Bidens domme Midden-Oosten beleid

Het beleid van de nieuwe Amerikaanse regering is onbegrijpelijk in termen van Amerikaans belang.

Zogenaamd is het doel om te voorkomen dat Iran kernwapens krijgt, en om het te stoppen met het exporteren van terreur naar de regio en de wereld. De beste manier om dat te doen zonder oorlog te voeren is de enorme economische macht van de VS te gebruiken om het regime onder druk te zetten totdat het ofwel bezwijkt en omver wordt geworpen door het eigen volk (dat blij zou zijn als het wegging), ofwel ermee instemt onvoorwaardelijk te stoppen met de ontwikkeling van kernwapens en lange-afstandsraketten, en een einde te maken aan hun proxy-oorlogen tegen zijn buren. Om met de onsterfelijke woorden van Vito Corleone te spreken: doe hun een aanbod dat ze niet kunnen weigeren.

Dit is niet moeilijk te begrijpen. De regering-Trump noemde het beleid "maximale druk", en in combinatie met de eliminatie van belangrijk Iraans personeel (door zowel de VS als Israël), alsmede cyber-oorlogsvoering en andere operaties-kort-bij-oorlog, was het regime tegen de touwen gedrongen. Tegenstanders zeiden dat het beleid "niet werkte", maar de waarheid is dat het dat wel deed - het had alleen meer tijd nodig om tot voltooiing te komen. De sancties van Trump en Pompeo wurgden de Iraanse economie, en hoewel er geen twijfel over bestaat dat dit de gewone Iraniërs aanzienlijke ontberingen bezorgde, zou een militaire confrontatie veel erger zijn voor iedereen.

Als Trump was herkozen, zou de druk zijn voortgezet. Op een gegeven moment zouden de ayatollahs zich hebben gerealiseerd dat ze geen andere reële optie hadden dan met de Amerikanen aan tafel te gaan zitten en te onderhandelen over verlichting, die alleen zou worden verleend in ruil voor echte concessies. De regering-Trump heeft bij de opening van de Algemene Vergadering van de VN in september 2019 al toenaderingen met Iran aangehouden, maar die werden afgewezen. Misschien zou het vooruitzicht van nog eens vier jaar maximale druk al vruchten hebben afgeworpen.

Misschien was een van de redenen waarom de Iraniërs besloten dat ze het konden uithouden, dat de huidige Biden-gezant voor Iran en voormalig Obama-medewerker, Robert Malley, twee maanden daarvoor een ontmoeting had gehad met de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken Mohammad Javad Zarif. De Iraniërs hadden tijdens de ambtstermijn van Trump ook contact gehad met andere voormalige functionarissen uit het Obama-tijdperk, zoals John Kerry en Ernest Moniz, en het is redelijk om aan te nemen dat zij hen hebben verteld dat ze moesten volhouden; Trump zou snel weg zijn en zij zouden terugkomen met een beter aanbod. Privé-burgers die achter de rug van de wettige regering om onderhandelen met een buitenlandse mogendheid is een overtreding van de zeer zelden toegepaste Logan Act, waarvan de straffen hoe dan ook relatief mild zijn. Maar sommige commentatoren denken dat wat zij deden veel ernstiger was.

Zodra Joe Biden zijn ambt aanvaardde, begon hij stappen te ondernemen om het harde beleid van Trump ongedaan te maken. De "snapback" van de VN-sancties op de aanschaf van militair en nucleair materiaal, waartoe Trump in zijn laatste dagen in functie opdracht had gegeven, is geannuleerd. De terreurstatus van Irans proxy Houthi-guerrilla's in Jemen is opgeheven en de militaire steun voor de campagne van Saudi-Arabië tegen hen is stopgezet. Een wapendeal met de VAE, die deel uitmaakte van de Abraham Akkoorden, werd opgeschort. De reisbeperkingen voor Iraanse diplomaten zijn opgeheven. Het ministerie van Buitenlandse Zaken heeft aangegeven dat het openstaat voor een IMF-lening aan Iran voor een "inbreng van liquide middelen" van 5 miljard dollar. En de VS lijken toestemming te hebben gegeven voor de vrijgave van ten minste 1 miljard dollar aan Iraanse tegoeden in Zuid-Korea.

In een verrassende zet declasseerde Biden een inlichtingenrapport waarin stond dat de Saoedische kroonprins Mohammad bin Salman (MBS) de moord op "dissidente journalist" (en anti-regime samenzweerder) Jamal Khashoggi in 2018 had goedgekeurd. Het rapport zegt het niet, maar impliceert, dat MBS opdracht gaf tot de moord. Biden belde om een boodschap van berisping over te brengen, en hij belde de ouder wordende koning Salman zelf, in plaats van de kroonprins die de feitelijke heerser van het land is, om de minachting voor MBS te benadrukken.

In een interview vrijdag, beschreef Biden het gesprek:

Ik sprak gisteren met de koning, niet met de prins. Heb hem duidelijk gemaakt dat de regels veranderen en dat we vandaag en maandag belangrijke veranderingen gaan aankondigen. We gaan ze verantwoordelijk houden voor schendingen van de mensenrechten en we gaan ervoor zorgen dat ze, in feite, als ze met ons zaken willen doen, ze dat moeten doen op een manier dat de schendingen van de mensenrechten worden aangepakt...

De zaak Khashoggi heeft veel aandacht gekregen in de Amerikaanse media, vooral in de NY Times. Men vraagt zich af wat het belang is van deze ene man, wiens moord werd gebruikt als een excuus voor een grote beleidsverandering. Lee Smith vermeldt dat Robert Malley er zelfs voor had gepleit dat de VS Bashar al Assad niet zouden straffen voor de moord op de Libanese president Rafik Harari in 2005, terwijl hij opriep tot een verslechtering van de relatie met de Saoedi's vanwege Kashoggi. Had hij nog partijdiger kunnen zijn in het voordeel van Iran? Het is mogelijk om hier de "echoput" te ruiken.

Natuurlijk is Saoedi-Arabië geen voorvechter van de mensenrechten. Maar dat zijn veel landen in het Midden-Oosten ook niet - Iran is nog erger, dat over de hele wereld dissidenten doodt. Saoedi-Arabië is (of was) een nauwe bondgenoot van de VS, en Biden heeft de relatie een flinke klap toegebracht. Het is ook een persoonlijk schot op MBS. MBS is een belangrijke speler in de nieuwe soennitisch-Israëlische alliantie tegen Iran, en dit kan alleen maar worden gezien als een poging om die alliantie te verzwakken.

Zoals Caroline Glick opmerkt, zouden de VAE en Saoedi-Arabië kunnen besluiten dat het behoud van hun relatie als cliëntstaat met de VS belangrijker is dan hun zich ontwikkelende alliantie met Israël. Dat, zegt zij, zou "een ramp van epische proporties" zijn die het risico van oorlog in de regio sterk zou verhogen.

Ik denk dat de Saoedi's - vooral MBS - niet die kant op zullen gaan. Ik denk dat iedereen zich realiseert dat Amerika niet meer is wat het ooit was in zijn vermogen om macht over de hele wereld te projecteren. Ik betwijfel of de Saoedi's zo dom zouden zijn om te vertrouwen op een overeenkomst die Iran met de VS heeft gesloten om hen te beschermen, of dat de VS militair zou ingrijpen als Iran zijn overeenkomsten zou verbreken en tegen hen zou optreden. Ook moet rekening worden gehouden met de invloed van China in de regio, dat onlangs een strategische overeenkomst met Iran heeft gesloten die bedoeld is om de Amerikaanse macht in het Midden-Oosten te verminderen, en die de invloed van Amerika op Iran zal doen afnemen.

Israël heeft door bittere ervaring geleerd dat het voor zijn vitale belangen niet van anderen afhankelijk kan zijn. Sommige elementen in de Arabische wereld hebben aandachtig toegekeken en begrijpen dat het succes van Israël niet te danken is aan de steun van grote mogendheden - die in de 73 jaar van haar bestaan wispelturig zijn gebleken - maar veeleer aan haar zelfredzaamheid in kritieke aangelegenheden. Dit is het model dat MBS volgt, en waarom hij als een gevaar wordt beschouwd door de regering-Biden, die er de voorkeur aan geeft om om te gaan met corrupte cliëntstaten.

Dit is geen pro-Amerikaans beleid. Het is een pro-Iraans beleid. De echte vraag is waarom een Amerikaanse president in hemelsnaam een dergelijk beleid zou volgen.

Bron: Biden’s Stupid Mideast Policy | Abu Yehuda