Bennett's kiezers worden geconfronteerd met Bennett's beleid

Door Caroline Glick - 3 september 2021

De vier boeren van de Arugot boerderij, gelegen aan de oostkant van het nederzettingenblok Gush Etzion, waren gespannen op maandagochtend. Zij hadden zojuist vernomen dat de volgende dag honderd soldaten hun boerderij zouden bestormen en hun wijngaard zouden ontwortelen. Ze hebben hun wijngaard zes jaar geleden geplant ter nagedachtenis aan Ezra Schwartz, een Joods-Amerikaanse jongere die in 2015 bij een terreuraanslag werd vermoord.

Ezra werd gedood en vijf van zijn vrienden van de yeshiva raakten gewond toen een terrorist het vuur opende op de minibus waarin ze reisden. Ze zaten vast in een file bij het knooppunt Gush Etzion en hadden geen schijn van kans. De plaats waar ze vastzaten in het verkeer was slechts enkele tientallen meters verwijderd van de plaats waar de vorige zomer drie andere tieners, Naftali Frankel, Gil-Ad Shaer en Eyal Yifrach, werden ontvoerd en vermoord. Hun ontvoering en executie bracht een keten van gebeurtenissen op gang die leidde tot de zomeroorlog met het Hamas-regime in Gaza. Ezra en zijn vrienden waren op weg om te helpen bij de bouw van Oz V'Gaon natuurreservaat aan de oostkant van het knooppunt. Oz V'Gaon ligt niet ver van waar hun lichamen werden gevonden en werd gebouwd ter nagedachtenis aan hen.

Lokale ambtenaren vroegen de boeren om de Arugot boerderij te bouwen. Het is gelegen op staatsgronden die het Joods Nationaal Fonds niet kon onderhouden. Ongeveer 20 jaar geleden plantte het JNF tienduizend bomen op het terrein om het te beschermen tegen Palestijnse landroof. Maar in een paar uur tijd hebben Palestijnse dorpelingen alle bomen ontworteld. De vier boeren en hun gezinnen zijn er zeven jaar geleden komen wonen. Samen bewerken en beschermen ze zo'n veertig hectare staatsgrond.

In het kader van het Oslo-akkoord van 1995 werden Judea en Samaria in drie gebieden verdeeld: A, B, en C. A en B werden overgedragen aan Palestijnse controle. Gebied C, dat 60 procent van het gebied uitmaakte, bleef onder Israëlische controle. Israël beheert gebied C via de civiele administratie van de IDF.

In 2008 publiceerde de toenmalige premier van de Palestijnse Autoriteit, Salam Fayyad, een strategie om het land van Area C in beslag te nemen met als doel de Israëlische gemeenschappen te verstikken, hun ontwikkeling te blokkeren en de controle over strategisch land over te dragen aan de PA. Sindsdien zijn, met overvloedige financiering van de EU, duizenden hectaren staatsgrond in beslag genomen door de Palestijnen. Illegale nederzettingen zijn bij tientallen verrezen, belangrijke verkeersaders en toegangswegen tot Israëlische gemeenschappen zijn veranderd in gevaarlijk gebied. In een interview met Maariv vorige week, schatte Kobi Eliraz, die diende als adviseur over Gebied C voor drie ministers van defensie, dat als gevolg van de landroof, Israël vandaag op zijn best 40 procent van Judea en Samaria controleert.

Op de boerderij op maandag legde Ari Abramowitz de betekenis uit van Arugot Farm, en de wijngaard in de context van de Palestijnse landroof-oorlog.

"Onze locatie is de laatste lijn van staatsgronden in oostelijk Gush Etzion. Een kilometer naar ons oosten is al door de Palestijnse Autoriteit gecontroleerd gebied. Er zijn duizenden gebieden waar de Palestijnen de controle over staatsgronden hebben overgenomen. Natuurreservaten worden vernietigd en verdwijnen. De burgerlijke overheid doet niets om dit te stoppen. Maar onze kleine wijngaard, waar we honderdduizenden shekels van ons spaargeld in hebben geïnvesteerd en honderden uren aan hebben besteed, dat is wat ze per se willen ontwortelen."

Palestijnse landconfiscaties zijn onmogelijk te missen. Op de weg naar de boerderij hebben de Palestijnen een half dozijn illegale steengroeven aangelegd, die het bijbelse landschap verwoesten en de drie Israëlische gemeenschappen in de omgeving - Maale Amos, Ivey Nahal en de Arugot boerderij - omhullen.

"We bouwden de wijngaard op survey-land [door landmeters gemeten land, nog zonder eigenaar]," legt Jeremy Gimpel uit.

Survey land is land waarvan de eigendomsstatus onbekend is. Wanneer land wordt afgebakend als "survey land", wordt de Civiele Administratie geacht de eigendomsaanspraken te onderzoeken. Als er geen geloofwaardige claims worden gevonden, worden ze heringedeeld als staatsland.

"We hebben deze plek gekozen vanwege het strategische belang voor de voortdurende Israëlische controle over het gebied. Het verbindt de Arugot Farm, Ivey Nahal en Maaleh Amos. De Palestijnen willen ons van elkaar isoleren door de aangrenzende stukken grond van de Israëlische controle af te snijden."

"Het militaire bevel om deze wijngaard te vernietigen is bijzonder grievend omdat net rond de tijd dat wij de wijngaard plantten, de Palestijnen een olijfboomgaard plantten op land van de survey aan de andere kant van deze berg. Niemand geeft hen een bevel tot vernietiging."

Een plaatselijke ambtenaar legde uit dat het bevel tot vernietiging van de wijngaard deel uitmaakt van een nieuw beleid dat door de regering Bennett-Lapid wordt gevoerd.

"Sinds deze regering is aangetreden, is het landbeleid in Judea en Samaria veranderd. Tot nu toe streed de civiele administratie niet tegen Palestijnse landroof, maar probeerde zij de landmetingen te bespoedigen en de landerijen te herbestemmen als staatsgronden. Dat is gestopt. Nu is het beleid om geen onderzoek te doen naar het eigendom van land en het in plaats daarvan te behandelen alsof het aan Palestijnen toebehoort, zelfs als niemand het eigendom heeft opgeëist".

Zoals het nu gaat, overwegen de boeren, of de IDF zal hun wijnstokken ontwortelen en de volgende dag de EU wijnstokken kopen voor Palestijnen die zullen komen om ze te planten. De civiele administratie zal op haar handen zitten en het land zal verloren gaan.

Vernietigingsbevelen zoals die voor de wijngaard van de Arugot Farm is slechts één manier waarop de regering Bennett-Lapid zich inlaat met een diplomatiek proces in de richting van de vestiging van een vijandige Palestijnse staat in Judea, Samaria en Jeruzalem.

Hoewel premier Naftali Bennett acht jaar geleden de politiek inging met een plan om de Israëlische wet toe te passen op heel gebied C, geeft hij het vandaag zonder slag of stoot gebied C aan de Palestijnen.

Bennetts beleid is nog radicaler dan dat van linkse leiders als Ehud Barak, Ehud Olmert en Tzipi Livni. Hun vredesplannen voorzagen allemaal dat Israël de controle zou behouden over de zogenaamde "nederzettingenblokken", in een definitief vredesakkoord met de Palestijnen. Maar de regering Bennett is bezig met stappen in het veld waarbij Gush Etzion - het nederzettingenblok dat het diepst geworteld is in Israëls politieke consensus - zal opbreken, zelfs aan de linkerzijde.

Alon Shvut en Rosh Tzurim zijn zustergemeenschappen in het centrum van Gush Etzion, ongeveer 15 minuten van de Arugot boerderij. Centraal Gush Etzion is Bennett-land. Terwijl Bennetts Yamina-partij in het hele land slechts vijf procent van de stemmen kreeg, domineert zij in Gush Etzion. Yamina behaalde 54 procent van de stemmen in Rosh Tzurim en 40 procent in Alon Shvut.

Langs de grens tussen Alon Shvut en Rosh Tzurim ligt een kleine cluster van veertig Arabische huizen die de naam Hirbat Zechariya draagt. De planningscommissie van de burgerlijke administratie zal tijdens haar komende vergadering een bouwplan goedkeuren dat vijftig nieuwe woningen aan de cluster zal toevoegen. De nieuwe gebouwen zouden worden opgetrokken in de wijngaarden die grenzen aan Hirbat Zechariya.

Een plaatselijke ambtenaar deelde mee dat de uitbreiding van Hirbat Zechariya wordt gefinancierd door de Franse regering, die 1,25 miljoen euro heeft uitgegeven voor het bouwplan.

Het doel van de uitbreiding van Hirbat Zechariya is duidelijk. De wijngaarden waar de nieuwe wooneenheden zullen worden gebouwd, zijn de wandelpaden die de Alon Shvut en Rosh Tzurim verbinden met alle dorpen in centraal Gush Etzion - Kfar Etzion, Elazar, Bat Ayin, Neve Daniel en Efrat. Als de paden een Palestijnse nederzetting worden, zullen de gemeenschappen van centraal Gush Etzion van elkaar worden afgesneden.

De plaatselijke bewoners verklaren dat zij met Bennett's partner minister van Binnenlandse Zaken Ayelet Shaked over de kwestie hebben gesproken en om haar hulp hebben gevraagd. Haar antwoord luidde volgens hen: "Praat met Benny." Dat wil zeggen, ze verwees hen naar minister van Defensie Benny Gantz en beweerde dat ze geen invloed heeft op de kwestie. Het is opmerkelijk dat hetzelfde verhaal is herhaald door bezorgde bewoners in heel Judea en Samaria. Zij hebben Shaked, vroeger een van de voorvechters van de gemeenschappen in Judea en Samaria, gebeld om hulp te vragen. Zij heeft machteloosheid laten zien en hen gezegd: "Praat met Benny," alsof hij de politicus is waarop zij hebben gestemd.

Nadat Bennett brak met rechts om zijn regering te vormen met links en de Ra'am-partij van de Moslimbroederschap, kalmeerde hij de angsten van zijn kiezers in Judea en Samaria door hen te vertellen dat er geen "diplomatiek proces" met de Palestijnen zou zijn en dat het beleid van zijn regering in Judea en Samaria beperkt zou blijven tot het "hier en nu," en geen invloed zou hebben op de politieke of territoriale eindtoestand op lange termijn. Helaas waren beide beweringen niet waar.

Het diplomatieke proces voltrekt zich op drie niveaus. Op het terrein draagt de regering van Bennett informeel, maar in de meeste gevallen onherroepelijk de controle over Gebied C over aan de Palestijnen, terwijl Israëlische gemeenschappen - met inbegrip van de gemeenschappen die iedereen voor altijd in stand wil houden - worden omgevormd tot eilanden die worden omringd door door Palestijnen gecontroleerde gebieden.

Op internationaal vlak ontmoeten Bennett, Gantz en minister van Buitenlandse Zaken Yair buitenlandse leiders - president Joe Biden, de ministers van Buitenlandse Zaken van de EU en Arabische leiders - en stemmen ze in met de vele eisen voor Israëlische concessies, gaande van de soevereiniteit over Jeruzalem tot de vrijlating van terroristen uit gevangenissen en de hernieuwde financiering en uitrusting van het Hamas-regime in Gaza en het PA-regime in Judea en Samaria.

Tijdens zijn ontmoeting vorige week met PA-voorzitter Mahmoud Abbas in Ramallah stemde Gantz ermee in de Israëlische wet te omzeilen die de regering verplicht financiële middelen van de PA in te houden zolang deze salarissen aan terroristen blijft betalen. Meer dan zes procent van het operationele budget van de PA wordt besteed aan betalingen aan terroristen en hun families. Door de NIS 500 miljoen die Israël zal overmaken een lening te noemen, omzeilde Gantz de wettelijke beperkingen. Hij beëindigde ook effectief Israëls langdurige eis dat de Palestijnen ophouden oorlog te voeren tegen Israël. Zijn stap - die door Bennett werd goedgekeurd - betekende het opgeven van Israëls belangrijkste eis dat de PA en elke toekomstige Palestijnse entiteit terreur afzweren en in vrede met Israël leven.