Achter Bidens Iran-beleid

Wat wil de regering-Biden eigenlijk?

Men zou kunnen denken dat het zo is dat Iran geen kernwapens zal maken. Maar het is ingewikkelder dan dat. Om te proberen de vraag te beantwoorden, keek ik naar een recent artikel in Amerika's eigen Pravda, de NY Times.

Sommige van de argumenten die in dat stuk worden toegeschreven aan Amerikaanse functionarissen zijn moeilijk te bekritiseren, omdat ze zo slecht zijn dat het onmogelijk is om ze serieus te nemen. Bijvoorbeeld,

Amerikaanse functionarissen hebben hun Israëlische tegenhangers gewaarschuwd dat de herhaalde aanvallen op Iraanse nucleaire faciliteiten tactisch misschien bevredigend zijn, maar dat ze uiteindelijk contraproductief zijn, volgens verschillende functionarissen die bekend zijn met de besprekingen achter de schermen. Israëlische functionarissen hebben gezegd dat zij niet van plan zijn het bijltje erbij neer te gooien en waarschuwingen weg te wuiven die mogelijk alleen maar een versnelde wederopbouw van het programma aanmoedigen - een van de vele gebieden waarop de Verenigde Staten en Israël het oneens zijn over de voordelen van het gebruik van diplomatie in plaats van geweld.

Als de Iraanse leiders onverschillig zouden staan tegenover het belang van hun nucleaire programma, dan zouden zij er misschien toe worden aangezet dit programma een hogere prioriteit te geven als reactie op sabotage. Maar uit hun optreden van de afgelopen jaren blijkt dat zij alles zullen doen om te slagen. Het is hun topprioriteit. Het gaspedaal zit al tot op de plank. Natuurlijk herbouwen zij wat beschadigd of vernield is, maar het is dwaas om te suggereren dat de totale tijd tot voltooiing van het project wordt verkort, in plaats van verlengd, door effectieve sabotage.

Het artikel suggereert opnieuw dat het besluit van Donald Trump om de oorspronkelijke JCPOA van 2015 te herroepen, Iran in staat heeft gesteld een sprong voorwaarts te maken, alsof Trump gewoon de beperkingen van de deal voor Iran heeft geannuleerd en verder niets heeft gedaan. Maar de sancties van de "maximale druk campagne" hadden de Iraanse economie aan de rand van de afgrond gebracht. De diplomatie van Trump en Pompeo maakte de Abraham-akkoorden mogelijk, een regionaal samenwerkingspact om Iran te verzwakken en in bedwang te houden. Trump wilde ook geheime operaties en het gebruik van "force short of war" inzetten tegen het nucleaire programma, de ontwikkeling van raketten door Iran, en haar regionale terreurinfrastructuur. De moord op Qasem Soleimani was een zeer zware slag.

Helaas was er weinig medewerking van de CIA en het Pentagon, en hoewel er plannen werden gemaakt voor een "campagne om sabotage, propaganda en andere psychologische en informatie-operaties in Iran uit te voeren," verliet Trump zijn ambt voordat deze kon worden uitgevoerd. De Iraniërs, die van alle Democratische presidentskandidaten de verzekering hadden gekregen dat het beleid van Trump zou worden teruggedraaid als hij zou verliezen, wisten dat ze alleen maar tot januari 2021 hoefden te wachten.

Een combinatie van economische sancties, diplomatieke initiatieven, ondermijning en steun aan binnenlandse tegenstanders van het regime, samen met het gebruik van geweld, afgezien van oorlog, had het regime tot een breekpunt kunnen brengen. Het regime zou dan hebben moeten kiezen tussen echte concessies inzake zijn nucleaire programma of een instorting. Maar de regering-Biden verwierp deze weg en koos ervoor terug te keren naar de overeenkomst van 2015 en later op de een of andere manier naar een betere overeenkomst te zoeken.

Die overeenkomst vertoonde vele gebreken, en dat was de reden waarom Trump besloot deze te dumpen. De bepalingen van de overeenkomst over inspecties waren zwak en lieten de Iraniërs toe om vals te spelen (wat ze ook deden); de overeenkomst verzwakte de bestaande VN-sancties op de ontwikkeling van raketten en verving ze niet; de overeenkomst zorgde voor een massale toevloed van geld dat de Iraniërs konden gebruiken en ook gebruikten om de terreur tegen Israël en in Syrië, Irak en Jemen te financieren; en ten slotte legitimeerde de overeenkomst Iran in feite als een kernwapenstaat na 2030.

Echter, zelfs deze slechte deal is nu niet meer beschikbaar. Het artikel in de Times geeft toe dat "de visie van president Biden om het akkoord opnieuw te sluiten in zijn eerste jaar en dan iets 'groter en sterker' op te bouwen, lijkt zo goed als verdwenen te zijn." Dit is niet verwonderlijk, aangezien de regering een maand na haar aantreden begon met het afzwakken van de sancties tegen Iran, en een van haar meest pro-Iraanse (en anti-Israël) benoemingen, Robert Malley, uitkoos om hoofd van het Iran-team te worden. De signalen zijn duidelijk te horen in Teheran, waar de hoofdonderhandelaar bij de besprekingen in Wenen niet van nucleaire onderhandelingen spreekt, maar van "onderhandelingen om onwettige en onmenselijke sancties op te heffen".

Dus wat verwachten de VS nu precies te bereiken met hun diplomatieke inspanningen? Misschien geeft dit, uit hetzelfde Times verhaal, een hint:

Binnen het Witte Huis is de laatste dagen druk onderzocht of er een soort tussentijdse overeenkomst mogelijk is om de Iraanse productie van meer verrijkt uranium en de omzetting van die brandstof in metaal te bevriezen - een noodzakelijke stap om een kernkop te maken. In ruil daarvoor zouden de Verenigde Staten een beperkt aantal sancties kunnen versoepelen. Dat zou het probleem niet oplossen. Maar het zou tijd kunnen winnen voor onderhandelingen, terwijl Israëlische dreigementen om Iraanse installaties te bombarderen worden tegengehouden.

Net als in het oorspronkelijke JCPOA zal Iran alleen akkoord gaan met beperkingen die hun vooruitgang niet wezenlijk zullen beïnvloeden. Maar zij zullen elke versoepeling van de sancties aanvaarden die zij kunnen krijgen. Het probleem met het diplomatieke proces is dat de Iraniërs niet geloven dat de VS bereid zijn om terug te keren naar "maximale druk", en zeker niet om geweld te gebruiken. De tijd staat volledig aan hun kant, en zij kunnen zo lang blijven talmen als nodig is om hun project te voltooien, terwijl zij de voordelen opstrijken die Bidens impuls om te kalmeren hun geeft.

Intussen vinden de mensen van Biden het nodig om de Israëli's "af te houden", die de kop zouden willen afsnijden van de slang die niet alleen kernwapens ontwikkelt, maar ook achter het meeste anti-Israël terrorisme in de regio zit. Gisteren merkte de Israëlische premier Naftali Bennett het volgende op:

Als het JCPOA al ontoereikend was om te voorkomen dat Iran de bom zou krijgen, dan zal een nieuwe overeenkomst die nog zwakker is, nog minder uithalen. Maar het doel - net als voor Barack Obama in 2015 - lijkt te zijn om een deal te krijgen, ongeacht de effectiviteit ervan, omdat in de ogen van Obama en Biden niets belangrijker is dan te voorkomen dat Israël Iran tegenhoudt. Laat de kwispelende staart de hond wiebelen?

Denk eens na: als het werkelijk de bedoeling was om Iran te stoppen, en als het stoppen van Iran economische druk zou vereisen samen met een geloofwaardige militaire dreiging, zou de beste manier om dat te doen dan niet zijn om samen te werken met Israël, in plaats van haar tegen te houden?

Nee, het doel is niet om Iran te stoppen. Het is om te voorkomen dat Israël Iran stopt, en om de consequenties die daaruit zouden voortvloeien af te wenden.

Denk eens aan de waarschijnlijke resultaten van een Israëlische overwinning op Iran: de opkomst van een regionaal machtsblok - zelfs een wereldmacht - onder leiding van Israël en Saoedi-Arabië, met inbegrip van de Golfstaten en misschien zelfs de potentieel grootste macht in de Arabische wereld, Egypte; het einde van Hezbollah, Hamas en de irredentistische Palestijnse beweging; en de definitieve verdrijving van het westerse kolonialisme uit het Midden-Oosten.

Er zijn verschillende redenen waarom verschillende groepen in het Westen de voorkeur zouden geven aan een nieuw sjiitisch kalifaat boven een regionaal Israëlisch-Arabisch blok, variërend van eenvoudig antisemitisme met de wens om de "vergissing" van een Joodse staat "rechtgezet" te zien, tot naïef links derde-wereldisme, in de overtuiging dat Iran gemakkelijker te controleren zou zijn dan Israël.

Maar we kunnen niet langer dit op de lange baan schuiven. De onstuitbare vooruitgang van Iran in de richting van kernwapens zal zeker binnen een paar maanden - of zelfs weken - tot een beslissing dwingen.

Bron: Behind Biden’s Iran Policy | Abu Yehuda