Nu niet meer wiebelen, Bibi.

De aarzeling van premier Netanyahu om de Israëlische wet toe te passen op de joodse gemeenschappen in Judea en Samaria en de Jordaanvallei is duidelijk het gevolg van de enorme druk die vanuit alle richtingen op hem wordt uitgeoefend om het vredesplan van president Trump voor het Midden-Oosten op de lange baan te schuiven.

Door Caroline B. Glick - 19 juni 2020

 

 

 

De afgelopen week is premier Benjamin Netanyahu ontelbare keren van gedachten veranderd over hoe en wanneer hij het soevereiniteitsplan van Israël in Judea en Samaria zal uitvoeren in overeenstemming met de vredesvisie van president Donald Trump. Netanyahu's aarzelingen zijn duidelijk een product van de immense druk die op hem wordt uitgeoefend om het plan om de Israëlische wet toe te passen op de Israëlische gemeenschappen in Judea en Samaria en de Jordaanvallei te annuleren en het vredesplan van president Trump voor het Midden-Oosten de rug toe te keren.

Dit is een schande. Het is ook absurd. Als we kijken naar de bron van veel van deze druk - en de redenen waarom die wordt uitgeoefend - wordt het duidelijk dat de critici en de tegenstanders moeten worden genegeerd. Hun acties worden niet zozeer uit overtuiging genomen als wel uit vijandigheid of angst. Israël moet hun snoeven en druk opzij zetten en het soevereiniteitsplan met de nodige haast ten uitvoer leggen.

Beschouw het als een van de meest besproken recente pogingen om druk uit te oefenen op het Israëlische publiek en op Netanyahu om het soevereiniteitsplan terzijde te schuiven en Trump uit te spelen.

Afgelopen vrijdag publiceerde de ambassadeur van de Verenigde Arabische Emiraten in Washington Yousef al-Otaiba een artikel in Yedioth Ahronoth. Otaiba dreigde dat als Israël zijn soevereiniteitsplan in Judea en Samaria uitvoert, het vooruitzicht van genormaliseerde banden met de soennitische Arabische staten in de Perzische Golf opzij word geschoven.

De media noemden hem als de auteur. Maar het werd al snel duidelijk dat het idee om het artikel in het Hebreeuws in een Israëlische krant te publiceren niet uit Otaiba kwam. Uren na het uitkomen van de ochtendkranten meldden de media dat het idee van de Democratische mega-donor Haim Saban was om Otaiba zijn bedreigende artikel in Yedioth Ahronoth te laten publiceren...

Op het eerste gezicht lijkt de rol van Saban in het opiniestuk van Otaiba vreemd. De voormalige Israëlische miljardair staat bekend om zijn steun voor Israël. Hij is een belangrijke donor voor Friends of the IDF en voor AIPAC. In een interview met Israëls Channel 10 in 2010 viel Saban de regering-Obama hard aan vanwege haar vijandigheid jegens Israël. Toen zei hij over Barack Obama en zijn team: "Ze zijn echt links, tot nu toe is er links van hen niet veel ruimte meer over tussen hen en de muur".

Toen hij die opmerkingen maakte, geloofde Saban in samenwerking met de Republikeinen om de gemeenschappelijke doelen van de verdediging van Israël en de strijd tegen het antisemitisme in de VS en de wereld te bevorderen. Hij sprak met Channel 10 op een conferentie van de Israëlische Leiderschapsraad in Los Angeles. De ILC, die later zijn naam veranderde in de Israëlisch-Amerikaanse Raad, werd opgericht om een organisatorisch thuis te bieden aan de Israëlische landverhuizers-gemeenschap in de VS. Het was een gezamenlijk initiatief van Saban en Republikeinse megadonor (en eigenaar van Israel Hayom) Sheldon Adelson.

In juli 2015 breidden de twee mannen hun samenwerking uit tot de bestrijding van de antisemitische boycot, de desinvestering en de sanctiecampagne tegen joodse studenten op de campussen. Ze waren mede-oprichter van de Maccabees on Campus groep om de BDS groepen te bestrijden.

Wat is er dan met Saban gebeurd? Wat veranderde er en maakte dat hij Otaiba wilde gebruiken als een middel om het Israëlische publiek bang te maken en Netanyahu onder druk te zetten om te handelen op een manier die het soevereiniteitsplan zou schaden en daarmee het vredesplan van Trump zou ondermijnen?

Blijkbaar is het antwoord te vinden in de linkse neiging van zijn partij. Tegen 2015 was Obama's "linkse linksisme" de hoofdrolspeler van de partij geworden. Vandaag de dag verafschuwen veel democratische activisten Obama voor wat zij zien als zijn "conservatieve" standpunten.

Om duidelijk te zijn, het is niet zo dat Obama zijn standpunten heeft gematigd, maar het is gewoon dat de "muur" die Saban in 2010 accepteerde als de ideologische rand van de partij die lang geleden werd opgeblazen.

Als Obama's standpunten over Israël tijdens zijn presidentschap al verschoven zijn, dan werden ze radicaler, niet gematigder. Op maandag liet een rapport in Israël Hayom een glimp zien van hoe vijandig hij tegenover Israël stond toen hij aftrad.

Volgens het rapport onthulde Netanyahu in een recent gesprek achter gesloten deuren dat Obama in de laatste weken van Obama's presidentschap Israël wilde treffen waar het echt van belang was. Tegen die tijd had Obama al de goedkeuring van resolutie 2334 van de VN-Veiligheidsraad bewerkstelligd, die alle civiele aanwezigheid van Israël buiten de wapenstilstandlijn van 1949 (inclusief de Westelijke Muur) als een schending van het internationale recht definieerde. Met nog minder dan een maand te gaan, wilde Obama een tweede, nog hardere resolutie. Netanyahu vertelde zijn gesprekspartners naar verluidt dat Obama een resolutie wilde aannemen die zou vereisen dat Israël instemt met de terugtrekking tot de wapenstilstand van 1949.

Netanyahu zei dat hij zich tot de Russische president Vladimir Poetin wendde toen hij van Obama's plan hoorde. Netanyahu zei dat hij Poetin uitlegde dat een dergelijke resolutie het Midden-Oosten massaal zou destabiliseren en vroeg Poetin zijn veto uit te spreken over de maatregel. Poetin stemde ermee in.

Toen Obama te horen kreeg dat Poetin een veto zou uitspreken over zijn resolutie, liet Obama volgens Netanyahu zijn plan varen. Hij besefte dat het niet goed zou zijn om vijandiger tegenover Israël te staan dan zijn Russische tegenhanger. Het zou hem als een vijand van Israël voor de Amerikaans-Joodse gemeenschap ontmaskeren.

Op donderdag ontkende een woordvoerder van het Kremlin dat Poetin zo'n belofte had gedaan. Obama's ambassadeur in Israël, Dan Shapiro, ontkende dat er zo'n maatregel was genomen. Andere Amerikaanse bronnen gaven toe dat het in overweging was genomen.

Gezien het feit dat de standpunten van Obama nu de gangbare opvattingen van de Democratische Partij zijn, en gezien de diepte van zijn vijandigheid tegenover Israël, is het vanzelfsprekend dat een Biden-regering haar behandeling van Israël zal beginnen waar Obama is opgehouden. Wat de Amerikaanse politiek betreft, is het nu duidelijk dat de Democratische oppositie tegen het soevereiniteitsplan niet gebaseerd is op een bestudeerde beoordeling van de situatie, maar op een diepe inwendige vijandigheid.

Dat brengt ons bij de poging van Saban om de ambassadeur van de VAE te gebruiken om de publieke opinie te manipuleren en druk uit te oefenen op de premier.

Door de draai van de Democratische Partij tegen Israël kwamen de Joodse Democraten in een erbarmelijke positie terecht. De partij is al generaties lang niet meer alleen hun politieke voorkeur op de stembus. Democraten zijn is een manier van leven geweest. De afwijzing van Israël door hun partij heeft een dramatische invloed gehad op de bereidheid van de pro-Israëlische Joodse Democraten om namens Israël en tegen het antisemitisme op te treden.

Saban is daar een voorbeeld van. Slechts drie maanden nadat hij samen met Adelson de Maccabees op de Campus had opgericht en samen met Adelson de IAC tot een nationale organisatie had uitgebouwd, trok Saban zich terug uit beide ondernemingen. Rapporten ten tijde van zijn terugtrekking uit beide groepen waren speculatief. Maar alle speculaties waren op één conclusie gericht. De verschuiving in zijn partij zorgde ervoor dat Saban zijn eerdere bereidheid om over de partijgrenzen heen te werken opgaf. Tegen oktober 2015 was hij niet langer bereid om geassocieerd te worden met organisaties die op enigerlei wijze uit de pas konden lopen met het beleid van Obama en de Democratische Partij.

Dit brengt ons bij AIPAC. De pro-Israëlische groep Saban heeft de financiering voortgezet. Vorige week werd gemeld dat AIPAC aan de wetgevers vertelde dat men het niet erg zal vinden als ze zich verzetten tegen het soevereiniteitsplan van Israël zolang hun oppositie niet wordt vertaald in pogingen om de militaire hulp van de VS aan de Joodse staat in te perken.

Sinds de oprichting is het beleid van AIPAC er altijd op gericht geweest om het beleid van de regeringen van Israël te steunen, wat dat ook moge zijn. Zo was dat aan het begin van het vredesproces van de regering Rabin in Oslo met de PLO, dat de AIPAC-leiders alle medewerkers van de groep opdroegen om het beleid van Israël te steunen, ook al had AIPAC zich slechts enkele weken daarvoor verzet tegen de erkenning van de PLO.

AIPAC-lobbyisten die niet in staat waren om te lobbyen voor Amerikaanse hulp aan de PLO of om Yasser Arafat als vredespartner te omarmen, werden gedwongen af te treden. Gezien de plotselinge verschuiving van AIPAC in de richting van verzet tegen het soevereiniteitsplan, ondanks het feit dat het de steun geniet van een grote meerderheid van de Israëli's en dat het zal worden uitgevoerd als aanvulling op de visie van president Trump op vrede, schreef Jonathan Tobin eerder deze week: "Als AIPAC zich meer zorgen gaat maken over wat de Democraten willen in plaats van te proberen hen te overtuigen om het beleid van Israël te steunen, is het in feite één liberale groep geworden, en niet de betrouwbare kracht die het altijd al is geweest".

Meer dan een teken van vijandigheid, lijken de ongekende positie van AIPAC en het manipulatieve gedrag van Saban tekenen van nood. De vijandigheid van hun partij ten opzichte van Israël heeft de Joodse Democraten geen makkelijke weg meer gegeven. Ze hebben vier opties.

De voor de hand liggende reactie op de vijandigheid van de partij ten opzichte van de Joodse belangen zou zijn dat de Joodse Democraten zich tegen deze vijandigheid verzetten en ze bestrijden. Ze kunnen de strijd binnen de partij voeren of de partij verlaten en ertegen vechten. Hoewel sommige groepen, zoals J Exodus, zich hebben gevormd om de Joden aan te moedigen de Democratische partij te verlaten, wijst geen enkele peiling op een grote verschuiving in de Joodse partijopvatting. Geen enkele Joods-Democratische leider heeft belangrijke verklaringen afgelegd of standpunten ingenomen die tegengesteld zijn aan wat er in hun partij is gebeurd.

De tweede optie is dat de Joodse Democraten de partijpolitiek negeren en zich gewoon concentreren op Israël en andere zaken die voor hen als Joden van belang zijn, zoals de strijd tegen het antisemitisme. Saban probeerde duidelijk deze houding aan te nemen toen hij samen met Adelson de Maccabeeën op de campussen en de IAC oprichtte. De snelheid waarmee hij de programma's liet varen, geeft aan hoe moeilijk het is om tegen de stroom in te zwemmen in de Democratische Partij in haar huidige samenstelling.

Een derde mogelijkheid is het innemen van de vijandige standpunten van de partij over Israël. Progressieve Joodse groeperingen zoals J Street en de Unie van Hervormd Jodendom hebben dit openlijk gedaan, onder andere door de standpunten van de partij te definiëren als Joodse "waarden". Groepen als Bend the Arc, IfNotNow en Jewish Voice for Peace leiden de aanklacht van de partij tegen Israël en voor de antisemitische BDS-campagnes.

De laatste optie is om te proberen het op beide manieren te doen. De passief-agressieve oppositie van AIPAC tegen het soevereiniteitsplan is duidelijk een poging om relevant te blijven voor de Democraten en tegelijkertijd niet alle geloofwaardigheid als pro-Israëlische organisatie te verliezen. Helaas voor AIPAC is het schip al weg gezeild. Het ontbreekt de Democraten niet aan Joodse vijgenbladeren zoals J Street om hun anti-Joodse acties te maskeren. De progressieve megadonoren die zich tegen Israël verzetten, hebben veel diepere zakken dan de AIPAC-donoren.

Veel Republikeinen zijn van hun kant gestopt met het luisteren naar AIPAC tijdens de Obamajaren, toen AIPAC, in het belang van het veiligstellen van democratische steun voor alle met Israël verband houdende kwesties in het Congres, Republikeinse wetgevers onder druk zette om hun pro-Israëlische rekeningen en resoluties af te zwakken, vaak tot een nietszeggendheid.

Ook Saban wordt door anti-Israëlische politici niet meer als belangrijk beschouwd. De uiterst linkse financieringsnetwerken hebben Saban grotendeels irrelevant gemaakt in de partij. Het ontbreekt hem zeker aan de financiële armslag om zijn standpunten over Israël en de strijd tegen het hedendaagse antisemitisme te beïnvloeden.

En zo keren we terug naar Israël en de massale druk die wordt uitgeoefend op Netanyahu om het soevereiniteitsplan te verkwanselen of af te zwakken tot het niets meer is. Israël heeft geen vier opties. Israël heeft maar één optie. De enige optie voor Israël is om zijn nationale belangen te behartigen. Dat betekent vandaag de dag maar één ding. Israël moet zijn soevereiniteitsplan met de steun van de VS zo snel mogelijk en zonder voorwaarden of verontschuldigingen volledig uitvoeren.

Bron: No going wobbly now, Bibi - www.israelhayom.com