Terrorisme: Een waarschuwing van Iran aan Europa

door Richard Kemp - 8 december 2020

• Nu zitten ze [de Europeanen] opgesloten in van wat ze weten dat een nep en zeer gevaarlijk nucleair akkoord is dat de confrontatie met een nucleair bewapend Iran eenvoudigweg overlaat aan toekomstige generaties.


• Zij [de Iraanse leiding] kijken naar de Europeanen, evenals naar de Amerikanen, met minachting, als zwak en decadent, zonder de moed of de vastberadenheid om op te komen voor hun eigen belangen.... President Trump gaf hen een pauze om na te denken, vooral toen hij de dood van Qasem Soleimani beval. Ze hebben hogere verwachtingen van Biden, die zo verwachten ze, buigzamer is.


• We kunnen er zeker van zijn dat de Opperste Leider zich verheugt over de resultaten van zijn boodschap: het ineenkrimpen van Europa, met slechts een zwakke en symbolische reactie, vergezeld van een wanhopig pleidooi dat de doelwitten van zijn agressie nog steeds zijn vrienden zijn. Als er ooit een les is geweest die sussende werking heeft en kracht van slagen, dan is dit het wel.


• De Europese regeringen moeten nu hun eigen kracht laten zien, of de voortdurende Iraanse dwang onder ogen zien - dwang waarvan kwaadaardige spelers over de hele wereld, van Moskou tot Peking tot Pyongyang, getuige zullen zijn, met duidelijke implicaties.


• Kunnen de Europeanen het zich echt veroorloven om zo'n flagrant vijandig en manipulatief regime als Teheran toe te staan kernwapens te verwerven?

 

 

 

 

 

Vorige maand begon het proces in België tegen Assadolah Assadi en drie andere Iraniërs die beschuldigd werden van het plannen van een bomaanslag in Parijs in 2018. Assadi was sinds 2015 de hoogste functionaris van het Iraanse ministerie van Inlichtingen en Veiligheid in Europa en opereerde destijds onder diplomatieke dekking op de Iraanse ambassade in Wenen. Hij is de eerste Iraanse regeringsfunctionaris die door een EU-land wordt berecht voor terroristische misdrijven, ondanks talrijke aanvalspogingen op EU-grondgebied op bevel van Teheran.

Het door de staat gesteunde terrorisme is niet alleen een daad op zich, maar ook een instrument van nationale macht en dwang. Samen waren deze complotten een kwaadaardige boodschap en een duidelijke bedreiging voor Europa, die helaas zijn ontvangen en uitgevoerd zoals de bedoeling was, in Londen, Berlijn, Parijs en Brussel.

Het mislukte complot van Assadi werd naar verluidt bevolen door de Iraanse president Hassan Rouhani en goedgekeurd door de opperste leider Ali Khamenei. Zijn doelwit was een bijeenkomst voor de Nationale Raad van Verzet van Iran, met 80.000 aanwezige aanhangers en bijgewoond door de voormalige Canadese premier Stephen Harper, de advocaat van president Trump, Rudy Giuliani, en verschillende Britse en Europese parlementsleden. De explosieven, die naar verluidt vanuit Iran door Assadi op een commerciële vlucht naar Europa werden gebracht, waren TATP, hetzelfde type dat werd gebruikt om 22 mensen te doden en 800 mensen te verwonden bij een jihadistische aanval in de Manchester Arena, Verenigd Koninkrijk, in 2017 en de 7/7-bombardementen in Londen waarbij 52 mensen omkwamen en 700 mensen gewond raakten in 2005. De boodschap was duidelijk. In maart heeft Assadi, die geweigerd heeft zijn eigen proces bij te wonen met een beroep op diplomatieke immuniteit, gedreigd met vergelding als hij wordt veroordeeld. De Iraanse regering heeft ook gewaarschuwd voor een "proportionele reactie" tegen landen die betrokken zijn bij het proces.

Assadi's bombardement werd door de Europese veiligheidsautoriteiten voorkomen met behulp van door Israël verstrekte inlichtingen. De Mossad heeft eerder inlichtingen doorgegeven aan de Britse veiligheidsdienst MI5, die hen in staat stelde om in 2015 een andere door Iran geleid bomaanslagplan te verstoren. Terroristen die verbonden zijn met de Iraanse proxy Hezbollah hadden drie metrische tonnen ammoniumnitraat in Noord-Londen opgeslagen -- hetzelfde explosieve materiaal dat eerder dit jaar in Beiroet zo'n verwoesting veroorzaakte. De hoeveelheid in Londen was groter dan het ammoniumnitraat dat 168 mensen doodde, 680 mensen verwondde en honderden gebouwen beschadigde bij de bomaanslagen in Oklahoma City in 1995.

In hetzelfde jaar als de poging in Londen werd in Cyprus, eveneens een lid van de EU, nog een bomaanslag van de Hezbollah ontdekt, ditmaal met 8,2 ton ammoniumnitraat, en opnieuw door de Mossad aan de Cypriotische autoriteiten bekend gemaakt. Er was ook een poging geweest in Thailand in 2012, en twee jaar nadat het Londense complot werd ontdekt, waren er aanwijzingen voor een soortgelijk plan in New York. In hetzelfde jaar in het Thaise complot vermoordde Hezbollah vijf Israëlische toeristen en een chauffeur toen ze een bus in Burgas in Bulgarije, een andere EU-lidstaat, bombardeerden.

In 2017 werden in Duitsland de door Iran georganiseerde terroristische aanvalsplannen ontdekt en in 2018 in Denemarken, beide EU-lidstaten, en ook in 2018 in Albanië, een formele kandidaat voor toetreding tot de EU. Twee Nederlandse burgers van Iraanse afkomst werden op bevel van Teheran in 2015 en 2017 vermoord in Nederland, een andere EU-lidstaat.

De aanslagen in EU-landen sinds 2015 hebben allemaal plaatsgevonden in de tijd dat Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland en de EU actief betrokken waren bij de JCPOA, de Iraanse nucleaire deal met de P5+1. De Europese reacties zijn voorspelbaar beperkt, waarbij velen vermoeden dat de zwakke reactie te wijten was aan de wens om het JCPOA niet in gevaar te brengen. Totdat ze in 2019 werden ontmaskerd door een onderzoek van Daily Telegraph naar terroristische activiteiten van Hezbollah in Europa, hielden de Britse autoriteiten de bomaanslag in Londen in 2015 geheim, blijkbaar onder druk van de Obama-regering om de details te onderdrukken, en zo te voorkomen dat de nucleaire overeenkomst in gevaar zou komen.

Ondanks, of misschien wel vanwege, dergelijke terroristische verontwaardigingen tegen hen, speelden de EU-landen met Iran mee en weigerden zij de VS te volgen door het nucleaire akkoord te verwerpen, deels als reactie op de Iraanse regionale agressie en de sponsoring van het internationale terrorisme. In plaats van zich aan te sluiten bij de "maximale druk" van president Trump om het gedrag van Iran te wijzigen, steunden de Europeanen Teheran en ondermijnden zij de VS, waarbij zij zelfs probeerden om de Amerikaanse economische sancties te ondermijnen door een financieel instrument, INSTEX, in het leven te roepen om de handel met Iran te kunnen voortzetten. De Europese regeringen hebben zich dit jaar ook niet verzet tegen het opheffen van de VN-sancties op conventionele wapens tegen Iran en hebben geweigerd de Amerikaanse snapback-sancties te steunen na de flagrante schendingen van de nucleaire overeenkomst door Iran.

Vorig jaar legde de EU met tegenzin symbolische financiële sancties op aan een afdeling van het Iraanse ministerie van Inlichtingen en Veiligheid en twee functionarissen na de terroristische complotten in Parijs en Denemarken in 2018. De EU-functionarissen hebben hun eigen acties ondermijnd en hebben toegegeven aan Teheran, zelfs toen zij deze beperkte maatregelen aankondigden, en hebben benadrukt dat zij de JCPOA blijven steunen en dat zij van plan zijn de handel met Iran voort te zetten. Sindsdien hebben de EU-leiders luidkeels geprotesteerd tegen de eliminatie van Qasem Soleimani, het brein achter de op hen gerichte terroristische operaties van Iran, en Mohsen Fakhrizadeh, kernwetenschapper en Soleimani's generaal in de Islamitische Revolutionaire Garde, een verboden terroristische organisatie die verantwoordelijk is voor het faciliteren van aanslagen in Europa.

Groot-Brittannië, Duitsland en vooral Frankrijk hadden ernstige bedenkingen tegen de JCPOA tijdens de onderhandelingen met Iran, vooral over de sunset-clausules die het mogelijk maakten dat de bepalingen die de toegang van Teheran tot nucleair materiaal en geavanceerde technologie beperkten, afliepen en in werkelijkheid de weg naar de bom plaveiden. Ze werden echter gedwongen om de gebrekkige overeenkomst te accepteren, door de vastberadenheid van president Obama om zijn erfenis veilig te stellen, en dankzij de Iraanse onverzettelijkheid. Hun nalatigheid om Washington te volgen uit de overeenkomst was te wijten aan misplaatste loyaliteit aan Obama, minachting voor president Trump en een verlangen om Iran te sussen, in plaats van een echte strategische berekening.

Nu zitten ze opgesloten in wat ze weten dat het een nep en zeer gevaarlijk nucleair akkoord is dat de confrontatie met een nucleair bewapend Iran eenvoudigweg overlaat aan toekomstige generaties. De presidentskandidaat Biden en zijn toekomstige regeringsfunctionarissen hebben duidelijk gemaakt dat ze terug willen keren naar de overeenkomst, en Iran is enthousiast dat ze dat doen om de existentiële druk op haar economie te verlichten vanwege de huidige Amerikaanse sancties en om de weg vrij te maken voor een nucleaire doorbraak. Natuurlijk zal het enthousiasme van Teheran om de overeenkomst nieuw leven in te blazen zorgvuldig worden vermomd als het tegenovergestelde, terwijl ze aandringen op nog gunstiger voorwaarden dan de vorige keer.

Bevrijd van hun zelfvernederende minachting voor Trump zal er binnenkort een kans zijn voor de Europese regeringen om eindelijk te handelen in hun eigen belang en dat van hun kinderen, door Biden ervan te overtuigen alleen een deal met Teheran te accepteren die de nucleaire ambities van de ayatollahs echt inperkt en hun regionale agressie beteugelt. Maar eerst moeten ze hun eigen angsten voor Iran onder ogen zien.

Iran lanceerde de talrijk potentieel vaan erwoestende terroristische complotten in Europa, in een kritieke fase voor de nucleaire overeenkomst en het voortbestaan van het Iraanse regime, als een boodschap gericht aan Londen, Parijs, Berlijn en Brussel. De doelwitten waren Iraanse oppositieleden. Het was handig om hen te vermoorden om andere dissidenten af te schrikken en om Europa te waarschuwen voor het herbergen of hen te steunen. Maar dat was niet nodig, zeker niet als je bedenkt dat er een risico bestaat op een mogelijk verzet vanuit Europa. De leiders zouden dat niet hebben gedaan als ze in feite bang waren voor schadelijke vergeldingsacties.

De Iraanse leiders hebben deze aanvallen bevolen om hun vermeende kracht te tonen en de Europeanen rechtstreeks te waarschuwen voor de gevaren van weerspannigheid. Ze kijken naar de Europeanen, maar ook naar de Amerikanen, met minachting, als zwak en decadent, zonder de moed of de vastberadenheid om voor hun eigen belangen op te komen, als mensen waarmee ze zich kunnen bemoeien, zoals ze dat in het verleden herhaaldelijk hebben gedaan. President Trump heeft hen tot nadenken aangezet, vooral toen hij de dood van Qasem Soleimani beval, die alleen voor de Opperste Leider zelf van belang was. Ze hebben hogere verwachtingen van Biden, waarvan ze verwachten dat hij buigzamer zal blijken.

We kunnen er zeker van zijn dat de Opperste Leider zich verheugt over de resultaten van zijn boodschap: het ineenkrimpen van Europa, met slechts een zwak en symbolisch antwoord, vergezeld van een wanhopig pleidooi aan de doelwitten van hun agressie dat ze nog steeds vrienden zijn. Als er ooit een les is geweest die een sussende werking heeft en kracht van slagen, dan is dit het wel. De Europese regeringen moeten nu hun eigen kracht laten zien, of de voortdurende Iraanse dwang onder ogen zien - dwang waarvan kwaadaardige spelers over de hele wereld, van Moskou tot Peking tot Pyongyang, getuige zullen zijn, met duidelijke implicaties. - Afgezien van deze strategische noodzaak, kunnen de Europeanen het zich dan echt veroorloven om zo'n flagrant vijandig en manipulatief regime als Teheran toe te staan om kernwapens te verwerven?

Kolonel Richard Kemp is een voormalig Brits legercommandant. Hij was ook hoofd van het team voor internationaal terrorisme in het Britse kabinet en is nu schrijver en spreker over internationale en militaire zaken.

Vertaling door W.J. Jongman en H.W. Sleijster

© 2020 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: Terrorism: A Warning from Iran to Europe