De slavenmeisjes van Al-Jazeera

9 september 2020 | Door Alberto M. Fernandez

We leven in een tijd dat er veel over slavernij wordt gesproken. Gedreven door progressief activisme en bewegingen tegen het politiegeweld in het Westen, wordt de kwestie veel besproken, en is dit het onderwerp van diepgaand onderzoek door de elite-media en van ruwe directe actie door straatactivisten. Beelden en gedenktekens van figuren als Columbus, Washington, Jefferson en zelfs Lincoln, de Grote Emancipator, zijn het doelwit geweest. Er zijn oproepen gedaan om het onderwijs, de economie en de maatschappij radicaal te herontwerpen om de vloek van de slavernij aan te pakken.

De westerse media hebben ons de les gelezen over de historische verschrikkingen van het tot slaven maken van andere mensen, het uitwissen van hun verleden en hen inprenten met je keizerlijke of koloniale stempel, en over de giftige erfenis van dit verleden, maar dit masochisme lijkt een westerse aangelegenheid te zijn. In het Midden-Oosten zijn er nog steeds standbeelden die echte slavenmeesters en massaslavendrijvers eren.[1] Maar behalve fysieke gedenktekens wordt de slavernij als instituut nog steeds stevig verdedigd, met nul verantwoording of berisping. Waarom dit het geval is, is een interessante vraag die het overwegen waard is.

Op 1 september werd op de online Arabische website van Al-Jazeera, het door de Qatari gefinancierde media-imperium dat een van de grootste en meest invloedrijke mediakanalen ter wereld is, een fascinerende verdediging van de slavernij gedaan, met name van de rol van slavenmeisjes in de islamitische beschaving, geschreven door Muhammad Shaaban Ayyub. [2] Het lange stuk, toegankelijk geschreven maar met wetenschappelijke pretenties, was een onderdeel van het Islamitische "Erfgoed" gedeelte van de site dat ook stukken bevatte over "de Europese Nederlaag voor de Andalusische meerderheid," en "Kaliefen en Juristen die kerken en kruisvaarders bouwden die moskeeën verchristelijkte"[3] De algemene strekking van het gedeelte is, niet verrassend gezien de Islamitische oriëntatie van Al-Jazeera, om een positief en interessant perspectief te geven op de Islamitische beschaving en geschiedenis.

De titel van het artikel is lang: "Een slavenmeisje verslaat de geleerden van Al-Andalus met haar wetenschappelijke vragen en een andere verklaring op de beschrijving van Imam Malik... de Culturele bijdrage van slaven aan de Islamitische beschaving." Op basis van elementen uit de islamitische geschiedenis, met name het islamitische Spanje en de Abbasidische dynastie in het Midden-Oosten, begint het stuk met een boeiend citaat, van een 11e eeuwse islamitische slavenhandelaar uit Spanje: "In mijn bezit zijn nu vier Romeinse meisjes die gisteren onwetend waren, maar vandaag zijn het wijze geleerden."

Ayyub merkt op dat het leven van een slaaf in de wereld van de Islam complexer is dan vaak wordt voorgesteld, en veel meer dan alleen het concept van een leven als een dienaar of dwangarbeider of van vermaak en plezier. De grootste bijdrage van vrouwelijke slaven aan de islamitische beschaving ligt op het gebied van het voordragen en zingen van gedichten.

Het stuk gaat over vrouwelijke slaven, ook al komt een groot deel van de citaten uit Abbasid Irak; dit is geen stuk om te lezen over de fascinerende episode van de Zanj-rebellie, de negende-eeuwse opstand van Afrikaanse slaven in wat nu Zuid-Irak is. Deze Afrikaanse volkeren waren in grote getale tot slaaf gemaakt aan de Oost-Afrikaanse kust en naar het door Abbasid bestuurde Mesopotamië gebracht om te werken in de landbouw van de plantage in die regio en moerasland te ontginnen voor akkerbouwkundig gebruik. [4] Evenmin gaat het stuk over het opmerkelijke fenomeen van de slavensoldaten in de moslimwereld, de woeste krijgers die eeuwenlang opstonden en een groot deel van de regio zouden regeren, die dynastieën maakten en of niet maakten - met veel van deze slavensoldaten die als kinderen uit Turkse landen of de Kaukasus of wat nu Oekraïne en Zuid-Rusland is, werden meegenomen.[5]

Naast de "opkomst van het geschoolde of gecultiveerde slavenmeisje", legt Ayyub een interessant historisch feit uit: Bijna alle moeders van de kaliefen van de machtige Abbasidische dynastie die het grootste deel van de moslimwereld regeerde, waren slaven. In feite waren ze slaven van Perzische, Turkse, Griekse en Berberse afkomst. En hoewel hij haar niet zoveel details geeft als ze verdient, was de machtigste en beroemdste van al deze slavenmeisjes eigenlijk van Jemenitische moslim afkomst, Al-Khayzuran, die ontvoerd en tot slaaf verkocht werd en opstond om de favoriete concubine en vervolgens vrouw van de Kalief Al-Mahdi te worden, en de moeder van twee andere Kaliefen, waaronder de meest gevierde van allemaal, Haroun Al-Rashid. Maar dit was een uitzonderlijk geval.

De auteur legt uit hoe slavenmeisjes werden verworven, eerst tijdens de islamitische veroveringen, als roerend goed van veroverde mensen en als buit aan krijgers werden gegeven. Later zouden de slavenhandel en de piraterij de lichamen leveren die eerder bij de veroveringen waren meegenomen. Ayyub wijst er al snel op dat in het Middellandse Zeegebied zowel moslims als christenen in slaven handelden en deze door piraat-invallen verwierven.

Ayyub, vertrouwend op de 20e eeuwse Amerikaanse historicus Will Durant, die beweert dat de Joden de sleutel waren tot de slavenhandel tussen Europa en Azië, en tussen de landen van de moslims en de christenen. Hij voegt eraan toe dat Durant hier alleen bevestigt wat de 9e eeuwse Abbasidische geograaf Ibn Khordadbeh heeft vertaald. Ayyub wil ook het verslag corrigeren, dat het "oriëntalistische beeld" dat in de westerse kunst en film verkocht wordt van naakte slaven, absoluut vals is, omdat dit door de islamitische wet verboden was. De slavenmarkten werden streng gecontroleerd en "alleen kopers en verkopers mochten de slavenmarkt in Caïro betreden" (vermoedelijk mochten ook de voorwerpen van de aan- en verkoop op de slavenmarkten komen).

Een groot deel van het artikel is gewijd aan het beschrijven van de opleiding van deze slavenmeisjes, die geschoold waren in allerlei kunsten en vaardigheden, en hoe sommigen uitblonken en zo waardevol werden dat ze exorbitante bedragen waard waren - honderdduizend zilveren dirham (gelijk aan 125.000 dollar) of zelfs duizend gouden dinars (gelijk aan meer dan een miljoen dollar). Hoe meer het meisje getraind wordt, hoe hoger de potentiële winst. Hij citeert de 11e eeuwse Andalusische geleerde Ibn al-Kattani, die deze slavenmeisjes kenmerkte volgens verschillende categorieën: ze waren bedoeld als bedienden, of als kinderverzorgers of als zangers en entertainers, en de hoogste categorie "concubines die een hoge mate van kennis en schoonheid hadden om de harten van de prinsen te bezitten". Blijkbaar waren de slavenmeisjes van Spanje goed, maar werden ze totaal overtroffen door de slavenmeisjes uit het islamitische oosten, die veel waardevoller en meer gevraagd waren.

In tegenstelling tot de Amerikaanse beelden van de slavernij, waren al deze slavenmeisjes van Kaukasische afkomst. De Oemayyad-kalief van Cordoba Abdulrahman III, erfgenaam van de profeet, had blauwe ogen en moest zijn lichte baard donker verven. Hij was de zoon en kleinzoon van Baskische concubines.[6]

Het stuk zorgt voor een fascinerende, zij het ongemakkelijke lezing, niet alleen in een tijd waarin mensen in het Westen over slavernij praten, maar nog meer in een tijd waarin een machtige beweging die de Islamitische Staat of ISIS heet, met zijn eigen "kalief", openlijk pleitte voor de terugkeer van de slavernij, met name het soort slavernij dat dit stuk romantiseert. [7] De rechtvaardiging van ISIS om meisjes tot slaaf te maken was inderdaad gebaseerd op een selectieve lezing van de Islamitische Schrift en een beroep op een geïdealiseerde visie op de Islamitische geschiedenis, evenals op de eigen apocalyptische visie van de groep.[8] Ayyub's grotere punt, dat door de geschiedenis heen is gemaakt door slavenhouders en apologen, is dat deze tot slaaf gemaakte mensen beter af waren onder de Islam dan ze zouden zijn geweest als ze in hun vorige staat waren achtergebleven. Ze waren niet langer "barbaren" of ongelovigen, maar hadden een hoger niveau van bestaan bereikt.

Terwijl de auteur probeert zijn werk te gronden in primaire bronnen - met uitzondering van Will Durant - ontbreken er enkele dingen. Het type slavenmeisje dat Ayyub prijst was ongewoon, zo duur en voortreffelijk omdat ze inderdaad bedoeld waren voor de elite, de superrijken van die periode. Dit waren uitzonderlijke producten van een gruwelijk selectieproces dat doordrenkt was van menselijke wreedheid. Deze slavenmeisjes zijn weinig bekend, behalve onder hun namen (gekozen door hun meesters), de vaardigheden die ze moeizaam werden aangeleerd en de hoge prijzen die ze haalden. Hetzelfde zou gezegd kunnen worden van een gewaardeerde jachthond of paard of, om wat milder te zijn, van een Romeinse gladiator die bekendheid verwierf. Ayyub's kroniek van deze "gelukkige" en verwezenlijkte slavenmeisjes die de islamitische beschaving zo sierden, klinkt hol, met de afwezigheid van al die anderen, zonder gezicht en zonder naam, die het niet hebben gehaald.

Het zou gemakkelijk zijn om Al-Jazeera te straffen voor hun slechte smaak in het publiceren van dit zeer scheve stukje Islamitisch erfgoed. Maar dit wereldbeeld is niet zo ongewoon en er is in het Oosten weinig animo voor historisch revisionisme. Sommige verontschuldigers hebben zelfs historische praktijken verdedigd zoals de Devshirme, de "kinderbelasting" van christelijke jongens uit de Balkan die onder dwang van hun familie werden meegenomen om Osmaanse soldaten te worden, of het dhimmi-systeem en de jizya-belasting die al eeuwenlang wordt opgelegd aan niet-moslims (moderne jihadi's en islamisten, niet alleen ISIS, hebben beginnende pogingen ondernomen om deze laatste weer tot leven te wekken).[9]

De realiteit is dat het type van met schuld-gevulde uitgebreide publieke afwijzing van vermeende misstappen uit het verleden een overwegend westerse, en vooral Angelsaksische, innovatie lijkt te zijn. Alleen de tijd zal het leren of het angstgevoel en het berouw van de westerlingen iets duurzamers bouwen dan deze lofzangen op de grootsheid van de islamitische beschaving.

*Alberto M. Fernandez is Vice President van MEMRI.

Notities

[1] Providencemag.com/2020/07/ statues-slavers-imperialists- still-stand-middle-east- turkey-egypt , 7 juli 2020.

[2] Aljazeera.net/turath/2020/9/1/% D9% 81% D9% 82% D9% 8A% D9% 87% D8% A7% D8% AA-% D8% B7% D8% A8% D9% 8A% D8% A8% D8% A7% D8% AA-% D9% 85% D9% 88% D8% B3 % D9% 8A% D9% 82% D9% 8A% D8% A7% D8% AA -% D9% 85% D9% 87% D9% 86% D8% AF% D8% B3% D8% A7% D8% AA, 1 september 2020.

[3] Aljazeera.net/turath .

[4] Medievalists.net/2019/02/zanj- revolt-slave-war-medieval-iraq .

[5] Mamluk.uchicago.edu/MSR_XVI_ 2012_Yosef_pp55-69.pdf , 2012.

[6] Revistadehistoria.es/las- vasconas-que-engendraron- emires-y-califas-andalusies , 8 november 2017.

[7] Icct.nl/publication/isis-and- their-use-of-slavery , 27 januari 2020.

[8] Brookings.edu/blog/markaz/ 2014/10/14 / satans-slaves-waarom- isis-wil-een- religieuze-minderheid-in-irak -tot slaaf maken , 14 oktober 2014. < / p>

[9] Washingtontimes.com/news/2013/ sep / 10 / egypts-muslim- brotherhood-convert-islam -or- pay-jiz , 10 september 2013.

Bron: Al-Jazeera artikel verdedigt islamitische Slavery | MEMRI