Een frisse blik op Shavuot

Ik weet zeker dat velen van jullie weten dat het Bazuinenfeest onlangs geweest is, en daarmee weer een ronde van falende Opname-datum-speculatie. Wacht, druk nog niet op die knop... Ik ben niet van plan om degenen die speculeren af te branden, zoals ik dat in het verleden heb gedaan. Ik heb er privé vrede mee, en mijn gevoelens ermee kunnen nogal beknopt worden samengevat:

Dat heb ik ook niet nodig.

Geloof me... iedereen die me kent weet dat het geen zelf-bewieroking is, dat is precies hoe ik me voel. Ik weet dat de opname op elk moment kan plaatsvinden, ik weet dat het al heel snel komt, omdat ik weet wat de Bijbel leert over het eindtijdscenario, en ik ben al begonnen met de taak om mijn leven dienovereenkomstig te leiden. Elke dag zou een let-op-datum moeten zijn, want de laatste keer dat ik het controleerde, was het soort houding dat ons werd bevolen om te hebben was als in het Nieuwe Testament. Maar zoals ik in het verleden heb gezegd, denk ik nog steeds niet dat er iets inherents mis is met de op Schrift gebaseerde speculatie met betrekking tot de Opname — ik ben er gewoon tevreden mee om dergelijke speculatie een kans te geven.

Dat is niet waarom ik dit artikel schrijf.

Welnu, je zou kunnen aannemen, vanwege de titel, dat ik hier ben om voort te gaan met een grote, diepgaande verhandeling over waarom het feest van Pinksteren, oftewel Shavuot (sha-'VOO-ot, en ik vermeld dat fonetische alleen omdat ik onlangs ontdekte dat ik het jarenlang verkeerd uitsprak) verreweg de superieure keuze is als het gaat om een Opname-datum-speculatie, en dan krijg je een pittige one-liner ingepeperd als...

Dus, kop op, mensen, maak je klaar voor mei 2021!

Welnu, we zullen het hebben over een aantal verbanden tussen de Opname en Shavuot, maar het kan je verrassen om te ontdekken dat de opname proberen vast te leggen aan die letterlijke feestdag in de late lente ook niet het doel is van dit artikel.

Het eerste wat ik wil doen is een beetje mijn eigen begrip van de Joodse moedim of feesten of afgesproken tijden aanpassen, en wat sommigen ervan eigenlijk afbeelden of voorafschaduwen. Ik heb de laatste tijd moeite met een paar bijzonderheden en ik wil een paar rimpels gladstrijken, omdat ik denk dat het van cruciaal belang is om goed te begrijpen wat de moedim voor ons als wedergeboren gelovigen betekent.

Wat het eerste punt van het artikel betreft, moet ik echter denken aan een muziekleraar die ik vele manen geleden op de universiteit had, die een eenvoudig driestappenplan gebruikte bij het schrijven van een artikel dat ik graag als volgt samenvat:

1. Vertel hen wat je hen gaat vertellen.
2. Vertel het hen.
3. Vertel hen wat je hen verteld hebt.

Ik weet niet hoe nuttig die aanpak zal zijn, maar daar gaat ie. Ik ben overtuigd geraakt van iets dat je misschien een beetje vreemd lijkt op het eerste gezicht, maar dit is het:

Voor de kerk tijdens het tijdperk van de genade,
van de Pinksterdag tot aan de Opname,
is elke dag werkelijk Shavuot.

Raak die delete knop nog niet aan - ik breng je er, ik beloof het.

Een frisse blik op alle feesten

Ik heb in het verleden betoogd dat de drie jaarlijkse bedevaartfeesten — het Feest van de Ongezuurde Broden in de vroege lente, het Pinksterfeest in de late lente, en het Loofhuttenfeest in de herfst — allemaal voorafschaduwingen zijn van opstandingen. De reden dat ik dit ter sprake breng, en het afstof, is omdat ik er nu van overtuigd ben dat ik slechts gedeeltelijk gelijk had. Nou, "gedeeltelijk goed" is verkeerd in mijn boek, en je kent me — ik ben het type persoon die hemel en aarde zal bewegen om dingen in orde te krijgen.

Ik nam lange tijd aan dat, aangezien de drie bedevaartfeesten die er drie keer in het jaar zijn, zo was dat elke volwassen Joodse man moest verschijnen in de tempel in Jeruzalem, zij vertoonden bijeenkomsten van mensen bij God, of opstandingen. Nadruk op het woord "opstandingen". Dat betekent dat het eerste bedevaartsfeest de opstanding van Christus vertegenwoordigt, samen met een selecte groep van heiligen uit het Oude Testament, het tweede bedevaartsfeest vertegenwoordigt de opstanding van de doden in Christus bij de opname, en het derde en laatste bedevaartsfeest vertegenwoordigt de opstanding van heiligen uit het Oude Testament en de gemartelde heiligen uit de Verdrukking bij de tweede komst, zodat ze kunnen worden ingevoerd in het Koninkrijk.

Ik heb er echter veel over nagedacht, omdat het me opviel dat de dingen een beetje anders waren... Bijvoorbeeld, als het eerste feest de opstanding van Christus vertegenwoordigt, waarom is dat dan niet het feest van de Eerste Vruchten? De eerste vruchten voorspelden de opstanding van Christus, maar het is niet het feest van de eerste vruchten — het is het feest van de Ongezuurde Broden, en dat voorafschaduwde zijn begrafenis, niet zijn opstanding. Het klopt gewoon niet helemaal.

En hoe zit het dan met de opname? Alleen de doden in Christus herrijzen, terwijl de rest van ons, levend worden veranderd. Dus de opname, waarvan ik overtuigd ben dat die voorafgaat aan Shavuot, omvat een opstanding, maar dat is slechts een deel ervan. Er is meer aan de hand.

En als het Loofhuttenfeest een opstanding aankondigt, moet het gelden voor heiligen uit het Oude Testament en gelovigen die tijdens de verdrukking zijn omgekomen. Ik geloof dat deze allemaal zullen opstaan rond de tijd van de Tweede Komst, voorafgaand aan de oordelen van Matteüs 25 die bepalen wie toegang krijgt tot het Koninkrijk. Maar dit lijkt de levende heiligen in de verdrukking en het Joodse overblijfsel te negeren die levend in het koninkrijk zullen worden bijeenverzameld. Want daar gaat het Loofhuttenfeest over — de start van het Duizendjarige Koninkrijk, wanneer God weer een Loofhut zal hebben [zal tabernakelen/wonen] met de mensen op aarde. Dus, terwijl het derde en laatste feest geassocieerd kan worden met een opstanding, leken de dingen weer een beetje vreemd.

Het komt erop neer dat ik het gevoel niet kon afschudden dat er iets mis was, en het drong uiteindelijk tot me door hoe ik het fout had.

Als ik dit goed wil doen, is de beste en hopelijk duidelijkste manier om dit te doen, om alle zeven van de moedim kort te bekijken en in het proces aan te geven hoe ik nu een paar punten een beetje anders zie.

---

TIMEOUT

Ik heb hier eerder over geschreven, maar het is zeker de moeite waard om snel te bekijken.

Het is duidelijk dat Christus persoonlijk en rechtstreeks de eerste drie moedim vervulde tijdens de Eerste Komst in de vorm van zijn dood, begrafenis en opstanding. En het is even duidelijk dat hij de laatste drie moedim net zo persoonlijk en direct zal vervullen in de vorm van zijn fysieke terugkeer naar de aarde bij de Tweede Komst, als zijn oordelen zullen bepalen wie het Duizendjarige Koninkrijk zal binnengaan bij de vestiging van dat Koninkrijk. Dit roept de vraag op:

Vr. Wat deed Jezus zelf tweeduizend jaar geleden op de Pinksterdag om dat feest persoonlijk en rechtstreeks te vervullen?

Hmm... Nou, je kunt niet zomaar beweren dat Jezus de Heilige Geest stuurde, want dat laat je achter met een schriftuurlijk raadsel. Ja, bij het Laatste Avondmaal zei Jezus dat hij de Heilige Geest zou "zenden" (Johannes 15:28). Maar een paar minuten eerder zei Jezus dat de Vader de Heilige Geest in zijn naam zou "zenden" (Johannes 14:26). Dus wie stuurt nu precies de Heilige Geest, Jezus of de Vader? Kunnen ze allebei de Heilige Geest "sturen"? Misschien... maar als dat het geval is, dan verijdelt het de notie van Jezus die persoonlijk en rechtstreeks de Geest "zendt".

Zoals ik uiteenzet in het bovenstaande artikel waar ik naar linkte, is er een manier om het probleem op te lossen, door op te merken dat het werkwoord dat in beide passages wordt gebruikt een vorm van pempo is (zenden; verzenden; toestemming om te gaan; voortbrengen). Zoals u kunt zien, kan het op een passieve manier gebruikt worden, wat suggereert dat misschien de Vader en de Zoon gewoon op de een of andere manier overeenkwamen om de Heilige Geest naar de aarde te laten komen.

Als Christus de Heilige Geest persoonlijk en rechtstreeks naar de aarde had "gezonden", alsof hij Hem "op een missie" stuurde om de gelovigen te "verzegelen" in het hele kerkelijke Tijdperk en in hen te wonen, zou een ander werkwoord zijn gebruikt — hoogstwaarschijnlijk een vorm van apostello (om uit te zenden; om als boodschapper te zenden; om opdracht te geven), dat is waar we het woord "apostel" van krijgen." Bijvoorbeeld, een vorm van apostello wordt gebruikt in verband met het feit dat God Zijn Zoon "naar de wereld zond" (Johannes 6:29; Lucas 19:10).

Maar ongeacht wat je doet met het werkwoord pempo, dit schopt het argument dat Jezus persoonlijk en rechtstreeks het Pinksterfeest tweeduizend jaar geleden vervulde, direct ondersteboven, wat sterk suggereert dat de uiteindelijke vervulling ervan nog in behandeling is.

En dat is niet alles. Begrijp ook dat Shavuot een chag is, of een van de drie jaarlijkse bedevaartsfeesten in een bijeenkomst van mensen met God (en die een opstanding kan omvatten). Dus...

Vr. Wie precies werd verzameld voor God of herrezen op de chag bekend als Shavuot tweeduizend jaar geleden?

A. Eerste naam "Nee" achternaam "Lichaam."

De volgende bijeenkomst van mensen met God op de agenda is de opstanding van de doden in Christus en de verandering van de levende gelovigen op dat moment in de Opname; en het punt waar ik heen ga is het feit dat de Opname de gebeurtenis moet zijn die uiteindelijk het Feest van Pinksteren vervult. Er is gewoon geen schriftuurlijke manier erom heen.

Niet alleen dat, maar Shavuot is een van de enige twee moedim waarvan de exacte dag en maand niet zijn gespecificeerd in de Schrift (de andere is de Eerste Vruchten). Voor de andere vijf, het is "de veertiende dag van de eerste maand", "de tiende dag van de zevende maand", enzovoort. Maar niet voor Eerste Vruchten en Shavuot.

In plaats van een bepaalde dag van de maand te specificeren, zoals Hij deed voor de andere vijf moedim, zei God tegen Israël simpelweg om de Eerste Vruchten te vieren op de dag na de eerste Sabbat na Pascha (Lev. 23:11). Toen zei Hij dat ze 50 dagen moesten tellen, te beginnen met de dag van de Eerste Vruchten (die de opstanding van Christus inhield) om het tijdstip van Shavuot te bepalen. (Lev 23:15–16). Dus niet alleen zijn de data van de Eerste Vruchten en Shavuot niet uitdrukkelijk vermeld (wat in het geval van Shavuot suggestief is voor het feit dat de datum van de Opname niet aan ons is om te weten), maar er is ook een ingebouwde betekenis van geduldig wachten op de tijd geassocieerd met Shavuot (veel zoals ons verteld wordt om geduldig uit te kijken en te wachten op de Opname). Maar nog belangrijker, het communiceert één ding luid en duidelijk.:

De timing van het Pinksterfeest
is volledig afhankelijk van de Eerste Vruchten.

Met andere woorden...

Onze opstanding (of verandering) bij de Opname
is volledig afhankelijk van Zijn opstanding.

Glorie aan Zijn heilige naam! En als je een betere manier kunt bedenken om de Opname voor te bereiden, voel je vrij om het met mij te delen.

En als dat niet genoeg is, zie dan dit voor meer. Niet om dingen te overdrijven, maar naar mijn bescheiden mening ontmantelt dit het argument dat het Pinksterfeest tweeduizend jaar geleden volledig werd vervuld — en als een extra bonus benadrukt dit het argument voor de voorafschaduwing van de Opname.

GAME ON

Een bijeenkomst van mensen bij God.

Dit zijn de zeven moedim, of de vastgestelde tijden die God aan Israël gebood te houden, en ze zijn allemaal gegroepeerd rond drie jaarlijkse bedevaartsfeesten die voorafgaan aan bijeenkomsten van mensen met God. De Schriftteksten verpakken deze drie bedevaartfeesten samen in Exodus 23 voordat Mozes de eerste set stenen tafels met de 10 Geboden brak, en opnieuw in hoofdstuk 34 nadat God deze verving en zijn geboden herhaalde aan Zijn volk. Hier is het laatste:

*Let op: laat je niet misleiden door de woorden "eerste vruchten" in vers 22. Dit is duidelijk geen verwijzing naar de Dag van de Eerste Vruchten die eerder in het voorjaar plaatsvonden in combinatie met Pascha en Ongezuurde Broden. Het gaat over de eerste vruchten van de tarweoogst, niet over de oogst van de gerst, die al eerder in de lente plaatsvindt. Daarom zwaaien ze met een garve gerst bij de eerste vruchten — de tarweoogst is nog 50 dagen verder weg.

Oh, en hier is een laatste smakelijke hap over Shavuot waarvan ik me gedwongen voel om erin te gooien voordat we verder gaan. Henoch, de vader van Methusalem, werd voor de zondvloed opgenomen:

Volgens de Joodse traditie werd Henoch (waarvan de naam "onderricht" betekent, een van de belangrijkste functies van de gemeente) geboren én levend opgenomen naar de hemel op Sivan 6, of Shavuot. Met andere woorden, de geboorte van Henoch komt overeen met de geboorte van de gemeente, en zijn opname naar de hemel komt overeen met de opname van de gemeente naar de hemel.

En net zoals Henoch werd opgenomen vooraf aan het uitstorten van Gods oordeel in de vorm van de zondvloed, zal de gemeente worden opgenomen voor het uitstorten van Gods oordeel in de vorm van de verdrukking.

Excuseer me terwijl ik mijn dansje doe...)

Nu, laten we onze aandacht richten op Shavuot.

Dat gaat niet.

Dus, we weten dat de gemeente werd verwekt op Shavuot, en zoals we hebben gezien is er geen redelijke, schriftuurlijke conclusie die we kunnen nemen anders dan het feit dat de bijeenvergadering van mensen met God de Opname de vervulling vertegenwoordigt van dit bedevaartsfeest. Het past te perfect, en ik geloof dat er een reden voor is — het is juist.

En dat brengt ons oog in oog met de volgende conclusie::

De vervulling van Shavuot begon tweeduizend
jaren geleden toen de kerk werd verwekt,
maar het zal de voltooiing van zijn vervulling niet zien.
tot aan de opname, als de gemeente compleet is.

Met andere woorden:

Het hele kerktijdperk vervult Shavuot.

"Yo, Mr. Imma-nence... Hoe kunnen de feesten zo werken?! In hemelsnaam, de kerkperiode is al bijna tweeduizend jaar aan de gang! Plus, dat betekent dat de opname in de toekomst moet worden afgestemd op een Shavuot, toch? Wat is er gebeurd met je grote bewering dat de opname op elk moment kan gebeuren?"

Houd die gedachten vast.

Het lijkt erop dat bijna iedereen die ook maar iets schrijft over eindtijdprofetie (tenminste degenen die vasthouden aan een pre-trib opname) de handdoek in de ring heeft gegooid over deze kwestie op een of ander moment (deze schrijver inbegrepen), en heeft vastgehouden aan waarom zij ervan overtuigd zijn dat ofwel Pinksteren of Bazuinen de meest logische keuze is voor de datum van de Opname, als het inderdaad kan gebeuren op elke feestdag.

 

Persoonlijk heb ik mijn geld al lang op Pinksteren gezet. Hoewel Bazuinen al op verschillende lengtes achterstand staat, Pinksteren heeft de kloof enigszins gesloten sinds we uit de laatste bocht kwamen met de vervulling van het Openbaring-12-teken op 23 september 2017. Maar de conclusies die ik de laatste tijd heb getrokken, zijn niets minder dan een verandering van het spel — althans voor mij persoonlijk.

De recente Opname-datum-speculatie, die (zoals gewoonlijk) rond het Bazuinenfeest draaide, zette me aan het denken over deze hele kwestie in het vastpinnen van de harpazo op een Joodse feestdag en het feit dat ik overleun naar een opname op het feest van Pinksteren.

In de loop van de afgelopen jaren werd ik opgejaagd door vage twijfels over het hele idee om de opname te richten op een Joodse feestdag, of het nu Pinksteren of Bazuinen zou zijn. Ik heb over het algemeen geprobeerd om een middenweg-benadering te volgen, erop aan te dringen dat hoewel ik het niet volledig onderschrijf de Opname op een van beide vast te pinnen, Pinksteren naar mijn mening veel meer een schriftuurlijk onderbouwing heeft dan Bazuinen.

Maar hoe overtuigend de zaak voor Pinksteren ook moge zijn, Ik werd nog steeds opgejaagd door twijfels. Een paar maanden geleden schreef ik een artikel over naderende gebeurtenissen, en het diende om mijn strijd te intensiveren om het gebeuren van de opname te verzoenen met het idee om het vast te zetten op een Joodse feestdag.

Wat moeilijker is dan het klinkt. Ik herinnerde mezelf eraan dat er in het Nieuwe Testament nauwelijks een fluistering is over een groep gelovigen die uitkijkt naar elk joods feest in verband met de Opname, wat er bijna zeker zou zijn geweest als er een dergelijke verbinding zou bestaan. Ze begrepen de Joodse feesten immers net zo goed als wij, beter zelfs. Op geen enkele manier zou de betekenis voor hen verloren zijn gegaan. Maar wat zien we, keer op keer?

Kijk en wacht... kijk en wacht... kijk en wacht...

Verzoenen wat het Nieuwe Testament duidelijk leert over de aanstaande Opname met het idee om het op een specifieke Joodse feestdag vast te zetten?

Sorry, dat gaat niet.

Na jaren van eindeloos gekrabbel en eindeloos draaien, werd ik eindelijk verblind door de schitterende werkelijkheid dat vastpinnen van de opname op een feestdag en de doctrine van de imminentie simpelweg onverenigbaar zijn. Er is geen eerlijke manier om er mee om te gaan, en ik werd me pijnlijk bewust dat ik veel te lang met dit idee aan het rommelen was. Maar aan de andere kant bleven dezelfde gedachten me achtervolgen:

De opname is ophanden, ja, maar... God doet niets willekeurig, weet je? En een Pinksteropname past er perfect bij, z-o-o perfect! En we weten niet welk Pinksteren, dus...aarrgghh!

Ik kwam uiteindelijk op het punt dat ik het zat was om ermee te worstelen — ik voelde me diep geïrriteerd over de hele kwestie. En dus deed ik wat ik altijd doe als ik dat punt bereikt heb:

Ik bracht het naar de Heer en dumpte het op zijn schoot.

Ik had het einde van mezelf bereikt, en dus vroeg ik de Heer om mij wijsheid en duidelijkheid te geven over deze kwestie. Ik vroeg hem om me iets te laten zien waardoor ik kon stoppen met worstelen.

Als je veel van mijn artikelen hebt gelezen, Weet je heel goed dat ik niet het soort persoon ben die rondloopt en zegt: "De Heer heeft me dit laten zien... de Heer liet me dat zien... de Heilige Geest bracht zulke en dergelijke in mijn geest," ad infinitum, ad nauseam. Ik voel me gewoon niet op mijn gemak met dat soort zinnen rond te strooien, zelfs als ik eerlijk voel dat het wel waar is. Voor alle duidelijkheid...

Attentie: Ik, Greg Lauer, verklaar hierbij dat
ik heb het nog niet allemaal uitgedokterd, en geen
eigen privé hotline heb naar de Heilige Geest, waar
andere gelovigen geen toegang hebben. Dank u.

Maar nadat ik enige tijd met de Heer doorbracht, mijn zeer reële last over deze kwestie afwentelde en hem vroeg mij wijsheid te geven en mij iets te laten zien dat mij zou helpen het worstelen ermee te stoppen, zijn dit de gedachten die plotseling in de komende 15 tot 20 minuten bij me opkwamen.

En sindsdien houden ze mijn gedachten bezig.

Als je wilt geloven dat de Heer me dit echt heeft laten zien, dan is dat prima. Als je liever denkt dat ik een paar frietjes tekort kom aan een Happy Meal en zou moeten overwegen professionele psychiatrische hulp te zoeken, dat is ook goed. Uiteindelijk, alles wat ik kan doen is gehoorzaam zijn en dit naar buiten brengen — Ik ben volkomen tevreden mee om u de rechter te laten zijn.

Time out

Het eerste ding om duidelijk te zijn is dat de zeven feesten of moedim waar we het over hebben, de "feesten van de Heer" zijn wanneer ze worden uitgetekend in Leviticus 23 (hoewel, zoals ik zei, slechts drie van de zeven specifiek worden aangeduid als "feesten"). Het zijn de feesten van de Heer, en de Heer gaf ze aan Israël en beval zijn volk om ze te houden. Zeg me na:

Zij zijn de feesten van de Heer, en de Heer
beval zijn volk Israël om ze te houden.

Mijn punt is dat ze niet de feesten van de gemeente zijn. Hoewel de zeven moedim zeker profetische symboliek bevatten met betrekking tot de gemeente, ligt de focus van deze feesten in de eerste plaats op Israël:

• De eerste drie — Pascha (Pesach), Ongezuurde Broden (Chag HaMatzot), en Eerstevruchten (Yom Habikkurim) - afbeeldingen van de dood, begrafenis en opstanding van de beloofde Messias van Israël.

• De laatste drie - Bazuinen (Yom Teruah), Boetedoening (Yom Kippur), en Loofhutten (Sukkot) - de afbeelding van de terugkeer van de Messias om zijn koninkrijk te vestigen, Zijn oordelen om te bepalen wie uiteindelijk toegang zal worden verleend of geweigerd tot het Koninkrijk, en Zijn heerschappij over dat koninkrijk — het koninkrijk dat God beloofde aan zijn volk Israël.

[Opmerking vertaler: Dus niet aan de Gemeente, die verblijft in de hemel]

Ik liet het middelste feest weg - Pinksteren (Shavuot) - en dat deed ik omdat ik geloof dat het een nadere blik verdient vanuit een ander perspectief.

De zes feesten van Israël? Zoals ik al zei, geeft de Schrift geen speciale betekenis aan Shavuot, en het was pas na de vernietiging van de tempel in AD 70 dat de Joden met het idee kwamen om het te associëren met het ontvangen van de Thora op de berg Sinaï. Maar omdat Shavuot voor de Gemeente van zo fundamenteel belang is, zou men zich kunnen afkeren van het idee dat het een feest van Israël is en niet een feest van de Gemeente.

Vergeet echter niet dat wat zich tweeduizend jaar geleden op Shavuot afspeelde, in feite de ontvangst was van het Nieuwe Verbond — een verbond gebaseerd op de Geest, niet op de Wet; een verbond gebaseerd op geloof, niet op het vlees. En dat verbond werd verbroken voor Israël. Het is gewoon dat als de natie Israël het afwees, en als gevolg daarvan ging het uit naar iedereen die zou geloven in geloof, dus het verwekken van de Gemeente. Maar dat verandert niets aan het feit dat het Nieuwe Verbond is verbroken voor Israël. De komst van de Heilige Geest was bedoeld voor Gods volk Israël; maar als volk verwierpen zij hun Messias en het verbond dat hij voor hen sloot met zijn bloed, en zo misten zij de boot de eerste keer.

Maar ze zullen de tweede keer niet missen.

Laten we eens kijken naar de opeenvolging van profetische gebeurtenissen die letterlijk vervullen wat voorafgaat aan de zeven moedim. Voor de toepassing van dit artikel ga ik verwijzen naar deze opeenvolging van gebeurtenissen — gebeurtenissen zoals Christus' dood, begrafenis, en opstanding, enz.- als een aftellen. En ik wil dit benadrukken:

Dit is het aftellen van Israël,
niet het aftellen van de Gemeente.

 

Stel je voor dat God een enorme stopwatch in zijn hand heeft. In plaats van 12 markeringen die de uren aangeven, heeft Gods stopwatch echter zeven markeringen die overeenkomen met de zeven moedim oftewel vastgestelde tijden voor Israël. Toen Christus tweeduizend jaar geleden werd gekruisigd en stierf aan het kruis, drukte God de knop van zijn stopwatch in en het aftellen begon, te beginnen met de markering die overeenkwam met Pascha. Toen Christus begraven werd en vervolgens herrees, bleef de klok tikken langs de markeringen voor Ongezuurde Broden en Eerste Vruchten. En het aftellen ging door.

Tot nu toe gaat het goed.

Op de Eerste Vruchten, de dag die vervuld werd door de Opstanding, begon een 50-daagse telling die leidde tot Shavuot, toen de Heilige Geest neerdaalde in de gelovigen en de Gemeente werd geboren. Maar toen de Gemeente werd gelanceerd en van de grond begon te komen, gebeurde er iets anders:

God keerde zijn gezicht af van Juda en begon zich te richten op het bouwen van dit lichaam van gelovigen dat voornamelijk vanuit de niet-Joden zou worden genomen.

De religieuze leiding van Juda had de Messias afgewezen die God had beloofd en vervolgens gestuurd, en ze had samengezworen om hem te laten executeren als een gewone crimineel. Zij loochenden de openbaring van God volledig en dat brengt altijd oordeel.

Vanwege hun weigering om hun Messias te aanvaarden en te omhelzen, plaatste God een gedeeltelijke verharding op Juda die hen zou verhinderen Christus als hun ware Messias te erkennen, en die verharding zal op zijn plaats blijven totdat het volledige aantal heidenen gered is en verwijderd wordt via de Opname. Alleen dan zal God zijn aandacht terug richten op Israël en beginnen met het uitvoeren van hun nationale verlossing (Rom. 11). Dit zal gebeuren tijdens Daniëls 70e Week, en dat vormt het Joodse overblijfsel dat door God beschermd zal worden door de verschrikkingen van de Grote Verdrukking en uiteindelijk levend in het Koninkrijk geleid zal worden.

Maar het kwam bij me op dat toen de Gemeente tweeduizend jaar geleden werd verwekt op Pinksteren, het was alsof God de knop op zijn stopwatch indrukte en de klok stopte voor Israël, dat wil zeggen. Het aftellen stopte bij Pinksteren, toen God Zijn gezicht wegdraaide van Juda, en naar de Gemeente. Met andere woorden, in relatie tot Juda en hun aftelling...

God riep een time-out uit.

God noemde effectief een time-out op Juda's profetische aftelling zodat hij kon groeien en dit nieuwe lichaam van gelovigen kon ontwikkelen, voornamelijk uit de niet-Joden genomen en die zijn geënt in het Nieuwe Verbond dat Christus gaf met zijn bloed - een verbond dat werd afgesneden voor Juda die het verwierp, waardoor de niet-Joden konden worden geënt.

Juda's profetische aftelling stopte op Shavuot tweeduizend jaar geleden, met de hand op Gods stopwatch die naar dat feest wees.

En die hand wijst sindsdien naar Shavuot.

Terwijl God de groei en ontwikkeling van het lichaam van Christus gedurende de laatste twee millennia heeft gevolgd, is het aftellen voor Juda gestopt. De opeenvolgende vervulling van het moedim van Israël is gepauzeerd. Zodra het Kerktijdperk voorbij is en de Gemeente verwijderd is bij de Opname, zal God weer op de knop van zijn stopwatch drukken, en het aftellen zal doorgaan.

Met andere woorden, het aftellen voor Juda stopte op Shavuot toen de Gemeente werd verwekt, en de hand wijst al tweeduizend jaar naar Shavuot. Zodra de gemeente compleet is en de Opname plaatsvindt en God klaar is en Zijn aandacht terug zal keren naar Zijn volk, dan zal de profetische klok van Juda opnieuw beginnen te bewegen, tikkend op de volgende aangewezen tijd op hun aftelling (Yom Teruah, die zal worden vervuld door de fysieke terugkeer naar de aarde van hun Messias).

Maar denk hier eens over na.:

Dat betekent dat het niet uitmaakt wanneer
de opname plaatsvindt in de aardse tijd, het
het zal Shavuot zijn op Gods stopwatch.

Dat betekent mijn strijd voorbij is van het verzoenen van de leer van de imminentie met het feit dat de Opname vervuld wordt op Shavuot. Finito.

Mis dit alsjeblieft niet: dat betekent dat het absoluut geen verschil maakt of de Opname plaatsvindt op 4 juli, Groundhog Day, of Cinco De Mayo, of volgende week dinsdag. Op Gods stopwatch die het profetische aftellen van Israël in de gaten houdt, zal het nog steeds Shavuot zijn, net zoals het de laatste tweeduizend jaar van de aardse tijd is geweest. Echter, zodra de Gemeente is opgenomen en het Kerktijdperk in de boeken staat, zal de focus opnieuw op Juda zijn en de vervulling van hun profetische aftelling, en Gods stopwatch zal opnieuw beginnen te tikken. Ik ben er vast van overtuigd dat de overige drie moedim — Bazuinen, Boetedoening en Loofhutten — allemaal zullen worden vervuld op hun letterlijke aardse data, net als Pascha, Ongezuurde Broden en Eerste Vruchten.

Dat betekent dat mijn strijd om de doctrine van imminentie te verzoenen met het feit dat de Opname-vervulling op Shavuot, voorbij is. Finito. En het is adios aan Opname-datum-speculatie.

De Opname zal niet alleen de vervulling ervan op Shavuot
voltooien, maar het zal dit doen tijdens het verloop ervan
op een onherkenbare dag in de echte, aardse tijd.

Ik hoor nu de mensen al zeggen:

Oké, laat me dit duidelijk maken: elke dag is Sjavoeot. - Eerlijk gezegd, Bijbelkwast, waarom zou iemand in vredesnaam zoiets stoms geloven ?!

Inderdaad. Zoals bij elke interpretatie van een Bijbelse zaak, is de eerste en meest voor de hand liggende vraag of er al dan niet iets in de Schrift staat dat het op een of andere manier ondersteunt, of in ieder geval aannemelijk maakt.

In dit geval denk ik van wel.

Zand en sterren

Er zijn verschillende plaatsen in de Schrift, de meeste in het boek Genesis, waar Gods verbondsbeloften aan zijn volk Israël worden voorzegd. Zo gaf Hij deze beloften twee keer aan Abraham (Gen.15:5; 22:17), één keer aan zijn zoon Isaac (Gen. 26:4) en opnieuw aan Isaac's zoon Jacob (Gen. 28:14).

Het Abrahamitische verbond bevat beloften voor een specifiek land, tal van afstammelingen, en zegeningen voor de hele wereld door middel van een van die afstammelingen (de Messias). Wat de nakomelingen van Abraham betreft, karakteriseert God hen als even talrijk als het zand aan de zee of de sterren aan de hemel (of beide).

 Ik wil hier niet te ver mee gaan, maar één ding is ontegenzeggelijk waar.:

Zand is aards - sterren zijn hemels.

Wereldschokkend, ik weet het. Maar het is in de hele Bijbel duidelijk dat God twee verschillende programma's aan het werk heeft voor twee verschillende groepen mensen, en ik geloof dat deze twee karakteriseringen van Abrahams afstammelingen voorafgaan aan deze twee verschillende groepen — Israël en de Gemeente: Abrahams "aardse" afstammelingen door het vlees en zijn "hemelse" afstammelingen door het geloof.

God veranderde de naam van Isaac's zoon Jacob in Israël, en zo kon Jacob in zekere zin gezien worden als de voorloper van het volk van Israël — Gods aardse volk. Het is interessant om op te merken dat wanneer God het verbond aan Jacob belooft (Gen.28:14), God zijn nakomelingen een beetje anders karakteriseert, als het stof van de aarde (en het is geen vertaalprobleem—verschillende woorden worden gebruikt in het oorspronkelijke Hebreeuws). Maar later, als Jacob bidt dat God hem uit de hand van zijn broer Ezau bevrijdt (waarvan hij vreest dat hij hem en zijn familie zal doden), herinnert hij God aan de beloften die hij hem eerder heeft gedaan, maar keert zo terug naar het zand op aarde (Gen.32:12).

Zand is aards en wordt gebruikt om Gods aardse mensen voor te bereiden.

Aan de andere kant, merk op dat toen Abraham bereid was om zijn zoon Isaac op te offeren, op dat moment Isaac een type van Christus werd, en dus in zekere zin het lichaam van Christus, of de kerk — Gods hemelse mensen voorafschaduwt. En zeker, als God Isaac het verbond belooft (Gen.26:4), gebruikt hij de sterren in de hemel.

Sterren zijn hemels en worden gebruikt om Gods hemelse volk voor te bereiden.

Ik zit nu echt op mijn handen, want er is nog veel meer wat hierover gezegd kan worden, maar voor de toepassing van dit artikel is het volgende punt voldoende.:

Israël is Gods aardse Volk.
de Gemeente is Gods hemelse Volk.

Welnu, overweeg dit. We weten allemaal hoe de tijd op aarde verloopt. Vanuit ons gezichtspunt beweegt de tijd zich in een constante, éénrichtings- en ééndimensionale stroom. Het blijft onverbiddelijk vooruit tikken, tik... tik... tik... Nooit sneller, nooit langzamer, nooit achteruit, nooit op een andere manier dan wat ik net beschreef. Zo werken de wetten van de fysica hier in dit driedimensionale ruimte-tijd continuüm dat God voor ons creëerde om in te leven.

Oké, maar hoe zit het met de hemel? Ten eerste is de hemel duidelijk een plek die in de spirituele dimensie ligt. Ik weet niet zeker wat dat voor een natuurkundige betekent, maar ik denk dat één ding vrij duidelijk is:

De wetten van de fysica in de hemel moeten zeker overstijgen wat we hier op aarde weten en begrijpen.

Moderne fysici hebben verschillende opvattingen over de relatie tussen tijd, materie en ruimte, maar velen zullen jullie op zijn minst vertellen dat zij geloven dat ze aan elkaar verwant zijn. Vraag me niet hoe... dat is wat ik gelezen heb.

Maar zonder hier te zitten en te doen alsof ik de theoretische fysica begrijp, moet één ding intuïtief voor de hand liggen:

Er is geen reden om te geloven dat zij in de hemel het verstrijken van de tijd ervaren op dezelfde manier als wij hier op aarde doen.

Natuurlijk kunnen we alleen maar speculeren hoe ze het ervaren, maar het feit dat het niet hetzelfde is, wordt heel duidelijk gemaakt in de Schrift:

Veel mensen zien dit vers in figuurlijke zin, en sommigen proberen het zelfs te gebruiken in verschillende soorten dateringsschema's. En daar heb ik geen groot probleem mee. Maar ik geloof dat het ook in een meer letterlijke zin kan worden opgevat. Voor mij vertelt dit ons van dichtbij dat God — daarboven in zijn hemelse verblijf — de tijd niet ervaart zoals wij dat doen. En waarom zou hij? Immers, Onze Vader in de hemel — de Schepper van alles wat we kennen en meer — bestaat in een veelheid van dimensies die we ons niet eens kunnen voorstellen.

Met andere woorden...

Als een dag met de Heer duizend jaar kan zijn, kan het net zo gemakkelijk tweeduizend jaar zijn.

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar het idee dat de 'hemelse tijd' radicaal anders is dan 'aardse tijd' lijkt me niet echt vergezocht.

Dus, rekening houdend met dit alles...

• Is het echt zo moeilijk te geloven dat op Sjavuot tweeduizend jaar geleden, toen God zijn aandacht verplaatste van zijn hardnekkige aardse volk Israël en naar zijn hemelse volk de Gemeente, dat hij op dezelfde manier de aardse tijd van Israëls profetische aftelling verplaatste naar de hemelse tijd in zijn omgang met de Gemeente?

• Is het echt zo moeilijk te geloven dat gedurende het hele kerkelijke tijdperk, als God zich bezighoudt met zijn hemelse volk, God werkt in een hemelse tijd, zodat in zijn profetische aftelling voor zijn aardse volk Israël, er geen profetische tijd voorbij gaat?

• Is het echt zo moeilijk te geloven dat wanneer het kerktijdperk ten einde komt en zijn hemelse volk wordt opgenomen en God zijn aandacht terugdraait naar zijn aardse volk Israël, dat Hij dan teruggaat naar de aardse tijd en Israëls profetische aftelling verder gaat vanuit Shavuot, waar het tweeduizend jaar geleden stopte, en weer vooruit begint te tikken naar de volgende aangewezen tijd, Yom Teruah?

Ik denk dat ik het niemand kwalijk kan nemen om te denken dat er een schroefje los is bij mij, maar voor mij is eigenlijk allemaal verrassend goed.

Game on

Ik heb een bekentenis te doen: het is positief bevrijdend om vrij te zijn van de angst om te zweven tussen de komst van de Opname en zijn voor de hand liggende, diepgaande verbindingen met Sjavuot, en zonder te kort te doen aan de schriftuurlijke integriteit van een van beide.

Dat betekent dat het voor mij veel makkelijker is om meer aandacht te besteden aan andere belangrijke profetische ontwikkelingen zonder de halfjaarlijkse afleiding van deze feestgerelateerde Opname-datum-speculatie.:

Je snapt het wel.

Nu kan ik mijn volledige aandacht geven aan wat er in de wereld gebeurt terwijl het profetische scenario stremt, en dat doen met de volledige wetenschap dat de Opname prikkelend dichtbij komt en letterlijk op elk moment kan plaatsvinden, ongeacht wat de kalender zegt.

En "wat er in de wereld gebeurt" zou elke gelovige moeten vullen met een ongekend gevoel van urgentie. Ik wil niet hyperbolisch zijn, maar...

Het spel is begonnen, mensen.

Met de corrupte mainstream media op de rand van het tot koning kronen van een net zo corrupte carrière-politicus tot "president" (na het luisteren naar Joe Bidens toespraken, ben ik geneigd om te beginnen met de spelling "prezzzident") en de democratie die zo lang deze eens zo grote natie heeft gekenmerkt en nu aan flarden wordt gescheurd en vertrapt voor onze ogen, moeten we onze uiterste best doen om onszelf te onthouden om ook te worden aangezet in het soort haat-opbouw voor degenen die zo vrolijk vallen voor de leugens, de desinformatie, en de misleiding uitgespuwd door de MSM die zo gewend zijn aan deze handel en wandel.

Dat is niet aan ons, en dat is niet onze roeping. Dat is niet zijn "in de wereld, maar niet van de wereld" — dat zou een kopie van de wereld zijn. En het belangrijkste, het onteert de naam van onze Heer en Verlosser Jezus Christus en denigreert het evangelie van Zijn zaligheid dat wij geroepen zijn om te prediken.

We hoeven niet te kijken naar de laatste leugens en de verkeerde informatie bij CNN [en NOS]. We hoeven niet te kijken naar de laatste misleiding op Fox News (ze hebben een aantal geweldige individuele commentatoren die absoluut op de juiste plaats zijn, maar als omroep zijn ze vaak bijna net zo slecht als CNN — wat geen geringe prestatie is). En om heel eerlijk te zijn, hoeven we echt niet te kijken naar InfoWars voor de laatste neergang van een angstaanjagend echt verkiezingsbedrog, hoewel het verre van mij is om iemand die dat wel doet, streng te veroordelen. Ik bedoel, feiten zijn feiten, en er komen er dagelijks meer naar voren.

In alle oprechtheid, er is maar één plek waar we het nu moeten zoeken.:

We moeten omhoog kijken.

En de reden dat we omhoog moeten kijken is omdat het op Gods profetische klok, vandaag Shavuot is!

Greg Lauer-2020/# 10

Bron: A Little Strength