Nu is het de tijd om de Israëlisch-Palestijnse patstelling te doorbreken

Sommige mensen vragen al tientallen jaren om een "tweestatenoplossing". De Israëlische linkerzijde, het Amerikaanse establishment, zelfs de leiders van de Palestijnse Autoriteit beweren dat ze dat willen. Sommigen zeiden onwerkelijk dat "iedereen weet wat de oplossing is", en dat slechts een paar details hoeven te worden ingevuld - hoe men Jeruzalem precies kan verdelen; hoe men de Arabische "vluchtelingen" (die meestal geen vluchtelingen zijn) kan beloven dat ze na al die jaren zullen "terugkeren"; hoe men het land zo dicht mogelijk bij de wapenstilstandslijnen kan verdelen die nooit geacht werden om grenzen te zijn; en hoe men de zogenaamde "Westelijke Jordaanoever" voor de tweede keer sinds 1948 etnisch kan zuiveren van de Joden.

Vóór de komst van de VN, als toen een land in een oorlog grondgebied verwierf, dan mochten ze het behouden, tenzij de andere partij (of iemand anders) het terug nam. Maar de oprichters van de VN vonden dat de mensheid volwassener moest worden. Het verwerven van grondgebied door middel van agressie was verboden, en hoewel nationale zelfverdediging was toegestaan, werd het veranderen van grenzen zelfs in een defensieve oorlog afgekeurd - zelfs als men kon beargumenteren dat de "verwerving" in feite het herstel van illegaal in beslag genomen land van de rechtmatige eigenaar was. En vooral als het de Joden ten goede zou komen.

Na de Zesdaagse Oorlog stelde de VN-Veiligheidsraad een compromis voor, de fameuze resolutie 242. De grote mogendheden die de VN in die dagen domineerden dachten dat het oneerlijk zou zijn om de Arabieren de volledige nederlaag te laten lijden die ze verdienden, dus stelden ze voor dat Israël het veroverde gebied moest opgeven in ruil voor "vrede binnen veilige en erkende grenzen, vrij van dreigementen of gewelddaden". Alsof we die dingen niet al vanaf het begin verdienden!

In het begin weigerden de Arabieren zelfs maar te praten. Maar uiteindelijk, nadat de Palestijnen Jordanië hadden vervangen als de voorgestelde ontvangers van Judea en Samaria, gingen ze akkoord. Geen probleem, zeiden ze: draai de beslissing van de oorlog gewoon om, geef ons elke centimeter van [uw] land dat 19 jaar lang onder Jordaanse controle was, inclusief Oost-Jeruzalem, en laat [tussen haakjes] miljoenen Arabieren die zogenaamd afstammen van de vluchtelingen van 1948 het demografische evenwicht in uw land veranderen, zodat het een Arabische meerderheid krijgt.

Dit was de "tweestatenoplossing" die de Palestijnen zouden aanvaarden. Geen compromis, maar een volledige omkering van de uitkomst van de oorlog, plus wat al snel ook een omkering van de Israëlische onafhankelijkheidsoorlog zou worden. Dit is wat Mahmoud Abbas vandaag de dag bedoelt als hij het heeft over een "tweestatenoplossing".

De verantwoordelijke delen van de Israëlische linkerzijde en sommige andere tweestaten hebben genoeg gevoel om zich te verzetten tegen de eis van een recht op terugkeer. Maar ze accepteren min of meer de rest van het Palestijnse programma.

Waarom is het dan nooit uitgevoerd?

De belangrijkste reden was dat de Palestijnen, die het succes van hun propaganda-inspanningen in het Westen opmerkten, geloofden dat de tijd aan hun kant stond, en dat de "internationale gemeenschap" uiteindelijk Israël zou dwingen om hen alles te geven wat ze wilden, inclusief zelfs het recht op terugkeer. Zij verzetten zich tegen de Israëlische eisen voor een veiligheidsaanwezigheid in de Jordaanvallei, de Palestijnse demilitarisering, de erkenning van een staat van het Joodse volk, en natuurlijk voor het recht op terugkeer.

Waarschijnlijk zouden ze daarin geslaagd zijn, maar er gebeurden twee dingen: de verandering op de energiemarkten die de wereldwijde afhankelijkheid van olie uit de Golf heeft verminderd, en het besef van de soennitische Arabische staten dat alleen Israël - en niet de VS of Europa - zich zou verzetten tegen het expansionistische Iran. Plotseling ging een groot deel van de lucht uit deze Palestijnse ballon.

En dat is een goede zaak, want het soort tweestatenoplossing dat de regering-Obama wilde opleggen, zelfs zonder recht op terugkeer, zou Israël in een doos hebben gestopt, met onverdedigbare grenzen en - zo niet onmiddellijk - naast een terroristische staat die tien keer zo gevaarlijk is als de door Hamas bestuurde Gazastrook. De etnische zuivering die Israël op zichzelf zou hebben moeten uitvoeren, zelfs als ze de belangrijkste "nederzettingsblokken" in de buurt van de groene lijn had kunnen behouden, zou het land uit elkaar hebben gerukt.

Net op het juiste moment kwam Donald Trump met zijn "Deal van de eeuw". Het is niets anders dan een andere "tweestatenoplossing", een die dichter ligt bij wat de opstellers van UNSC 242 voor ogen hadden, en een regeling die op zijn minst verdedigbare grenzen zou creëren. De tweestaten-voorstanders zouden er van moeten houden, maar dat doen ze niet.

Natuurlijk zijn de Palestijnen ertegen, maar wat ik interessant vind, is waarom de Israëlische linkerzijde, de Amerikaanse hervormingsbeweging en zoveel vermeende gematigden het zo verwerpelijk vinden. Ze zijn tegen "annexatie", maar ze kunnen niet verklaren waarom de wapenstilstandslinies, die beide partijen overeenkwamen, geen politieke betekenis zouden hebben, die op de een of andere manier geaccepteerd hebben dat Jordanië Judea en Samaria illegaal bezette en de regio etnisch reinigde. Zij zijn tegen een "unilaterale actie", maar de ongeveer dertig jaar dat Israël met de PLO praat, hadden ruimschoots moeten aantonen dat er geen sprake zal zijn van wederzijdse overeenstemming. En ik denk niet dat het bij hen is opgekomen hoe het zou zijn om 100.000 Joden uit hun huizen te verdrijven.

Op dit moment wordt er enorme druk uitgeoefend op premier Netanyahu om de Israëlische wet niet toe te passen op de Jordaanvallei, of op de Joodse gemeenschappen in Judea en Samaria. De Hasjemitische koning van Jordanië is sterk tegen, of doet alsof. Hij weet dat als hij zwak lijkt te zijn, de gewelddadige anti-Israëlische Palestijnen die de meerderheid van de Jordaniërs vormen zijn regering zouden kunnen destabiliseren (en hem eruit schoppen). Maar tegelijkertijd zou hij veel liever Israël in de rug hebben dan een Palestijnse staat die hem daarin zouden kunnen steken, zoals Arafat in 1970 probeerde te doen. De andere Soennitische Arabische staten moeten ook de juiste geluiden maken, maar ze houden niet bepaald van de PLO, die in hun herinnering Saddam Hoessein steunde bij de invasie van Koeweit in Irak en de aanvallen op Saoedi-Arabië. Ik weet zeker dat als Iran morgen zou verdwijnen, ze weer zouden proberen Israël uit te schakelen, maar voorlopig hebben ze ons nodig.

De Europese Unie is ook tegen het plan van Trump. Maar juridisch, moreel, en praktisch gezien is er weinig dat ze kunnen zeggen of doen. Dit is een vloek die we moeten dragen voor de Europese geschiedenis van het kolonialisme en de genocide.

De Palestijnen hebben met een andere intifada bedreigd. Maar de IDF zal voorbereid zijn, en de Palestijnen begrijpen dat. Hoe dan ook, de gewone Palestijnen zijn ziek en moe van de corrupte Palestijnse Autoriteit. Ze gaan niet naar buiten treden en hun leven op het spel zetten voor degenen die hen blindelings bestelen (video), zeker niet als het gaat om een reactie op een Israëlische actie die weinig echt effect op hen heeft.

Iran en Hezbollah hebben ons ook bedreigd. Maar dit heeft niets te maken met wat wij in Judea/Samaria doen. Het Iraanse regime is vastbesloten om te proberen Israël te vernietigen. Het zal ons aanvallen wanneer het gelooft dat het kan slagen (tenzij we het eerst toeslaan; maar dat is een ander verhaal).

Het Trump-plan als geheel heeft veel problematische aspecten. Toch is het echt een conceptueel kader meer dan een concreet plan. Israël hoeft niet "op de stippellijn te tekenen" en met alles akkoord te gaan, zeker niet als er zoveel niet gedefinieerd is. Eenzijdige actie om de Israëlische wet uit te breiden naar de Joodse gemeenschappen en de Jordaanvallei, zou de Jordaanvallei van tafel halen en het voor een toekomstige regering moeilijker maken om in te stemmen met het verdrijven van Joodse inwoners van Judea en Samaria. Het zou sommige gemeenschappen kunnen beschermen tegen de sloop door het Hooggerechtshof.

Zou de VS ermee instemmen om onze actie te erkennen zonder dat er sprake is van harde toezeggingen aan de rest van het programma? Nou, in juridische zin is er niets om te "erkennen". We verklaren niet een staat, en we "annexeren" niet iets wat we al gerechtvaardigd in handen hebben. Dit is een interne Israëlische zaak.

Maar bij welke gebeurtenis dan ook, waarom zou de VS afkeuren dat Israël de eerste stap zet om het door de president voorgestelde plan uit te voeren, dat de eerste echte barst in de impasse zou zijn sinds 1967?

Bron: Now is the Time to Break the Israeli-Palestinian Stalemate | Abu Yehuda