terug te keren naar de JCPOA en naar Obama's beleid om Iran te versterken ten koste van de Amerikaanse bondgenoten - met name Israël en Saoedi-Arabië.

De Zuljanah-test van maandag toonde aan dat Iran het niet eens is met Malley's visie op hun positie. Het heeft geen 250 miljoen dollar uitgegeven aan een raket die Europa kan bereiken omdat het bang is voor Israël en Saoedi-Arabië. Het heeft de Zuljanah ontwikkeld omdat het Europa wil kunnen aanvallen. En het wil Europa aanvallen omdat het een revolutionair regime is, in plaats van een status-quo-regime, dat streeft naar wereldheerschappij, en niet naar regionale stabiliteit.

Wat de timing betreft: de Zuljanah werd getest in februari 2021 in plaats van oktober 2020 omdat Iran werd afgeschrikt door Trump en zijn maximale-drukstrategie, en het wordt gesterkt door Biden en zijn maximale appeasement-strategie. Het vooruitzicht op oorlog is onder Trump afgenomen. Nu neemt het toe met elke uitspraak van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Tony Blinken en de nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan. De afgelopen dagen hebben beide hoge ambtenaren gewaarschuwd dat Iran gevaarlijk dicht in de buurt komt van onafhankelijke militaire nucleaire capaciteiten. En beiden hebben duidelijk gemaakt dat de regering van plan is terug te komen op het JCPOA om het probleem aan te pakken.

Dit beleid is irrationeel, zelfs wanneer het wordt beoordeeld vanuit de gesloten cognitieve cirkel van het Biden/Obama-team. Zij zijn van plan een onherroepelijke concessie te doen aan Iran - miljarden dollars aan inkomsten die in de Iraanse schatkist zullen vloeien zodra de sancties zijn opgeheven. En in ruil daarvoor vragen ze Iran om een herroepelijk gebaar te maken. Iran heeft zijn nucleaire verrijking in Fordo hervat en zijn verrijkingsniveau in een handomdraai verhoogd tot 20 procent. Als het de schakelaars uitzet om de sancties te verlichten, kan het ze meteen weer aanzetten als het geld begint te stromen.

Dit zal vrijwel zeker uiterlijk in juni gebeuren. Op 18 juni worden in Iran presidentsverkiezingen gehouden. De Iraanse president Hassan Rouhani en minister van Buitenlandse Zaken Javad Zarif zullen beiden hun ambt neerleggen. Alle huidige levensvatbare kandidaten zijn afkomstig van de Islamitische Revolutionaire Garde en er kan worden gegarandeerd dat zij allemaal de JCPOA zullen opzeggen. Dus de resterende houdbaarheidsdatum van het JCPOA is in het beste geval vier maanden.

Biden, Blinken, Sullivan, Malley en hun collega's moeten zich daar allemaal van bewust zijn. Het feit dat zij toch doorgaan met hun mislukte strategie geeft aan dat zij ideologisch achter hun plan staan en ermee zullen doorgaan, zelfs als het de regio tot oorlog drijft.

Dit brengt ons bij Israël. Tijdens de Trump-jaren waren Israël en de Verenigde Staten volledig gecoördineerd in hun gezamenlijke en afzonderlijke acties om het nucleaire programma van Iran en zijn operaties in Syrië en Irak te ondermijnen. Zoals een hoge ambtenaar in Trumps Nationale Veiligheidsraad onlangs verklaarde: "Door samen te werken waren de inlichtingendiensten van beide landen in staat om meer te bereiken dan ze op eigen kracht konden."

Het is duidelijk dat die dagen nu voorbij zijn. En nu het team van Biden zich volop laat gelden, nemen Israëls mogelijkheden om Iran ervan te weerhouden een kernmacht te worden, af.

Toen Lt. Gen. Aviv Kochavi, stafchef van de IDF, vorige maand aankondigde dat hij de bevoegde bevelhebbers van de Israel Defense Forces had opgedragen operationele plannen voor te bereiden om Irans nucleaire installaties aan te vallen, veronderstelden de meeste commentatoren dat zijn doelgroep het Iraanse regime was. Anderen beweerden dat hij een waarschuwing gaf aan de regering Biden. De eersten beweerden dat hij Iran wilde terugdringen van de nucleaire afgrond. De laatste beweerden dat hij van de regering-Biden eiste dat zij de standpunten van Israël serieus zou nemen alvorens de sancties op te heffen.

Maar gezien het strategisch fanatisme van het Biden-team en de race van Iran naar de nucleaire eindstreep, is het minstens even waarschijnlijk dat Kochavi's beoogde doelpubliek noch de Iraniërs noch de Amerikanen waren. In plaats daarvan kan hij het Israëlische publiek hebben verteld dat het voorbereid moet zijn op wat komen gaat. En hij kan ook Israëls regionale partners hebben verteld dat de tijd voor gezamenlijke actie nu is aangebroken.

Caroline Glick is een bekroond columniste en auteur van "The Israeli Solution: A One-State Plan for Peace in the Middle East."

Bron: Biden’s drive to war in the Middle East