DE BOODSCHAPPER - DEEL 8: Het Mysterie van Jezus die alle matzah-bepalingen vervult

6 december 2020 - door SkyWatch Editor

Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10 - Deel 11 - Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel 18 - Deel 19 - Deel 20 - Deel 21 - Deel 22 - Deel 23 - Deel 24 - Deel 25 - Deel 26 - Deel 27 - Deel 28 - Deel 29 - Deel 30 - Deel 31 - Deel 32 - Deel 33

Vergeet niet dat we al gesproken hebben over de etymologische overgang van het woord matzah van "om op te zuigen," en "om te verwijderen," naar "zonder zonde" na het eerste pesach (kijk terug naar het subkopje "De praktijk" voor een referentie indien nodig). Een feit dat in dit gedeelte meermaals zal opduiken, is dat Jezus de ultieme matzah is. Hij was, is en zal zijn, altijd "zonder zonde" (1 Petrus 1:19, 2:22; Hebreeën 4:15, 9:14; 2 Korinthiërs 5:21; 1 Johannes 3:5; Jesaja 53:9). Daarom is zijn aard identiek aan de definitie van het woord matzah na Pasen. Het beschrijft Hem, en Hij beschrijft het; de twee zijn onafscheidelijk, al bij de overhaaste uittocht van de Israëlieten uit Egypte. Maar omdat onze Verlosser en Redder Zijn eigen bloed liet vloeien en Zijn eigen lichaam liet breken om onze zonden weg te nemen, vervult Hij ook de "verwijderende" zienswijze van wat de Hebreeuwse matzah of matzoh betekende in het tijdperk voor de plaag of de feesten. Hij is zonder zonde; Hij verwijdert de zonde: Het is een letterlijke vervulling van het woord van voor en na matzah geeft er een nieuwe betekenis aan... maar dit was ver voor zijn geboorte al voorspeld.

Dit kan veel betekenen voor degenen die deze feiten voor het eerst lezen, dus laten we herhalen dat het woord matzah zelf: 1) oorspronkelijk beschreef de verwijdering van iets dat niets met een Messias te maken had; 2) kwam om zowel de afwezigheid als de verwijdering van de zonde te vertegenwoordigen, honderden jaren voor de Messias; en dan 3) werd uiteindelijk een nauwkeurige beschrijving van zowel wie de Messias voor ons zou zijn (de "zondeloze") als wat Hij voor ons zou bereiken (de "Verwijderaar van onze zonden"). Dit is vergelijkbaar met hoe pesach oorspronkelijk niets te maken had met feesten of de engel des doods, maar vervolgens een gelijk "klinkende" vervanger (passover) werd van de handelingen van de engel, evenals de precieze definitie van het drempelverbond met Jahweh en later het Nieuwe Verbond door Christus als de ultieme Drempel en Deur.

Een ander niveau van schoonheid wordt toegevoegd aan het communie-sacrament: Jezus droeg ons op om "te nemen en te eten", omdat zijn lichaam het brood was. Weet je nog dat Hij dit zei toen Hij de discipelen letterlijk brokken matzah overhandigde? (Of Hij het pesach op de juiste dag vierde of niet, dat wordt in het laatste gedeelte besproken, is hier niet aan de orde. Hij riep zijn discipelen bij elkaar voor een maaltijd en verwees er persoonlijk naar als een "Pesach", en daarom zou ongezuurde matzah het enige soort brood zijn dat de zondeloze, Joodse Zoon van God op dit moment aan hen zou hebben doorgegeven, ongeacht dat pluizige, zachte brood dat in veel geloofsfilms en toneelstukken over Jezus tijdens het Laatste Avondmaal wordt verbeeld). Ook hier noemt Jezus, net als bij het drempelverbond, zichzelf het centrale element van het feest. Hij is ons ongezuurd brood. Zoveel is duidelijk, en zoveel zou op zich al genoeg zijn om Christus een "vervulling" van dit feest te noemen.

Maar het Laatste Avondmaal was niet de eerste keer dat er een parallel was tussen Jezus en het brood. In het Evangelie van Johannes, hoofdstuk 6, zien we dat Jezus ver voor de kruisiging zich die naam gaf. In dat gedeelte van de Schrift heeft Hij een behoorlijke menigte die ooggetuigen zijn van de wonderen die Hij voor zieken verrichtte. Dit waren mannen, vrouwen en kinderen, pelgrims die in de buurt van Jeruzalem waren voor het pesach, en hun nieuwsgierigheid naar de genezer was zo groot dat ze bereid waren om als een grote menigte weg te dwalen van elke gemakkelijk verkrijgbare voedselbron. Een kleine jongen had een enorm geloof, wat leidde tot wat een enorm ontoereikende donatie van voedsel voor de bijeenkomst bleek te zijn: vijf broden gerstebrood en twee vissen. Jezus nam deze kleine offers en vermenigvuldigde ze, en voedde duizenden mensen (de vijfduizend geregistreerde mannen, plus de ontelbare vrouwen en kinderen die aanwezig waren) zoveel als ze wilden, totdat ze helemaal vol waren, en keek dan toe hoe Zijn discipelen twaalf volle manden van het overschot verzamelden. Dit wonder, volgens vers 14, bewees de menigte dat Jezus de Messias was - de profeet waarvan hen verteld was dat hij in Deuteronomium 18:15-18 zou komen.

De volgende dag, toen de enorme bijeenkomst verder ging met het volgen van Jezus, daagde Hij hen uit om niet hun honger naar bederfelijk voedsel te stillen, maar naar datgene wat eeuwig duurt. Ze konden niet begrijpen wat Jezus hen vertelde en bewees dat ook door te vragen om verdere tekenen, waarbij ze de "manna uit de hemel" gebeurtenissen in Exodus 16:4-36 als rechtvaardiging aanhaalden. Als de Israëlieten manna in de woestijn hadden, dan zou Jezus, als Hij door God was gezonden en verzegeld (zoals Jezus zojuist beweerde in vers 27), in staat zijn om meer wonderbaarlijk voedsel voor Zijn volgelingen te brengen. Jezus, die het werkelijk oppervlakkige motief zag achter degenen in de menigte die vroegen om een herhaling van de gebeurtenissen van de dag ervoor, bood een zachte correctie aan, wat leidde tot het moment dat Hij expliciet en ondubbelzinnig naar Zichzelf verwees als het "Brood des Levens":

Volg deze opsomming: a) Gedesemd brood is een symbool voor de zonde; b) het Nieuwe Testament leert duidelijk dat de zonde gelijk staat aan de dood (Romeinen 6:23); en c) het symbolisch en geestelijk delen van het gedesemd brood (het aangaan of tolereren van de zonde) leidt tot de dood. Als symbool zou men ongezuurd brood het "brood van de dood" kunnen noemen. Het Feest van het Ongezuurd Brood werd opgericht om dit dodelijk brood (de zonde) uit het leven en de huizen van Gods volk te verwijderen. Nu is Jezus het Ongezuurde Brood, oftewel het Brood des Levens. In deze leer is het duidelijk dat Jezus zichzelf heeft gepositioneerd als een directe vervanger van de matzah - de vervulling van het Feest van de Ongezuurde Broden. Geloven in en het volgen van Christus en zich inspannen om te worden vergeven en geheiligde Christenen in onze huizen en levens te zijn, is de vervanging/voldoening van de "Zoektocht naar Chametz"-ceremonie.

Maar er is nog een andere fysieke gelijkenis over het brood. We keken al eerder naar de buitengewone gelijkenis tussen het gemorste bloed van het Sederlam en de "kruisiging"-stijl van het braadspit, evenals naar het oosterse begrip van bloed als de essentie van het leven, en dat verklaarde veel waar het om "bloed" ging. Hier kunnen we niet alleen de symboliek van Jezus begrijpen die verwijst naar Zijn lichaam als het "brood" dat de zondenvrije matzah van de Hebreeën voorspelde... maar we kunnen de symboliek ook letterlijk zien.

De matzah, wanneer de bakregels strikt worden opgevolgd, wordt gestreept en doorboord, net als Jezus' vlees aan het kruis. Deze regel werd door de Joodse leiders verordend als de verplichte voorbereidingsmethode tijdens het intertestamentele tijdperk, ruim voor de geboorte van de Messias, en wijst profetisch op Zijn offer.

Waarom strepen en gaten?

Gist voedt zich met suiker, waarbij kooldioxidegassen en, door middel van gisting, ethylalcohol ontstaan. In suikerwater laten deze uitscheidingen bubbels naar buiten toe los in een schuimend, koolzuurhoudend schuim dat in een geelbruine smurrie opstijgt naar boven in het water. (Het is nogal onaantrekkelijk om naar die vloeistof te kijken.) In het deeg, echter, beginnen de bloem en de gist enzymen onmiddellijk te interageren om de bestaande zetmeelmoleculen af te breken in suikers, die de gist metaboliseert en omzet in gas en alcohol. De elasticiteit van de "visco-elastische matrix" (dat zijn in feite de vroege eiwitcombinaties die uiteindelijk en gezamenlijk leiden tot "gluten"), vooral na voldoende kneden met de hand, houdt de belletjes in het brooddeeg vast als kleine ballonnetjes. Deze ballonnen, oftewel luchtbellen, behouden hun vorm en verharden wanneer ze worden blootgesteld aan de hitte van de oven, waardoor een zacht, luchtig, heerlijk brood ontstaat.

Wanneer ongezuurd brood wordt gemaakt voor het feest, heeft de bakker achttien minuten de tijd vanaf het moment dat de ingrediënten worden gemengd tot het moment dat het brood uit de oven wordt gehaald. Als de bakker langer doorgaat dan dat tijdstip, bestaat het risico op gisting en dus op een zekere mate van rijzen van het brood. Het hele proces is dus gehaast. Om de lucht uit het matzah-deeg in de oven te laten ontsnappen, en dus te voorkomen dat de gist het laat opstijgen, zouden de Joden hun matzah van strepen voorzien (en dat doen ze nog steeds) en met gaten doorboren.

Maar Joden stoppen geen gist in hun brood, hoe dan ook... Zo kunnen de auteurs onze niet-Joodse lezers horen denken. Dus als ongezuurd brood geen gist bevat, waarom zou het dan gisten en rijzen? Zou ongezuurd brood niet eenvoudiger zijn door er geen gist in doen?

Niet helemaal, en dat is weer zo'n mooi puzzelstukje waarbij Gods ingewikkelde ontwerp over het Feest van de Ongezuurde Broden en de vervulling ervan door Christus betrokken is.

Het is duidelijk dat het ongezuurde brood van de Hebreeën geen "toegevoegde" gist of andere giststoffen zou bevatten. Symbolisch gezien zou dit betekenen dat de Joden geen "toegevoegde doodzonde" tussen henzelf en Jahweh hadden gedaan, waarvoor zij later eenvoudigweg een oneindige genade zouden verwachten. Het betekent in wezen dat zij er door het verbond met God voor gekozen hebben om gewetensvol de zonde te vermijden (een voorloper van Paulus' "sterven aan de zonde", zoals in Romeinen 6:1-2), omdat zij tijdens pesach gewetensvol de gist vermijden.

Maar als het hier zou ophouden, zou deze "toegevoegde" gist/zuurstofsymboliek niet verantwoordelijk zijn voor de onbedoelde zonde of de inherente zonde van de menselijke natuur na de zondeval van de mens; het beeld van het niet toegevoegde zuurdesembrooddeeg zou op zichzelf al kunnen suggereren dat de mens, op eigen kracht, zondeloos kan zijn, alleen maar door ervoor te kiezen om de "toegevoegde" zonde te vermijden in het recept van hun geloof.

Met betrekking tot de eigenlijke gist en het brood heeft Gods schepping en ontwerp de parallel verdiept toen Hij ervoor zorgde dat sporen van wilde gist al op natuurlijke wijze op het graan werden gevonden! (Dit geldt ook voor vele andere voedselgerelateerde bronnen, zoals melk). Dit komt omdat gist zich op natuurlijke wijze ontwikkelt en door de lucht reist.

Net als de menselijke natuur die ontsierd wordt door de realiteit van de inherente zonde van voor onze geboorte, wordt meel "ontsierd" door de realiteit van de inherente gist vanaf de grond. Fermentatie is al een factor voor alle broodbakprocessen, en daarom vereisen de joodse gebruiken en regels dat de matzah in achttien minuten van begin tot eind klaar is.

En als gist naar de aard van het graan is, zoals de zonde naar de aard van de mens is, dan zou er, vanuit een technisch perspectief, geen manier zijn om de gist volledig uit het brood te verwijderen, ongeacht hoe meesterlijk de bakker is. De gisting van het deeg zal gebeuren, wat betekent dat, in ons symbolische spoor, de etterende verleiding van de zonde ook zal gebeuren, en het kan nooit worden verwijderd.

Het kan nooit worden verwijderd, dat wil zeggen, tenzij je een gistverwijderaar hebt die krachtig genoeg is om het een schone lei te geven. Vergeet niet dat het Seder-lam alleen de bedekking van de zonde kon voorstellen, niet de volledige verwijdering ervan. Nu kan de matzah alleen het vermijden van de zonde voorstellen, maar niet de volledige verwijdering ervan. De gestreepte, doorboorde matzah zou dan, net als het Sederlam, vervangen worden door het gestreepte, doorboorde lichaam van Christus. We "nemen" en "eten" nu het brood van de Avondmaal als een herdenking van Christus, het Ongezuurde Brood van het Leven, het enige geheel "zonder zonde", matzah zonder gist dat, paradoxaal genoeg, ook de eerste betekenis van matzah bereikt, namelijk "het wegnemen [van de zonde]".

KIJK! HEB JE EEN "DREMPELCONVENANT" MET GOD? JE EEUWIGHEID HANGT ERVAN AF!

Welnu, net als bij het gedeelte eerder over de "Ontzagwekkende Profetische Verbonden" in het pesach, wordt het nog verbazingwekkender als we onze aandacht verplaatsen naar de afikomen. En je hebt misschien al eerder gehoord over de pesach-afikomen-matzah die met Jezus wordt geassocieerd, maar nadat we de markt uitgebreid hebt bekeken, kunnen deze auteurs nergens ook maar één boek vinden dat hier zo diep in graaft als wij. Dus pak een kopje koffie en zet Professor Grampy's denkpet op. Als je ook maar een beetje bent zoals wij toen waren en wij hier voor het eerst over leerden, zou die gloeilamp boven je hoofd wel eens kunnen ontploffen.

Verwijzing naar de Afikomen

De Pesach-Seder-maaltijd zelf houdt een gewoonte in die voor de meeste geleerden iets te opvallend en duidelijk een parallel is om als toeval af te schrijven. Het heeft betrekking op het laatste stuk matzah dat in de nacht van Pesach wordt gegeten. Dit is, volgens de Joodse geschiedenis (en moderne wetenschappelijke rapporten), een "zoektocht naar de toekomstige Messias"-symboliek. (Maar merk op dat het ingewikkelder is dan dat, zoals je binnenkort zult zien.)

Drie stukken matzah worden aan de vader van de familie gegeven bij of in de buurt van het begin van het feest. De middelste matzah (nu de afikomen genoemd) wordt gebroken en verborgen tot het einde van de maaltijd, gezocht door de kinderen, gevonden, en geruild met de vader voor een prijs. Zonder formele titel wordt de jacht in de moderne Joodse literatuur eenvoudigweg "het verstoppen van [en later het "zoeken naar"] de afikomen" genoemd. De Seder kan niet worden afgesloten totdat dit ritueel voorbij is. Na afloop wordt de Seder officieel beëindigd; er mag geen voedsel of drank meer worden ingenomen na dat punt (met voor de hand liggende uitzonderingen, zoals water om medicijnen door te slikken, etc.).

Het onderwerp van de afikomen is zo rijk dat het nodig is om subcategorieën van het denken af te breken en te reorganiseren om het volledig aan te pakken, zodat we niet eindigen met een rommelig, enorm hoofdstuk dat over zichzelf struikelt en onbegrijpelijke en schijnbaar ongerelateerde feiten aflevert. Daarom hebben we besloten om eerst de oorsprong van de traditie aan te pakken, gevolgd door enkele extra lagen van geestverruimende symboliek die niet door iemand anders dan God gepland hadden kunnen worden om op een Christus-vervulling te wijzen. Tot slot, over wat het woord afikomen werkelijk betekent, zijn er tal van redenen waarom we dat niet snel in eenvoudige bewoordingen kunnen uitleggen. Voor nu is het voldoende om te zeggen dat het "datgene wat later komt" beschrijft. Nadat de lezers een fundamenteel begrip van de traditie hebben gekregen, zullen we de evolutie van dit zeldzame en bizarre woord uitleggen in een sectie genaamd "Etymologische Nachtmerries."

De oorsprong van de zoektocht

Hoewel niet elke bron het daarmee eens is, is het meest populaire idee dat een onschuldige misinterpretatie uit een oude leer een nieuwe traditie in gang zette, die door de Joden zou worden nageleefd (blijkbaar zonder dat ze weten dat ze het verlossende verhaal van Jezus naspelen). In het geval van deze theorie werd het afikomen niet eens verondersteld te zijn wat het zou worden, waardoor de sterke profetische band met Christus nog authentieker en fascinerender wordt als deze theorie waar is, omdat ze niet per ongeluk kon worden gefabriceerd, gekunsteld of geënsceneerd.

Gebaseerd op de Talmoed, Pesachim 108b-109a, moeten kinderen deelnemen aan het drinken van de vier bekers wijn (om de vier beloften van Exodus 6:6-7 te herdenken: "Ik zal naar buiten brengen," "ik zal bevrijden," "ik zal verlossen," en "ik zal nemen"). De wijn, de late avonduren, de festiviteiten, de stimulatie, de opwinding, enz. kunnen de kinderen moe maken, dus de gezinnen moeten er alles aan doen om te voorkomen dat de jonge kinderen voor het einde van de ceremonies in slaap vallen, inclusief de suggestie van de Talmoed om hier geroosterde granen en noten uit te delen. Hierop gaat de Talmud verder met te zeggen: "Het werd geleerd in een baraita dat Rabbi Eliezer zegt. Men pakt de matzot [meervoud voor matzah] in de nacht van Pesach ...vanwege de kinderen, zodat... ze niet zullen slapen en ze de betekenis van deze ongewone praktijk zullen onderzoeken."[i] Een andere veel voorkomende vertaling stelt: "We pakken matzahs in de nacht van Pesach om de kinderen niet in slaap te laten vallen."

Wat hier beschreven wordt, gebaseerd op de context van de oorspronkelijke Hebreeuwse chotfin ("grijpen", "graaien" of "stelen"), was oorspronkelijk alleen bedoeld om een snelle consumptie te beschrijven; met andere woorden, de matzah moet gegeten worden voordat de kinderen in slaap vallen. Zo eenvoudig was het. Sommige geleerden leggen echter uit dat de leer van Rabbijn Eliezer (vrij onschuldig) werd geïnterpreteerd als een andere traditie - één die de jongeren alert en opgewonden houdt tot het einde van de nacht en die het "grijpen" of "grissen" met zich meebrengt.

Deze uitleg is het die bijna overal waar je kijkt wordt aangeboden. Het probleem met dit idee is echter dat het gebaseerd is op het feit dat de jacht op de afikomen traditie begon bij de circulatie van Eliezers rabbinale leer. Zoals we in de komende pagina's zullen bespreken, is er bewijs dat, hoewel de uitvoering van de traditie iets anders was, de rol van de afikomen in het Pesach veel ouder is dan dat. En natuurlijk zou dat alle theorieën tenietdoen die suggereren dat de jacht begon als gevolg van de wens van rabbi Eliezer dat de kinderen wakker zouden blijven. Een andere vrij belangrijke kwestie die veel opduikt bij het Eliezer-spoor is hoe vaak Joden het woord chotfin associëren met "stelen" in plaats van alleen maar "grijpen" of "grissen", en dit is aangeboden als een verklaring voor het feit dat sommige moderne Joodse gezinnen de afikomen negeren, omdat ze de indruk hebben dat ze hun kinderen leren dat er gerechtvaardigde gelegenheden zijn om diefstal te plegen (of de daad na te bootsen).

Als dat vandaag de dag een probleem is, zou dat ook in die tijd zo zijn geweest, wat suggereert dat een "steelspel" misschien niet op enig moment in de geschiedenis van een volk, waar de Tien Geboden het verbieden, in een breed geaccepteerde rite terecht is gekomen.

Een andere afikomen-traditie houdt in dat er in de jaren twintig van de vorige eeuw tussen enkele gepassioneerde mannen een geleerde modderpoel is ontstaan: Robert Eisler, Hans Lietzmann en Arthur Marmorstein. Het langere verhaal is vrij dramatisch en bij het vertellen ervan dient het eerlijk gezegd er alleen maar toe dat ze er allemaal minder intelligent uitzien dan ze werkelijk waren (en alle drie waren ze ongelooflijk bekende en gerespecteerde theologen/geleerden). Het volstaat te zeggen dat Eisler een paar puntjes had verbonden met de afikomen-zoektraditie die de oude Joden van voor de tijd van Christus verbindt en mogelijk, voor zover iedereen weet, in Kanaän zou kunnen zijn begonnen. Nadat Eisler zijn bevindingen en zijn interpretaties in een Duits wetenschappelijk tijdschrift had gepubliceerd,[ii] schreven Lietzmann en Marmorstein hun eigen tegenargumenten, die Eisler in een ander artikel weerlegde, en Lietzmann en Marmorstein reageerden opnieuw, enzovoorts. Uiteindelijk werden advocaten in de driehoek getrokken, en Lietzmann, die een zekere autoriteit had over wat het Duitse tijdschrift zou publiceren, sneed Eislers geschriften volledig uit het tijdschrift, waardoor hij en Marmorstein het officiële laatste woord hadden. Eisler, wiens stem effectief tot zwijgen was gebracht, stelde een lijst van definitieve antwoorden en argumenten voor zijn ideeën op, maar die bleven ongepubliceerd. Door bewijs te leveren waar zijn wetenschappelijke collega's het niet mee eens waren, raakte zijn naam en een deel van zijn werk in de vergetelheid.

Veertig jaar later, in 1966, zou het werk van Eisler worden herzien en samengesteld door de beroemde juridische analist en Oxford professor in de Joodse wet, David Daube. De conclusies van Daube's onderzoek naast die van zijn voorganger waren zo overtuigend en gerenommeerd dat de London Diocesan Council for Christian-Jewish Understanding Daube een lezing gaf met de naam "He That Cometh" in St. Paul’s Cathedral.

Daube heeft gelijk als hij erop wijst dat de Pesach-Seder op veel punten in de Joodse geschiedenis (met name in dat delicate tijdperk vlak voor de vernietiging van de tweede tempel in Jeruzalem) zowel naar het verleden (Egypte) als naar de toekomst (de komende Messias en de uiteindelijke verlossing) heeft gekeken. Inderdaad, dit is gemakkelijk terug te vinden in diverse vastgelegde Seder-recitaties en in de richtlijnen van gerespecteerde rabbijnen vanaf het begin. Zelfs de hedendaagse autoriteiten hebben er geen moeite mee om de afikoman te koppelen aan een voorwaartse blik op een Messias die nog niet is gekomen. In een online artikel genaamd "Waarom verbergen we de Afikoman", legt de Joodse geleerde Yehuda Shurpin uit dat de symboliek van de afikomen verbonden is met de bevrijding, en dus de verlossing, van Egypte. Hij gaat verder met te zeggen: "Die verlossing was echter niet compleet, want we wachten nog steeds op... de komst van Moshiach [Messias]... Het verbergen van de grotere helft van de matzah herinnert ons eraan dat de beste, de echte verlossing nog moet komen, nog steeds verborgen in de toekomst"[iii].

Het is duidelijk dat in sommige van de oudste Seder-tradities, er elementen van de maaltijd zouden zijn geweest die de komende Messias vermelden en symbolisch overdenken. Wat dat element was, zou zonder de afikomen moeilijk te identificeren zijn. Aan de andere kant, vanwege de associatie tussen Joden en "armzalig gerezen brood" uit hun dagen in Egypte (met andere woorden, ongezuurd; zie Deuteronomium 16:3), beschouwden de Joden armzalige brood als een symbool voor hen als volk. Het breken, verstoppen en herontdekken van het "armzalige brood" afikomen, zo verklaren deze geleerden, waren daarom symbolisch voor Israël als onvolledig tot die toekomstige dag waarop de Messias wordt geopenbaard en weer bij haar wordt gevoegd.

Het feit dat we geen betrouwbare literatuur hebben die specifiek het eerste afikomenritueel identificeert, roept bij sommigen twijfel op of de rite wel bestond voor de rabbijn Eliezer-oorsprongstheorie. Voor anderen, zoals Eisler en Daube, is het idee dat bijna alle Joodse huishoudens uiteindelijk het zelfde ritueel met dezelfde symboliek zouden uitvoeren vanwege een obscure passage door een rabbijn die hen dubbelzinnig opdroeg om "te stelen," "te grijpen," of "te grissen" iets om kinderen wakker te houden, zijn eigen hoge snelheid, eenrichtingsverkeer naar twijfel. Het is veel logischer om de waarschijnlijkheid toe te geven dat het ritueel immens lang stamt van voor de Eliezer lijn uit de Talmud. Dat hoeft niet te betekenen dat elk Joods huishouden het al vroeg beoefende, want het had een tijdje een minder conventionele observatie kunnen zijn, totdat het later in de Haggadah werd geschreven.

Met de oorsprongstheorieën achter de rug, komt de kwestie van de betrokkenheid van Christus op de voorgrond.

Voor iemand die bereid is om een onpartijdige, open geest te hebben, wijzen de drie stukken matzah die aan de vader van het huishouden zijn gegeven, de zoektocht en het herstel van de verborgen afikomen, in het geheel, moment voor moment, op de Messias en zijn werk aan het kruis. Het is aanzienlijk moeilijker om alle lagen van het ritueel te bekijken en Christus uit het beeld weg te snijden dan om toe te geven dat het allemaal om Hem gaat. Voor veel Joodse gezinnen is het enige waarom de afikomen vandaag de dag nodig zijn, is om de kinderen wakker te houden voor de prijsvraag. Voor sommige Joodse verontschuldigers is de gelijkenis tussen de afikomen en Jezus puur toeval, en ze gaan dan verder met het tonen van conflicten in de vergelijking tussen Hem en de feestgewoonte. Maar als deze mensen onrechtvaardig zijn - en deze auteurs stellen dat ze, om vele redenen te verbazingwekkend zijn om te negeren - dan zou dat kunnen betekenen...

Nou, het zou een gamechanger voor ongezuurd brood kunnen zijn.

Het kan zelfs alles veranderen wat wij moderne Westerlingen dachten te weten over de communie...

Laten we in het volgende artikel overgaan tot het moment waarop de afikomen voor het eerst binnen de feestelijke waarnemingen worden gebracht en kijken hoe het, vanaf het moment dat het de zaal binnenkomt, een Jezus-kwaliteit aanneemt.

VOLGENDE KEER: Mysterie van de drie Matzahs

[i] pesachim 108b–109a, The William Davidson Talmud, last accessed May 13, 2020 from The Sefaria Library, https://www.sefaria.org/pesachim.108b.8?lang=bi&with=all&lang2=en.

[ii] Eisler, Robert, “Das Letzte Abendmahl,” Zeitschrift für die neutestamentliche Wissenschaft (Vol. 24; 1925), 161–192.

[iii] Shurpin, Yehuda, “Why Do We Hide the Afikoman,” Chabad, last accessed May 20, 2020, https://www.chabad.org/holidays/passover/pesach_cdo/aid/2910434/jewish/Why-Do-We-Hide-the-Afikoman.htm.

Bron: THE MESSENGER—PART 8: The Mystery of Jesus Fulfilling Both Pre- and Post-Passover Matzah Definitions » SkyWatchTV