Bennetts doelen, Israëls doelen

Door Caroline Glick - 29 augustus 2021

Drie weken geleden riepen de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Yair Lapid en minister van Defensie Benny Gantz de ambassadeurs van alle landen bijeen in Jeruzalem die lid zijn van de Veiligheidsraad van de V.N.. Zij vertelden hen dat als Iran zijn huidige tempo van uraniumverrijking handhaafde, het binnen 70 dagen een militaire nucleaire uitbraakcapaciteit zou bereiken. Als hun aftelklok juist is, is Iran nu ongeveer zeven weken verwijderd van het bereiken van een staat die over nucleaire capaciteit beschikt.

Gezien de urgentie van de situatie had van de Israëlische premier verwacht mogen worden dat hij naar Washington zou vliegen om de Amerikaanse president duidelijk te maken dat Israël van plan is de Iraanse nucleaire installaties in Qom, Fordo, Natanz en Isfahan (of een combinatie daarvan) aan te vallen om de klok te stoppen. Deze premier zou de president moeten vertellen dat Israël de Amerikaanse hulp bij het uitvoeren van de missie weliswaar op prijs zou stellen, maar dat het enige wat Israël vraagt, is dat de Verenigde Staten hun operatie niet ondermijnen.

Op het eerste gezicht is het dus logisch om de reis van Naftali Bennett naar Washington te beoordelen in de context van de urgentie van het moment. En op het eerste gezicht lijkt hij in deze context te zijn uitgevoerd.

Bennett drong aan op een bezoek aan het Witte Huis te midden van de grootste strategische catastrofe die de VS sinds de aanslagen van 11 september heeft getroffen. Maar terwijl die aanslagen het werk waren van buitenlandse jihad-terroristen, is de huidige strategische nederlaag van Amerika - nu nog verergerd door de moorddadige terroristische aanslag van afgelopen woensdag op de luchthaven van Kabul - het directe gevolg van het optreden van president Joe Biden.

De afgelopen weken heeft Biden laten zien dat zijn beoordelingsvermogen aangetast is. Het klaarblijkelijk ontbreken van enige strategische of operationele vooruitziende blik bij de vernederende Amerikaanse terugtrekking uit Kabul, en het falen van Biden om de operatie met de Amerikaanse bondgenoten te coördineren, heeft zijn geloofwaardigheid gedecimeerd. Amerikaanse bondgenoten erkennen nu dat ze Amerika onder zijn leiding niet kunnen vertrouwen.

Als het zo belangrijk was voor Bennett om midden in dit alles te komen, dan had van hem verwacht kunnen worden dat hij de huidige crisis als hefboom zou gebruiken om duidelijk te maken dat Israël de Verenigde Staten niet volgt in het konijnenhol. Dat Israël zichzelf zal verdedigen en dat de tijd om te handelen is aangebroken.

Maar dat lijkt niet te zijn wat er is gebeurd. Bennett zei dat hij Biden een compleet nieuwe strategie heeft voorgelegd om te voorkomen dat Iran een nucleair bewapende staat wordt. En Biden zei behulpzaam dat hij vastbesloten was Iran te verhinderen ooit kernwapens te verwerven. Maar Biden zei ook dat hij de situatie helemaal niet urgent vindt. Integendeel. Hij zei: "We zetten de diplomatie voorop en kijken waar die ons brengt. Maar als de diplomatie faalt, zijn we bereid andere opties te overwegen."

Als Iran op weg is om binnen zeven weken een staat te worden die over kernwapens beschikt, dan is het resultaat van Bidens verklaring dat de regering Biden bereid is te leven met een nucleair Iran.

Er was geen spoor van spanning tussen de twee leiders tijdens hun gezamenlijke optreden in het Oval Office. Dit ondanks het feit dat Bidens bewering dat hij "andere opties" zou overwegen, veel zwakker was dan de verklaringen van toenmalig president Barack Obama. Op het hoogtepunt van zijn pogingen om Iran te kalmeren door nucleaire concessies, zei Obama dat de "militaire optie op tafel ligt". Erger nog, toen Amerikaanse verslaggevers aan de woordvoerster van het Witte Huis, Jen Psaki, vroegen welke andere opties worden overwogen, zei zij dat op dit moment geen andere opties dan diplomatie worden overwogen met betrekking tot de nucleaire activiteiten van Iran.

Biden faalde in Afghanistan omdat hij blijkbaar geloofde dat hij met de niet aflatende steun van de Amerikaanse media geen moeite hoefde te doen om een samenhangend terugtrekkingsplan op te stellen of vooraf te bespreken met de Amerikaanse bondgenoten. Hij was ervan overtuigd dat goede PR betekende dat je geen goed beleid nodig had. Zijn mislukking in Afghanistan bewijst dat de realiteit zich niets aantrekt van persknipsels.

Israëls media zijn Bennetts steun in zijn rug. En de verslaggevers en commentatoren op TV beweerden dat Bennetts doel simpelweg was om met Biden om de tafel te gaan zitten. Alleen al door in het Oval Office te zitten, liet hij zien dat hij nu de premier is - en niet de andere man. Maar ook hier is de realiteit weerbarstig. Volgens Lapid en Gantz zijn we nog maar zeven weken verwijderd van een nucleaire staat in Iran. De sfeer van de bijeenkomst had geen invloed op die stand van zaken.

Het fiasco van Biden in Kabul heeft de wereld laten zien dat hij geen betrouwbare bondgenoot is. In hun gezamenlijke optreden kon zelfs de mooie belofte dat Iran geen kernwapens zal krijgen, die Biden voorlas van zijn cue cards, niets afdoen aan het feit dat zijn onderliggende boodschap is dat hij niet achter Israël staat inzake Iran.

Bennett vertelde verslaggevers na de ontmoeting dat hij had bereikt wat hij wilde bereiken. En misschien is dat waar. Maar het zal de realiteit zijn, en niet een succesvolle public relations, die zal bepalen of Israël iets aan de reis heeft gehad. Op het eerste gezicht lijkt dat al niet het geval te zijn.

Bron: Bennett's goals, Israel's goals - CarolineGlick.com