Te veel democratie?

Het idee dat er een onafhankelijke, soevereine Joodse staat in de wereld zou moeten zijn, is - om het feit te bagatelliseren - controversieel. Een groot deel van het Europees georiënteerde Westen en zeker het Arabische Midden-Oosten zijn daar tegen gekant. Zelfs veel diaspora-Joden zien het niet als essentieel voor het overleven van de Joden, of houden zich niet meer bezig met het voortbestaan van de Joden als volk.

Maar de recente gebeurtenissen in de Israëlische politiek hebben ons op een kruispunt gebracht. De richting die we nu inslaan zal bepalend zijn voor het voortbestaan van Israël als Joodse staat, en dus voor het voortbestaan van het Joodse volk.

De geschiedenis van het moderne Israël kan vanuit verschillende invalshoeken worden bekeken: religieus, geopolitiek, militair, etnografisch, en misschien ook wel vanuit andere invalshoeken. Een dimensie is de strijd tussen de Joden die de Joodse staat na enkele millennia diaspora opnieuw hebben opgericht, en de Arabieren van Eretz Yisrael en de omliggende regio.

Jabotinsky, in De IJzeren Muur (1917), begreep lang voor de heroprichting van de staat, dat we van de Arabieren geen zionisten gaan maken. Ze zullen niet geïnteresseerd zijn in de status van een minderheid in een Joodse staat, ongeacht welke rechten of economische voordelen dit hen oplevert. Ze zullen alleen Joodse immigratie en uiteindelijk de soevereiniteit accepteren, zei hij, als ze geen enkele keuze meer hebben. Vandaar de "IJzeren Muur".

Maar Jabotinsky sprak ook de optimistische opvatting uit dat - als de Muur echt onneembaar was - de Arabieren op een gegeven moment zouden besluiten dat er geen hoop was om zich te ontdoen van de Joden en dat ze hun eisen zouden matigen. Pas dan "mogen we van hen verwachten dat ze oprecht praktische kwesties bespreken, zoals een garantie tegen Arabische ontheemding, of gelijke rechten voor Arabische burgers [sic], of Arabische nationale integriteit."

Het is gebleken dat Jabotinsky in eerste instantie gelijk had en in tweede instantie fout zat. Misschien besefte hij niet - net als in andere zaken - dat het onmogelijk was om het Arabische verzet te scheiden van de wereldwijde Jodenhaat en het antizionisme, en dat externe machten (in het bijzonder nazi-Duitsland en later de Sovjet-Unie) de Arabische zaak zouden overnemen als instrument voor hun bredere geopolitieke programma's. Of misschien waren we gewoon niet in staat om een ijzeren muur te bouwen die hoog genoeg of sterk genoeg was.

Hoe dan ook, de afwijzing door de Arabieren van de Joodse soevereiniteit tussen de rivier en de zee als Eretz Yisrael is in de loop van de tijd niet afgenomen. Het werd gevoed door een afwijzing van de door de Britten benoemde Mufti van Jeruzalem, al-Husseini en versterkt door de Sovjet-overname van de PLO en de erfgenaam van Husseini, Yasser Arafat. Het kreeg een enorme impuls door het verbazingwekkend domme besluit van Israël om de PLO te accepteren als de legitieme vertegenwoordiger van de Palestijnse Arabieren en om het lijk leven in te blazen door de Oslo-akkoorden te ondertekenen en Arafat en zijn kliek uit te nodigen om terug te keren naar Eretz Yisrael. Met de oprichting van de Palestijnse Autoriteit werd de realisatie van de eerste stappen in Arafats "gefaseerde plan", Jabotinsky's muur, doorbroken. Het werd mogelijk voor Arabieren om zich voor te stellen om eindelijk een einde te maken aan de Joodse "bezetting" van heel Eretz Yisrael.

De Arabische burgers van de staat Israël hebben een gematigder traject gevolgd dan de Arabieren uit de gebieden, maar de richting is dezelfde geweest. Toen de staat in 1948 door Ben Gurion werd uitgeroepen, werd het gedefinieerd als een "Joodse staat", de realisatie van "het natuurlijke recht van het Joodse volk om, net als alle andere naties, de baas te zijn over hun eigen lot in hun eigen soevereine staat." Tegelijkertijd werd in de Onafhankelijkheidsverklaring bevestigd dat de staat een westerse democratie zou zijn...

...gebaseerd op vrijheid, rechtvaardigheid en vrede zoals de profeten van Israël dat voor ogen hebben; het zal volledige gelijkheid garanderen in sociale en politieke rechten voor al haar inwoners, ongeacht godsdienst, ras of geslacht; het zal de vrijheid van godsdienst, geweten, taal, onderwijs en cultuur garanderen; het zal de heilige plaatsen van alle religies beschermen; en het zal trouw zijn aan de beginselen van het Handvest van de Verenigde Naties.

Het heeft de Arabieren van Eretz Yisrael ook uitdrukkelijk uitgenodigd om "deel te nemen aan de opbouw van de staat op basis van een volwaardig en gelijkwaardig burgerschap en een behoorlijke vertegenwoordiging in al haar voorlopige en permanente instellingen".

Ik weet niet zeker waarom Ben-Gurion en de andere oprichters het fundamenteel tegenstrijdige karakter van de beloften die zij in de Onafhankelijkheidsverklaring hebben gedaan, niet hebben begrepen. Hoe konden de Joden "meesters over hun lot zijn in hun eigen soevereine staat" en toch volledige gelijkheid van politieke rechten beloven aan de Arabieren, die zich altijd fel tegen dat doel zouden verzetten?

Meir Kahane wees hier enkele decennia geleden al op. Het antwoord van het zionistische establishment was om hem en zijn partij uit het politieke leven het land in te schoppen, en zelfs om hem gevangen te zetten.

Vandaag staan er vier partijen op de gemeenschappelijke lijst; drie zijn Arabische partijen en één is de Arabisch-Joodse communistische partij. Alle vier zijn ze tegen het idee van Israël als Joodse staat. Zij zijn op hun beurt weer samengesteld uit verschillende facties die alles omarmen, van Islamisme tot Palestijns nationalisme en pan-Arabisme. In de afgelopen jaren is het aantal Arabieren dat op de gezamenlijke lijst stemt toegenomen en bij de laatste verkiezingen heeft de partij 15 zetels in de Knesset gekregen, waardoor zij de derde grootste partij in de Knesset is geworden.

Een van de basiswetten van Israël - in feite de grondwet - diskwalificeert iedereen, om in de Knesset te zitten, die "het bestaan van de staat Israël als een Joodse en democratische staat ontkent," aanzet of steun geeft tot racisme of gewapende strijd tegen de staat. Maar het Hooggerechtshof heeft in deze gevallen aangedrongen op de hoogste standaard van bewijs, en als gevolg daarvan is sinds 1965 geen enkele Arabische kandidaat of partij gediskwalificeerd. Het Hof is harder opgetreden tegen Joden, in het geval van Kahane en zijn partij en meer recentelijk heeft het de diskwalificatie van Baruch Marzel, Benzi Gopstein en Michael Ben Ari op grond van aansporing tot racisme gehandhaafd.

Dat is waar we nu staan. We hebben de tegenstrijdigheid geslikt die inherent is aan de Onafhankelijkheidsverklaring en we worden geconfronteerd met het politieke maagzuur dat het gevolg is van pogingen om het te verteren. De meest gematigde Arabieren en Israëlisch links vinden het idee van een "Joodse" staat verwerpelijk en zouden liever zien dat Israël een "staat van zijn burgers" is zoals de Verenigde Staten. Rechts heeft de basiswet aangenomen: Israël - de natiestaat van het Joodse volk, om de precieze betekenis van het concept van een Joodse staat uit te leggen, en het staat tegenover een sterke oppositie van links en de Arabieren, die het als antidemocratisch en racistisch zien. Vrijwel zeker zal het binnenkort worden opgepakt door het Hooggerechtshof.

Geen enkele Arabische partij heeft ooit deel uitgemaakt van een regerende coalitie, zowel omdat de Arabieren een zionistische regering niet wilden steunen, als omdat de Joodse partijen dat niet wilden. Echter, in juli 1992 werd een linkse coalitie van 62 zetels van Labor, Meretz en Shas (ja, Shas sloot zich aan bij een linkse coalitie!) in de Knesset gesteund door de stemmen van Hadash en een andere Arabische partij, en het in leven hield tot Shas in november van dat jaar stopte, en ze terugvielen tot 56. Een soortgelijke regeling is voorgesteld door Blauw-Wit en de voorgestelde Joodse coalitiepartners, met hun 56 zetels. De stemmen van de Gezamenlijke Lijst zouden hen in staat stellen een wet aan te nemen die Premier Netanyahu zou verhinderen de volgende regering te vormen, en zelf een regering te vormen, ook al zullen ze niet de vereiste 61 zetels hebben.

De mate waarin de sleutelfiguren in Blauw-Wit - en hun partner Avigdor Lieberman - zowel persoonlijke als politieke afkeer hebben van Binyamin Netanyahu, kan niet genoeg worden benadrukt. Maar het feit dat ze klaar lijken te zijn om zich in de schulden te steken en volledig afhankelijk te worden van antizionistische partijen om hun doel te bereiken om hem te dwingen, is schokkend.

Een dergelijke regering zou de antizionistische Arabische partijen in feite een veto geven over al haar acties. Zij zou zeker niet overgaan tot uitbreiding van de soevereiniteit in de Jordaanvallei of tot de Joodse gemeenschappen in Judea en Samaria. Zij zou zeker proberen de nationale staatswet in te trekken of te ontkrachten. En het is niet duidelijk hoe zij zou reageren op provocaties van Hamas of Hezbollah.

Het voorkomen hiervan is het onmiddellijke probleem, maar er is een nog groter probleem aan de horizon: om de staat Israël in staat te stellen zijn functie als de ondersteunende kracht van het Joodse volk te blijven vervullen, moet het een Joodse staat blijven, grondwettelijk en in wezen, en niet alleen een gewone staat die toevallig een Joodse meerderheid heeft.

Wie dat doel niet ondersteunt, moet geen deel uitmaken van het bestuursorgaan van de staat, of hij nu Joods of Arabisch is.

Bron: Too Much Democracy? | Abu Yehuda