De gefabriceerde verontwaardiging over de "annexatie"

Annexatie. Het woord wordt uitgespuwd met zo'n vitriool dat men zou denken dat er sprake is van massamoord. Van Mahmoud Abbas tot de Jordaanse koning Abdullah, tot de Europese Unie, tot Justin Trudeau, de veroordelingen, waarschuwingen en bedreigingen blijven maar stromen. En natuurlijk heeft Joe Biden zijn zegje gedaan.

Een paar woorden over de realiteit achter de zogenaamde "annexatie". Om te beginnen: er wordt niets geannexeerd. Het is het redelijke standpunt van de Israëlische regering dat zij soeverein is in Judea en Samaria volgens het internationale recht; en je kunt niet iets annexeren dat al van jou is. Maar wacht, zegt u, vrijwel de hele wereld is het daar niet mee eens, zoals bronnen als de BBC en de NY Times het als drogreden aangeven. Ongelukkig voor hen en voor de Palestijnen, waarmee ze sympathiseren, is het internationaal recht noch een populariteitswedstrijd, noch onderworpen aan een meerderheidsstemming in de Algemene Vergadering van de VN. Het is heel goed mogelijk dat de regering van Israël gelijk heeft en dat "vrijwel de hele wereld" het bij het verkeerde eind heeft. Dit is geen artikel dáárover, maar als u geïnteresseerd bent, is dit een goed artikel.

De regering noemt het: "uitbreiding van het Israëlische burgerlijk recht". En dat komt omdat op dit moment die delen van Judea en Samaria die niet onder de controle van de Palestijnse Autoriteit (PA) vallen, onderworpen zijn aan een militaire regering (dit is het geval of de inwoners nu Israëliërs of Palestijnen zijn).

Degenen die zo enorm tegen het voorstel zijn, zeggen ook graag dat "Israël van plan is om de Westelijke Jordaanoever te annexeren". De juiste formulering is dat Israël voorstelt om zijn burgerlijk recht uit te breiden naar bepaalde delen van Judea en Samaria waar Joodse gemeenschappen bestaan, en naar het grootste deel van de Jordaanvallei, met uitzondering van Jericho, met zijn grote Arabische bevolking. Het is belangrijk om op te merken dat er bijna geen Arabieren in deze gebieden wonen. Waar dat wel zo is, krijgen zij het volledige Israëlische staatsburgerschap aangeboden, net zoals de Arabieren van Jeruzalem - of Haifa, of Jaffa.

De Jordaanvallei werd altijd beschouwd als een gebied dat onder Israëlische controle moet staan, bij elke permanente vaststelling van grenzen, omdat het essentieel is voor de verdediging van Israël. Geen enkele "tweestatenoplossing" die dit niet erkende, zou ooit door Israël worden geaccepteerd. En dat geldt ook voor de etnische zuivering van de Joden en de vernietiging van hun gemeenschappen in Judea en Samaria.

De opwinding over de "annexatie" is een excuus om Israël aan te vallen, evenals het Trump-plan, dat de eerste echte doorbraak is in de diplomatieke inspanningen om een einde te maken aan het conflict sinds de ongelukkige Oslo-akkoorden het hebben geïnstitutionaliseerd.

De Palestijnen hebben een paradigma in het conflict aangenomen waarin Israël volledig verantwoordelijk is. Gerechtigheid, zo zeggen ze, vereist dat we "hun" land ontruimen - in feite, als je het hen vraagt, zouden ze zeggen dat dit álles omvat, van de rivier tot de zee; en ze geloven dat ze gul zijn door alleen maar te vragen om Judea en Samaria (althans, voor nu). Maar dit paradigma is verkeerd. In feite zijn wij degenen die te gul zijn geweest door hen herhaaldelijk grote delen van het land aan te bieden, aanbiedingen die werden afgewezen omdat ze geen duidelijke weg naar een Arabische staat in heel het land boden.

Mahmoud Abbas zegt dat hij een "tweestatenoplossing" wil, en "annexatie" zou dat onmogelijk maken. Maar Abbas heeft een "tweestatenoplossing" altijd begrepen als een vrijwel volledige terugtrekking uit Judea en Samaria, inclusief de verdrijving van alle Israëliërs uit die gebieden. Hij voorziet ook de realisatie van een recht op terugkeer (een verzonnen concept dat niet voorkomt in het internationale recht) voor de miljoenen afstammelingen van de Arabische vluchtelingen van 1948. Hij accepteert niet dat zelfs het deel van Israël dat na zo'n "oplossing" in Joodse handen zou blijven, een "Joodse staat" of "de staat van het Joodse volk" zou zijn; hij heeft inderdaad meerdere malen gezegd dat er geen Joods volk is. Daarom is het niet onjuist om de twee staten van Abbas te beschrijven als één uitsluitend Arabische staat en één multi-etnische staat die binnen korte tijd een Arabische meerderheid zou hebben.

Het is weinig waarschijnlijk dat de Palestijnen hun paradigma en hun bijbehorende eisen zullen opgeven, geen enkele, zolang ze worden geleid door de PLO en Hamas.

Het Trump-plan, dat het kader vormt waarbinnen Israël vandaag handelt, erkent dat het traditionele tweestatenidee een non-starter is, wat de reden is dat talloze onderhandelingsrondes hebben gefaald. Daarom is er geen Palestijns akkoord nodig alvorens het proces te starten dat moet leiden tot permanente, erkende grenzen voor Israël en autonomie (hoewel niet volledig soeverein) voor de Palestijnen. Dit is onaanvaardbaar voor de Palestijnen, alleen maar omdat het voor hen onmogelijk is om hun eigenlijke doelstellingen, die alleen in het Arabisch worden uitgesproken, te verwezenlijken, namelijk de vervanging van Israël door een Arabische staat.

De functionarissen van de Europese Unie en van de regering-Obama hebben het Palestijnse paradigma aanvaard, hoewel ze - in ieder geval voor de publieke opinie - ook hebben gezegd dat ze de veiligheid en het bestaansrecht van Israël steunen. Zo herhalen ze het voortdurend als een mantra: "twee-staten-oplossing". Dit standpunt is tegenstrijdig.

Joe Biden, die president van de VS wil worden, is ook voorstander van een "tweestatenoplossing" en hij is tegen "annexatie". Hij moet wel: anders zou hij de linkervleugel van zijn Democratische basis verliezen, en dat zou hem aan dezelfde kant zetten als zijn tegenstander. Ik weet niet hoe hij zich persoonlijk voelt over het feit dat er een Joodse staat is, of hij zich ooit deze vraag heeft gesteld, of zelfs of hij nog ideeën heeft die verder gaan dan de wens om president te worden. Maar ik weet wel dat hij zich heeft uitgeleend aan de pogingen van de regering-Obama om druk uit te oefenen op Israël.

In mei 2010, toen Biden Israël bezocht - Obama koos er zelf voor om Israël te mijden tot zijn tweede termijn, toen hij naar zo'n 33 landen reisde - meldde de door de EU gefinancierde Peace Now-organisatie in Israël aan de Amerikanen dat een regionaal comité een voorlopige stap had gezet om 200 extra wooneenheden toe te voegen aan een bestaand plan om appartementen voor religieuze Joden te bouwen in Ramat Shlomo, een wijk in Jeruzalem die buiten de Groene Lijn lag. In totaal werden ongeveer 1600 appartementen in het plan opgenomen.

Biden veroordeelde de aankondiging scherp, maar drong erop aan dat "er geen verschil is tussen de Verenigde Staten en Israël als het gaat om de veiligheid van Israël". Maar nadat hij naar de VS was teruggekeerd, voerde de regering de aanvallen op Israël op, en minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton besmeurde Netanyahu in een boos telefoontje van 43 minuten waarin ze Israël beschuldigde van het "beledigen" van de VS en Biden persoonlijk, en gaf Israël de schuld van het verhinderen van onderhandelingen met de Palestijnen, en eiste extra concessies voor de Palestijnen, waaronder de vrijlating van terroristische gevangenen, om "vertrouwen op te bouwen".

Net als de huidige ruzie over "annexatie" was er een gefabriceerde verontwaardiging, een internationale kettingbotsing tegen Israël vanwege haar koppige onverzettelijkheid. Het verschil is dat de Amerikaanse president ons vandaag de dag steunt, in plaats van de aanklacht tegen ons te leiden. Vandaag de dag is het gemakkelijk om 2010 te vergeten, toen het erop leek dat de druk vanuit Washington voor gevaarlijke, zelfs suïcidale, concessies nooit zou worden opgegeven.

Voor wat het waard is, er zijn geen nieuwe woningen gebouwd in Ramat Shlomo tot 2018, toen er zo'n 500 appartementen werden gebouwd. De belofte van 1600 nieuwe eenheden die Biden en Obama in 2010 zo boos maakten, wordt nu pas waargemaakt.

Bron: The Manufactured Outrage over “Annexation” | Abu Yehuda