DE BOODSCHAPPER - Deel 4: Het mysterie van de zeven feesten

Naarmate het jaar 2025 snel nadert, zal het mysterieuze verband tussen de Tweede Komst van Jezus Christus en De Boodschapper zich snel ontvouwen met een verbazingwekkend belang. Het is daarom relevant voor de lezers om te begrijpen hoe Jezus de Lentefeesten vervulde bij Zijn eerste komst, om het patroon te begrijpen voor Zijn terugkeer en de connectie met de Herfstfeesten van 2025 en 3,5 jaar later gevolgd door de komst van de asteroïde Apophis.

De eerste drie van de zeven grote feesten - Pasen, Ongezuurde Broden en Eerste Vruchten - vinden plaats in de lente. Met betrekking tot de vraag "Hoe heeft Jezus deze feesten vervuld?" hebben ze betrekking op Zijn Eerste Komst, het werk dat Hij aan het kruis heeft volbracht.

Pesach begint op 14 Nisan op de Hebreeuwse kalender, die ergens in maart of april op onze kalender voorkomt (we gebruiken de Gregoriaanse kalender vandaag de dag).

De Hebreeën begonnen en eindigden hun dag met een andere timing dan wij, want 6 uur 's avonds, rond zonsondergang, wordt beschouwd als het begin van een nieuwe dag. Dit concept van de dag werd verbonden met de fasen van de maan en het licht, en is nu zo vreemd voor ons dat het moeilijk is om onze hersenen dat te laten begrijpen. Maar dit is de reden waarom Nisan-dagen niet stevig kunnen worden gekoppeld aan specifieke datums in maart of april. (Dit geldt ook voor de volgende feestelijke datums).

Het lam bij de tiende plaag werd geslacht en het bloed werd om 3 uur 's middags op 14 Nisan rond de deur aangebracht. Het daaropvolgende feest vond vervolgens slechts drie uur later plaats, om 6 uur 's avonds, wat volgens de Hebreeuwse kalender precies aan het begin is van een nieuwe dag, 15 Nisan. (Zie de uitleg later onder "Verbazingwekkend profetische verbanden" voor de reden waarom er een ander data- en timingsysteem lijkt te bestaan voor tenminste enkele van de Joden ten tijde van Christus).

Pesach herdenkt de bevrijding van de Joden uit de slavernij in Egypte. De Pesach-maaltijd, die Seder wordt genoemd (uitgesproken als "say-der"; Hebreeuws voor "orde"), wordt geconsumeerd door families of gemeenschappen, waarbij meerdere generaties worden samengebracht.

De Haggadah, een oud geschrift dat fungeert als een soort schrift dat met tussenpozen tijdens het hele feest wordt gelezen, is een verzameling van lezingen die zijn samengesteld door schrijvers van de Misjnah en de Talmoed van voor de vijfde eeuw, hoewel er moderne vertalingen zijn die eigentijdse (en soms vrij progressieve) omstandigheden bevatten. De Haggadah bevat het hele verhaal uit het Exodusverhaal, en ouders of mentoren stoppen vaak midden in een lezing om het ritueel uit te leggen aan hun kinderen en jongeren, zodat het feest soms lang kan duren. Familieleden nemen om beurten deel aan de lezing, en vaak spreken ze met vuur en nadruk om de gebeurtenis te dramatiseren en "uit te voeren".

Joodse mondelinge wetten (de Halakhah) bevelen aan dat de taal die tijdens de Haggadah wordt gesproken er een is die de aanwezigen kunnen begrijpen, maar bij een meer traditionele Pesach-maaltijd zullen bepaalde familieleden (meestal het hoofd van het huishouden) delen ervan reciteren in het oorspronkelijke Hebreeuws of Aramees, in aanvulling op de taal van hun naaste soortgenoten.

De gerechten die worden geserveerd zijn specifiek en symbolisch voor het zich ontvouwende verhaal. Het lam, dat vlekkeloos en zonder smet moet zijn, wordt volgens Exodus 12:5 op de tiende van de maand uitgekozen en vier dagen voor het rituele doden voor de Seder nauwlettend in de gaten gehouden. Gedurende deze tijd wordt het dier geliefd en behandeld als een lid van de familie, het wordt geknuffeld, geaaid en geëerd, enz. Voor veel gezinnen, vooral voor de kinderen, maakt dit het doden van het lam moeilijker, maar toch is deze moeilijkheid zo bedoeld. Alleen door te leren zorg te geven aan het lam en zijn kostbare onschuld te zien, kan zijn offer om de zonde te bedekken worden gevoeld met het overeenkomstige schuldgevoel over het feit dat het in de eerste plaats voor ons moest sterven. (Dat profetische element zou zeker op een dieper niveau en in het spel komen op de dag van Jezus' offer). In het Exodus-verhaal was het het bloed van het beste offerlam dat op de deurpost werd uitgespreid.

Pesach, de Hebreeuwse Pesach (uitgesproken als "pay-sahk") - als een feest - werd genoemd naar de avond waar de huizen van de Israëlieten werden gespaard voor het lot van de tiende plaag over Egypte, waarbij de engel des doods het leven nam van de eerstgeborenen in elk huis dat niet was bedekt met het bloed van een volmaakt lam.

Zelfs al zo vroeg in onze beschouwing zullen de meeste lezers zich waarschijnlijk al afvragen waarom we niet reeds hebben gezegd dat Pesach is genoemd naar de nacht dat de engel des doods "voorbij [of rond]" de huizen ging indien de deurposten met bloed waren besprenkeld. Dit is veruit de meest populaire verklaring voor de naam van het feest. Maar het woord pesach bestond al voor het feest en de tiende plaag, en verder terug in de geschiedenis onthult het een laag over het onderwerp van het Pesach waar veel christenen vandaag de dag nog nooit van hebben gehoord. Als we diep graven in de etymologische wortels van het woord in het oude Hebreeuws, legt het schaamteloos bloot dat de definitie van de engel die voorbij gaan niet alleen onjuist is, maar dat de ware betekenis veel belangrijker is!

De term "folk etymologie" (soms "pseudo etymologie") verwijst ernaar wanneer aan een woord een dwalende oorsprong wordt toegekend, en dit is meestal omdat het fonetisch (hoewel toevallig) klinkt als wat het beschrijft. Eeuwenlang en daarna is de "engel voorbijgaan"-definitie van wat oorspronkelijk een Hebreeuws woord uit een veel grotere oudheid was, algemeen geaccepteerd omdat de term "voorbijgaan" letterlijk een persoon of ding beschrijft die iets op het pad naar een bestemming overslaat of vermijdt (zoals de engel des doods zou hebben gedaan met de gemerkte Israëlitische huizen).

Ter verduidelijking: er zat nogal wat ruis in de betekenis van het woord "alsem" in De Wormwoodprofetie die eerder dit jaar werd uitgebracht vanwege de volksethiek, en een deel van die discussie helpt ons hier:

In het geval van "alsem" (wormwood) hebben velen, begrijpelijkerwijs, aangenomen dat dit een samengestelde beschrijving is van de houtachtige textuur van de buitenste huid van de [Artemisia] plantenfamilie, en de historische connectie van het kruid met het gebruik als een remedie tegen darmwormen. Hoewel dit volkomen logisch is, voor zover we het kunnen traceren, komt onze Engelse "wormwood" eigenlijk voort uit de Duitse wermōd, wat vermout betekent (een met kruid doordrenkte wijn).

Vlak voor deze uitspraak in dat boek werd ook geïllustreerd dat "'drop' (een variant van het Franse woord voor 'zoete wortel') in Groot-Brittannië en Ierland werd beantwoord met 'drop' vanwege de verkeerde veronderstelling dat het 'drop'-geluid aan de voorkant iets te maken had met het maken van 'drop' vanuit de wortel. Ironisch genoeg, omdat sommige alcoholen worden gemaakt van de zoethoutwortel, wordt de "klinkende" valse verklaring achter de oorsprong van het woord dat het iets te maken heeft met alcohol nog steeds in de volksmond geaccepteerd en gerapporteerd als de waarheid uit vele bronnen. Toch is het puur toeval dat het geluid voor "zoete wortel" in het Frans voor de Britten klonk als een verwijzing naar alcohol, ondanks het feit dat distilleerderijen er, door eigenaardig toeval, harde zoethout van maken.

En laten we maar niet eens beginnen aan de hele "o-bel-isk" afbraak die in Unearthing the Lost World of the Cloudeaters werd aangepakt. De manier waarop we bij "obelisk" komen, wat letterlijk "de schacht van Baäl" betekent, en de rol die het speelt in verband met het Washington Monument is een te lang verhaal om hier binnen te komen, en we hebben geen behoefte aan afleiding van het Pesach-pad waar we op zitten. Het moet alleen herhaald worden dat mensen, tijdens de vroegste taalformaties, geluiden toewezen aan wat ze zagen in hun eigen plaats, tijd, religie, cultuur en politieke klimaat. Pas nadat die klanken door andere talen zijn opgepikt en er veronderstellingen zijn gemaakt, verliezen we de geschiedenis achter de namen van die klanken, en daarmee hun verhaal.

Daarom is de etymologie zo belangrijk, want vaak kunnen we het volledige plaatje niet zien zonder terug te gaan naar het begin, en dat is nog nooit zo waar geweest als bij de naamgeving van het Pesach (in het engels passover)! Het missen van de diepere betekenis van pesach is als het proberen te waarderen van een wazige Mona Lisa, of als het zich keren naar Psalm 23:4 en het lezen van, "Ja, al loop ik door het dal van de schaduw van het marginale ongemak". Er ontbreekt gewoon een opvallend element aan iets dat ontworpen is om een serieuze indruk te maken.

Dus het idee dat de uitdrukking "pass-over" de handeling van de engel des doods beschrijft die over (of voorbij) gaat aan met bloed gemarkeerde huizen op de deurpost en suggereert dat het gelijknamige feest zeker poëtisch is, maar veel daarvan is uiteindelijk folkloristische etymologie. Het werkt bij toeval. (Eigenlijk is het misschien geen toeval. Het zou kunnen dat God, in Zijn oneindige, transcendente ontwerp, het al die tijd gepland heeft om zowel de ware, oorspronkelijke betekenis ervan aan te geven als te beschrijven wat er die nacht in Egypte is gebeurd. Het zou niet verwonderlijk zijn als Hij zo attent zou manoeuvreren hoe die termen door de geschiedenis zouden doorsijpelen).

Maar wacht even. Zegt Exodus 12:13 niet specifiek "Ik [God] zal aan je voorbij gaan"?

Nou, ja, in het Engels staat dat er. In het Hebreeuws staat gewoon ra'ah dam pesach negeph, wat in zijn meest basale vorm vertaalt naar "zie bloed pesach plaag," of, "als ik het bloed zie, zal ik [God] je pesacheren [van of tijdens] de plaag." Dus eerst moeten we begrijpen wat pesach betekent voordat we kunnen weten wat hij ons op dit moment aandoet of voor ons doet.

Wat velen vandaag de dag niet weten is dat de drempel van iemands huis als altaar diende in veel oude religies in de dagen voordat er aanbiddingsstructuren beschikbaar waren, dus het was daar, op deze deuropeningsaltaren, waar vaak offers werden gebracht. Het ritueel, dat een "drempelverbond" wordt genoemd, markeerde de deuropening van een familie met een tweeledig doel. Ten eerste diende de praktijk als uitnodiging voor de bewoners aan God of de goden om de woning te betreden en er met hen te gaan wonen. De vroegste beschavingen van de mensheid, waaronder die van de Sumeriërs en Assyriërs, hadden een uitgebreide ingangs- en poortceremonies tot gevolg waarbij werd getracht om het door middel van belangrijke imitatiemagie "goede voortekenen" te bereiken. Kolossale stenen wezens stonden op wacht bij de poorten en de ingangen van het paleis om te voorkomen dat ongewenste krachten door de portalen zouden komen, terwijl deze zelfde schildwachten vaak vergezeld gingen van gebeeldhouwde gevleugelde geesten die magische apparaten en/of andere betoverde beeldjes onder de drempels verborgen hielden. Ten tweede bood het "drempelverbond" een manier voor een godheid om te waken en de mensen er binnenin te beschermen. Een dier - zoals een lam, een geit, een duif, een os of een kalf - zou worden gedood en wat van het bloed zou daar over de drempel van het huis worden gemorst als een offer aan de godheid. Als zodanig zou het nodig zijn om over het bloed te springen of te stappen, en het huis in te gaan, omdat het lopen op het heilige, verbondsofferbloed gebrek aan respect toonde en het verbond dat met die godheid was gesloten, weer verbrak.

Laten we eens een minuutje kijken naar een ander element als steun voor deze lijn. Herinner je je de "schaal" (soms ook "bason", in de KJV) dat genoemd wordt in Exodus 12:21-22, waarin de Israëlieten de opdracht kregen om hun hysop takken daarin te dopen voor het aanbrengen van het bloed op de deurpost (en bovendorpel)? Het blijkt dat het Hebreeuwse woord, vertaald als "schaal", hier sap is, en hoewel het een komvormig object kan beschrijven, is dat niet waar het in dit geval over gaat volgens sommige schriftgeleerden die de vroegste etymologische oorsprong hebben bestudeerd. De vertalers van de KJV gingen er waarschijnlijk van uit, vooral als ze niet bekend waren met het drempelverbondsritueel uit het Oosten, dat God en Mozes de bedoeling hadden dat de Israëlieten een lam zouden doden en het bloed in een kom zouden opvangen, om het vervolgens op de deurposten aan te brengen. Vanwege de associatie van het Hebreeuwse woord met verschillende edelmetalen draagvaten elders in het Oude Testament (bijvoorbeeld in 1 Koningen 7:50 en 2 Koningen 12:13), is deze veronderstelling niet zo raar.

Echter, in jongere boeken zoals de Koningen, vertaalt men het Hebreeuwse sap in Rechters (vlgs. 19:27) direct naar "drempel." Aangezien Exodus een van de oudste geschreven boeken is, zou de "drempel"-vertaling van sap nauwkeuriger zijn (en zeker passen bij de beschrijving van de drempelverbonden van het Oosten, die we zo dadelijk zullen bezoeken). Uit The Anchor Yale Bible Dictionary lezen we dat het zelfstandig naamwoord "sap ...behorend tot de architectonische woordenschat van het oude Israël en een essentieel onderdeel vormt van een ingang, of het nu gaat om een poort of een deuropening. In de Hebreeuwse Bijbel is dat onderdeel altijd de drempel, met uitzondering van Ezechiël 40:6-7, waar een poortkamer mee kan worden aangegeven"[i] Dus in plaats van het verzamelen van bloed in een kom en het verspreiden ervan met een tak, wordt in Exodus 12:21-22 waarschijnlijk gesproken over het dier dat gedood wordt op de stoep en het bloed vrijelijk over de loopweg stroomt. Van daaruit zou de Israëliet de hysoptak in het gemorste bloed dompelen en deze over de twee zijpalen en de bovendorpel verspreiden.

Zeker, in de loop van de tijd kwam sap in de context van het Pesach, en dat is sindsdien de veronderstelde interpretatie, waardoor de Joden al duizenden jaren het bloed in een kom opvangen. Vergeet echter niet dat er tussen het eerste en tweede Paasoffer negenendertig jaar verstreken waren. Veel mensen missen dat detail. Het eerste lammetje werd, zoals we nu in meer detail gaan laten zien, direct op de drempel van de Hebreeuwse huizen geofferd. Volgens de Bijbelse tijdlijnen van Logos Bible Software, evenals Tyndale's meesterlijke Complete Book of When & Where in the Bible and Throughout History, dit was in het jaar 1446 v.C.[ii] De volgende veertig jaren werden doorgebracht in de woestijn met manna. Toen vierden de Joden volgens dezelfde bronnen hun eerste Pesach in Kanaän in 1405 voor Christus (vgl. Jozua 5:10-12).[iii] Tegen die tijd hadden de Joden het Shema Yisrael ("Hoor, o Israël") gebed rechtstreeks uit de Mozaïsche wet, zoals gedocumenteerd in Deuteronomium (6:4-9; 11:13-21), wat de Joden daaraan herinnerde: 1) God is Eén, en 2) Hij zal afgoderij niet tolereren. Tweemaal in dit gebed aan het begin en opnieuw aan het einde instrueert God de Joden om deze belangrijke herinneringen te schrijven "op de deurposten van uw huis, en op uw poorten [6:9] .... en gij zult ze schrijven op de deurposten van uw huis, en op uw poorten [11:20]". (Een schietgebedje terzijde voor degenen die nieuwsgierig zijn: Deze reeks van passages gebiedt ook dat Zijn woorden worden bewaard als een band op de hand en een frontlet [sierlijke sieraden die op het voorhoofd hangen] tussen de ogen, dat is waar de Joodse "phylactery" of "tefillin" vandaan komt, dat zijn die lange zwarte banden van leer met een klein doosje op de hand of op het voorhoofd die de Joodse volwassen mannen dragen tijdens de gebedstijden. De kleine doosjes bevatten het Shema Yisrael).

Het verbond tussen God en de Israëlieten hoefde dus om twee redenen niet langer het bloed van het lam op de drempel te betrekken: 1) Het drempelverbond was al vastgesteld, God was al in hun huizen om hen te beschermen, en er zou geen engel des doods meer zijn; 2) De markeringen op de deur zouden nu permanente, het hele jaar door herinneringen aan het verbond zijn door het gebed van Sjema Yisraël. Het drempelconvenant werd achterhaald toen twee generaties Israëlieten later het Pesach hervatten. Nu, met een ander soort altaar en een ander merkteken op de deurpost, zou het sap evolueren van het definiëren van "waar het lam werd geslacht" naar het beschrijven van "een instrument dat gebruikt werd bij het slachten". Het is gewoon onze eigen etymologische theorie voor hoe "drempel" "bekken" werd, maar het past allemaal (inclusief de locatie van zowel de drempel als de kom onder de nek van het lam), en wij auteurs vinden het waarschijnlijker in de natuurlijke evolutie van een woord dan aan te nemen dat oude mensengroepen toevallig deze anders volledig onverwante woorden homoniem zou maken.

[i] Meyers, C., in D. N. Freedman (Ed.), The Anchor Yale Bible Dictionary: Vol. 6 (New York, NY: Doubleday, 1992), 544.

[ii] Rusten, Sharon, with E. Michael, The Complete Book of When & Where in the Bible and Throughout History (Wheaton, IL: Tyndale House Publishers, Inc., 2005), 8; “Timeline” tool, found by searching “Passover,” Logos Bible Software, accessed from personal commercial database on April 10, 2020.