www.wimjongman.nl
Is vaccineren onder de huidige omstandigheden ethisch verantwoord? Zorgen van een huisarts.
Gepubliceerd op December 20, 2020 door Jan Vingerhoets
Op 17 december heb ik in een speciaal hiervoor georganiseerd overleg met leden van mijn huisartsengroep mijn zorgen gedeeld over het feit dat wij als huisartsen een actieve rol hebben in een vaccinatieprogramma waarvan nog erg veel onbekend is.
Mijn zorgen zijn de volgende:
– het vaccin bestaat nog maar kort, het aantal beschikbare gegevens is relatief beperkt.
– aan jonge vrouwen wordt aangeraden om minimaal 2 maanden na vaccinatie niet zwanger te worden
– zwangerschap dient te worden uitgesloten voorafgaand aan vaccinatie
– het vaccin wordt al volop gepromoot, waarbij deze gegevens niet of nauwelijks worden genoemd. Zij blijken zelfs bij veel artsen onbekend.
– toch wordt personeel van verzorgings- en verpleeghuizen als eerste gevaccineerd. Daarin bevinden zich veel vrouwen in de reproductieve levensfase.
– in de haast om te vaccineren lijkt eerlijke en volledige voorlichten van het publiek minder prioriteit te hebben. Voordelen worden benadrukt, nadelen of beperkte kennis worden nauwelijks genoemd. Dit baart mij grote zorg.
– er komt druk op zorgmedewerkers om zich te laten vaccineren. Ongevaccineerden kunnen straks geweigerd worden bij vliegreizen, in restaurants, op festivals. Hoe vrijwillig is het vaccin?
– het vaccin is qua werking het eerste in zijn soort. Dit vormt een risico, zoals de minister in zijn kamerbrief van 16 november ook toegeeft. Worden mensen, in de haast om te vaccineren, hier voldoende op gewezen?
– voor het voorkomen van 1 ziektegeval moeten 256 mensen worden gevaccineerd. Voor het voorkomen van 1 sterfgeval zijn zelfs meer dan 100.000 vaccinaties nodig, aldus een berekening in een vooraanstaand medisch vakblad. Alle anderen staan wel bloot aan evt. risico’s van het vaccin. Als we dit geven aan jonge gezonde mensen die weinig van het virus te vrezen hebben, gaan ook kleine risico’s naar verhouding voor die groep zwaar wegen.
-als arts hebben wij een eed gezworen waarin we beloven dat we nooit schade mogen doen aan de patiënt en in geval van twijfel terughoudend moeten zijn. Als we nu gaan vaccineren, zijn we dan echt voldoende overtuigd dat we ons aan deze eed houden?
De patiënt vertrouwt er op dat de arts goed heeft nagedacht en het goede voor hem of haar doet. We hebben een grote verantwoordelijkheid en een dure plicht om dat vertrouwen ook echt waar te maken.
Professionals krijgen nu al informatie over het organiseren van de vaccinatie. Maar de vraag die daaraan vooraf moet gaan is: is het goed om (nu al) te vaccineren, is de patiënt voldoende voorgelicht en gebeurt dit echt wel vrijwillig? Die vraag mis ik. Ik ben beslist niet tegen vaccineren, maar wil dat niet doen zonder dat de patiënt goed is voorgelicht over wat we wel en niet weten en altijd op basis van vrijwilligheid. Op dit moment vraag ik mij oprecht af of wel aan die voorwaarden is voldaan.
Is nu vaccineren ethisch verantwoord? deel 2
Gepubliceerd op December 25, 2020
In een eerdere post verwoordde ik enkele van mijn zorgen omtrent het vaccineren onder de huidige omstandigheden. De enorme hoeveelheid mensen die mijn artikel deelden en steunden heeft mij buitengewoon verrast en ik dank iedereen hartelijk daarvoor. Met name ben ik erkentelijk voor de vele input van mijn collega's van het artsencollectief. Maar het dilemma duurt voort. In de ruim 27 jaar dat ik als huisarts werk heb ik nooit eerder zo sterk het gevoel gehad dat er iets fundamenteel niet klopt.
Onderstaand bericht, nota bene van van Dissel aan de regering, bevestigt precies en letterlijk mijn zorgen. De informatie die hij geeft -en die totaal niet strookt met de officiele voorlichting aan het publiek- mag geen enkele arts zijn patiënten onthouden. Pas dan kunnen zij in echte vrijheid hun standpunt bepalen. Wie, goed geïnformeerd en uit vrije wil, kiest voor een vaccin zal ik zonder problemen vaccineren. Maar dan moet dit soort informatie ook aan het publiek verstrekt worden. Het vertrouwen van de patient is de basis van ons werk.
Lees en oordeel zelf.
Groter
Is nu vaccineren ethisch verantwoord? deel 3
Gepubliceerd op December 27, 2020
Met elke dag die vordert zie ik het moment naderen dat ik geacht word honderden, wellicht duizenden mensen te vaccineren met een vaccin waarbij ik nog altijd twijfels heb. Minister de Jonge kan het vaccin wel bagatelliserend vergelijken met een frikandel, maar mijn praktijk is geen snackbar.
Eerst is ter twijfel over het vaccin zelf: hoe goed is het onderzocht? Is er openheid over de bijwerkingen? Blijkens de medische literatuur ben ik niet de enige die zich hierover zorgen maakt: zie bijvoorbeeld deze link en zelfs de mededeling van van Dissel in mijn vorige post.
Dan is er de vraag: doet het vaccin wat het moet doen? Wat er tot nu toe bewezen is, is dat het verkoudheid, keelpijn en hoestklachten door het coronavirus kan voorkomen: niet meer dan dat. Heel terloops maar ten onrechte wordt daaraan de suggestie verbonden dat het dus ook ziekenhuisopname en sterfte voorkomt. Maar lieve mensen, dat is niet meer dan een aanname en daarvoor ontbreekt ieder bewijs. Waarom is de overheidsvoorlichting daar niet eerlijk over? Spelen hier andere belangen? Als ik daarover nadenk dan word ik heel somber.
Want voor het voorkomen van verkoudheid of keelpijn hoeft de maatschappij niet op slot, hoeven duizenden mensen niet failliet te gaan en mag je een vaccin niet verplichten. De echte vraag is dus: voorkomt het dat mensen moeten worden opgenomen in het ziekenhuis, voorkomt het dat ze naar de IC moeten of sterven? Misschien is dat zo. Maar voordat je miljoenen gezonde mensen min of meer onder dwang blootstelt aan een onbekend vaccin is er toch echt meer bewijs nodig dat dit effect ook echt bereikt wordt. En daarover zijn grote twijfels zoals ook het College ter beoordeling van Geneesmiddelen recent in haar persconferentie toegaf. Die twijfels worden eveneens gerapporteerd in een van de meest gerenommeerde internationale medische vakbladen.
Als ik even heel goed tot me laat doordringen dat mensen min of meer gedwongen worden een vaccin te nemen waarover ook onder medici nog zoveel vragen zijn, dan komt alles in mij in opstand. Nog nooit in mijn 27 jarige praktijk heb ik iets gedaan tegen de wil van een patiënt , met uitzondering van wilsonbekwame patiënten die een gevaar vormden voor zichzelf - en zelfs dan deed ik het met pijn in het hart. De zelfbeschikking van de patiënt staat boven alles. De verplichting om zich te laten vaccineren is er formeel niet, maar in de praktijk wel. Dit soort mistigheid past niet in een democratie. En dat gezegd hebbende, wordt het tijd om over de grenzen van de geneeskunde heen te kijken, want ons beroep brengt ook een maatschappelijke verantwoordelijkheid met zich mee.
De meeste dokters willen zich liefst buiten de politiek houden en ik ben geen uitzondering daarop. Maar nu voelt het als onontkoombaar om verantwoordelijkheid te nemen, voor mij voelt het nu bijna als wegduiken om dat niet te doen. Het was de realisatie van die verantwoordelijkheid die me er tientallen jaren geleden al toe bracht om actief te worden binnen de medische beroepsgroep van Amnesty International, een organisatie die zich inzet voor het respecteren van mensenrechten. We werkten met name voor slachtoffers van regimes die het met die rechten en met de democratie niet zo nauw namen. De parallel met dat werk dringt zich nu aan me op – en dat is schokkend. Geleidelijk aan dringt het besef door: er staat meer op het spel dan de volksgezondheid.
Verblind door naïef vertrouwen in een vaccin dat ons ondanks genoemde twijfels opgedrongen wordt, accepteren we dat ons letterlijk de mond gesnoerd wordt, dat we onze naasten niet meer mogen omhelzen, dat we niet meer bijeen mogen komen, dat duizenden failliet gaan, de media gecensureerd worden en nog veel meer. De avondklok, zinloos symbool van onderdrukking, is al geen taboe meer en wekt buitengewoon kwalijke associaties op. Als we ons onze vrijheid laten afnemen riskeren we, om maar te spreken met met een zeer treffend gedicht van een groot verzetsheld, uiteindelijk om meer dan lijf en goed te verliezen. Die vrijheid, 75 jaar geleden met bloed en levens voor ons bevochten door moedige helden, wordt geleidelijk voor onze ogen afgebroken. En we laten het gebeuren!
Dit gaat over veel meer dan een virus. Alles in mij schreeuwt dat het tijd is om de naïviteit af te schudden. Niet comfortabel, maar wel bitter noodzakelijk. Laat het licht niet doven.
Bron: Jan Vingerhoets heeft een bijdrage geplaatst op LinkedIn