Trump en Netanyahu gaan een rendez-vous aan met bestemming

Door Caroline Glick - 6 juli 2020

Netanyahu's acties in de komende weken zullen bepalen of hij de geschiedenis ingaat als een van de grootste Joodse leiders aller tijden, of dat hij herinnerd wordt als een teleurstelling van Sabbateaanse proporties.

 

 

 

Premier Benjamin Netanyahu hoeft geen rekening te houden met een "vriendelijke advies" zoals de Britse premier Boris Johnson woensdag gaf. Zoals de VAE-ambassadeur in de V.S. Yousef Al Otaiba eerder deze maand deed, publiceerde Johnson een artikel in Yediot Ahronot dat Israël met verschillende rampen word bedreigt als Netanyahu zijn plan doorvoert om de Israëlische soevereiniteit in gebieden van Judea en Samaria toe te passen in overeenstemming met het vredesplan van president Donald Trump.

Johnsons "vriendelijke" dreigementen zouden niemand moeten verbazen. Sinds 2017, toen hij onder de toenmalige premier Theresa May begon als Brits minister van Buitenlandse Zaken, heeft Johnson ruimschoots aangetoond dat hij niet een grote vriend is van Israël, of van wie dan ook.

Na het leiden van de strijd voor de Brexit als burgemeester van Londen, was Johnson als minister van Buitenlandse Zaken snel in staat om al het buitenlands beleid van Groot-Brittannië op één lijn te brengen met de Europese Unie, alsof hij het meest gehoorzame lid ervan was. Hij deed dat niet alleen ten koste van Israël, maar ook ten koste van de Anglo-Amerikaanse banden.

Toen de Trump-regering de Verenigde Staten uit de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties terugtrok vanwege het structurele antisemitisme en het anti-Amerikanisme van de raad, volgde Johnson niet zijn voorbeeld, maar ging hij naar Genève, en verscheen bij de UNHRC en beloofde een onverbiddelijke loyaliteit van Groot-Brittannië aan het orgaan.

Toen de Trump-regering de nucleaire overeenkomst met Iran, die het terroristenregime zo verrijkt heeft, liet varen, waardoor het zijn terroristische campagnes op meerdere fronten kon uitbreiden en Teheran binnen een decennium een open weg naar een nucleair arsenaal gaf, verzette Johnson zich niet alleen tegen deze stap. Hij werkte met zijn Franse en Duitse tegenhangers aan de ontwikkeling van een financiële uitwisseling om de economische sancties van de VS op Iran te omzeilen.

Nu, als premier, naast het betalen van lippendienst aan de inspanningen van de Trump-regering om het embargo van de V.N. tegen Iran te verlengen dat in oktober afloopt, doet Johnson niets.

Wat specifiek Israël betreft, was de ambtstermijn van Johnson als minister van Buitenlandse Zaken een niet aflatende teleurstelling.

In maart 2017 bracht Johnson een officieel bezoek aan Israël. Voordat hij Netanyahu ontmoette, ging Johnson met de hoofden van Peace Now in Judea op een zeer openbare tournee. De Britse belastingbetalers zijn enkele van de grootste financiers van deze radicale Israëlische NGO die al lange tijd optreedt namens buitenlandse regeringen die geïnteresseerd zijn in het ondermijnen van de eigendomsrechten van de Israëlische Joden in Judea en Samaria.

Toen Johnson werd gevraagd of hij van plan was de leiders van de Raad van Israëlische gemeenschappen in Judea en Samaria te ontmoeten om de andere kant van het verhaal te horen, bespotte hij dit.

Door het antisemitische taalgebruik van de goed verzorgde anti-Israëlische menigte na te praten, drong Johnson er als vriend op aan dat Israël twee keuzes heeft: Het kan heel Judea en Samaria en oostelijk, zuidelijk en noordelijk Jeruzalem overgeven naar de PLO (ook wel bekend als "de tweestatenoplossing"), of het kan een apartheidsstaat worden.

Johnson is zeker te verkiezen boven de antisemitische voormalige leider van Labour, Jeremy Corbyn. Maar het feit dat Johnson dan geen hekel heeft aan Joden, maakt hem nog niet tot een vriend van de Joodse staat.

Het verschil tussen Johnsons iconoclastische, flamboyante retoriek en zijn haast om zich te conformeren aan de anti-Amerikaanse, anti-Israëlische, post-nationalistische gevestigde orde, toont aan dat Johnson wel kan praten over leiderschap, maar het niet kan uitoefenen. Hij zal niet herinnerd worden als een leider van historische dimensies. Hij zal herinnerd worden als een blaaskaak.

Dit brengt ons bij Johnsons teleurgestelde partners - president Trump aan de ene kant en Netanyahu aan de andere kant. Net als Johnson zal hun toekomst in functie en hun erfenis bepaald worden door wat ze doen, niet door wat ze zeggen.

Tot het plotselinge verschijnen van COVID-19 en de rellen in heel Amerika was het presidentschap van Trump voor een groot deel een schoolvoorbeeld van praten en doen. Trump inspireert niet de haat van goed geoliede establismenttypes alleen vanwege zijn flamboyante stijl. Ze haten hem omdat hij zijn retoriek heeft gekoppeld aan actie.

In het Midden-Oosten zei Trump dat Barack Obama Israël en de Soennitische Arabische partners van de Verenigde Staten had verraden om zich tot Iran te wenden. Trump beloofde om die allianties te herstellen. En dat deed hij.

Trump beloofde Obama's nucleaire overeenkomst met Iran op te zeggen. En dat deed hij. Hij zei dat hij een sanctiebeleid zou ontwikkelen en uitvoeren om Iran op de knieën te krijgen. En dat deed hij.

Nu, met het wapenembargo van de V.N. dat op het punt staat te verlopen, en Iran aan de rand staat van de nucleaire doorbraak, staat dat beleid op het punt van buigen of breken. Met de Europeanen die niet bereid zijn te handelen om het wapenembargo te verlengen, heeft de Trump slechts één optie: herstel alle sancties van de V.N. op Iran, met inbegrip van het wapenembargo, door de snapback-clausule van Resolutie 2231 van de Veiligheidsraad in te roepen.

UNSCR 2231, die de nucleaire overeenkomst heeft verankerd, bepaalt dat als Iran de overeenkomst schendt, een lid van de Veiligheidsraad zijn sancties tegen Iran vanwege haar illegale nucleaire activiteiten, die als onderdeel van de uitvoering van de overeenkomst waren opgeschort, kan herinvoeren. Iran is nu openlijk bezig met het verrijken en opslaan van uranium in hoeveelheden die veel verder gaan dan wat volgens de overeenkomst is toegestaan, tot het punt waarop Iran volgens het IAEA op het punt staat om de nucleaire capaciteit te doorbreken.

De Europese Unie, Rusland en andere landen, die de tekst van de resolutie negeren, beweren ten onrechte dat de Verenigde Staten, toen ze van de nucleaire overeenkomst afzagen, geen toestemming meer hadden om de snapback-clausule in werking te stellen. Om het wettelijke recht van de Verenigde Staten om de sancties in werking te stellen te doen gelden, is een smerige strijd nodig. Maar op dit moment is dat de enige manier om het doel te bereiken dat Trump heeft verklaard: voorkomen dat Iran een nucleaire macht en een regionale hegemonie wordt. Als hij dit gevecht voert, zal hij het winnen en zijn prestaties veiligstellen. Als hij van dit gevecht wegloopt, zal zijn hele Iraanse beleid mislukken en zal Iran naar de nucleaire eindstreep racen.

Dit brengt ons bij Israël zelf. Trump beloofde de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem te verplaatsen. En dat deed hij. Hij zei dat hij het mislukte vredesparadigma van zijn voorgangers zou verwerpen en vervangen door een visie gebaseerd op de realiteit. En dat deed hij.

Nu dat plan en Trumps erfenis in het Midden-Oosten gaat een buigen of barsten moment tegemoet.

Trump erkende dat alle vredesplannen van zijn voorgangers mislukt waren omdat ze gebaseerd waren op de anti-Israëlische leugen dat de oorzaak van het voortdurende Palestijnse conflict met Israël de omvang van Israël was. Trump erkende dat het echte probleem niet is de grote van Israël, maar de historische afwijzing door de Palestijnen van het bestaansrecht van Israël in welke omvang dan ook en hun vastberadenheid om Israël, groot of klein, te vernietigen.

Om de onderhandelingen te beginnen moeten de Palestijnen concrete stappen zetten om te laten zien dat ze daarin veranderen. Ze moeten bijvoorbeeld ophouden met het betalen van salarissen aan terroristen die Israëliërs hebben vermoord.

Wat betreft Israël zelf, terwijl de plannen van zijn voorgangers de wettelijke rechten van Israël op soevereiniteit in Judea en Samaria verwerpen, accepteert Trump deze wettelijke realiteit. Hij erkent ook dat Israël kritische nationale en strategische belangen heeft die verband houden met de gebieden. Om die rechten en belangen veilig te stellen en zei Trump in januari dat hij de Israëlische soevereiniteit over enkele van de gebieden - met name de Israëlische gemeenschappen in Judea en Samaria en de Jordaanvallei - zal erkennen zodra Israël die rechten toepast.

Nu lijkt dat het gewicht van de gevestigde orde op het gebied van het buitenlands beleid een tol eist van Trump en dat hij zelf het lef verliest. Wekenlang zijn er berichten geweest dat Tump zijn eigen plan heeft verzuurd. Hij weet niet of hij de Israëlische soevereiniteit wil steunen, zoals hij in januari in het Witte Huis heeft beloofd. Misschien zijn de rechten van Israël uiteindelijk onderworpen aan een E.U. veto, zo niet aan een Palestijns veto.

Als deze berichten juist zijn, zal Trumps zwakte hem geen aanhangers opleveren. Het zal zijn tegenstanders meer macht geven, die alle dingen die hij heeft gedaan zullen uitwissen en het Amerikaanse Midden-Oostenbeleid terugbrengen naar het anti-Israëlische fantasiespoor dat sinds 1993 is gevolgd.

Wat voor Trump geldt, geldt voor Netanyahu wel 10 keer. Wat Netanyahu doet in de komende weken zal bepalen of hij de geschiedenis ingaat als een van de grootste Joodse leiders aller tijden, of dat hij herinnerd zal worden als een teleurstelling van Sabbateaanse proporties.

Sinds hij in 1996 voor het eerst tot eerste minister-president werd gekozen, heeft Netanyahu twee grote uitdagingen gehad: Voorkomen dat Iran kernwapens zou verwerven, en de rechten en belangen van Israël in Judea en Samaria veiligstellen tegenover de Palestijnse afwijzing en het terrorisme, en dat te midden van het nep-vredesproces, gesteund door de gevestigde orde van het buitenlands beleid, het Israëlische links en het internationale links.

Na 24 jaar hebben beide kwesties een moment van de waarheid bereikt.

Afgezien van de kwestie van de mysterieuze explosies in gebieden in en rond de nucleaire installaties van Iran, is de belangrijkste taak van Netanyahu diplomatiek gezien het vrijmaken van een pad voor Trump om de snapback-sancties uit te voeren, net zoals hij het pad heeft vrijgemaakt voor Trump om de nucleaire overeenkomst in 2018 te verlaten.

Wat de Palestijnen betreft, werd Netanyahu in 1996 tot premier gekozen omdat hij de leider was van de oppositie tegen dat neppe vredesproces in Oslo met de PLO. Zoals Netanyahu en zijn aanhangers waarschuwden, was het Oslo-proces een strategische fout. Te zijner tijd heeft het gefaald en heeft het onuitsprekelijke schade aangericht aan Israël. Meer dan 1500 Israëli's werden gedood door de terroristische wervelwind die Oslo oogstte en het internationale aanzien van Israël daalde naar nieuwe dieptepunten.

Ondanks de totale mislukking van Oslo, gedurende de jaren dat hij aan de macht was, ontbrak het Netanyahu aan de strategische mogelijkheid om het te vervangen door een andere visie op Judea en Samaria en op de betrekkingen van Israël met de Palestijnen.

Netanyahu's soevereiniteitsplan is die visie.

Het Oslo-proces is gebaseerd op een ontkenning van de rechten van Israël in Judea en Samaria. Terwijl het lippendienst bewijst aan de veiligheidsbehoeften van Israël, ondermijnt het deze in de praktijk.

Netanyahu's soevereiniteitsplan is gebaseerd op het feit dat Israël en de Verenigde Staten enerzijds de rechten van Israël op Judea en Samaria erkennen en anderzijds dat Israël zijn vitale veiligheidsbelangen voor altijd veilig stelt. Ook hier is Netanyahu, ondanks de aarzeling van Trump en de pogingen van zijn coalitiepartners om hem te ondermijnen, aan het twijfelen. Hij heeft de streefdatum van 1 juli die hij voor de uitvoering van zijn plan had opgegeven, gemist. Nu is er sprake van dat hij het uitstelt tot een latere datum, die natuurlijk nooit zal komen.

Als Netanyahu op koers blijft en zijn plan nu uitvoert, zal hij zijn politieke macht veiligstellen. Nog belangrijker is dat hij in de annalen van de Joodse geschiedenis zal worden herinnerd als een leider van historische proporties. Als Netanyahu omzwaait, als hij zijn plan niet uitvoert, zal hij zijn politieke positie verliezen en herinnerd worden als een Israëlische versie van Boris Johnson - niets meer en minder dan een gladde charlatan.

Caroline Glick is een bekroonde columnist en auteur van "The Israeli Solution": Een eenstaatplan voor vrede in het Midden-Oosten."

Bron: Trump and Netanyahu face their rendezvous with destiny - JNS.org