Rellen en protesten van Portland naar Jeruzalem

Net als in de Verenigde Staten hebben linkse demonstranten in Jeruzalem en Tel Aviv met de volledige steun van de media gebruik gemaakt van de economische nood die de pandemie heeft veroorzaakt.

 

Door Caroline Glick - 2 augustus 2020

De afgelopen jaren heeft het publieke debat in de Verenigde Staten veel nieuwe dieptepunten gekend. Deze maand was er een nieuwe toen de voorzitter van het Huis, Nancy Pelosi, verwees naar federale agenten in Portland, Oregon als "stormtroopers," dat wil zeggen, Nazi Bruinhemden.

In een tweet op 18 juli en in verdere opmerkingen, beschuldigde Pelosi de federale strijdkrachten die in Portland werden opgesteld van "ontvoering van protesteerders en het veroorzaken van sterke verwondingen in antwoord op graffiti."

Pelosi's beschuldigingen zouden een politieke aardbeving veroorzaken, als ze waar waren geweest. Maar ze zijn niet waar. En het feit dat zij federale ambtenaren als Nazi's belasterde is een diep verontrustende verklaring van de Democratische Partij - vanwaar zij de hoogste verkozen funtionaris is - en waar die vandaag de dag staat en wat hun bedoelingen zijn.

De afgelopen twee maanden is de progressieve stad Portland in de progressieve staat Oregon het toneel geweest van chaos en rellen. De liberale media hebben de rellen misleidend gekarakteriseerd als "vreedzame demonstraties".

Nacht na nacht hebben honderden "vreedzame demonstranten" winkels en andere bedrijven vernield en vernietigd, waardoor het centrum van Portland in een oorlogsgebied is veranderd. In de afgelopen vijf weken is het federale gerechtsgebouw het middelpunt van het geweld geweest.

"Vreedzame demonstranten" uit Antifa en andere radicale groeperingen hebben het federale gerechtsgebouw in Portland aangevallen met brandbommen en commercieel vuurwerk. Federale officieren die belast zijn met de bewaking van het gerechtsgebouw zijn blind geworden van de lasers en aangevallen met onder andere stenen, metalen kogels van katapulten, grote bakstenen en andere dingen.

De relschoppers worden in hun inspanningen gesteund door stads- en staatsambtenaren en nationale Democraten, die de federale strijdkrachten die het gerechtsgebouw beschermen wegzetten als "bezetters" en "Gestapo" en natuurlijk "stormtroopers."

Wat betreft de vermeende "ontvoering" van vreedzame demonstranten, legde de lokale journalist Andy Ngo deze week uit dat Pelosi's verklaring de Antifa-propaganda kanaliseert.

Ngo vertelde aan Fox News: "Dat is een Antifa-praat dat wordt herhaald door de hen sympathieke media."

Hij verklaarde dat de federale functionarissen die belast zijn met het beschermen van federaal bezit, agenten in neutrale ongemerkte voertuigen gebruiken om de leiders van het geweld vreedzaam aan te houden. Dit is een routinematige, volledig legale tactiek die, zoals Ngo verklaarde, nu gebruikt is omdat "het vrij effectief is."

Op het eerste gezicht zouden Pelosi en haar collega's in het Congres en in Oregon, als Democratische politici, de federale strijdkrachten die proberen de rellen te beëindigen, moeten steunen. Net als New York, Chicago, Minneapolis en Los Angeles is Portland immers een Democratische stad. En de bedrijven die worden vernietigd, zijn het eigendom van hun kiezers.

Waarom noemen dan Pelosi en haar partijgenoten en hun media-aanhangers in plaats daarvan de relschoppers die de binnenstad van Portland tot een oorlogsgebied maken "vreedzame betogers" en belasteren ze de wetshandhavers die federaal bezit beschermen als Nazi's?

Het voor de hand liggende antwoord is: politiek. De Democraten steunen de relschoppers omdat, aangezien zij de dingen zo zien, dat hoe langer de chaos in de straten van de steden van Amerika heerst, hoe beter hun kansen zijn om President Donald Trump in november te verslaan.

De Democraten hebben een aantal middelen die de Republikeinen missen, en de rellen brengen hen in gevaar.

Ze hebben fanatieke progressieve activisten die boos zijn dat Bernie Sanders niet de genomineerde is, die ook bereid is om Amerika te verbranden.

Ze hebben de totale steun van de media, van NBC tot The New York Times tot Facebook en Twitter.

De Democraten hebben onbeperkte middelen om het geweld en de chaos voor onbepaalde tijd in stand te houden. Deze week maakte Alexander Soros, de zoon van George Soros, bekend dat de familiestichting nog een kwart miljard dollar heeft gereserveerd voor Black Lives Matter. En de Sorossen zijn niet alleen.

Zoals de afgelopen vier jaar van Trump-Rusland-mythologie met juridisch ongegronde, gepolitiseerde vervolgingen en onderzoeken hebben aangetoond, beheersen de Democraten een groot deel van de zogenaamde Deep State, die de hefbomen van de permanente bureaucratie controleert.

Het verhaal van Trump en een Russische heimelijke verstandhouding is grotendeels uiteengevallen onder het gewicht van het bewijsmateriaal en het absurde impeachment-proces van de afgelopen maanden. En met deze achteruitgang begonnen de Democraten een nieuwe zaak uit te rollen.

Ze vonden die met de coronavirus-pandemie. In één klap veegde het virus uit China de snelgroeiende economie van Trump weg, met zijn record-lage werkloosheid in alle etnische en raciale groepen.

Met scholen die abrupt werden gesloten en banen die abrupt verloren gingen, werd het optimistische Amerika van 2019 het gedestabiliseerde, arme, gefrustreerde en onzekere Amerika van 2020.

Maar ondanks de beste inspanningen van de commentatoren viel de steun voor Trump niet uiteen, althans, niet genoeg om een verkiezingsoverwinning voor Joe Biden te verzekeren. En de Amerikanen begonnen de weg te hervinden, zoals de stijgende beursindexen aangaven.

Maar toen kwamen de rellen. De eerste oorzaak van de rellen en protesten was de politiemoord op George Floyd. Maar hun context was de pandemie en de verkiezingen in november. De rellen gaven de Democraten een manier om hun radicale progressieve basis (op straat, in het Congres en in de media) te verzilveren rond hun favoriete kwesties: rassen- en identiteitspolitiek.

Voor de Democraten is het beste deel van de rellen dat, in tegenstelling tot de pandemie, voor de demonstranten en hun media-agenten, het gemakkelijk is om te stellen dat Trump de schuld is.

Trump heeft de leiding en Amerika staat in brand. Trump heeft de schuld. Trump heeft de leiding en er is racisme in Amerika.

Als Trump de rellen afremt, is hij schuldig aan politiegeweld (met stormtroopers), dat bewijst dit punt. Als hij er niet in slaagt de rellen te beteugelen, is hij een ineffectieve lobbes. En dus, met een bodemloze put van geld, zullen de rellen doorgaan, tenminste zolang de Democraten het gevoel hebben dat ze er baat bij hebben en niet iets anders bedenken om te doen.

De demonstraties tegen premier Benjamin Netanyahu die wekenlang buiten de residentie van de premier in Jeruzalem plaatsvonden, met satellietdemonstraties in Tel Aviv, hebben een vergelijkbare functie in Israël. Net als hun Amerikaanse tegenhangers worden de Israëlische demonstraties massaal en met veel sympathie door de media behandeld en enthousiast ondersteund door politici van linkse partijen. Net als hun Amerikaanse tegenhangers zijn ze ontwrichtend en ongelooflijk luidruchtig.

De Israëlische demonstranten zijn niet zo gewelddadig als hun Amerikaanse collega's, maar hun boodschappen van haat tegen Netanyahu zijn gewelddadig, en er zijn enkele gewelddadige incidenten geweest, die de afgelopen week lijken toe te nemen. Zeker, het aantal doodsbedreigingen tegen Netanyahu en zijn familie dat door links op de sociale media wordt gepubliceerd, is de afgelopen weken sterk toegenomen.

De protesten in Israël dienen hetzelfde doel voor hun Israëlische organisatoren als de Amerikaanse. De demonstraties in Jeruzalem en Tel Aviv worden gehouden om de mensen aan te zetten tot haat tegen Netanyahu, als de vijand van het volk, en om het gevoel te wekken dat het land uit de hand loopt.

Net zoals Pelosi en haar collega's de wetshandhavers demoniseren die de orde en veiligheid proberen te herstellen in plaatsen als Portland, Seattle en Chicago, veroordelen de media en Netanyahu's tegenstanders in de Knesset de politie voor elke poging om demonstranten te arresteren. Zoals de federale agenten "stormtroopers" zijn, is de politie buiten de residentie van de premier de "persoonlijke beschermingsmacht voor de Netanyahu-familie".

Er zijn grote verschillen tussen Amerikaans en Israëlisch links, die minder wijzen op het doel van de protesten dan op de bedreiging die ze vormen voor de stabiliteit van beide samenlevingen op de lange termijn. Het belangrijkste verschil is het ideologische karakter van de twee linkse partijen.

Amerikaans links heeft een ideologische/religieuze inslag. Progressivisme is het credo van Amerikaans links, en is een hybride van politiek in plaats van economisch communisme en totalitair messianisme. Het is anti-Amerikaans en antisemitisch. En hoewel de populariteit ervan is gegroeid, geniet het niet de steun van iets dat in de buurt komt van een meerderheid van de Amerikanen.

In Israël daarentegen is links postreligieus en ideologisch failliet. Zijn twee goden - vrede en overgave - zijn respectievelijk 20 en 15 jaar geleden neergestort. De mislukking van de vredesconferentie in Camp David in juli 2000 en het begin van de Palestijnse terreuroorlog in september 2000 hebben de vredesreligie gedood. De "eenzijdige terugtrekkingsgod" van links werd verbrijzeld toen maanden nadat Israël haar burgers uit Gaza had verdreven en het gebied in augustus 2005 aan de PLO had overgedragen, Hamas de macht greep en een oorlog tegen Israël begon die nog moet eindigen.

Hoewel verstoken van een ideologische boodschap om aan het publiek te verkopen, heeft links in Israël een aanzienlijke macht. Haar controle over de Deep State van Israël - inclusief het hele rechtssysteem - is veel uitgebreider dan de controle van Amerikaans links over haar staatsapparaten.

De Israëlische linkerzijde controleert de meeste media-organen, de universiteiten en de culturele instellingen. Het heeft onbeperkte financiering van buitenlandse regeringen en particuliere stichtingen in Europa en de Verenigde Staten.

En Israëlisch links heeft demonstranten die bereid zijn om chaos te veroorzaken om de haat tegen Netanyahu te bevorderen.

Net als hun Amerikaanse tegenhangers vinden de demonstraties in Jeruzalem en Tel Aviv plaats in het kader van de pandemie. De demonstranten hebben gebruik gemaakt van de economische nood die de pandemie heeft veroorzaakt. Zij profiteren ook van de afsluiting van de publieke sferen.

Met de bars en nachtclubs gesloten - en alle reizen naar het buitenland geblokkeerd tot later - hebben jonge mensen die op zoek zijn naar een manier om samen te komen slechts één optie. De anti-Netanyahu demonstraties zijn de enige partijtjes in het land.

Het maakt niet uit wie er in november wint, het is moeilijk te zien hoe de situatie in de Verenigde Staten zich zal stabiliseren en hoe de orde zal worden hersteld. De opkomst van progressieve politici ten koste van gematigde Democraten geeft aan dat de radicalisering van Amerikaans links niet zomaar iets is. Eén electorale cyclus zal niet herstellen wat in vijf decennia stapsgewijs is afgebroken.

In Israël is het belangrijkste en meest tastbare gevaar voor de demonstraties dat een van de opgehitste demonstranten Netanyahu en zijn familie zal proberen te vermoorden, bij gebrek aan een ideologisch links. De dreiging om de premier en zijn vrouw en kinderen te vermoorden is op de sociale media toegenomen, omdat de massale en sympathieke protesten steeds opruiender worden.

Maar wat betreft de Israëlische samenleving als geheel... zolang Netanyahu en zijn familie veilig blijven, zullen de protesten waarschijnlijk niet veel aan kracht winnen. Het publiek rechts en links is gematigder dan 25 jaar geleden. Netanyahu's publieke veerkracht - ondanks de 25 jaar durende campagne van links om hem te vernietigen - is het bewijs van de grenzen aan de macht van links.

Er zijn vele conservatieve commentatoren aan de rechterkant van de onoverbrugbare politieke kloof van Amerika die geloven dat het publiek van de V.S. bij de stembus zal reageren op het geweld in hun straten door Trump te herverkiezen. Auteur Victor Davis Hanson schreef deze week over die komende "contrarevolutie."

In het geval van Israël zijn de verkiezingen, en contrarevoluties, weliswaar nodig om de hervormingen in te voeren die nodig zijn om de Deep State te beteugelen en de democratische orde in Israël te herstellen, maar waarschijnlijk is het niet nodig om de demonstraties te beëindigen. Want hoeveel mensen zullen er nog voor kiezen om buiten te gaan staan schreeuwen zodra de kroegen weer opengaan?

Caroline Glick is een bekroond columnist en auteur van "The Israeli Solution": Een eenstaatsplan voor vrede in het Midden-Oosten."

Bron: Riots and protests from Portland to Jerusalem