WAAROM AMERIKA GEEN OORLOGEN KAN WINNEN

Daniel Greenfield - 15 augustus 2021

"Amerikanen houden van een winnaar en tolereren geen verliezer. Amerikanen spelen de hele tijd om te winnen. Daarom hebben Amerikanen nog nooit een oorlog verloren en zullen ze ook nooit een oorlog verliezen. De gedachte alleen al aan verliezen is voor Amerikanen hatelijk."
Generaal George S. Patton

"Het is onze overtuiging dat op een dag de mujahideen de overwinning zal behalen, en dat de islamitische wet niet alleen in Afghanistan, maar in de hele wereld zal komen. We hebben geen haast. We geloven dat het op een dag zal komen. De Jihad zal niet eindigen tot op de laatste dag."
Taliban commandant aan CNN

Waarom kan Amerika geen oorlogen winnen?

Je moet een oorlog voeren om een oorlog te winnen. En wij voeren geen oorlogen. In mijn komende artikel over de ramp in Afghanistan, waarschuw ik dat we het vermogen hebben verloren om te definiëren wat een oorlog is en waarom we ze voeren.

"Als we geen oorlog kunnen voeren voor onszelf, niet voor democratie, mensenrechten, of zodat Afghaanse meisjes naar school kunnen, dan zullen we soldaten verliezen, oorlogen verliezen en onze natie verliezen", schreef ik.

De gemiddelde Amerikaan heeft zich de afgelopen tien jaar afgevraagd wat we in godsnaam in Afghanistan aan het doen waren.

Het is een goede vraag met alle gebruikelijke slechte antwoorden. We hielpen een regering overeind die zonder ons niet zou bestaan. We exporteerden onze idealen. We probeerden harten en geesten te winnen. We probeerden een onstabiel deel van de wereld te stabiliseren. Wat we niet deden was vechten en winnen.

Oorlogen zijn, net als verhalen, eenvoudig als je een doel stelt dat met militaire middelen kan worden bereikt.

Weinig van onze doelen konden worden bereikt met militaire middelen en zeker niet met de middelen die wij gebruikten.

De Taliban weet waarvoor ze vechten. Niet alleen weten wij niet waarvoor we vechten, maar ook konden we de overwinning alleen definiëren in termen van een Afghanistan dat verandert in San Francisco met coffeeshops, feminismecursussen en LGBT-parades. De Taliban voeren een cultuuroorlog met militaire middelen. Onze elites probeerden hetzelfde te doen in Afghanistan zonder een vijand of overwinning te kunnen definiëren.

Hetzelfde establishment dat uitblinkt in het uitvechten van een cultuuroorlog tegen Amerikanen, ontdekt steeds weer dat hun gereedschapskist van activisme, mediabewustzijn en slachtofferschap buiten de westerse wereld jammerlijk faalt.

Je kunt geen cultuuroorlog winnen als je een cultuur niet begrijpt.

De Russische en Chinese communisten begrepen dat ze er op uit waren om de Islam te onderdrukken. De Chinese communisten doen het nog steeds. Vergelijk hun tactiek om Oeigoerse mannen te dwingen hun baard af te scheren en alcohol te drinken met de Amerikaanse financiering van feminisme en democratie in Afghanistan. Het ondermijnen van de traditionele cultuur werkte in Amerika, ze gingen ervan uit dat het zou werken in Afghanistan. Zij gingen ervan uit dat zij de islam konden uitkiezen zoals zij elementen van het christendom en het jodendom hebben uitgekozen in hun woke-project.

Hun herhaalde mislukkingen in Irak, Afghanistan en Europa zouden een waarschuwing moeten zijn voor hun mooie toekomst in Klein Mogadishu en alle islamitische enclaves die zij in Amerika hebben gecreëerd.

Maar dat zal het niet doen.

Tot op het allerlaatste moment geloofde het ministerie van Buitenlandse Zaken dat het de Taliban kon uitkiezen in het politieke systeem dat zij in Afghanistan hadden opgezet. Elementen van het ministerie lijken nog steeds te geloven dat ze dat kunnen, zelfs nu de Jihadisten oprukken naar Kabul. De overwinning, zo die er al was, werd gedefinieerd als het feit dat de Taliban tot rede zouden komen en zouden besluiten niet langer Jihadisten te zijn. Drie regeringen trapten in deze domme fantasie.

Jihadisten die geloven dat "de islamitische wet niet alleen in Afghanistan, maar in de hele wereld zal worden toegepast", zijn niet geïnteresseerd in een spelletje Let's Make a Deal, behalve dan als Taqiyya om de ongelovigen uit balans te houden.

De Taliban spelen om te winnen. Wij doen dat niet.

Dat is het simpele antwoord op de vraag waarom we al lang geen oorlogen meer gewonnen hebben en ook niet meer gaan winnen.

Amerikaanse soldaten zijn de beste. Ze winnen de hele tijd gevechten. Tegenover een vijand die wil standhouden en vechten, rollen onze mannen over hen heen. Dat soort gevechten verliezen we niet: maar we blijven oorlogen verliezen waarin de leiders niet kunnen definiëren wat een oorlog is of hoe een overwinning er in militaire termen uitziet.

Laten we even teruggaan naar Patton. "Zeker, we willen allemaal naar huis. We willen dat deze oorlog voorbij is. Maar je kunt een oorlog niet liggend winnen. De snelste manier om er een eind aan te maken is de bastaarden te pakken die het begonnen zijn." en "Ik wil geen berichten met 'Ik blijf op mijn positie'. We houden helemaal niets vast. We rukken constant op."

Wat deden we 15 jaar lang in Afghanistan? Kregen we er iets door? Kregen we iemand te pakken? Wonnen we een oorlog zodat we naar huis konden of behielden we onze posities?

Oorlogen kun je winnen als je erop uit bent de vijand te verslaan.

Als je er niet op uit bent om de vijand te verslaan, win je de oorlog nooit en ga je nooit naar huis totdat je moe wordt van het vasthouden aan je positie en het wachten tot de cultuur verandert.

Het onvermogen om oorlog of overwinning te definiëren is geen militair probleem: het is een cultureel probleem.

We kunnen geen oorlogen winnen, want Patton's "Amerikanen spelen altijd om te winnen. Daarom hebben Amerikanen nog nooit een oorlog verloren en zullen ze ook nooit een oorlog verliezen" zal misschien nog steeds opgaat in delen van het land, maar het is net zo vreemd voor de elites die het land leiden als de Taliban het zijn. Het is een vreemd soort exotica voor mensen die biologisch mineraalwater drinken, trofeeën uitdelen, en zich al hun tijd bezighouden met slachtofferschap.

Ze zien het leger als een middel om een niet-militair doel te bereiken. Zo zijn we in Afghanistan terecht gekomen.

Stabiliteit, culturele transformatie, en al de rest zijn niet-militaire doelen. Als je het leger wilt gebruiken om een niet-militair doel te bereiken, moet je overgaan tot verovering en dan geweld gebruiken om een regio of een samenleving te veranderen. Dat is wat de Taliban deden en dat is wat ze weer zullen gaan doen.

Na met succes het leger te hebben ingezet voor een militair doel, zowel in Afghanistan als in Irak, door onze zogenaamde vijanden te verslaan, begonnen onze elites aan een impotent programma van culturele verandering, waarbij ze zichzelf niet de waarheid konden vertellen over wat ze aan het doen waren of zelfs maar konden uitleggen waarom het leger daar was.

Zij veronderstelden dat zij de aangeboren krachten van vooruitgang en beschaving aan het bevrijden waren, die zouden gedijen als wij er maar een paar soldaten erbij hadden om hen te beschermen. Geen wonder dat de niet-Europese delen van de wereld ons uitlachten. Wat waren we in godsnaam aan het doen in Afghanistan? Dat is wat we deden in Afghanistan.

En zo veel plaatsen daarvoor. We probeerden cliëntstaten te beschermen die niet op eigen benen konden staan. We oefenden imperialisme uit zonder imperium en het zou altijd uit elkaar vallen.

"Als je de vijand kent en jezelf kent, hoef je niet bang te zijn voor de uitkomst van honderd gevechten. Als je jezelf kent maar niet de vijand, zul je voor elke overwinning die je behaalt ook een nederlaag lijden. Als je noch de vijand noch jezelf kent, zul je in elke strijd ten onder gaan."
Sun Tzu

Amerikanen kennen de vijand niet. En in toenemende mate kennen onze elites onszelf niet.

Ze kunnen niet definiëren wat een oorlog is of hoe die te winnen. En ze kunnen zeker de vijand niet definiëren, laat staan kennen.

Ze hebben de culturele vaardigheden verloren om te begrijpen wat oorlog is en hoe overwinning eruit ziet.

Maar ze zijn degenen die de lakens uitdelen.

Bron: Why America Can't Win Wars - Daniel Greenfield / Sultan Knish articles