De zuivering van de Amerikaanse Linkse media

Door Lev Stesin - 4 augustus 2020

 

 

BESA Center Perspectieven Papier nr. 1.675, 4 augustus 2020

SAMENVATTING: De Amerikaanse linkerzijde is intens gefrustreerd door het vermogen van president Donald Trump om hun monopolie op de nieuwscyclus door te hebben. Als links gefrustreerd is, dan treedt het op, tot op het punt van geweld. Een krachtig wapen dat men tot beschikking heeft, is het vermogen om haar vermeende vijanden het zwijgen op te leggen. Een groot deel van de mainstream media in de VS, gekoeioneerd door links, capituleert reflexmatig voor haar eisen om individuen die meningen uiten die tegen de linkse orthodoxie ingaan, niet aan het woord te laten.

In het kielzog van de rellen en de vernielingen die na de moord op George Floyd in de VS plaatsvonden, had redacteur James Bennet van de New York Times geen andere keuze dan zijn ontslag in te dienen nadat hij de krant toestemming had gegeven om een opinie-artikel van senator Tom Cotton (Republikein-Arkansas) te publiceren. Cotton betoogde in zijn stuk dat het leger moet worden gemobiliseerd om de orde te herstellen, maar het uiten van een dergelijke visie is nu 'verboten' in de pagina's van de Times. Op dezelfde manier werd Stan Wischnowski, lange tijd redacteur van de Philadelphia Inquirer, uit zijn baan gewekt, omdat hij een stuk met de kop "Buildings Matter Too" durfde af te drukken.

Beiden waren het slachtoffer, maar niet van zorgvuldige beoordelingen door hun kranten, maar van de eisen van de menigte, die nu de controle heeft over de Amerikaanse redactiekamers. In dezelfde lijn van deze trend heeft Twitter het besluit genomen om te beginnen met het verwijderen van de tweets van president Trump.

In zekere zin zijn deze gebeurtenissen gewoon uitbarstingen van een grote groep mensen die niet zijn opgeleid in de normen van de liberale democratie, maar er is meer aan de hand. De eis om vermeende politieke tegenstanders te negeren en uiteindelijk het zwijgen op te leggen, weerspiegelt de diepe frustratie van links, dat het zijn monopolie op het nieuws heeft verloren en niet in staat is om Trump in hun eigen spel te verslaan.

De Amerikaanse linksen hebben de nieuwsberichten minstens een halve eeuw onder controle gehouden. Met een paar opmerkelijke uitzonderingen, zoals Fox News en de Wall Street Journal, hebben de mainstream media de Republikeinse presidenten voortdurend aangevallen en gediend als spreekbuis voor de Democratische Partij. Dit patroon was even consistent als effectief: de Times zou een artikel publiceren, de zittende Republikeinse president en zijn regering zouden gedwongen worden om dagen of weken te reageren, en als het publiek er eindelijk genoeg van kreeg, zou de krant een nieuw salvo afvuren. Het spervuur was meedogenloos en er was geen ontkomen aan het vuur.

President Trump veranderde dat volledig. In de maanden voorafgaand aan de verkiezingen van 2016 gaf zijn gebruik van Twitter aan dat het volgende presidentschap, als hij zou winnen, op een geheel nieuwe manier zichtbaar zou worden gemaakt voor het publiek. In Trumps handen was Twitter een even effectief wapen tegen zijn numeriek superieure vijand als de artillerie die door Napoleon Bonaparte werd ingezet.

Zeker, nadat Trump werd gekozen, ging zijn ruwe maar precieze vuur door om de ene kolom goed getrainde professionele schrijvers na de andere te decimeren. Hij heeft het spel in wezen op zijn kop gezet. Zijn modus operandi is om 's morgens wakker te worden, een extemporeuze, ongefilterde, soms volslagen belachelijke tweet, soms in hoofdletters, naar zijn miljoenen volgelingen te schieten, en dan te kijken hoe The New York Times en alle andere mediakanalen al hun middelen er tegenaan gooien om erop te reageren. Plotseling was het de Republikeinse president die de agenda bepaalde, niet de media.

Aan het begin van het internet, en zelfs decennialang daarna, berustten de meeste politici in het idee dat het internet een onstuitbare en oncontroleerbare kracht was. Ze begrepen het niet en zagen het als een ontembare natuurkracht die nog een plaats moest krijgen. Een Amerikaanse leider kan zich immers niet gedragen als Kim Jong-un, Xi Jinping of Vladimir Poetin, die allemaal het internetgebruik strikt controleren (en in Kim's geval volledig blokkeren). Toch heeft president Trumps positie als politieke buitenstaander hem in staat gesteld stappen te ondernemen die de vorige presidenten nooit zouden hebben overwogen, en hij is erin geslaagd het internet voor zijn eigen doeleinden te gebruiken.

Het vermogen van Trump om de media in te zetten, was een grote aanslag op de linkerzijde. Vrijwel onmiddellijk na zijn overwinning kwamen er stemmen op die eisten dat de president en zijn aanhangers het zwijgen werd opgelegd. De waarde van de vrije meningsuiting, een pijler van de liberale democratie, werd langzaam maar zeker uitgehold door een steeds luider wordende progressieve menigte, die niet alleen een goed deel van het lezerspubliek van de nationale media omvat, maar ook haar redactiekamers bevolkt.

De dam werd doorbroken in de week van de George Floyd rellen. Voor Jake Dorsey van Twitter lijkt zijn beslissing om de president te "af te snijden" geen interne strijd in democratische principes met zich mee te brengen. Dat is niet geheel verwonderlijk, want Silicon Valley heeft bijna geen begrip voor de wereld om zich heen. Veel van zijn leiders hebben nog maar net Marcus Aurelius en de Stoïcijnen ontdekt. Het zal nog minstens enkele tientallen jaren duren voordat zij op ideeën komen zoals de liberale democratie.

Hoe gevaarlijk en zelfvernietigend het ook is, de wil van links om de president en zijn aanhangers "af te schaffen" door ze van het internet en de drukpers te wissen, groeit alleen maar. Het uiteindelijke doel van de landelijke censuur, dat volgens zijn eigen dictaten is bereikt, kan niet worden bereikt in een goed functionerende democratie. Het valt nog te bezien of de pogingen van links om dat doel te bereiken zullen slagen of dat het de aanhangers de president zal vertoornen en zijn basis zal doen groeien.

Lev Stesin is een computerwetenschapper.

Bron: The American Left’s Media Purge