De reden voor de Opname

door Gary Stearman - 16 juni 2020

Elke dag brengt ons dichter bij de dag van de opstanding ... de opname van de Kerk. Zeker, er is niets nieuws aan, behalve de opeenstapeling van kritische indicatoren. Het geheimenis Babylon staat op het punt om weer op te staan, het nationale Israël wordt dagelijks vastberadener en het Midden-Oosten positioneert zich in de lijn van de bijbelse profetie. Rusland en Iran (het oude Perzië) staan in de voorhoede van de agitatie. Vooral de wereld wordt steeds meer gekenmerkt door een woedende afvalligheid. Onze reden voor opwinding is veel groter dan in voorgaande generaties.

Sinds de tijd van de Apostelen hebben de christenen met grote verwachting uitgekeken naar de wederkomst van de Heer. Paulus schreef zelfs aan de Thessalonicenzen om hen te waarschuwen voor misplaatste oproerkraaiers, die valse informatie verspreidden dat het oordeel van God (de Verdrukking) al begonnen was! In wezen gooiden deze dwaze "autoriteiten" koud water op de grootste hoop die aan de Kerk werd gegeven.

En dit was rond 51 na Christus! Het zou nog ruim tien jaar duren voordat Paulus zijn volledige leer over het leven en de bestemming van het Lichaam van Christus, de Kerk, had voltooid en verspreid. We mogen nooit vergeten dat de gelovigen vanaf het begin van het kerktijdperk gefrustreerd, verward en verbijsterd waren over de volgorde van de profetische gebeurtenissen.

Het is de zaak van Satan en zijn volgelingen om het zaad van die verwarring uit te zaaien. Bovendien zijn er veel "kerkelijke autoriteiten", die zich presenteren als eschatologische experts, en ze zijn nogal bombastisch over het benoemen van bepaalde data of tijdkaders van de opname.

In het verleden is het onderwerp van de opname bijna gedaald tot aan het niveau van de vergetelheid. Dan ineens stijgt om verschillende redenen de belangstelling ervoor weer. Af en toe escaleert het tot het punt dat het een vitale kwestie wordt, met bijbehorende emotie en venijnige onenigheid. Bij elke piek wegen verschillende concurrerende visies op deze zaak tegen elkaar op, die elkaar bombarderen met bewijskrachtige teksten en theoretische uitdagingen.

We lijken weer zo'n piek te hebben bereikt, terwijl velen profetische bewijzen hebben opgesteld, gemeten naar een aantal maatstaven, die we later in dit artikel zullen bespreken.

Iets wat we ons vaak herinneren is het jaar 1988, toen er verschillende "bewijzen" werden gepubliceerd. Dit was het jaar dat ons het alomtegenwoordige witte boekje (3,2 miljoen exemplaren) bracht, met zijn kenmerkende rood-letter titel, "88 Redenen waarom de Opname zal zijn in 1988."

Dit jaar was toevallig ook een jaar van grote opwinding onder christenen. Ongeveer twee decennia eerder, in 1967, had Israël een oorlog gewonnen die hen in staat stelde de Tempelberg terug te winnen, al was het maar kort. Toen, in 1973, had Israël, vechtend tegen de astronomische overmacht, de "Jom Kippoer" oorlog gewonnen. Voor de profetische waarnemers leek het erop dat Israël door de Heer werd begunstigd en klaarstond om het land, de gave die God aan Abraham had beloofd, over te nemen en terug te winnen. Het mechanisme van dit proces wordt duidelijk beschreven door de Oudtestamentische profeten.

In 1988 steeg de opwinding tot koortshoogte. Het was veertig jaar geleden dat Israël in 1948 een staat was geworden - veertig jaar, het getal van beproeving! Velen van de gelovigen verwachtten de terugkeer van de Heer in dat jaar ... spoedig!

ZIJN WE ER?

En hier moet een keurig onderscheid worden gemaakt door degenen die de terugkeer van de Heer op elk moment verwachten. Er is een groot verschil tussen "spoedig" en zijnde "op elk moment". Het eerste betekent dat iets binnen het leven van de gelovige zal komen, eerder vroeg dan laat.

Maar de Bijbel spreekt over de terugkeer van Christus voor de Kerk als een onmiddellijke gebeurtenis - op elk moment - zonder de noodzaak van enige gebeurtenis die dan tussen de huidige tijd en Zijn komst plaatsvindt.

In het midden van de eerste eeuw leerde de apostel Paulus zijn vroege volgelingen dat de Heer elk moment kon terugkeren, misschien wel in de volgende paar seconden. Er hoefde geen profetie te worden vervuld voor deze komst. Dit wordt de leer van imminentie genoemd.

Zo schrijft hij in de tegenwoordige tijd als hij verwijst naar het geloof van de gelovigen in Thessaloniki, waardoor hij hen verzekerde:

"Want zij vermelden zelf over ons hoezeer wij ingang bij u gekregen hebben en hoe u zich van de afgoden tot God bekeerd hebt om de levende en waarachtige God te dienen, en Zijn Zoon uit de hemelen te verwachten, Die Hij uit de doden heeft opgewekt, namelijk Jezus, Die ons verlost van de komende toorn." (1 Thess. 1:9,10).

De werkwoordstijl die Paulus hier gebruikt, beoogt de zekerheid van het ononderbroken heden, zoals die in het moderne taal wordt gesproken: "Jezus, die ons verlost van de komende toorn." Met andere woorden, hij wil dat degenen die dan nog in leven zijn, kijken naar de opname, die hij als aanstaande presenteert. Paulus gebruikt dergelijke taal herhaaldelijk. Dit wordt steeds weer aangetoond. Hier is nog een citaat dat iets later in dezelfde brief komt:

"Want wat is onze hoop of blijdschap of erekroon? Bent ook u dat niet voor het aangezicht van onze Heere Jezus Christus bij Zijn komst?" (1 Th. 2:19).

Hier is de komst van Christus voor de Kerk (de opname) een belofte, die de toenmalig levenden persoonlijk op zich zouden nemen, als direct van toepassing op hen. Paulus heeft nooit gesproken over de opname als een gebeurtenis in de verre toekomst, maar als een duidelijke en reële mogelijkheid die zich zou kunnen voordoen binnen het leven van een gelovige die zijn brieven leest.

SPOEDIG?

Terugkomend op het jaar 1988 en het woord "spoedig", kunnen de meesten van ons zich duidelijk herinneren dat rond deze tijd predikers over de hele wereld begonnen te verkondigen: "Jezus komt er aan". Zeker, ze geloofden ook dat hij op korte termijn zou kunnen komen. Maar, binnenkort? Dat betekende een aankomst binnen de komende jaren. Zeker, er was niets mis met hun verwachtingsniveau. Gezien de wereldgebeurtenissen en de profetische waarheden van de eindtijd was - en is - een dergelijke opwinding volkomen gerechtvaardigd.

(Overigens was er onlangs weer een wit boekje met een roodlettertitel verschenen: "17 Redenen waarom de Opname zal zijn op 22 september 2017." Deze datum valt toevallig op de tweede dag van Rosj HaShana, aan het begin van het Joodse Nieuwjaar, 5778).

Maar zeggen dat hij binnenkort komt is heel wat anders dan zeggen dat zijn komst nabij is. Waarom deden ze deze proclamatie? Het is duidelijk dat ze aanwijzingen hadden opgepikt die de ontwikkelingen in Israël in verband brachten met de leer van de profeten. Toen en nu ontwikkelen zich dagelijks geprofeteerde gebeurtenissen in het Land van de Bijbel.

Het Midden-Oosten is een kokende pot met conflicten, en de landen die in het centrum van de actie staan worden allemaal genoemd in de profetie. Iran (Perzië), Irak (het oude Babylon), Koeweit, Saoedi-Arabië (Sheba en Dedan), Syrië (Damascus), Egypte, Libië, Ethiopië en andere landen worden allemaal prominent genoemd in de Schrift. En ze vallen allemaal onder de controle van het masterplan dat lang de droom van de Islamitische Broederschap is geweest, dat wil zeggen, de vernietiging van Israël.

Rusland beweegt zich vooral naar het zuidwesten, naar de Krim en de Oekraïne. Bovendien zijn de regeringen in de hele regio door deze grote macht in het noorden gecontacteerd. Rusland heeft hen "hulp" aangeboden terwijl het zijn tentakels om hun olierijkdom en strategische locaties heen wikkelt. Natuurlijk omvat die "hulp" ook militaire pacten en bewapening die de grote oorlogen die door verschillende Oudtestamentische profeten zijn voorspeld, zullen aanwakkeren.

Gaat de kerk door deze oorlogen heen? Het kan wel of niet deze openingsfasen zien, maar zal waarschijnlijk niet hun volledige opmars; hun meest extreme gruwel is gereserveerd voor de Apocalyps, wanneer de kerk afwezig zal zijn op deze Aarde. Als nu de wereldwijde invloed van gelovigen is verdwenen, kunnen seculiere machten tot hun recht komen. Dit alles past perfect bij het idee dat de Gemeente op elk moment kan worden weg genomen.

VEERTIG, HET GETAL VAN BEPROEVING

De opnametheorie van 1988 bood vele hoopvolle scenario's - wiskundig, calendrisch of schriftuurlijk - die de opname in dat jaar tot een zekere zaak maakten. Maar in de kern werd elk van deze systemen gedreven door het feit dat het moderne Israël, gesticht op 14 mei 1948, op zijn veertigste verjaardag was aangekomen. Israël, Gods uurwerk, had zijn moderne "woestijnmars" doorlopen en zou nu in het beloofde land aankomen, wat betekent dat het zeer waarschijnlijk was dat de Gemeente uit de weg zou worden genomen, zodat de gebeurtenissen van de eindtijd tot een hoogtepunt konden komen. Er werd verwezen naar de Schriften, zoals de volgende: "Na het aantal dagen waarin gij het land hebt doorzocht, veertig dagen, met elke dag voor een jaar, zult gij uw ongerechtigheden dragen, veertig jaar, en gij zult mijn verbreking van de belofte ondervinden" (Numeri 14:34).

Alle wiskundige en bijbelse bewijzen voor de opname van 1988 werden gebaseerd door deze eenvoudige Schriftuurlijke waarheid ... en ze hadden het mis. Maar er is niets mis met waakzaam zijn. In feite wordt het aangemoedigd. In Paulus' eigen geruststellende woorden:

"Maar u, broeders, bent niet in duisternis, zodat die dag u als een dief zou overvallen. U bent allen kinderen van het licht en kinderen van de dag. Wij zijn niet van de nacht en ook niet van de duisternis. Laten wij dan niet, evenals de anderen, slapen, maar laten wij waakzaam en nuchter zijn. Want zij die slapen, slapen 's nachts en zij die dronken zijn, zijn 's nachts dronken. Maar laten wij, die van de dag zijn, nuchter zijn, bekleed met het borstharnas van geloof en liefde, en met de hoop op de zaligheid als helm. Want God heeft ons niet bestemd tot toorn, maar tot het verkrijgen van de zaligheid, door onze Heere Jezus Christus," (I Thess. 5:4-9).

De Opname-discussie voert nu al meer dan een eeuw lang een heftig debat. Het begon serieus in de jaren 1870, toen het land Israël opnieuw werd bevolkt met Joden. De opwekkingen en zendingsbewegingen van die tijd brachten het Eerste Zionistische Congres van 1897. Voor de vervulling van deze oudtestamentische profetie werkten Joden en christenen samen. Toen Israël terugkeerde naar het land, begon de opname als een reële mogelijkheid groter te worden.

Het idee van een pre-verdrukking begon serieus te worden geleerd. Anderen (preteristen) zijn opgestaan om te zeggen dat het onmogelijk zou zijn, want de verdrukking had al plaatsgevonden ... lang geleden, in de eerste eeuw. Nog anderen (post-verdrukking aanhangers) leerden dat, ja de Verdrukking ligt in het verschiet, maar de Kerk staat op het punt om er doorheen te gaan en haar ontberingen te doorstaan tot het einde toe... de gehele hele zeven jaar. Anderen (midden-verdrukking aanhangers) zeggen nee, de Kerk zal alleen de eerste drie en een half jaar van deze afschuwelijke periode doormaken, niet de gewelddadige wraak oordelen van de tweede helft. En de discussie zal ongetwijfeld doorgaan, met wisselende mate van passie.

Na de teleurstelling van 1988 ontstond een nieuwe groep (pre-wraak) om te zeggen dat de Kerk alles zou meemaken behalve de laatste jaar of twee van de Verdrukking ... en dat ze alleen die volledige toorn van God zouden missen, die volgens hen beperkt zou blijven tot die korte tijd.

Waarom is er zo'n meningsverschil over een onderwerp dat zo duidelijk uiteengezet lijkt? Paulus schrijft: "Want God heeft ons niet gesteld tot toorn, maar tot het verkrijgen van verlossing door onze Heer Jezus Christus" (1 Th. 5:9). De hier genoemde "verlossing" is niet het eerste ontvangen van Christus door de gelovige, maar de daad van verwijdering van de aarde voor de verdrukking. Toch is er een groot misverstand over de opname. En Zijn toorn begint met de opening van het eerste zegel.

Op dit punt gaan we een vraag stellen die niet vaak wordt besproken.

WAAROM IS ER ÜBERHAUPT EEN OPNAME?

Waarom heeft God een verwijdering van de Gemeente van de aarde gepland? Als de Heer terugkomt om Zijn Koninkrijk op te richten (dat Hij zeker doet), waarom keert Hij dan niet gewoon terug, doet de rechtvaardige doden herrijzen en gaat Hij vanaf dat punt verder? Waarom zou Hij de rechtvaardigen - zowel de levende als de dode - bij de opname in de lucht brengen, terwijl Hij alleen maar de gelovigen bij Zijn wederkomst zou kunnen laten herrijzen?

Dit roept nog een andere vraag op. Wie zal bij de Wederkomst in zijn troon dienen als de aardse vertegenwoordigers? Degenen die doordrenkt zijn van "supercessionisme" - dat wil zeggen, de vervangingstheologie - zeggen dat het de Kerk zal zijn, die Israël heeft verdrongen.

Wat gebeurt er dan met de twaalf stammen van Israël en alle profetieën die over hun priesterschap spreken, dat in de eindtijd weer in functie gaat? En wat moeten we doen met de tempel van de Antichrist, genoemd door Daniël, Jezus en Paulus? Daar moet worden gediend door Israëlitische priesters, niet door de Gemeente. De boze is in staat om de Joden te overtuigen dat Hij hun Messias is. Waar zouden christenen in deze regeling passen? Antwoord: Ze zouden er helemaal niet passen.

Spreken de passages die over de opname spreken (I Tessalonicenzen 4) ook over het vestigen van Jezus' troon bij de Wederkomst? Dat doen ze niet. Eigenlijk spreken ze van een aankomend oordeel, net na de opname. Maar waarom is er dan een opname

1. Is de opname een ontsnapping uit de problemen van de wereld?

Velen bespotten de opname als een "grote ontsnapping" en beweren dat het de christenen misleidt, die zich zouden moeten voorbereiden op moeilijke tijden, maar in plaats daarvan leven in de ijdele hoop dat ze, voordat de tijden echt verschrikkelijk worden, van deze aarde zullen worden weggenomen. Deze critici leren dat het concept van de pre-verdrukking opname in de negentiende eeuw is uitgevonden en nooit eerder is onderwezen. Ze zijn deels juist; de opname werd in de vroege Kerk onderwezen, maar de opname werd niet onderwezen terwijl Israël in ballingschap was. Toen de Joden terugkwamen, begon de vraag naar de opname opnieuw te worden benadrukt.

Toch spotten ze met christenen; ze zien het als een naïef geloof in zo'n ontsnapping. Voor hen is de opname een ontkenning van het vermogen van de Heer om de goed voorbereide christen door de gevaarlijke tijden te loodsen die voor hen liggen.

2. Wordt de opname nog steeds tegengehouden, tot de laatste zondaar die gered is, is toegevoegd aan de Gemeente?

Sommigen leren dat de opname werkt op een soort "quotasysteem". Zij geloven dat de timing van de opname afhankelijk is van een bepaald aantal heiligen, voorbestemd tot verlossing, die gered moeten worden voordat de Gemeente uit de wereld kan worden gehaald. Als dat aantal is bereikt, zal de Heer zijn woord houden. Dan zal de opname plaatsvinden. Deze mensen kan men horen zeggen: "Wanneer de laatste heilige is gered, zal de Gemeente naar huis worden gebracht".

Dit idee maakt de opname volledig afhankelijk van de Kerk. Het zegt in feite dat er geen echte reden is voor de opname, en het maakt de timing van de verdrukking afhankelijk van de ontwikkeling van de Kerk. In dit denken zou men zelfs kunnen gaan geloven dat hoe sneller we christenen redden, hoe eerder de opname zal komen. Maar wel is zeker, de opname wordt nooit in verband gebracht met het succes van de Kerk. Integendeel, de kerk van de laatste dag bestaat binnen een verslechterende omgeving, die wordt beschreven als komend vlak voor de opname.

3. Is de opname een ontsnapping aan de beproevingen van de Verdrukkingsperiode?

Critici van de pre-verdrukking opname bekritiseren het vaak als een verlangen om de ontberingen van de komende Verdrukking te ontvluchten. Ze leren dat de Gemeente zich op de een of andere manier moet voorbereiden op de komst van het Koninkrijk, door er aan deel te nemen. Misschien, zeggen ze, zullen we Gods vertegenwoordigers zijn tijdens de grote oordelen die komen gaan. Maar de Kerk wordt nooit in deze rol gezien. Integendeel, het is al weg voordat die oordelen plaatsvinden. Zoals we later zullen bespreken, is de Gemeente simpelweg niet te zien in de Schrift die de gebeurtenissen van de Verdrukking beschrijft.

Een objectieve studie brengt snel en nadrukkelijk een fundamentele waarheid aan het licht: de reden van de opname is heel duidelijk. Het zal specifiek plaats maken voor de opkomst van Israël zoals voorspeld in het Oude Testament. Met de Gemeente in haar huidige positie kan Israël niet opstaan tot haar voorspelde bestemming.

ISRAELS CONTROVERSIËLE TERUGKEER

Vanaf het allereerste begin van de eerste eeuw is het tijdperk van de Kerk gekenmerkt door een centraal geschil, waarbij de profetische lotgevallen van Israël en de Kerk betrokken waren. Binnen de geïnstitutionaliseerde kerk is er fundamentele onenigheid geweest over de centraliteit van Israël in het plan van God. In het begin van de 5e eeuw na Christus stelde de grote theoloog van de Romeinse kerk, Augustinus, zijn theologische basispositie ten opzichte van Israël vast.

Zijn doctrine was a-millennium bestendig. Dat wil zeggen, hij beschouwde het huidige tijdperk als het voorspelde millennium; het was geen duizendjarige periode in de toekomst. Hij nam dit standpunt in, met als argument dat de Verdrukking voor het millennium al voorbij moest zijn. Hij en anderen waren geneigd om het te verbinden met de nederlaag van Israël in de jaren tussen 70 en 135 na Christus. Israël werd in de verleden tijd beschouwd; de kerk zou dan opstaan als de leider van de wereld. Het zou de wereld geleidelijk aan zuiveren tot Christus in de Wederkomst terugkeert.

In meer of mindere mate is deze Augustijnse eschatologie in de eeuwen na de Reformatie in de rooms-katholieke kerk en de staatskerken van Europa en Amerika gaan domineren. Kortom, de hervormers gooiden de beperkingen van de rooms-katholieke legalismen overboord, maar behielden wel hun visie van de laatste dagen.

Tot op de dag van vandaag hebben ze Israël opzij gezet in het plan van God, wat monumentale gevolgen heeft voor de interpretatie van de Bijbelse profetie. Een belangrijke theologie, die stelt dat de kerk in de plaats is gekomen van Israël, is tot zulke proporties gegroeid dat ze de standaard voor het georganiseerde christendom zet.

Maar met de terugkeer van Israël naar het beloofde land is er een dramatische situatie ontstaan, waarin Israël de paria van de wereld is. De kleine nieuwe natie wordt door de hele wereld beschouwd als een aanmatigend begin, zonder enige echte reden van bestaan, met uitzondering van hun collectieve lijden in het holocaust-tijdperk van de wereldoorlogen I en II. Hun grote wanhoop aan het einde van deze periode zorgde voor het momentum voor hun terugkeer naar het land Israël. Vandaag de dag zijn die herinneringen vervaagd, en de niet-Joodse wereld heeft een toenemende neiging om hun bestaansrecht als natie te bespotten.

Dit groeiende probleem dreigt nu een grote oorlog te veroorzaken in het Midden-Oosten. De legitimiteit van Israël wordt ernstig in twijfel getrokken door de naties, aangezien zij in hetzelfde VN-gebouw zitten, waar de leden in 1947 in een beruchte bijeenkomst overeenstemming bereikten om gerechtigheid aan de Joden toe te kennen.

MYSTERIE VAN TWEE HUIZEN

Parallel aan deze ontwikkelingen begon aan het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw een zeer kleine vleugel van de kerk te groeien. Het leerde dat de klassieke onenigheid tussen de Kerk en Israël in het opeisen van het Koninkrijk kon worden opgelost. Men betoogde dat de Heer door opeenvolgende perioden heen werkt, die "dispensaties" worden genoemd. Vandaag de dag, in de bedeling van de Kerk, staat de individuele verlossing centraal in Gods plan; daarna zal Israël in de bedeling van het Koninkrijk regeren. De overgang tussen deze twee tijdsperiodes zal worden gekenmerkt door catastrofale stuiptrekkingen die de ineenstorting van de niet-Joodse macht, die nu de wereld beheerst, teweeg zullen brengen.

Dispensationalisme deed de apostolische leer herleven dat er twee geloofshuizen zijn in het plan van God ... dat het tijdperk van de Kerk eindig is en zal eindigen, gedicteerd door de timing van God. Op dat moment zal Israël weer de overhand krijgen, te midden van het tumult en de chaos van de Verdrukking. Uit die omwenteling zal een vernieuwd Israël komen, een nieuwe tempel en een duizendjarig koninkrijk dat door Christus op aarde wordt geregeerd.

Paulus, die naar de gemeente in Rome schreef, betreurde het feit dat het nationale Israël haar Messias, de Heer Jezus Christus, had afgewezen. Maar hij ging nooit zover dat hij Israël tot een geestelijke dood veroordeelde. Integendeel. In Romeinen 11 stelt hij een retorische vraag die door de eeuwen heen weerklinkt:

"Ik zeg dan, heeft God zijn volk weggegooid? God verhoede het. "Ik zeg dan: Heeft God Zijn volk verstoten? Volstrekt niet! Ik ben immers ook een Israëliet, uit het nageslacht van Abraham, van de stam Benjamin. God heeft Zijn volk, dat Hij van tevoren kende, niet verstoten..." (Rom. 11:1, 2).

Hier wordt de vraag van Paulus in niet mis te verstane bewoordingen gesteld en beantwoord. Zijn retoriek begint met de zekerheid dat Israël zijn Messias had ontkend en de gevolgen van die daad had ontvangen. Maar hij volgt die constatering snel op door te zeggen dat God hen niet onherroepelijk heeft verworpen.

Hij gaat verder met te zeggen dat Israël in het plan van God een blijvende rol moet spelen, omdat het onder zijn getallen een uitverkoren afstamming heeft:

"Zo is er dan ook in deze tegenwoordige tijd een overblijfsel ontstaan, overeenkomstig de verkiezing van de genade. Maar als het door genade is, is het niet meer uit de werken, anders is genade geen genade meer. En als het uit de werken is, is het geen genade meer, anders is het werk geen werk meer. Wat dan? Wat Israël zoekt, dat heeft het niet verkregen, maar het uitverkoren deel heeft het verkregen en de anderen zijn verhard, zoals geschreven staat: God heeft hun een geest van diepe slaap gegeven, ogen om niet te zien en oren om niet te horen, tot op de dag van heden." (Rom. 11:5-8).

Het is uiterst belangrijk dat de christenen van vandaag begrijpen dat wat Paulus de "huidige tijd" noemt, zich uitstrekt tot aan onze tijd. Het is zijn manier om de waarheid te zeggen over de huidige dispensatie. In feite zegt hij dat "onder de huidige omstandigheden" Israël nog steeds onder Gods genade is. De natie is niet aan de kant gezet, en zal dat ook niet zijn. Het werkt nu onder de voorwaarden van "de verkiezing van de genade." Niets is duidelijker.

Paulus stelt ook nog een andere vraag die een verbazingwekkende waarheid naar voren brengt die over het algemeen over het hoofd wordt gezien. Zeker, het wordt meestal niet gebruikt om het idee van een Pre-verdrukking-opname te ondersteunen. Toch is het een van de grootste bewijskrachtige teksten in de hele Bijbel. Het doet een uitspraak die niet kan worden genegeerd. De val van Israël bracht redding voor de heidenen. Met andere woorden, de rampzalige nederlaag van het Israël van de eerste eeuw had een doel. Dit is gewoon een andere manier om te zeggen dat de val van Israël een nieuwe dispensatie heeft opgeleverd:

"Ik zeg dan: Zijn zij soms gestruikeld met de bedoeling dat zij vallen zouden? Volstrekt niet! Door hun val echter is de zaligheid tot de heidenen gekomen om hen tot jaloersheid te verwekken. Als dan hun val voor de wereld rijkdom betekent en hun verlies rijkdom voor de heidenen, hoeveel te meer hun volheid!" (Rom. 11:11,12).

Dit is een verbazingwekkende uitspraak! De val van Israël bracht een zegen voor het hele wereldsysteem met zich mee. Het is dan ook volkomen logisch om te concluderen dat wanneer Israël weer aan de macht komt ("hun volheid"), de wereld van de heidenen zal vallen. Dit is in feite het belangrijkste thema van het boek Openbaring, dat de ineenstorting van de niet-Joodse wereldmacht en het herstel van Israël beschrijft.

Op een gegeven moment beschrijft hij zelfs het tijdperk van de kerk met het woord "dispensatie":

"Indien gij maar gehoord hebt van de bedeling der genade Gods, die mij gegeven is aan u;" (Efeze 3:2 St.Vert).

Dit eenvoudige feit wordt zo duidelijk gemaakt dat het niet verkeerd begrepen kan worden, behalve door degenen die gedreven worden door een agenda die onveranderlijk bevooroordeeld is ten gunste van een voortdurende dominante en onbreekbare niet-Joodse wereldmacht. In de volgende passage besluit Paulus zijn geschrift, waarin hij stelt dat het mysterie van de twee huizen zal eindigen met de ineenstorting van de niet-Joodse overheersing en de daaropvolgende verlossing van het nationale Israël.

Paulus pleit er oprecht voor dat de Kerk de voorspelde toekomst van Israël in het centrum van haar denken houdt. Anders is er de neiging om te geloven dat Israël voor altijd zijn Schriftuurlijke belofte heeft verloren ... de belofte dat het weer aan de macht zou komen. Je kunt de passie in zijn woorden horen.

"Want ik wil niet, broeders, dat u geen weet hebt van dit geheimenis (opdat u niet wijs zou zijn in eigen oog), dat er voor een deel verharding over Israël is gekomen, totdat de volheid van de heidenen is binnengegaan. En zo zal heel Israël zalig worden, zoals geschreven staat: De Verlosser zal uit Sion komen en zal de goddeloosheden afwenden van Jakob. En dit is het verbond van Mij met hen, wanneer Ik hun zonden zal wegnemen. Zij zijn weliswaar wat het Evangelie betreft vijanden vanwege u, maar wat de verkiezing betreft geliefden vanwege de vaderen. Want de genadegaven en de roeping van God zijn onberouwelijk. Zoals ook u immers voorheen God ongehoorzaam was, maar nu ontferming verkregen hebt door hun ongehoorzaamheid, zo zijn ook zij nu ongehoorzaam geworden, opdat ook zij door de ontferming die u bewezen is, ontferming zouden verkrijgen. Want God heeft hen allen in hun ongehoorzaamheid opgesloten om Zich over allen te ontfermen. Aanbidding O, diepte van rijkdom, zowel van wijsheid als van kennis van God, hoe ondoorgrondelijk zijn Zijn oordelen en onnaspeurlijk Zijn wegen! Want wie heeft de gedachten van de Heere gekend? Of wie is Zijn raadsman geweest? Of wie heeft Hem eerst iets gegeven en het zal hem vergolden worden? Want uit Hem en door Hem en tot Hem zijn alle dingen. Hem zij de heerlijkheid, tot in eeuwigheid. Amen." (Rom. 11:25-36).

Romeinen 11, dat begint met het verdriet van Paulus over het geestelijk falen van zijn volk, eindigt op deze hoge noot van glorie. Paulus vraagt zich hardop af wat de verbazingwekkende waarheid is dat de grote diaspora van Israël een groot deel van Gods plan voor de eeuwigheid vervult. Hij voorziet de hergroepering en heropstanding van Zion en de verlossing van het nationale Israël.

Israël was in de tijd van Paulus de vijand van het Evangelie, maar het bleef de geliefde van God, vanwege de beloften die Hij aan hun voorvaderen deed. Niet alleen dat, het Oude Testament bevat een overvloed aan profetische verwijzingen naar de komende verandering van niet-Joodse naar Joodse wereldmacht. Interessant is dat ze allemaal gericht zijn op de dag van de Heer.

WAT IS DE DAG VAN DE HEER?

Als je het goed bekijkt, is de zinsnede "dag van de Heer" in de eerste plaats een zin die de grote overgang markeert van het tijdperk van de Kerk naar het tijdperk van het Koninkrijk. Het staat onder deze titel 25 keer in de Schrift. Onder andere namen, zoals "De Verdrukking", "De Dag van Israëls benauwdheid" of "De Wraak van God", komt het in meer dan 40 andere bijbelse passages voor.

Elke bijbelse verwijzing ernaar presenteert het als een tijd van ongekende angst, zowel in omvang als in schaal. Het zal de ergste catastrofe zijn die deze planeet zal treffen sinds de mensheid op haar oppervlak is gaan lopen. Haar uitspraken zijn eerst gericht op het nationale Israël in de opkomst van de Antichrist, daarna op het goddeloze wereldsysteem van het Geheimenis Babylon.

De profeet Jesaja merkt op dat een van de doelen van de profeet is om het land Israël te zuiveren van de zondaars in het land:

"Zie, de dag van de HEERE komt, meedogenloos, met verbolgenheid en brandende toorn, om van het land een woestenij te maken en zijn zondaars eruit weg te vagen." (Jes. 13:9).

Jezus zelf zei dat het de meest gruwelijke reeks gebeurtenissen in de geschiedenis van de wereld zou worden:

"Want dan zal er een grote verdrukking zijn, zoals er niet geweest is vanaf het begin van de wereld, tot nu toe, en zoals er ook nooit meer zijn zal." (Matt. 24:21).

Deze tijd van ongekende rampspoed zal misschien ook de grootste opwekking in de geschiedenis van de wereld brengen, aangezien 144.000 vertegenwoordigers van de twaalf stammen van Israël (niet de Kerk) verzegeld worden en het Evangelie van het Koninkrijk aan de hele wereld gaan verkondigen.

Tenslotte (en nog steeds gecentreerd op Israël en het Joodse volk) zal de Dag des Heren de trots van de twaalf stammen ten val brengen. Kenmerkend voor de Joden is dat ze trots zijn op hun overlevingskansen, wat er ook gebeurt. Ze hebben 2000 jaar geschiedenis in deze positie. Sinds hun terugkeer in het land hebben ze een reeks oorlogen gewonnen, vaak tegen overweldigende verwachtingen in. Daardoor is hun zelfvoorzienende trots een van hun belangrijkste culturele kenmerken.

De profeet Ezechiël maakt meer dan duidelijk dat de Dag des Heren Israël eindelijk op de knieën zal brengen. Als hij terugkeert naar de woestijnmars van de Exodus, spreekt God door middel van Ezechiël en vertelt Hij Zijn volk dat zij weer een andere woestijnervaring zullen ondergaan, net als die welke zij na hun oude vertrek uit Egypte hebben doorstaan.

Uiteindelijk zullen ze zich bekeren en zich weer tot de Heer wenden:

"Zo waar Ik leef, spreekt de Heere HEERE, voorwaar, met sterke hand, met uitgestrekte arm en met uitgestorte grimmigheid zal Ik over u regeren! Ik zal u uit de volken leiden en u bijeenbrengen uit de landen waaronder u verspreid bent, met sterke hand, met uitgestrekte arm en met uitgestorte grimmigheid. Vervolgens zal Ik u brengen in de woestijn van de volken en daar van aangezicht tot aangezicht een rechtszaak met u voeren. Zoals Ik met uw vaderen in de woestijn van het land Egypte een rechtszaak gevoerd heb, zo zal Ik een rechtszaak met u voeren, spreekt de Heere HEERE. Ik zal u onder de herdersstok doen doorgaan en u brengen in de band van het verbond. Ik zal van u uitzuiveren wie in opstand komen en wie tegen Mij overtreden. Ik zal hen leiden uit het land waar zij vreemdeling zijn, maar zij zullen op het grondgebied van Israël niet komen. Dan zult u weten dat Ik de HEERE ben." (Ezech. 20:33-38).

Het maakt niet uit welke Bijbelse verwijzing u bestudeert, u zult merken dat de Dag des Heren niet alleen op Israël gericht is, maar ook extreem in zijn uitwerking is. Vaak is het gehouden voor een soort van dag van verlossing voor Israël. En degenen in de Kerk die ervan overtuigd zijn dat ze de beproeving zullen doorstaan, denken dat ze zullen kunnen overleven en zelfs gedijen. Maar er zijn veel waarschuwingen over de ernst van deze dag.

AMOS EN JOEL

De profeet Amos waarschuwt ons voor deze dag en merkt op dat de beoogde ontvanger Israël is. In de context van de opname is dit het belangrijkste, aangezien de gemeente nooit bedoeld is om de beproeving te ervaren:

"Luister naar dit woord dat Ik aanhef over u, een klaaglied, huis van Israël." (Amos 5:1).

In vers 18 van dit hoofdstuk waarschuwt Amos Israël specifiek voor de ernst van die dag:

"Wee hun die verlangend uitzien naar de dag van de HEERE! Wat zal voor u die dag van de HEERE zijn?" (Amos 5:18).

En in vers 20 van hetzelfde hoofdstuk zet Amos een eindnotitie op de zaak:

"Zal de dag van de HEERE niet duisternis zijn, en geen licht; donkerte – zonder lichtglans erover?" (Amos 5:20).

De boodschap: Wens niet dat de dag des Heren komt en wens niet om er doorheen te gaan. Velen in de Kerk bereiden zich vandaag de dag voor op precies datgene!

Over het algemeen interpreteren velen van degenen die het dispensatiemodel van de verlossingsgeschiedenis volgen, de Dag des Heren als het duizendjarige koninkrijk, met inbegrip van het begin van zeven jaar van het oordeel, dat de Verdrukking wordt genoemd. Maar nogmaals, het moet worden benadrukt dat deze eerste periode van streng oordeel bedoeld is voor Israël.

Zoals het volgende Schriftdeel uit Jeremia ons vertelt, staat de Dag des Heren direct in het teken van Israël, zozeer zelfs dat de naam van Jakob eraan vastzit. Verder heeft de Heer het doel Israël te bevrijden van de slavernij van het wereldsysteem, zoals Hij hen bevrijdde van de Egyptische slavernij in de dagen van de Exodus: "Vraag toch en zie of een man baren kan? Waarom heb Ik dan iedere man gezien met zijn handen op zijn heupen als een barende vrouw, en waarom zijn alle gezichten lijkbleek weggetrokken? Wee! Want die dag is groot, er is er geen als hij. Het is een tijd van benauwdheid voor Jakob, toch zal hij daaruit verlost worden. Want op die dag zal het geschieden, spreekt de HEERE van de legermachten, dat Ik zijn juk van uw nek zal breken en uw banden zal verscheuren. Vreemden zullen zich niet meer door hem laten dienen, maar zij zullen de HEERE, hun God, dienen, en hun Koning David, Die Ik hun zal doen opstaan." (Jer. 30:6-9).

Hier wordt Israël afgeschilderd in het ervaren van de geboorte-weeën, zelfs zoals Jezus zei in het betoog van de eindtijdrede, toen Hij over Israël sprak tijdens de Verdrukking en hun pijn beschreef als, "...het begin van de smarten" (Matt. 24:8). In de Griekse taal van het Nieuwe Testament is "smarten" hodin, of "geboortewee." Natuurlijk zou de metafoor niet compleet zijn zonder te zeggen dat het hier gaat om de geboorte van het nationale Israël, geboren als een nieuwe, gereinigde en verloste natie in het Koninkrijkstijdperk.

Van Jeremia tot Mattheüs en verder in de brieven komen we dezelfde taal tegen. Er kan geen twijfel over bestaan dat de Millennial Dag van de Heer is ingewijd door een welomschreven omwenteling die zeven jaar duurt en de geboorte van een nieuw Israël vormt.

OPGENOMEN

De Eerste Brief van Paulus aan de Thessalonicenzen is de definitieve uiteenzetting van de opname. Wanneer de gezegende hoop van de Gemeente wordt genoemd, is dat de passage waar we ons als eerste op richten. Maar het moet gezegd worden dat de context ervan de opname aan het begin van een geordende reeks gebeurtenissen plaatst. Hoofdstuk 4 vers 17 spreekt over de Gemeente als die "... samen met hen opgenomen worden in de wolken, naar een ontmoeting met de Heere in de lucht. En zo zullen wij altijd bij de Heere zijn."

Deze verklaring leidt direct naar hoofdstuk 5, waarin het onderwerp van de Dag des Heren direct aan de orde komt. Deze volgorde sluit perfect aan bij de tientallen passages uit het Oude Testament die Israël als hoofdrolspeler hebben. Maar in dit geval wordt het moderne Israël, dat de beproeving meemaakt, eenvoudigweg 'zij' genoemd, terwijl degenen die Paulus in de gemeente aanspreekt, 'jij', 'u', 'uzelf' en 'wij' worden genoemd.

Degenen die zijn achtergelaten om de Dag van de Heer te ervaren, worden "zij" genoemd. Zij worden gezien als met de oproep tot "vrede en veiligheid", wat al lang een slogan is in de moderne Israëlische politiek. Zelfs als we zien hoe Israël vandaag de dag, idealistisch gezien, vrede biedt terwijl het wordt omringd door naties die openlijk oproepen tot hun volledige vernietiging. "Zij" zijn het moderne Israël.

"Maar wat de tijden en de gelegenheden betreft, broeders, is het voor u niet nodig dat men u schrijft. Want u weet zelf heel goed dat de dag van de Heere komt als een dief in de nacht. Want wanneer zij zullen zeggen: Er is vrede en veiligheid, dan zal een onverwacht verderf hun overkomen, zoals de barensweeën een zwangere vrouw, en zij zullen het beslist niet ontvluchten. Maar u, broeders, bent niet in duisternis, zodat die dag u als een dief zou overvallen. U bent allen kinderen van het licht en kinderen van de dag. Wij zijn niet van de nacht en ook niet van de duisternis." (1 Thess. 5:1-5).

De vrouw in de bevalling is natuurlijk Israël. En 'wij', de leden van de Gemeente (het lichaam van Christus) zijn niet in de duisternis. We begrijpen het mooie onderscheid van genade, dat de verlossing van de huidige tijd nooit onder een goddelijk oordeel zou komen.

Ja, er zijn mensen die zeggen dat de Kerk de beproeving kan doorstaan zonder geraakt te worden door Gods toorn... als het ware verzegeld tegen elke moeilijkheid die op hen afkomt. Maar ze moeten toch opnieuw naar de Dag des Heren kijken. Er staat niets in de Schrift dat zegt dat een kleine, selecte groep zal ontsnappen aan de verwoestingen van die vreselijke dag.

APOCALYPTISCHE DOODSSTRIJD

De zogenaamde "Kleine Apocalyps" van Jesaja is het toneel van de Verdrukking. Merk op dat het de bedoeling is om te zeggen dat het iedereen aangaat. Uit de cijfers in de Openbaring weten we dat er letterlijk miljarden zullen sterven:

"Zie, de HEERE maakt het land leeg en verwoest het; het oppervlak ervan keert Hij ondersteboven, Hij verspreidt zijn inwoners. Het vergaat het volk dan net als de priester, de knecht als zijn heer, de slavin als haar meesteres, de koper als de verkoper, wie uitleent als wie te leen krijgt, de schuldeiser als zijn schuldenaar. Het land zal volkomen leeggehaald en leeggeplunderd worden, want de HEERE heeft dit woord gesproken." (Jes. 24:1-3).

Geologen vertellen ons dat de aarde in het verleden af en toe heeft gewankeld. Ze voegen er altijd aan toe dat als het weer gebeurt, de oppervlakteplaten op de planeet zullen verschuiven, waardoor er titanische aardbevingen en vulkanen ontstaan. Jesaja beschrijft precies dat:

"Scheuren, openscheuren zal de aarde, splijten, opensplijten zal de aarde, vervaarlijk wankelen zal de aarde, hevig waggelen zal de aarde, als een dronkaard. Zij zal heen en weer slingeren als een nachthutje, haar overtreding zal zwaar op haar drukken, zij zal neervallen en niet meer opstaan. Op die dag zal het gebeuren dat de HEERE de legermacht van de hoogte in de hoogte en de koningen van de aardbodem op de aardbodem zal straffen." (Jes. 24:19-21).

Jesaja schetst ook een beeld van de gruwelijke weersverstoringen die in de Verdrukking zullen optreden:

"De HEERE zal Zijn majestueuze stem doen horen, Hij zal het neerkomen van zijn arm doen zien in grimmige toorn: een vlam van verterend vuur, slagregens, een vloed, hagelstenen." (Jes. 30:30).

Openbaring spreekt van hagelstenen die bijna honderd pond wegen! Zeker, de Verdrukking zal de grootste vertoning van brekende tektonische platen vertonen die ooit door de mens is gezien. Stel je het volgende afschuwelijke visioen uit Openbaring 6:14 voor:

"En de hemel week terug als een boekrol die wordt opgerold. En alle bergen en alle eilanden werden van hun plaats gerukt." Later in de Openbaring wordt hetzelfde thema herhaald: "En alle eilanden zijn op de vlucht geslagen, en bergen waren er niet meer te vinden." (Openb. 16:20).

En we moeten ook de "grote berg die met vuur brandt" noemen die in de zee valt, evenals de beruchte ster "Alsem", die ook uit de hemel valt en het water vergiftigt, wat voor velen de dood tot gevolg heeft.

Voeg daarbij de ongekende hongersnoden en plagen die de hele wereld teisteren en je hebt een idee van de Dag des Heren. De Gemeente zal uit de weg worden genomen, juist omdat zij het met de Geest gevulde lichaam van Christus is, en moet worden verwijderd, zodat het programma van God kan doorgaan zoals voorspeld. Dat programma zal Israël vestigen - niet de Kerk - als hoofd van de naties. En dat is de duidelijke en ondubbelzinnige reden voor de opname!

Bron: The Reason for the Rapture - The Prophecy Watchers