www.wimjongman.nl

(homepagina)

DE BOODSCHAPPER - Deel 15: Het Mysterie van Twee Gezuurde Broden, de Kerk en het Lichaam

22 december 2020 - door SkyWatch Editor

Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10 - Deel 11 - Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel 18 - Deel 19 - Deel 20 - Deel 21 - Deel 22 - Deel 23 - Deel 24 - Deel 25 - Deel 26 - Deel 27 - Deel 28 - Deel 29 - Deel 30 - Deel 31 - Deel 32 - Deel 33

In Exodus 32, vlak na de Pinksterdemonstratie op de berg Sinaï, toen in de Mozaïsche wet ook het verbod tot afgoderij aan de Israëlieten was gegeven, had Gods uitverkoren volk het lef om een gouden kalf te maken en te aanbidden. Mozes delegeerde de stam van Levi, die de Heer niet de rug had toegekeerd zoals de anderen, om de ongelukkige taak uit te voeren om de afgodendienaren ten voorbeeld te stellen: "En de kinderen van Levi deden naar het woord van Mozes; en er vielen die dag ongeveer drieduizend mensen uit het volk" (Exodus 32:28). Zou deze bijzondere parodie in Paulus' gedachten zijn geweest toen hij de Wet de "bediening van de veroordeling" noemde (2 Korintiërs 3:7-9)?

Spring dus maar een flink eind naar voren in het Woord. Net na de Pinksterdemonstratie van de Heilige Geest gingen de discipelen de straat op om te prediken dat "God dezelfde Jezus, [die] gekruisigd is, zowel Heer als Christus heeft gemaakt" (Handelingen 2:36). Dit is wat er daarna gebeurde:

En toen zij dit hoorden, werden zij diep in het hart geraakt en zeiden tegen Petrus en de andere apostelen: Wat moeten wij doen, mannenbroeders?

En Petrus zei tegen hen: "Bekeer u en laat ieder van u gedoopt worden in de Naam van Jezus Christus, tot vergeving van de zonden; en u zult de gave van de Heilige Geest ontvangen. Want voor u is de belofte en voor uw kinderen en voor allen die veraf zijn, zovelen als de Heere, onze God, ertoe roepen zal. En met veel meer andere woorden legde hij getuigenis af en spoorde hij hen aan met de woorden: Laat u behouden uit dit verkeerde geslacht!"

Zij nu die zijn woord met vreugde aannamen, werden gedoopt; en ongeveer drieduizend zielen werden er op die dag aan hen toegevoegd. (Handelingen 2:37-41)

Wat een glorieuze, genadige ommekeer! In de Sinaï stierven drieduizend mensen onder het Oude Verbond. In het boek Handelingen werden drieduizend mensen gered vanwege de boodschap van het Nieuwe Verbond!

Mensen, dit is het Kerktijdperk dat het oude Pinksterfeest vervult. Jezus vervulde het door de Geest te sturen die Hij beloofde, en nu, met de zachte, persoonlijke en geduldige hulp van de Geest, zijn wij gelovigen in staat om Gods verhaal naar de uiteinden van de aarde te brengen in elke taal, net zoals de volgelingen van Christus dat deden in het boek Handelingen. Wat een voorrecht!

Maar nu de vraag: hoe zit het met die gezuurde broden die de Joden op het feest voor de Heer bewogen? Hoe passen die erin?

Twee gezuurde broden: De Kerk; Het Lichaam

Bedenk dat we bij de opening van dit gedeelte over Pinksteren stelden dat het Pinksteroffer het enige tweedelige offer in de Bijbel was. Dit getal lijkt uit het niets te komen als iemands persoonlijke theologie stopt bij het Oude Testament. Het is moeilijk om een antwoord te vinden op de vraag waarom de Joden de oogst zouden vieren met twee broden. Waarom niet drie? Waarom niet twaalf? Waarom niet een half brood en de andere helft opeten?

Af en toe stuiten we op een verklaring in een commentaar of in een wetenschappelijke analyse, maar in het beste geval zijn de "antwoorden" slechts gissingen en roepen ze vaak nog meer vragen op. Dit gebod van God dat de Joden eeuwenlang hebben opgevolgd, lijkt een zekere nieuwsgierigheid op te wekken... totdat de symboliek van de Pinksterdag van het Nieuwe Testament in het spel komt.

Laten we eerst even piekeren over deze volgende verzen uit zowel het Oude als het Nieuwe Testament en kijken wat ze met elkaar gemeen hebben:

We zullen deze lijst hier stoppen, maar merk op dat veel andere verzen in het Woord van God ook duidelijk maken dat "twee" het aantal getuigen is dat nodig is om de geloofwaardigheid van een claim of een gerapporteerde omstandigheid vast te stellen. De contexten veranderen zeker - van degenen die een misdaad hebben gezien en getuigen in de rechtbank tot de heilige mannen die zich verzetten tegen de Antichrist in de Apocalyps - en hoewel het Woord er meer toestaat, is het duidelijk dat "twee getuigen" een symbool zijn van integriteit, betrouwbaarheid en officiëteit.

Vóór de tijd van Christus was Israël Gods "getuige" (zowel letterlijk aan de voet van de berg Sinaï, als van Gods natuur, karakter, moraal, enz.; zie Jesaja 42:6-7; 43:10, 12; 44:8; 49:5-7). Op de Pinksterdag die in het boek Handelingen wordt beschreven, werd de boodschap van Christus zowel aan de Joden als aan de "proselieten" overgebracht (2:10). Vandaag de dag geeft "proseliet" of "bekeren" een kleinerend gevoel vanwege de historische associatie met opdringerige, predikende christenen die zich niet zozeer bekommeren om de verlorenen als wel om het leiden van een "vooruitzicht" door "het zondaarsgebed", zodat zij "ze die van de lijst kunnen halen" en later aan God vertellen dat zij hun christelijke plicht hebben gedaan. (Het zijn dit soort oppervlakkige getuigenissen waar Jezus naar verwees toen Hij tegen de schijnheiligen opkwam: "Wee u, schriftgeleerden en Farizeeën, huichelaars, want u reist zee en land af om één proseliet te maken, en als hij het geworden is, maakt u hem een kind van de hel, dubbel zo erg als u. [Matt. 23:15]) Echter, die ongelukkige correlatie terzijde latend, betekent het oorspronkelijke Griekse woord prosēlytos "nieuwkomer", "vreemdeling", "vreemde", of, in de context van religieuze gezindheid, "iemand die is overgekomen van een niet-Joodse religie naar het Jodendom [of het Christendom]" (zie deze eindnoot [i] voor een meer volledige uitleg).

Daarom werd het fenomeen van de tongen van het vuur in Handelingen 2 gezien en ervaren door twee vroege christelijke getuigen: de gelovige (Messiaanse) Jood en de gelovige (proseliet) niet-Jood. (De niet-Joden ontvingen ook de Heilige Geest; zie Handelingen 10:44-46.) Zoals we allemaal weten, vernietigde Hij, toen Christus voor ons stierf, ook de geestelijke scheiding tussen Jood en niet-Jood. Zoals velen niet weten, waren de twee broden die als een beweegoffer aan Jehova werden aangeboden tijdens elk jaarlijks Pinksterfeest een profetisch symbool van die seismische verschuiving, die beide partijen, nu identiek van binnen en van buiten, voor God "bewogen" om even acceptabel te worden gevonden als het Lichaam van Christus en zijn Nieuwe Kerk.

Vergeet ook niet dat de twee broden die aan de Heer geofferd moesten worden alleen met het fijnste meel gebakken moesten worden (Leviticus 23:17), dat door de Joden tot vervelens toe gezeefd werd. Omdat deze handeling alle onvolkomenheden en klonten van het graan wegnam, zou dit een symbool zijn van gerechtigheid en zondeloosheid, wat Jezus in Zijn volmaaktheid kenmerkt.[ii] Maar het deeg moest wel met zuurdesem worden gemaakt...wat een eigenaardig ingrediënt is, gezien het feit dat graanoffers met zuurdesem eerder typisch verboden waren (Leviticus 2:11). Zoals we eerder in de paragraaf "Ongezuurd brood" bijna uitputtend hebben besproken, is zuurdesem een symbool van de zonde.

Waarom zou de "profetische" broodafbeelding eeuwenlang voor Christus zowel "zondeloos" fijn meel als "zondig" zuurdesem inhouden?...

Omdat we er allebei bij betrokken zijn.

We hebben allemaal zonde in ons, en ook de neiging om de Heer te bedroeven met onze minder-dan-ideale keuzes (Romeinen 3:23). Totdat we in de hemel zijn, is dit de realiteit van onze huidige status. We zullen altijd "gezuurd" zijn in dit leven. Desalniettemin, door Jezus te accepteren, komt Hij als fijn meel in ons te leven, overweldigt Hij de doodseffecten van de zonde-zuurdesem en brengt Hij de ziel opnieuw tot leven in gerechtigheid (Romeinen 8:10).

Combineer deze ingrediënten - de Jood, de niet-Jood, de zuurdesem van de menselijke natuur en het fijne meel van een Verlosser - en zet ze in een zuiverende oven. Wat maakt dit dan? Het volmaakte, tweedelige beweegoffer om het Lichaam van Christus te vertegenwoordigen dat aanvaardbaar is voor de Vader.

We bevinden ons in het kerk-tijdperk en de oogst is altijd overvloedig.

ONGELOOFLIJK! KIJK! De Essenen voorspelden meer dan 2000 jaar geleden dat de mensheid in 2025 zijn eindbestemming zou bereiken!

Het diepe mysterie en het belang van Pinksteren begrijpen, nu het jaar 2025... en de boodschapper... naderen.

In het Hebreeuws is het woord voor "Pinksteren" Shavuot, wat "weken" betekent. In de Joodse kalender is het Wekenfeest het feest van de tarweoogst in het land Israël, wat altijd een metafoor is voor geredde zielen die in het gezin van God worden gebracht.

Zeven weken moet u voor uzelf aftellen. U moet de zeven weken beginnen te tellen vanaf het moment dat men met de sikkel begint te oogsten in het staande koren. Daarna moet u het Wekenfeest houden voor de HEERE, uw God. Wat u geven moet, is een vrijwillige gave van uw hand, naar de mate waarin de HEERE, uw God, u zegent. (Deuteronomium 16:9-10)

Zoals voor het eerst aangegeven in Leviticus, wordt het gezien als het hoogtepunt van zeven weken, plus één dag - de dag na de sabbat. Deze vijftig dagen worden in het Nieuwe Testament genoemd als Pinksteren, het Griekse woord voor "vijftig".

Van alle observaties van de Joodse feestkalender is het feest van de weken het meest mysterieus. In het moderne jodendom wordt Pinksteren altijd op twee dagen waargenomen, een mysterie op zich. Omdat het op hun kalender zweeft, wordt dit "het feest zonder datum" genoemd.

Wanneer de meeste christenen aan Pinksteren denken, denken ze helemaal niet aan de joodse feestdagen. Hun eerste gedachte is natuurlijk het boek Handelingen. Dit boek - de geschiedenis van de apostolische activiteit in de vormingsdagen van de Kerk - is gebaseerd op de bedeling van de Heilige Geest en de geboorte van de Kerk op de pinkstermorgen. Op zich is het een van de meest verbazingwekkende gebeurtenissen in de geschiedenis van de wereld.

Het boek Handelingen begint aan het einde van de periode van vijftig dagen die begon te tellen na het feest van de eerstelingen, de dag die de opstanding van onze Heer markeert. Lucas opent zijn verhaal in Handelingen door te verwijzen naar zijn Evangelie, dat hij "de vroegere verhandeling" noemt. Aan het einde van die "vroegere verhandeling" - het Evangelie van Lucas - stijgt Jezus op naar de hemel na een ontmoeting met vele mensen. Hij beëindigde zijn verschijningen door te zeggen: "En zie, Ik zend de belofte van Mijn Vader op u; maar blijft u in de stad Jeruzalem, totdat u met kracht uit de hoogte bekleed zult worden." (Lucas 24:49).

Dan, in Handelingen, na een onderbreking van veertig dagen, schrijft Lucas:

Het eerste boek heb ik gemaakt, o Theofilus, over alles wat Jezus begonnen is te doen én te onderwijzen,
tot op de dag waarop Hij opgenomen is, nadat Hij door de Heilige Geest aan de apostelen, die Hij uitgekozen had, opdrachten had gegeven.
Hij heeft Zichzelf, nadat Hij geleden had, ook levend aan hen vertoond, met veel onmiskenbare bewijzen, veertig dagen lang, waarbij Hij door hen gezien werd en over de dingen sprak die het Koninkrijk van God betreffen.

En toen Hij met hen samen was, beval Hij hun dat zij niet uit Jeruzalem weg zouden gaan, maar de belofte van de Vader zouden verwachten, die u, zei Hij, van Mij gehoord hebt;
want Johannes doopte wel met water, maar u zult met de Heilige Geest gedoopt worden, niet lang na deze dagen.
Zij dan die samengekomen waren, vroegen Hem: Heere, zult U in deze tijd voor Israël het Koninkrijk weer herstellen?

En Hij zei tegen hen: Het komt u niet toe de tijden of gelegenheden te weten die de Vader in Zijn eigen macht gesteld heeft,
maar u zult de kracht van de Heilige Geest ontvangen, Die over u komen zal; en u zult Mijn getuigen zijn, zowel in Jeruzalem als in heel Judea en Samaria en tot aan het uiterste van de aarde.
En nadat Hij dit gezegd had, werd Hij opgenomen terwijl zij het zagen, en een wolk onttrok Hem aan hun ogen.
En toen zij, terwijl Hij van hen wegging, hun ogen naar de hemel gericht hielden, zie, twee mannen stonden bij hen in witte kleding,
die ook zeiden: Galilese mannen, waarom staat u omhoog te kijken naar de hemel? Deze Jezus, Die van u opgenomen is naar de hemel, zal op dezelfde wijze terugkomen als u Hem naar de hemel hebt zien gaan. (Handelingen1:1-11)

Jezus ging omhoog voor hun verwonderde ogen, en opgenomen in een "wolk". Velen geloven dat deze gebeurtenis een voorbode is van het moment dat de Christenen bij Hem zullen zijn. Tijdens de volgende tien dagen kwamen ze samen en baden ze tot aan Pinksteren:

En toen de dag van Pinksteren was gekomen, waren ze allemaal met eenstemmig bijeen op één plaats.
En plotseling kwam er een geluid uit de hemel als van een razende machtige wind, en het vulde het hele huis waar ze zaten.
En er verschenen aan hen gespleten tongen als van vuur, en het zat op elk van hen.
En zij werden allen vervuld met de Heilige Geest, en begonnen te spreken met andere tongen, zoals de Geest hen gaf zich te uiten. (Handelingen 2:1-4)

Feest van de Oogst

Vanaf het begin stond Pinksteren bekend als een oogstfeest. Lang geleden werd een omer [een maat] aangeboden door de hogepriester, die voor de tabernakel stond, of later, voor de tempel. Het was het teken van het feest van Eerste Vruchten. In Leviticus 23:11 wordt het "de garve" genoemd. In zijn meest gewone betekenis was een omer een droge maat die iets meer dan twee kwarts bedroeg. Het offeren van de omer markeerde de eerste dag van een vijftigdaagse aftelling tot Pinksteren:

U moet dan vanaf de dag na de sabbat gaan tellen, vanaf de dag dat u de schoof van het beweegoffer gebracht hebt. Zeven volle weken zullen het zijn.
Tot de dag na de zevende sabbat moet u vijftig dagen tellen. Dan moet u de HEERE een nieuw graanoffer aanbieden.
Uit uw woongebieden moet u twee broden meebrengen, bestemd voor een beweegoffer. Ze moeten van twee tiende efa meelbloem zijn, met zuurdeeg gebakken; het zijn de eerstelingen voor de HEERE. (Leviticus 23:15-17)

Het tellen van vijftig dagen van de Eerste Vruchten tot Pinksteren is typerend voor de verlossing in het algemeen. Voor de Jood heeft het, in de naleving van het Wekenfeest (Shavuot), altijd de rijping van de relatie tussen God en Israël vertegenwoordigd.

Denk eens na over de tradities die in de eerste jaren van de Kerk ontstonden. De centrale doctrines werden overgeleverd door mensen die werden opgevoed in de tradities van de Joodse geschiedenis en profetie. Hun leven stond letterlijk in het teken van het bijhouden van de feesten-kalender. Zij hadden de leer van Christus gehoord. Sommigen hadden ze ongetwijfeld persoonlijk gehoord. Ze hadden geluisterd naar Zijn gelijkenis van de oogst, toen het goede graan en het onkruid, die samen waren opgegroeid, maar van elkaar gescheiden zouden worden. Ze wisten van het oogstfeest (Pinksteren).

Toen Petrus die historische preek op de Pinksterdag predikte, citeerde hij de profeet Joël, wiens hele boek rond de oogstcyclus is gecentreerd.

Toen Joël de profetie schreef: "Ik zal mijn Geest op alle vlees uitstorten", stelde hij het thema van de oogst vast. "Het veld is verwoest, het land rouwt" (Joël 1:10); "Wat de koolrups heeft achtergelaten, heeft de sprinkhaan opgegeten" (Joël 1:4). Dat was een voorspelling van de ballingschap van Israël. De Joden moeten uit hun land worden verstrooid, om te lijden onder de naties.

Maar dat is nog niet alles. Joël sprak ook over het herstel van Israël en verbond het met de tijd van de lenteoogst.

En u, kinderen van Sion, verheug u en wees blij in de HEERE, uw God, want Hij zal u geven de Leraar tot gerechtigheid. Die zal regen op u doen neerdalen, vroege regen en late regen in de eerste maand.
De dorsvloeren zullen vol koren zijn, de perskuipen stromen over van nieuwe wijn en olie.
Ik zal u de jaren vergoeden die de veldsprinkhaan, de jonge sprinkhaan, de zwermsprinkhaan en de treksprinkhaan hebben opgegeten. (Joël 2:23-25)

Dit is een profetie die in 1948 in vervulling is gegaan. Bovendien werd Israël op 14 mei van dat jaar hersteld, tijdens het seizoen van de oogstcyclus. Deze datum, 5 Ijar in de Joodse kalender, was de twintigste dag in de telling van de omer.

In Matteüs 13:39 zei Jezus: "De oogst is de voleinding van de wereld". Hij gaf aan dat de gebeurtenissen in de eindtijd zouden uitmonden in een grote zielenoogst. Pinksteren, de dag na de zevende sabbat, markeerde het einde van de graanoogst, waarbij twee met gist gebakken broden naar de tempel werden gebracht en door de hogepriester werden bewogen. Deze twee broden symboliseren de voltooide lichamen van de verlosten. Het lijkt heel redelijk dat de ene het symbool is van het geestelijke Israël, terwijl de andere de Gemeente vertegenwoordigt.

VOLGENDE KEER: Mysterie van de Vroege en de Late Regen

Notities

[i] “προσήλυτος,” Thayer’s Greek Lexicon, accessed online through Blue Letter Bible Online on July 23, 2020, https://www.blueletterbible.org/lang/lexicon/lexicon.cfm?Strongs=G4339&t=KJV. Note that the original προσήλυτος did not refer to a Christian because, earlier than the first Messianic Jews, there was no such thing as Christianity. However, because the earliest “Christians” involved a vast number of believing Jews—and therefore the traditions, customs, and doctrines were rooted in orthodox Judaism, eventually becoming the hybrid “Christianity”—the word προσήλυτος evolved from only representing a Gentile who converted to Judaism, to representing a Gentile who converted straight into the hybrid Judaism, also known as “Christianity.”

[ii] Booker, Celebrating Jesus in the Biblical Feasts, 96.

Bron: THE MESSENGER—PART 15: The Mystery of two Leavened Loaves, The Church and the Body » SkyWatchTV