Democraten en de politiek van projectie

Caroline Glick - 4 oktober 2020

De omarming van het antisemitisme van links toont aan dat hun hysterische beweringen dat Trump van nazi's houdt, niets meer is dan projectie.

De 

 

opzet van het presidentiële debat vorige week was zo voorspelbaar dat het pijn deed om naar te kijken. Moderator Chris Wallace deed geen moeite om te verbergen waar hij heen wilde. Hij merkte op dat President Donald Trump herhaaldelijk had geëist dat zijn tegenstander, de Democratische kandidaat en voormalig Vice-President Joe Biden, de gewelddadige linkse groep Antifa, die achter een groot deel van de voortdurende vernietigingen in Amerikaanse steden zit, zou veroordelen. Wallace merkte niet op dat Biden weigerde om Antifa te veroordelen maar in plaats daarvan te beweren, gek genoeg, dat de organisatie "een idee" is, geen groep.

Wallace vroeg vervolgens aan Trump om de "blanke supremacisten en milities te veroordelen, en te zeggen dat ze zich moeten terugtrekken en niet moeten bijdragen aan het geweld in een aantal van deze steden."

"Natuurlijk, ik ben bereid dat te doen," antwoordde Trump. Hij voegde eraan toe: "Maar bijna alles van wat ik zie is van de linkervleugel, niet van de rechtervleugel."

Trump had natuurlijk gelijk. De rellen, plunderingen, brandstichting, aanvallen op de politie, op zakeneigenaren, en op burgers die in hun huizen zitten, van Los Angeles tot Kenosha tot Washington, D. C., komen door het toedoen van Antifa, Black Live Matter, en verwante linkse groepen.

En toen, terugkomend op Wallace's vraag, voegde Trump eraan toe: "Ik ben bereid om alles te doen. Ik wil vrede zien."

Dat was niet genoeg voor Wallace (of Biden, die in deze kwestie aan het samenspelen waren). De twee eisten dat Trump het zou veroordelen.

Trump vroeg wie hij moest veroordelen. Wallace zei: "Blanke racisten en milities.”

Biden - die de linkse terroristen niet zou veroordelen die de steden van Amerika verwoesten - zei: "Proud Boys (trotse jongens)."

Dus probeerde Trump Wallace's verzoek te resoneren, dat hij tegen hen zei: "terugtrekken", zei: "Proud Boys, terugtrekken (stand back) en stand by.”

En de progressieve media en de Joodse progressieve activisten klapten in hun handen van vreugde. Hier was het definitieve bewijs dat Trump een blanke racist is.

De Washington Post, de New York Times, televisie commentatoren zeiden allemaal dat zijn misstap - "stand-by" in plaats van "stand down" - het bewijs was dat Trump aan zijn Nazi-garde aangaf dat hij wil dat ze de straat op gaan. De Joodse Democratische Raad van Amerika, die net een commercial had gelanceerd die Trump met Hitler vergeleek, sprong in op zijn "stand-by"-blunder als bewijs dat ze gelijk hadden en dat Trump het grootste gevaar is voor de Amerikaanse Joden.

Niemand vermeldde dat Trump twee keer blanke racisten had veroordeeld in dezelfde uitwisseling waarin Biden de linkse relschoppers niet wilde veroordelen die — naast het in brand steken van winkels — sinds mei ook verschillende synagogen hebben vernield en het bestaansrecht van de Joodse staat verwerpen.

Joodse progressieven en Democraten spelen deze truc al sinds de verkiezingen van 2016. In 2016 werd Trump gevraagd om de steun die Hij ontving van David Duke, de voormalige Ku Klux Klan grootmeester, af te wijzen.

Maar in een satelliet-interview met CNN's Jake Tapper, waarin Trump moeite had om de vragen te horen, gaf Trump een moeilijk antwoord op de vraag. En Presto-Tapper, linkse Joodse activisten en de Democratische Partij hebben zijn terughoudende antwoord gebruikt als bewijs dat Trump een geheim lid is van de KKK. Het feit dat hij Duke de dag voor het interview aan een CNN verslaggever aan de kaak had gesteld, nadat ze hem opnieuw beschuldigden na zijn interview met Tapper, en dat ook meerdere keren deed in de dagen en weken en maanden en jaren die volgden, was van geen belang.

Hetzelfde gebeurde na de rellen in Charlottesville in augustus 2017, waar belagers van Antifa tegen neo-nazi's opkwamen. Trump hield drie persconferenties waarin hij de neonazi's veroordeelde. In een derde probeerde hij onderscheid te maken tussen de Antifa en de neo-Nazi relschoppers en de demonstranten links en rechts die naar Charlottesville waren gekomen om een besluit van de gemeenteraad van Charlottesville te steunen en te protesteren tegen het verwijderen van een standbeeld van generaal Robert E. Lee uit een openbaar park.

Hoewel Trump de neonazi's en hun anarchistische tegenhangers veroordeelde, merkte hij op dat er "ook zeer goede mensen aan beide kanten waren." En voor die opmerking, die niets meer was dan een feitelijke verklaring, blijven Joodse progressieven, Democraten, de media en Biden hem beledigen als een antisemiet en een racist.

De linkse aanklachten tegen Trump als antisemiet kwamen op hetzelfde moment toen de vijandigheid van de Democratische Partij tegenover Israël en haar aanhangers in Amerika elke dag sterker werd. Linkse antisemieten hebben de basis van de partij veroverd en beheersen de progressieve basis. Zij hebben pro-Israël-Democraten geïntimideerd richting een bijna stilzwijgen over Israël, en hebben het haten van Israël tot een electoraal voordeel gemaakt in de verkiezingsrace.

De afwijzing van Israël door links is nu zo overweldigend dat Alexandria Ocasio Cortez afgelopen weekend haar deelname aan een Peace Now herdenking annuleerde, die was ter gelegenheid van de 25e verjaardag van de moord op voormalig premier Yitzhak Rabin. Haar actie toonde aan dat zelfs Joodse progressieven en een Israëlische Nobelprijswinnaar voor de vrede, die gedood werd voor zijn pogingen om de PLO te sussen, vandaag de dag buiten de grenzen van progressieven staan. Alleen Joden die het bestaansrecht van Israël verwerpen, zijn aanvaardbaar voor deze groep in de partij.

De linkse omarming van het antisemitisme toont aan dat hun hysterische beweringen dat Trump van nazi's houdt, niets meer is dan projectie. En dit is niet verrassend.

Sinds 2016 hebben de Democraten al hun vooroordelen, kwaadaardige acties en plannen herhaaldelijk geprojecteerd op Trump en de Republikeinen.

Denk aan de kwestie van een samenzwering met Rusland. Tijdens het debat beschuldigde Biden Trump ervan "Poetins poedel" te zijn. Maar slechts een paar uur eerder, stuurde de directeur van de Nationale Inlichtingendienst, John Ratcliffe, een brief aan de Senaatscommissie waarin hij onthulde dat in juli 2016 de Amerikaanse inlichtingendiensten "inzicht verkregen" in de analyse door Russische inlichtingenofficieren die beweerden dat de toenmalige Democratische presidentskandidaat Hillary Clinton "een plan had goedgekeurd om een schandaal op te stoken" tegen Trump, dat "verbinden [van Trump] aan Poetin inhield.”

Clintons campagne betaalde voor het beruchte Steele-dossier over corrupte banden tussen Trump en het Kremlin. Het lasterdossier was samengesteld door de voormalig Britse spion Christopher Steele. Vorige week kwam aan het licht dat Steele's primaire bron voor zijn dossier door de FBI werd onderzocht als een Russische spion.

Met andere woorden, de samenzwering waarvan Clinton en later de FBI, de CIA, de Democratische Partij, de media en een speciale aanklager, Trump beschuldigden van het uitvoeren met het Kremlin werd feitelijk uitgevoerd door Clinton en haar campagne met actieve hulp van de CIA, de FBI, de media en de Democratische Partij tegen Trump. Door Trump te beschuldigen, beschreven ze hun eigen acties.

De projectie van democratische plannen op de Republikeinen gaat vandaag door. Hun campagne wordt immers georganiseerd rond een nieuwe.

Begin augustus organiseerden Senior Democrats een serie verkiezingssimulaties. In alle onderzochte scenario's was de enige verkiezingsuitslag die de Democraten bereid waren te accepteren een duidelijke overwinning voor Biden. Alle andere resultaten, waaronder een herhaling van de verkiezingsuitslagen van 2016 waarbij de Democratische kandidaat meer algemene stemmen kreeg, maar Trump won in het electorale college, werden verworpen door zowel Democratische activisten als politieke leiders.

De "Biden" in de simulatie weigerden de race toe te geven. Democratische gouverneurs beloofden het vonnis van hun kiezers te verwerpen en pro-Biden-kiezers naar het Kiescollege te sturen. Drie democratische staten verklaarden zich af te scheiden van de Verenigde Staten. Democratische activisten begonnen landelijk te rellen. In één scenario stuurde het Pentagon troepen naar het Witte Huis om Trump met geweld te verwijderen.

Het opmerkelijke aspect van de scenario's was hun bekendheid. Afgezien van het feit dat Clinton de verkiezingen vier jaar geleden heeft verloren en dat niemand zich heeft afgescheiden van de Unie, zijn alle andere dingen gebeurd. De Democraten protesteerden en protesteerden. Democratische wetgevers wilden Trump voor niets afzetten. De afgelopen vier jaar hebben Democraten op alle niveaus zichzelf eerder "het verzet" genoemd dan de oppositie, omdat ze de legitimiteit van het voorzitterschap van Trump verwerpen.

Kort na de simulatie adviseerde Clinton richting Biden om de strijd niet op te geven. Een fractie van voormalige Democratische generaals heeft een waarschuwingsbrief gestuurd naar de stafchefs van de gezamenlijke staf, waarin wordt opgemerkt dat zij verplicht zijn de Grondwet te handhaven, wat betekent dat zij ervoor moeten zorgen dat de verkiezingsuitslag wordt nageleefd.

Al deze acties wijzen op één fundamenteel feit. Zoals het geval was in 2016 en sindsdien, als Trump de verkiezingen wint, zullen de Democraten weigeren de resultaten te accepteren. Hun activisten zullen in opstand komen en hun leiders zullen samenzweren om de verkiezingsuitslagen omver te werpen. Ze verwachten dat het leger Trump fysiek uit zijn ambt haalt.

Dan is er de kwestie van de stemming per post. In april publiceerde de voormalige President Barack Obama een reeks tweets om het stemmen per post te bevordenen. Voor een groot deel door de interventie van Obama is post-in-stemmen de handtekening-reden voor Democraten in deze verkiezingscyclus geworden. Bijna 40 procent van de stemmen wordt naar verwachting per post verstuurd. Een record.

Daar zijn veel problemen mee. Zoals Thomas Edsall rapporteerde in de New York Times, werden in de afgelopen twee jaar, gemiddeld 6,4 procent van de post-in stembiljetten ongeldig geacht, overal waar ze werden gebruikt.

Eerder deze week werden 100.000 stembiljetten die naar kiezers in New York werden gestuurd ongeldig verklaard.

Slechte stembiljetten zijn maar één probleem. Er is ook stemfraude. Post-in stembiljetten nodigen uit tot verkiezingsfraude, frauduleus stemgedrag en tot illegale verwijdering. In de afgelopen twee weken is het aantal per post verzonden stembiljetten sterk gestegen en zijn er berichten opgedoken van postmedewerkers die stembiljetten dumpen. Project Veritas onthulde deze week een massaal stemgedrag ... uitgevoerd in Minnesota's Somalische gemeenschap ... door bondgenoten van Ilhan Omar.

En dit brengt ons bij de Democratische projectie. Sinds de hoorzittingen tot afzetting vorig jaar januari, hebben Democratische wetgevers en de op één lijn staande media, de bewering gepusht dat Trump zal weigeren om de verkiezingsuitslag te accepteren als hij verliest. Net zoals Trump herhaaldelijk wordt gevraagd of hij blanke racisten veroordeelt, zijn hij en zijn campagneadviseurs herhaaldelijk door reporters gevraagd of hij van plan is toe te geven als de uitslag van de verkiezingen niet in zijn voordeel is. Tijdens het debat van dinsdag zette Wallace deze praktijk voort. Hij vroeg de kandidaten om de verkiezingsuitslag te accepteren.

Biden was het snel eens. Trump weigerde het spel te spelen.

De president merkte op dat de Democraten de uitslag van de verkiezingen van 2016 nog steeds niet hebben geaccepteerd en hebben geprobeerd om hem uit de macht te verdrijven door valse beschuldigingen van samenzwering met Rusland die Clinton uitvond tijdens het werken met Rusland. Hij wees ook op het gemak waarmee stemmingen via e-mail kunnen worden gehouden, en naar verluidt worden ze nu al vervalst door Democraten.

Het is onmogelijk te weten hoe de verkiezingen zullen verlopen of wanneer, indien ooit, de werkelijke resultaten bekend zullen zijn. Wat echter duidelijk is, is dat als je wilt begrijpen wie de Democraten zijn en wat ze doen, je alleen maar hoeft te kijken naar waar ze Trump en zijn collega's van beschuldigen van wat ze zijn en wat ze doen.

Caroline Glick is een prijswinnende columnist en auteur van " The Israel Solution: A One-State Plan for Peace in the Middle East."

Bron: Democrats and the politics of projection