'Ik vroeg Sharon waarom, en hij hield zich gewoon stil.'

Arik Sharons toenmalige adviseur praat over proberen te achterhalen waarom Sharon zich terugtrok, het voorstel dat hij deed en de beslissing om zijn positie te verlaten.

Shimon Cohen - 27 juli 2020

 

 

Uri Borovski was de adviseur van premier Ariel Sharon over Arabische zaken in de periode voorafgaand aan de terugtrekking uit de Gazastrook. Hij sprak in een interview met Arutz Sheva vandaag over de gesprekken die hem ertoe brachten zich terug te trekken.

In zijn openingstoespraak benadrukte Borovski dat "de relatie en het gezamenlijke werk met Sharon zeer positief was, maar wat de beslissing gaf voor mijn terugtrekking van hem, was de terugtrekking. Ik begreep deze stap niet. Ik zag het als een complete vergissing.

Borovski zegt dat hij, nadat hij zich in gesprekken met anderen realiseerde dat niemand echt begrijpt waarom Sharon deze stap heeft genomen, ervoor koos om actie te ondernemen en zich direct tot Ariel Sharon te wenden. Om dit te doen, gebruikte hij het de tijdsruimte na de kabinetsvergaderingen, een periode waarin hij de premier rechtstreeks kon benaderen en hem vragen kon stellen.

"Nadat de ministers naar hun kantoren waren vertrokken, bleef de premier in het kantoor. Ik maakte van deze gelegenheid gebruik om te praten. Ik vroeg hem waarom hij het doet, als een eenvoudige vraag. Ik vertelde hem dat 'de meeste mensen weten dat ik je adviseur ben en natuurlijk vragen ze mij en vragen ze om een antwoord waarom. Een man die op het punt staat te worden uitgezet, stelt de simpele vraag, waarom. We spraken in vriendelijke woorden, 'Arik, de mensen vragen waarom; wat moet ik ze antwoorden?' De minister-president gaf gewoon geen antwoord en hield zijn mond."

Borovski gaat verder met te zeggen dat hij zo'n stilzwijgen niet verwachtte van iemand die altijd wist hoe hij alles moest beantwoorden: "Zo'n reactie verbaast me echt, want we hebben veel gesprekken en discussies gevoerd, en hier is er opeens helemaal geen antwoord. Het gaf me een sterk gevoel dat er hier misschien iets te verbergen viel."

Is het mogelijk te zeggen dat Arik Sharon zich op die momenten schaamde? Het lijkt er immers op dat Sharon en schaamte twee tegenpolen zijn. Borovski antwoordt dat inderdaad, dat dit het gevoel was; Arik Sharon schaamde zich. "Op dat moment was hij voor mij de man, die je beschaamd zou kunnen noemen. Hij gaf geen enkel antwoord.

"Ik nam die dag afscheid van hem. Het maakte me erg boos. Ik dacht 'wat ga ik nu doen', want dit is een antwoord dat ik helemaal niet verwachtte. Omdat ik de trend wilde doorzetten om deze stap te voorkomen, heb ik de week daarop de zaak laten liggen en ben ik na de kabinetsbijeenkomst weer gebleven en heb ik hem zo aangesproken: "Sinds vorige week, toen je niet reageerde, hoopte ik dat het deze keer anders zal zijn. Vandaag heb ik zowel de vraag van vorige week als een suggestie", zo herinnert Borovski zich.

"Ik gaf hem een vijf minuten durende lezing. Ik vertelde hem dat als het vanwege de Amerikaanse druk was, ik me er niet in wilde verdiepen, maar ik weet zeker dat als de Amerikanen Gush Katif wilden evacueren, ze daar geen Joden wilden zien; maar niemand probeerde huizen en synagogen te slopen. Daarom als jouw adviseur is er een voorstel: We evacueren de Joden uit Gush Katif, maar alleen zonder iets met de huizen te doen. We sluiten het gebied voor zeven of acht maanden. Als na zo'n periode de Messias komt en er vrede in het gebied is, schat ik dat er zelfs onder degenen die de huizen achterlieten mensen zijn die zeggen dat ze bereid zijn om het te doen. Maar als het andersom gebeurt, dan openen we de poorten en brengen we de bewoners terug."

Zelfs tegenover dit voorstel bleef premier Ariel Sharon zwijgen: "Opnieuw, stilte zonder antwoord, en zonder reactie," zegt Borovski, en voegt eraan toe dat in het licht van Sharons stilzwijgen, "alles wat ik hem aan het eind nog te zeggen had, is dat de terugtrekking waarschijnlijk wederzijds zal zijn - jij van Gush Katif en ik van jou."

Kort daarna diende hij zijn ontslagbrief in, en sindsdien hebben hun wegen elkaar nooit meer gekruist. De laatste daad van berusting werd uitgevoerd door Borovski toen hij zich realiseerde dat Sharon in de praktijk inderdaad voor de stap ging: "Ik zag dat al deze domheid inderdaad zou worden uitgevoerd en dat duizenden Joden dan uit hun huizen zouden worden verdreven en ik realiseerde me dat ik daar niet nog een dag langer kon blijven. Ik nam het heel serieus. Ik voelde me gekwetst. Ik dacht ook 'wie weet wat hij doormaakt', want Sharon is een man met vele verworvenheden en plotseling ontstaat er een situatie waarin ze niet weten hoe ze het moeten uitleggen.

Borovski bekritiseert niet alleen Ariel Sharon als premier, maar ook Knesset-leden en de ministers die toekijken en zwijgen. "Het was mogelijk om dit te voorkomen," zegt hij, en stelt dat als een groep Knessetleden en ministers was opgestaan en had gezegd "Dit is genoeg", dan zou de verhuizing zijn gestopt.

Hij voegt eraan toe: "Het verhaal eindigt niet met de catastrofe van de verdrijving van de Joden uit hun huizen. Het is erger wat dit verhaal achteraf heeft opgeleverd. We hebben de weg vrijgemaakt voor Hamas. Degene die Hamas hier heeft gebracht zijn wij, en daar moet ook rekening mee worden gehouden. Als het alleen maar een tijdelijke uitzetting was geweest, dan hadden we fouten gemaakt, maar nu hebben we ruimte vrijgemaakt voor onze vijand. Het is alsof we van alles wat ons is overkomen nog steeds geen lessen leren. We horen geen instantie of persoon zeggen dat we vanaf nu moeten hoofdrekenen en zien waar we fout zijn gegaan, en we moeten lessen trekken, zowel over verdere verplaatsingen als over de behandeling van onze vijanden. Ik praat met Palestijnen die me vertellen: 'Uri, we begrijpen jullie Joden niet. Je grijpt en neemt het, en wat doe je er dan mee? En ik heb geen antwoord, behalve dat ik ze moet vertellen dat ze gelijk hebben.'

Bron: 'I asked Sharon why, and he just kept quiet' - Inside Israel - Israel National News